Wie is de BESTE Belgische zanger(es)/groep aller tijden?
 

Indien je voor Andere kiest, ben ik benieuwd om te weten wie.

Eigenlijk kies ik voor The Kids. Die hebben internationaal veel meer uitstraling en fans dan welke Belgische band dan ook.
Ik vind de optie 'andere' bij polls echter altijd zo lullig, dus heb voor Arno gekozen daar. Vooral omdat hij zo lekker boertig was op televisie en de belgische burgerlijkheid shockeerde.

Jacques Brel, dat spreekt toch vanzelf...

hear! hear!

Hoe vind je daar iets van?

Sorry voor het vragen!

Deus !

Hehe, twas niet serieus bedoeld hoor daarnet.
Kwenie, ze zijn alleszins bijnan niet te vinden op internet (buiten there will be no next time). Mss eens die cdwinkel op hooverplein binnenlopen, die is vrij goedkoop.
www.thekids.be : staan samples op.

Ah idd, The Kids, die waren goed. Ze speelden een tijdje terug nog een reunie concert in New York, niet? Ze hebben wel niet zo erg lang meegedraaid dacht ik.

Zie bv.

http://houbi.com/belpop/groepen/kids.htm

De Humo-bespreking van hun reunie-CD (en DVD) in NY:

Vrienden, het was u misschien nog niet opgevallen, maar er speelt zich al jarenlang een onwaarschijnlijk schandalig schandaal af in de wondere wereld der rock-’n-roll: op een moment dat van elke stoethaspel die ooit ontdekt heeft hoe hij een gitaar moet inpluggen (en soms zelfs dát niet eens) de openbare repetities op twaalfdelige cd-boxen en in acht ongetwijfeld superhippe remixen worden uitgebracht, zijn de platen van The Kids nergens meer te krijgen! Iemand zou daar dringend eens ’s iets moeten aan doen - ’The Kids’, ’Naughty Kids’ en ’Living in the 20th Century’ behoren tot de allerbeste rock die ooit in België gemaakt is - maar gelukkig is er nu al wel ’The Kids Live In New York’.

Pardon? The Kids? Live? In New fuckin’ York? Dat een Belgisch groepje dat al een eeuwigheid geen studioplaat meer gemaakt heeft uitgenodigd wordt om in New York te gaan spelen is op zich al een half mirakel, maar als het daar - in een stad waar dagelijks topacts in élk denkbaar genre optreden - ook nog eens een zaal ter grootte van de AB Club laat vollopen, is er veel méér aan de hand.

Zijn wij (of die paar honderd wildenthousiaste jonge New Yorkers) misschien nostalgen die 1977 willen naspelen in 2005? Nope. Lopen wij hier in zo’n onnozel ’Punk ’s not dead’ T-shirt rond? Nog niet als we het gratis krijgen! Hebben wij dan misschien weer te veel lijm gesnoven? Ook niet. Maar willen wij (en die paar honderd New Yorkers) ons graag onnoemelijk amuseren en een bitje het vaarken oathange (dixit Ludo Mariman in 1978) op de tonen van een stel werkelijk fan-tas-tiese punksongs? Reken maar van yes!

En ’Live In New York’ �*s fan-tas-ties: wie geen shot adrenaline voelt bij de uit de boxen spattende akkoorden van ’Fascist Cops’ of ’No Monarchy’ hééft volgens ons gewoon geen adrenaline in zijn lijf, ’I Wanna Get A Job In The City’ versmelt het beste van de punk met het beste van Status Quo, ’Dead Industry’ is dan weer een heftig rockende punkbastaard van ’All Day and All of the Night’ van The Kinks, ’For The Fret’ heeft met ’For The Fret, Ku-Ke-Le-Kúúúú!’ nog steeds het geestigste rockrefrein sinds ’A Wop Bop A Lula A Wop Bam Boom’, en de rest van de songs (’City is Dead’! ’Bloody Belgium’! ’Do You Wanna Know’! ’Money Is All I Need’! ’This Is Rock’n’Roll’! ’Jesus Christ’!) zijn eveneens volstrekt onweerstaanbaar, want gebrouwen volgens hetzelfde, altijd effectieve recept: één derde Sex Pistols, één derde Ramones en één derde Chuck Berry. Plus de eeuwige Kids-covers, natuurlijk (’If The Kids Are United’ van Sham 69, ’Blitzkrieg Bop’ van Ramones en ’12XU’ van Wire) die worden gespeeld zoals covers gespeeld moeten worden: alsof ze gisteren door The Kids zélf geschreven zijn.

En dan zwijgen we nog over het uitstekende bonusmateriaal! Het eerste tv-optreden van The Kids in ’78 (waarin Marc Didden de piepjonge Kids in het Aantwaarps probeert te interviewen, onder andere over het toen hete hangijzer van gefluim op punkconcerten. Didden: ’Dagge spiékt noar de mense, der zén er die da vies vinne.’ Mariman: ’Joa, kijkt, dan moete ze mor nie van veur komen stoan, hé!’), ’There Will Be No Next Time’ live in 1981 (The Kids van nu blijken tweehonderd keer scherper te staan én te spelen) en een optreden op WMFU, een New Yorks radiostation.

Oké, subtiel is het misschien allemaal niet, maar we hebben het hier dan ook over échte rock-’n-roll - een bokser ga je ook niet verwijten dat hij zijn opponent op de smoel klopt.

De tracklisting:

1. The City is Dead
2. Bloody Belgium
3. Do You Wanna Know
4. For The Fret
5. I Don’t Care
6. Rock over Belgium
7. Fascist Cops
8. I Wanna Get a Job in the City
9. Polythene Pam / I Feel Alright
10. No Monarchy
11. Money Is All I Need
12. Sex Queen
13. Baby That’s Alright
14. Dead Industry
15. I’ll Get You
16. Razorblades For Sale
17. This Is Rock ’n Roll
18. Jesus Christ (Didn’t Exist)
19. Do You Love the Nazis
20. If The Kids Are United
21. Blitzkrieg Bop
22. 12XU

The Kids zijn al sinds een vijftal jaar terug samen. Toen speelden ze vooral op kleine festivalletjes, waar ik ze talloze keren aanschouwd hebt. En dan vorig jaar idd in New York gaan spelen, maar ze zijn al langer terug samen, weliswaar in een iets anderse bezetting.

Daar ik nogal een liefhebber ben van Nederlandstalige kleinkunst kon ik niet anders dan voor "andere" gaan. En als ik er echt één moet uitpikken :Kris De Bruyne.

Ah die is het in jouw foto, niet? Die blik komt me erg bekend voor.

Will Tura!, al had ik ook wel op lucy loes willen stemmen

Rosita Tahon, zangeres van het Kliekske. Op zich ben ik geen fan van het Kliekske, maar de stem van Rosita Tahon is fantastisch, zo'n talent dat verspild is aan een groepje dat nooit of nauwelijks van de grond is gekomen...

Naar de hoeren ermee!

Jacques Brel, uiteraard.

vanzelfsprekend!

In Vlaanderen: Lion's Pride

Franstalig: Les Vilains

Dat zijn inderdaad de ogen van Brel.

Hooverphonic!