Tanend links
 

Dat er verkiezing na verkiezing een toenemende 'verrechtsing' plaats grijpt zal ik niet hoeven uit te leggen neem ik aan. Dat is niet alleen in eigen land waarneembaar maar schijnt zich over geheel Europa af te spelen.De vraag is simpel, het antwoord waarschijnlijk niet: hoe komt dit? Wat zijn de onderliggende sociale, economische en politieke oorzaken van de ruk naar rechts? En hoe kan dit dan gestopt worden?

Het trauma van het 'socialisme' van Oost Europa zal ongetwijfeld wel zijn sporen nagelaten hebben. Maar als enige of voornaamste oorzaak vind ik dit eigenlijk geen bevredigend antwoord. Het zijn immers niet alleen de sovjet socialistische bewegingen die achteruit zijn gegaan, maar de linkse in het algemeen. Bijgevolg moeten er dus andere oorzaken zijn.

Speelt het migrantenthema misschien een grotere rol dan gedacht? Is de (terechte of onterechte) vrees voor de Islam dieper ingeburgerd dan we (willen) denken?
Ligt het misschien in een verkeerde propagandastrategie van links?
Komt het misschien omdat er geen echt links meer is en de meeste linkserige bewegingen en partijen zich achter enkele zeer liberale projecten hebben geschaard?
Of is de mens toch' van nature' rechts?
Heeft het welvarende westen misschien gewoon geen behoefte meer aan revolutionaire ideeën die een betere wereld verkondigen?

De eerstvolgende verkiezingen zijn nog relatief ver af, maar vast staat nu al dat het wederom een overwinning voor rechts zal zijn. Misschien wordt het toch tijd dat er eens naar de werkelijke bron van die opkomst van rechts wordt gezocht.

Ik denk dat links vooral opnieuw moet leren geloven in zijn idealen.

Volgens mij is Vlaanderen of Europa niet ineens rechtser geworden. Rechtse partijen doen het beter tot zelfs heel goed ja. Maar dat is eigenlijk een andere zaak.

Laten we om te beginnen even bekijken hoeveel procent van de stemmen die linkse partijen vandaag behalen. Als we er grofweg zeggen dat SP-A tegenwoordig rond de 25% van de stemmen zit, GROEN! op 7,5% en dat 30% van de Vlaams kartel-kiezers links is (wat dacht ik momenteel ook rond de 25% zit) dan komen we op grofweg 45,5% van de stemmen. Als we aannemen dat de kleine linkse partijtjes samen nog een 4% behalen, dan zit links in totaal op ongeveer 50% van de stemmen. Is Vlaanderen daarmee zo rechts? Niet echt lijkt me. Het lijkt mij mooi verdeeld.

Je kan natuurlijk zeggen dat de linkse partijen vroeger een pak stemmen meer haalden, maar het is natuurlijk wel een punt dat er de laatste tientallen jaren verschillende politieke partijen bijgekomen zijn in het Vlaamse politieke landschap die overal een deel van de stemmen wegpikten. Dat is alleszins een gedeeltelijke verklaring.

Als we de huidige linkse partijen nu eens bekijken, dan zie ik dat daar toch niet alles perfect loopt. Het grote verhaal, het ideaal voor de toekomst waarmee je mensen probeert warm te maken voor je partij, dat zie ik toch al een tijd niet meer.

Zeggen dat de SP-A, bijvoorbeeld, slecht zou bezig zijn is natuurlijk zwaar overdreven, gezien hun verkiezingsscores. Maar ook al zie ik aan de ene kant weliswaar heel bekwame mensen die keihard willen werken voor hun zaak, een partij die volgens mij- samen met het Vlaams kartel momenteel de bekwaamste regerende partij is, anderzijds een toekomstverhaal (waar willen we over 30 jaar staan -en hoe willen we daar geraken?), dat zie ik aan de top niet echt. Behalve dan bij Vandenbrouke (die enkele maanden terug op tafel klopte omdat er in zijn ogen te weinig gebeurde om de sociale zekerheid en de pensioenen in de toekomst betaalbaar te houden) en nieuwere mensen als bvb. Caroline Gennez.

