kunnen we het werk los zien van de schrijver/acteur/muzikant/... [?]
 

Ik merk vaak, dat mensen [en bij momenten betrap ik me er zelf op] steeds vaker artiesten, acteurs, muzikanten, ... gaan mede beoordelen, op basis van hun persoonlijke keuzes, politieke standpunten, of schandalen waarin ze verwikkeld raken.

Waar ik heen wil, is dat ik merk dat er een interessante verschuiving merkbaar wordt: zodra iemand in opspraak komt [of een politiek getinte uitspraak doet, of standpunt inneemt], verandert vaak de perceptie van het publiek over hun werk. Films die ooit als meesterwerken werden beschouwd, worden ineens moeilijk om naar te kijken. Liedjes die jarenlang geliefd waren, verliezen plots hun glans ...

Dit roept de vraag op: kunnen we het werk los zien van de schrijver/acteur/muzikant/... [?]

Neem bijvoorbeeld Kevin Spacey, een acteur die jarenlang werd geprezen om zijn briljante vertolkingen in films als American Beauty en series als House of Cards. Na beschuldigingen van seksueel wangedrag, zagen we een golf van afkeuring waarin niet alleen hij werd veroordeeld, maar ook zijn oeuvre. Plots werd het voor velen moeilijk om naar zijn werk te kijken zonder dat schandaal in gedachten te houden.

Hetzelfde geldt voor muzikanten zoals Bruce Springsteen, wiens politieke uitspraken voor een deel van zijn fanbase genoeg waren om zich van hem af te keren, zelfs al blijven zijn songs muzikaal van hoge kwaliteit.

Dit fenomeen laat zien hoe sterk we ons laten beïnvloeden door het persoonlijke imago van een artiest. Het lijkt bijna alsof het werk minder waardevol wordt, simpelweg door de acties of woorden van de schrijver/acteur/muzikant. Maar is dat echt zo? Wordt een geweldige film ineens minder goed omdat een van de acteurs zich heeft misdragen? Wordt een briljant nummer ineens onbeluisterbaar omdat de zanger een politiek standpunt inneemt waar we het niet mee eens zijn?

In hoeverre telt het persoonlijke leven van een kunstenaar mee bij de waardering van hun werk? Kunnen we nog objectief genieten van een lied of een film als we weten dat de maker iets heeft gedaan waar we ons ongemakkelijk bij voelen? Of zijn we onbewust geneigd ons te laten beïnvloeden door de buitenwereld, en verliezen we daarbij het vermogen om kunst op zijn eigen merites te beoordelen?

Wat denken jullie? Is het mogelijk om het werk te scheiden van de maker, of zijn we altijd vooringenomen door de context van wie achter de kunst zit?

Iedere mens doet daarmee wat hij wil, in alle mogelijke nuances van beoordelingselementen.
Maar wie niet kan nuanceren, noch in de ene noch in de andere richting, verliest per definitie.

GA je er dan van uit dat iedereen dezelfde beslissing moet maken? Hangt die keuze bij u van een ander af dan?

"Ah jullie luisteren niet meer naar X want mening Y, ik luister nu ook niet meer?" :D

Eigenlijk wel de meeste artiesten zijn links en groen je zou dus naar zo goed als niks meer kunnen kijken, luisteren of lezen. Maar als ze activistisch worden en het trekt op geen kloten zap ik wel weg natuurlijk.

Narren, tamboeren ... die fijne kritiek op de machthebber ... en de machthebber die dat (soms) kan verdragen van die gasten ... vergelijkbaar (van ver) met een grap uithalen met je vrienden ...
misschien wel het unieke DNA bij uitstek van de Westerse (echte) cultuurmens.

Wat niet belet dat ik mijn gedacht heb bij vb. veel van die betogende Gentenaars die een soort tafellaken als sjaal gebruiken. Tot in de zeverende dag toe.

Je weet toch ook dat Groen & Co een boontje hebben voor Hamas & Co.

Een journalist vroeg Claes waar hij zat toen de Augusta smeergelden werden verdeelt. Willy verklaarde dat hij piano zat te spelen tijdens de 7de dag.

