Hoe “de straat” steeds meer de democratie bedreigt
 

Allerlei recente gebeurtenissen bevestigen steeds meer een verontrustende trend: straatprotest, en soms –geweld lijkt steeds meer de gang van de zaken te beïnvloeden. Het verhaal van de Israëlische dirigent is al een goed voorbeeld: men vreesde protesten, en aldus annuleerde men het concert. Ook deze week werden bijeenkomsten van MR verstoord door de straat. Een grote wielerwedstrijd wordt onmogelijk gemaakt door straatprotest. De voorbeelden zijn legio.

De vraag is: hoeveel procent van de bevolking vertegenwoordigen deze mensen? Het viel te verwachten dat er 100; misschien 150 mensen het genoemde concert zouden verstoren, minder dan er toehoorders zouden zijn.
Er wordt geschat dat per editie van de Ronde van Spanje er twee a drie MILJOEN toeschouwers langs het parcours staan, vreedzaam dus, gewoon om naar de koers te kijken. We stellen vast dat er dagelijks hoogstens een paar honderd mensen deze koers verstoorden...

Erger wordt het wanneer deze minderheden ook allerlei fundamentele politieke zaken gaan beroeren: het recht op bijeenkomst is een fundament van de democratie, zoals bekend hebben de voorbije jaren al meermaals burgemeesters bijeenkomsten van (in hun ogen ondemocratische?) partijen en verenigingen verboden omdat wegens de aankondiging van protesten “de veiligheid niet kon worden gewaarborgd”.

Good old Gaston Eyskens zei “beslissingen worden niet op straat genomen” en daar komt het op neer: er is een parlement, een regering en daar worden de beslissingen genomen. Er is recht op manifesteren, maar steeds vaker stelt men de laatste jaren vast dat deze manifestanten hun slag thuishalen, soms nog voor ze op straat komen, “omdat de veiligheid moet worden gewaarborgd”.

Daarbij stel je vast dat het helemaal niet zo moeilijk is: met 100 man kan je al snel voor een verstoring van de orde zorgen, maar 100 man: de gemiddelde Chiro-afdeling kan al zoveel volk op de been krijgen om ergens te protesteren.

En ja, ik kan het niet laten te verwijzen naar de geschiedenis. In de vroege jaren ‘30 waren er ook kleine groepen die er in slaagden om via de straat hun agenda op te leggen:

1. We kennen geen democratie want leven in een de democratie omzeilende particratie; getuige daarvan het feit dat de Europeanen minderheid worden op eigen continent, in eigen landen. Dat was in een democratie nooit gebeurd.

2. Door door de knieën te gaan en kaarsjes aan te steken voor het islamitisch en latere George Floyd geweld is voor iedereen duidelijk geworden dat met geweld of de dreiging ervan meer bereikt wordt dan met te gaan stemmen.

Men moet dus niet verschieten dat meer en meer mensen zoiets hebben van 'als het zo zit' ...

De straat bedreigt de democratie niet meer dan dat de particratie dat deed en doet. We hadden meer democratie nodig. Het is nu te laat. De tijd van de republiek ligt achter ons, de bevolking is te gemengd en verdeeld, daar zijn de keizers. De verbeelding loopt weeral tegen de muur van de werkelijkheid.

Het volstaat dat je graag een groot bakkes opzet, het verstand op nul brengt en voldoende lef hebt om een halve dag of langer met een of ander plakkaat rond uw nek (waarop je de reden van uw frustratie hebt geklad) op straat te lopen.
O ja, nog iets... je moet natuurlijk vooraf weten wat je gaat schreeuwen. Bij voorkeur iets tegen "de rijken".

Ja, dat vaststelling is dat links-liberaal geweld veel meer wordt getolereerd dan rechts geweld. Stel je voor dat een groep rechtse militanten een congres van Vooruit met geweld zou verstoren. Benieuwd wat de Vlaamse krantencommentatoren daarover zouden zeggen.