Wat SPIRIT betreft, de regionalistische partner van SP-A, daar zie ik weliswaar enkele zeer bekwame mensen maar voor de rest toch vooral een partij waarvan ik me nog altijd afvraag waarvoor ze nu eigenlijk staat. Een uniek en duidelijk profiel waarmee ze zich kunnen verkopen hebben ze niet, wat van bij het begin al een zware handicap is.

Van GROEN! heb ik het laatste jaar vooral onthouden dat ze nog steeds bestaan, mét de steun van een mooie 7,5% van de kiezers. Maar een krachtdadige, door zijn stijl te duchten, partij lijkt het mij momenteel niét. Ik zie er momenteel alleszins géén partij in die bvb. keihard vecht voor een betere ruimtelijke ordening, vóór het behoud van Doel,... (wat je toch van een groene partij zou mogen verwachten?) Als ze al in het nieuws komen is het vooral met sociale thema's (belangrijk weliswaar maar daar haalt een groene partij geen stemmen mee: dat is immers het unieke terrein van de socialisten). Hoezeer ik ook voorstander ben van een groene onafhankelijke partij, het huidige geheel geeft mij toch vooral een amateuristische indruk. Waaraan ligt het? Een krakkemikkig politiek beleid van de partij zelf? De verkeerde prioriteiten? Een slechte propaganda? Heeft Agalev en later GROEN! zijn bekwame en ervaren mensen te weinig gekoesterd waardoor men in al die jaren een pak ervaring en politiek talent is kwijtgespeeld? Vele vragen en niet echt een duidelijk antwoord. Genoeg alleszins om duidelijk te maken dat er nog heel wat extra potentieel over is.

Dan nog te vermelden de vele kleine linkse en extreem-linkse partijtjes zoals daar o.a. zijn: PVDA, LSP en SAP. Die partijtjes hebben elk op zich wel een aantal waardevollen ideeën die hen eigenlijk zelfs bijna uniek maken in ons politieke landschap (welke partijen vechten zo hard tegen de privatisering van de sociale zekerheid en de overheidsbedrijven als PVDA en LSP?). Maar tegelijkertijd zijn ze zo extreem (het communisme heeft toch bewezen een aantal serieuze gebreken te hebben; het ging niet voor niks ten onder in Oost-Europa) dat ze hun potentiële kiezers al bij voorbaat afschrikken. Dat het met radicaal linkse partijen ook anders kan bewijst volgens mij de Nederlandse SP, een (verbeter mij als ik fout zit) ex-communistische partij die zijn radicaalste standpunten opzij schoof en sindsdien verkiezing na verkiezing vooruit schiet als een raket. Moeten de Vlaamse radicaal-linkse partijen daar hun inspiratie zoeken?

Als aanvulling op mijn commentaar op de linkse partijen, kan volgens mij niet ontkend worden dat de linkse partijen jarenlang:
- géén of te weinig alternatief gegeven hebben op het anti-migranten discours van het anti-Vlaams Belang. Zeggen dat immigratie en migranten geen probleem hoeven te zijn is immers geen antwoord. Je moet om geloofwaardig over te komen óók aantonen hoe het dan wél kan.
- het belang van het Europees niveau onderschat hebben.


Als ik daarentegen de rechtse partijen bekijk: de VLD, het anti-Vlaams Belang en de rest van het Vlaams kartel, dan zie ik (ik doel hier vooral op de eerste twee) partijen die er dankzij een bijna geniale propaganda-machine in slagen om zich, ondanks hun asociale standpunten, te verkopen aan een groot publiek. Dat de VLD, door zijn geknoei, de laatste verkiezingen een pak van zijn kiezers verloor en bijna terug op zijn oude niveau viel, zegt hier veel.