Achteraf heeft hij nog met AlbertoOOO als duo opgetreden.

Mijnheer de burgemeester trad op in Antwerpen toen Affligem door een storm van de kaart werd geveegd.

Als ge u bij elke film of liedje moet gaan bezighouden met de moraliteit van de acteurs, muzikanten, schrijvers, producers, etc. dan kunt ge beter even gaan wandelen of fietsen.

En uiteraard, als iemand iets gedaan heeft dat helemaal niet door de beugel kan, dan kunnen bijvoorbeeld filmmakers beslissen om de man/vrouw niet meer te casten.
Maar retroactief cancelen is idioot.

Als je puur op basis van hun werk gaat beoordelen is er natuurlijk geen reden om een artiest anders te bekijken wanneer er bepaalde zaken uit zijn privé-leven boven water komen.

Als je (om maar bij je voorbeeld te blijven) Bruce Springsteens muziek altijd goed gevonden hebt, is er geen reden om die plots niet goed meer te vinden zodra je zijn politieke voorkeur kent.
De muziek op zich is immers niet veranderd.

Waar natuurlijk wel iets voor te zeggen is, is wanneer je zo'n artiest gaat boycotten en dan niet omdat je zijn muziek of kunst plots niet meer goed vindt, maar omdat je wil voorkomen dat hij nog langer geld verdient aan jou bewondering.

Zo zou iemand kunnen zeggen: "Ik luister niet langer naar Bruce's muziek of koop niet langer zijn werk omdat ik niet wil dat hij met die verdiensten een voor mij onaanvaardbare kandidaat gaat steunen."

Andersom kan ook.

Veel katholieken zullen de muziek van Slayer als "duivelswerk" beschouwen.
Bekijk hun hoezen en lees hun teksten en je kan het die mensen niet kwalijk nemen. Hell Awaits, Necrophiliac, Angel of Death, Alter of Sacrifice, God Hates us All...

Toch is Tom Araya een katholiek.
Wat duidelijk maakt dat werk en persoonlijkheid niet persé moeten matchen.

ik ben er vrij zeker van dat de Willy toch nog om zijnen bruinen enveloppe gereden is op het partijhoofdkwartier. net voor de Frank alles in brand liet steken.

ik denk dat daar een vrij grote factor shock bijzit, of humor, kijk naar Kevin Smith met Dogma, die ging met zijn tegenstanders wat lachen tijdens een straat interview waarbij geen hond doorhad dat de regisseur van die goddeloze prent gewoon met hun stond te kletsen.

https://www.youtube.com/watch?v=xs58-U4Ys_g

Ik denk dat Slayer meer op de shock-factor mikte met hun teksten en hoezen dan dat Araya dat doet met de mededeling dat hij een katholiek is.
Hij loopt daar zelden mee te koop in intervieuws ofzo.

Ma soit: "shock" en "Slayer" in één zin... het past wel.
;-)

Tja, het gegeven blijft dat de meeste mensen niet schijnen te begrijpen dat het holocaust verhaal in Angel of Death een aanklacht is tegen die gebeurtenissen.

In het algemeen gesproken, de "ze zingen over de holocaust dus zijn het nazi's" reactie is tamelijk dom.

Hetzelfde gaat op voor Ramstein he,

Tuurlijk weet ik dat. Dacht jij dat ik dat niet wist? Want dan moet je mijn berichten trachten te lezen EN te begrijpen.

Zolang racistische politiekers terug aan de slag mogen, ...

Zet daar maar de Strangers bij!

De media geven uiteraard het voorbeeld he, de mensen volgen slaafs zoals gewoonlijk (net zoals bij de coronakomedie).

Van Rammstein ken ik alleen "Mutter," toen ik die LP de eerste keer hoorde wist ik dat dit niet meer verbeterd kon worden.

Hun clip voor Duitshland is nogal controversieel, dat is te zeggen voor mensen die de rest van de geschiedenis van duitsland niet kennen en luid facist roepen als ze bepaalde scenes in de clip zien. Nochtans geniaal stukje film.