Met deze commentaar is mijn standpunt verre van volledig, maar het geeft misschien toch al een aanzet om de discussie op gang te trekken.

Ik denk niet dat we extreem zijn, integendeel. Het is maar hoe je het bekijkt. Er zijn nog steeds mensen die zeggen dat de SP-a en zeker Groen! communistisch en extreem-links is terwijl het duidelijk is dat dit niet het geval is. Een aantal zeggen zelfs dat de VLD extreem-links is! Mijn ervaring is dat sommigen ter rechterzijde dat zullen blijven doen tot links van hen niet meer bestaat. Denk maar aan de VS waar mensen zich al niet "liberaal" meer durven noemen omdat dit door de aanvallen van de conservatieven taboe is geworden en politieke zelfmoord.

@Pelgrim. Uiterard spelen verschillende elementen een rol waarvan het neo-liberaal offensief en de capitualtie van de sociaal-democratie en de vakbondsleiding er één van is. Naarmate de discussie over sociaal-economische problemen naar de achtergrond is verschoven, omdat er geen fundamentele verschillen meer bestaan tussen de partijen, traden andere onderwerpen zoals migratie en criminaliteit op de voorgrond. Nietemin hebben die thema's zeer veel te maken met dezelfde sociaal-economische thema's die naar de achtergrond werden verschoven (ze pakken onze jobs af- ze leven van onze sociale zekerheid), net zoals het nationaliteitenvraagstuk een zwaar financiëel-economische luikje heeft in België.

De discussie is niet of Vlaanderen recht heeft op zelfbeschikking om zijn eigen koers te varen (waar LSP op zich geen probleem mee heeft) maar de vraag of we onze welvaart kunnen behouden als "we" iedere jaar miljarden "geven" aan Wallonië. Denk maar aan de aanvallen op het FGTB en de PS die sterk doen vermoeden dat vele "seperatisten" niet zozeer af willen van België maar wel van de veel sterkere en strijdbaarder linkerzijde in Wallonië om sneller het mes te kunnen zetten in de sociale verworvenheden van de Vlaamse arbeiders (vandaar dat we tegen de splitsing van België zijn.)

In verschillende landen zien we dat het mogelijk is om links van de sociaal-democratie toch electoraal te scoren, zelfs in landen die zogezegd aan het verrechtsen zijn. Ik denk aan Denemarken waar de rood-groene alliantie van 4 nar 6 zetels is gegaan (waar niets over werd gezegd in de Vlaamse pers, die hadden het over een "linkse" nederlaag, daar waar enkel de sociaal-democratie verloor.) Andere voorbeelden zijn Frankrijk, Portugal, Schotland, Italië etc... In Duitsland is er net ook een partij gevormd met een vrij groot potentiëel. In Vlaanderen is die situatie er niet en daar zijn een pak factore,n voor volgens mij. http://www.lsp-mas.be/lsp/archief/20...enemarken.html

http://www.lsp-mas.be/lsp/archief/20...duitsland.html

http://www.lsp-mas.be/lsp/archief/20...schotland.html

Het VB die veel proteststemmers aantrekt. De SP-a die wellicht één van de efficiëntse sociaal-democratische partijen is van Europa, in de zin dat ze een rechts beleid perfect weten te combineren met een linkse populistisch beleid (tot grote wanhoop van de liberalen die gek worden omwille van de efficiëntie van de SP-a.) Het feit dat de sociale afbraak in Vlaanderen minder ver staat dan in andere landen en veel trager verloopt (wellicht net omwille van de PS en FGTB die nog rekening moet houden met hun achterban wat minder of niet het geval is met de SP-a). Het feit dat de vakbonden in België een vrij sterke greep hebben op hun basis, al is dit niet absoluut, getuige de verwerping van het akkoord door het ABVV. De Groenen die het af en toe (in de oppositie) nodig vinden om hun links profiel te vesterken o.a door "andersglobalisten" en andere nuttige "idioten" op hun lijsten te zetten. Velen ter linkserzijde van Groen! veranderen quasi iedere verkiezingen hun standpunt over wat er ter linkerzijde moet gebeuren of denken dat een lijstje indienen met alles links van de Groenen voldoende is om electoraal te scoren, wat uiteraard onzin is. Het feit dat er geen pers is die aandacht besteed aan sociale bewegingen. Denk maar aan de morgen die sociaal-economisch zonder meer een (sociaal) liberale krant is geworden met grote minachting voor hun eigen roots en een openbare zender die de spreekbuis is van de SP-a.

Persoonlijk vind ik de LSP (en zeker de PVDA) behoorlijk extreem. Men pleit voor revolutie (wat toch bezwaarlijk een democratische methode genoemd kan worden) en een dictatuur (in theorie vh proletariaat, in praktijk zal dat - naar goede gewoonte - wel het Politbureau zijn). Wat mij een beetje tegenvalt, is dat men niet eerlijk durft toegeven dat een revolutie ook wil zeggen dat tegenstanders geliquideerd moeten worden (het gevaar van een contra-revolutie zou te groot zijn, zeker in het begin). Waarom mogen potentiële kiezers de waarheid niet kennen? Communisme is nog nooit zonder geweld op grote schaal geïmplementeerd (en de eerst die nu weer afkomt met die f*ckin' Parijse communes, krijgt een lap rond z'n oren :lol: ).

Links heeft jaren de macht gehad, en ze zijn slecht bezig, dus de mensen willen iets anders.

Volgens mij is het zo dat een groot deel mensen nu geen persoonlijk belang meer heeft bij de "linkse" thema's. Vroeger was een meerderheid van de stemmenden arbeider. Nu is het veel diverser. Aangezien herverdeling vooral geld haalt bij de middenklasse zijn zij minder geneigd om pro meer verdeling te zijn.

Daarnaast denk ik dat armoede een "ver van mijn bed" probleem geworden is voor veel mensen. Er is veel minder contact met mensen van andere klassen dan 20 jaar geleden. Al was het maar elke zondag in de kerk, die middenklasse werd er geconfronteerd met mensen die het minder goed hebben, en dat het vaak niet hun schuld was.
Nu wordt het een ver van mijn bed show en wordt het gemakkelijk om te zeggen dat die armen lui zijn (niemand die je kent is nog arm, dus zij zijn het omdat ze lui zijn). Dat het dan meestal nog vreemdelingen zijn maakt de kloof nog groter.

Revolutie kan evengoed democratisch zijn, als het uitgaat van een breed front bij de bevolking. Hoe zou men anders dictaturen moeten omverwerpen, beleefd vragen naar verkiezingen? En een communist voert pas concreet revolutie uit als hij een groot front achter zich krijgt.

'zal naar goede gewoonte wel zijn' is niet echt een argument hoor.

Dat contrarevolutionairen zullen geliquideerd worden is ook niet waar. Als het revolutionaire regime actief en gewapenderhand bestreden wordt door contrarevolutionairen zal dit regime uiteraard even gewapenderhand zich verdedigen, dat doet elke staat, ook de burgerlijk kapitalistische.

Kort gezegd, het welvarende westen heeft dus geen boodschap meer aan revolutionaire ideologieën.

Ik denk dat dit echter een tijdelijke fase is hoor. Zodra er zich weer economische problemen voordoen en de middenklasse daar de directe hinder van ondervind zullen radicaler ideeën snel weer opgang maken. hetzij linkse hetzij rechtse.

terzijde, binnenkort houden de 'socialisten' van de SPA een ideologisch congres.

Ik ben eens benieuwd wat daar uit de bus gaat komen. Nu, veel verwacht ik daar toch niet van.

Dat speelt zeker een aanzienlijke rol in het stemgedrag. De linkerzijde heeft veel te laat ingezien dat de arbeidsmigratie van weleer een hele reeks gevolgen met zich meebracht waarop men zich niet had voorzien: dat de migranten hier zouden blijven, dat ze een nieuwe generatie zouden voortbrengen, dat ze die nieuwe generatie een totaal andere opvoeding moesten geven dan degene die zijzelf in hun land gekregen hadden (en daar niet in slaagden - een onderschatte kwestie), dat er op langere termijn steeds minder nood zou zijn aan laaggeschoolde arbeidskrachten vanwege veranderde productietechnieken in de industrie, dat 'taal' cruciaal was om migranten een volwaardige plaats te bezorgen in onze maatschappij, etc. Men had geen idee waar men aan begon en heeft de migranten te lang aan hun lot overgelaten. Daar autochtone en allochtone arbeiders op de arbeidsmarkt concurrenten werden in plaats van collega's, kon het racisme opbloeien (met de bekende gevolgen).

De vrees voor de islam bij het grote publiek is vrij recent en speelt zeker ook mee, wat ook begrijpelijk is gelet op bijv. de mogelijkheid dat terroristen in naam van de islam beslag leggen op kernwapens. Links heeft daar geen antwoord op en lijkt buiten de discussie te staan. Op zich heeft onze samenleving de voorbije halve eeuw trouwens al een ingrijpende transformatie ondergaan: van een duidelijk katholiek waardenpatroon naar een vaag seculier. Die vaagheid verwart mensen. Ze twijfelen over wat 'goed' en 'kwaad' is en laten zich makkelijk manipuleren door mensen of partijen die hun onzekerheden schijnbaar wegnemen door er 'zekerheden' voor in de plaats te stellen: klare, rechtlijnige taal, probleemoplossend en autoritair.

Als ik de huidige 'linkse' partijen opvolg, zie ik toch wel iets merkwaardigs. Klein-links denkt nog steeds stemmen te winnen door bij publieke debatten - vorig jaar nog zo eentje meegemaakt op de Gentse Feesten - plotseling op te veren en een Castroaanse zwavel-en-vuurspeech af te steken die vooral geen tegenspraak duldt en waarin het halve partijprogramma wordt afgedramd. De don't's van de politiek...
Groen is nooit doorgegroeid van een eenthemapartij naar een partij die ook op sociaal vlak iets te vertellen heeft, ondanks een aantal verdienstelijke pogingen (die in de media maar weinig aan bod kwamen). Zoals Groen er vandaag aan toe is, is het een hopeloze zaak en kan ze net zo goed in kartel gaan met de Sp.a.
De Sp.a. op haar beurt is dan weer danig 'geliberaliseerd' en laat zich nog maar zelden opmerken over sociale thema's. Ze is ideologisch verwaterd en ik verwacht eerlijk gezegd niet veel van het nakende 'ideologisch' congres. Ik kan me ook niet van de indruk ontdoen dat de Sp.a. zich in een aantal discussies (bijv. migranten) wel erg op de vlakte houdt. Zelden zo'n onhoorbaar 'ja' gehoord als ten tijde van de discussie rond het gemeentelijk stemrecht voor niet-EU-burgers.

Dat is ongetwijfeld zo, maar vraag is of ze daardoor onaantrekkelijker zijn geworden.

Je bedoelt misschien 'individualistisch'? Wel, onze spontane solidariteit is vervangen door een geïnstitutionaliseerde, onpersoonlijke solidariteit. Op zich is dat goed: het sluit willekeur en 'voortrekken' uit. Maar tegelijkertijd is die geïnstitutionaliseerde solidariteit ook weinig transparant: wat gebeurt er met ons geld? wie krijgt wat en volgens welke criteria? De argwaan is groot, hoor.

Mja, wat is een 'betere' wereld? Ik denk dat de linkerzijde voldoende kritisch moet staan tegenover zichzelf: een linkse is niet noodzakelijk een 'betere' wereld en alles wat rechts is, is niet per definitie 'slechter'.


Ik denk dat de 'linkse' strijd minder tot de verbeelding spreekt, minder prangend is geworden (althans bij ons). De grote sociaal-economische tegenstellingen zijn afgevlakt, de emancipatie van vrouwen, holebi's e.d.m. is zo goed als voltooid, de Vlaamse strijd is niet langer een sociale strijd, het materialisme heeft de mens verdoofd voor het immateriële, etc. Vraag is dus wat 'links' de mensen nog te bieden heeft? Aan welke noden en behoeften komt links nog tegemoet? Zijn dat noden die links meent te ontwaren of zijn dat noden die ook effectief zo aangevoeld worden door de mensen?

Ik ga niet helemáál met jou akkoord maar wel in die zin dat in mijn ogen veel mensen vandaag minder de nood inzien van een sociale strijd (de meesten hebben werk, de meesten hebben een redelijk huis of appartement al dan niet zelf in eigendom). En velen gaan er volgens mij gemakkelijkheidshalve vanuit dat het wel altijd zo zal blijven (wat niet persé zo is, gezien de huidige privatiseringsgolf). En daarmee lijkt, terecht of niet, het grote linkse verhaal van gelijke rechten vandaag de dag voor velen een beetje achterhaald.

Dat bedoel ik ook als ik zeg dat links met een nieuw verhaal op de proppen moet komen. De rechtse partijen hebben die noodzaak van een duidelijke lijn in hun politiek duidelijk begrepen: de VLD met zijn voortdurende privatiseringseisen (volgens sommigen zelfs de VRT), het anti-Vlaams Belang met zijn consequent volgehouden anti-vreemdelingendiscours.

Eigenlijk zou het verhaal van GROEN! hier een antwoord kunnen bieden, want het behoud van het milieu en de nieuwe globaliseringsproblemen houden vele, vooral jonge mensen, vandaag sterk bezig. Jammer genoeg slagen ze er niet in om dat verhaal óók op een krachtige manier verkocht te krijgen.

Ik schets slechts de huidige situatie natuurlijk. Als Barosso doorgaat zoals hij bezig is, is er misschien weer oor naar 'linkse' verzuchtingen, maar het kan toch niet de bedoeling zijn daarop te hopen? :?

Yeps, maar er speelt nog een andere factor mee. Rechts spint eveneens garen bij de problemen die globalisering met zich meebrengt: mensen brengen globalisering ook in verband met migratie, met een EU die boven de hoofden van de mensen beslist of Turkije lid mag worden, met het vervagen van grenzen en waarden (als houvast), met het verlies van 'greep' op de economische veranderingen (bedrijven die wegtrekken, mensen die geen werk meer vinden in hun streek of zich 'levenslang' moeten omscholen, etc.) Terwijl de kritiek van de andersglobalisten voor het gros van de bevolking te abstract was, te internationaal, wees m.n. extreem-rechts op de gevolgen van globalisering op 'lokaal' vlak, waar de mensen zich veel beter mee kunnen identificeren en zich veel meer bij betrokken voelen...

Iedereen is wel bekommerd om het milieu maar bij de meeste mensen primeert de bekommernis om het behoud van de eigen levensstandaard. Een degelijke levensstandaard staat in het kapitalisme voortdurend onder druk.

Ik pleit onvoorwaardelijk voor de invoering van het Georgisme.
Dit is een liberale maatschappij waar de belasting op arbeid vervangen wordt door de belasting op de milieuruimte. Een belasting op ontrokken waarde. Dit lijkt sterk op de vervuiler betaald maar dan veel ruimer. Ieder mens heeft een gelijk recht op de Natuur. Invoering van een onvoorwaardelijk basisinkomen is de rechtmatige tegenwaarde van dit gelijk toegangsrecht.
Naast de enorme sociale gevolgen zoals geleidelijke overgang naar een klasseloze maatschappij heeft dit ook een inpakt op de economie. Zuinig gebruik van grondstoffen en energie wordt de bepalende faktor en niet de beschikbaarheid van goedkope arbeidskrachten.

@lpha, keer op keer valt het me op dat uw liberalisme vrij veel weg heeft van mijn communisme ;)

Natuurlijk, jij bent ook helemaal geen communist. Ik denk dat je beter bij Vivant zou passen.

Zoals Phrea|K zegt, gij zijt helemaal geen communist ;)

Amai. Dat moet zeer doen.

Nee, laat ons maar hopen dat links niet op die manier terug groot moet worden.
Och, ik denk eigenlijk dat het een eeuwige strijd is. Goeie tijden zullen altijd afwisselen met minder goeie tijden.

Ja, dat moet je ze wel nageven. Ze weten hoe ze hun verhaal moeten brengen. Dat wou ik eigenlijk ook een beetje zeggen: je kunt een schoon verhaal hébben, maar je moet het nog kunnen brengen óók.

Ik denk dat het logisch is dat de meeste mensen in de eerste plaats denken aan de eigen belangen. Dat moet ook niet persé een drama zijn. Er is niks mee om uw eigen belangen te verdedigen. Het wordt maar een probleem als voor sommigen dat eigenbelang zwaarder gaat doorwegen dan het algemeen belang.

Hoe meer ik verder uw theorieën over het liberalisme lees, hoe meer ik eigenlijk begin te denken dat er bij de Vlaamse Liberalen en Democraten toch maar héél weinig rest van dat oorspronkelijke liberalisme. Is dat Georgisme de grote stroming binnen het liberalisme? Of zijn er nog andere grote stromingen die daar eventueel zwaar van afwijken?

Het zuiver communisme is niet in strijd met de liberale grondbeginselen.
Integendeel, het is een noodzakelijke voorwaarde.
Wanneer de liberale structuur is gevestigd zullen er spontaan allerlei samenwerkingsverbanden ( op mensenmaat! ) onstaan die in essentie communistisch zijn.
Bv: een bedrijf(je) bestaande uit werkende vennoten is een communistisch bedrijf. De productiemiddelen zijn gemeenschappelijk bezit, beslissingen worden democratisch genomen, de winsten behoren volledig aan de vennoten. Dergelijke bedrijfjes ( bvba's ) bestaan in het huidige model ook maar moeten opboksen tegen de scheefgetrokken machtsverhoudingen om niet van de markt verdreven te worden.

In een liberaal systeem dient men door het eigenbelang na te streven automatisch ook het algemeen belang.

De VLD spits zich teveel op de economische aspecten van de samenleving toe.
In het huidige model staan economie, samenleving en ecologie wegens tegenstrijdige belangen lijnrecht tegenover elkaar.
In het georgisme vloeien die belangen perfekt samen.

Het georgisme maakte 100j geleden grote opgang wereldwijd maar de voltooiing werd doorkruist door 2 wereldoorlogen en ondervond uiteraard ook de nodige tegenwerking van het grootkapitaal. Winston Churchil ( Labor ) was een belangrijk voorvechter. In Taiwan werd het georgisme voor een groot deel ingevoerd. Het resultaat mag er zijn. Taiwan is uit gegroeid tot een moderne westerse staat. 100 jaar geleden was Taiwan er even armzalig aan toe als het chinese vasteland. In Australie werd het systeem ook gedeeltelijk ingevoerd. Ook niet zonder succes als je bedenkt wat australie met slechts ongeveer 19 milj inwoners op wereldvlak betekent.
Ook hier in europa werden sommige wetten georgisch geinspireerd zoals het erfpachtrecht dat boeren moet beschermen tegen de willekeur van meestal adelijke grootgrondbezitters.
In Antwerpen, in de omgeving van het slachthuis, liggen bedrijfstereinen die toebehoren aan de stad en die verpacht worden aan bedrijven. De ondernemers mogen die grond bebouwen, de bouw is en blijft hun eigendom maar de grond kan nooit gekocht worden.