"Vlaming"
 

Geachte heer Professor,

Een vraag die nogal veel gesteld wordt door bepaalde mensen is wat een Vlaming tot Vlaming maakt, wat het Vlaming-zijn nu werkelijk inhoudt en waarom een Vlaming dient fier te zijn dat hij/zij een Vlaming is.
Nu kan men hierover een boek over schrijven. Daarom vraag ik u of u hierop een bondig antwoord op hebt.
Dank bij voorbaat

Die vraag kan natuurlijk op verschillende manieren begrepen worden. Wat de Vlamingen tot Vlamingen heeft gemaakt is de loop der geschiedenis - die heeft gemaakt dat een bepaalde groep mensen zich Vlamingen noemt, voldoende gemeenschappelijkheid, aanverwantschap en interactie beleeft om zich als tot hetzelfde volk behorend te beschouwen.
Die kenmerken zijn voor een deel relationeel en dus niet noodzakelijk echt verschillend van andere volkeren. maar toch structureren ze een gemeenschap tot die gemeenschap die verschilt van andere volkeren of gemeenschappen.

Een Vlaming bestaat niet. Het is de definiëring van een Vlaming die aan het zogenaamde "Vlaming-zijn" voorafgaat. In wezen leven mensen in een oneindig netwerk van relaties die dynamisch zijn en geen grenzen verdragen (ook niet de schijnbare grens van de individualiteit). Het komt er dus op aan, om steeds vanuit een nulpunt te denken (de schijnbare identiteiten te verwerpen) en vanuit de onmogelijkheid van dat nulpunt te streven naar structuren die minimale grenzen in stand houden. Dat verklaart waarom de globalisering an sich moet bevorderd worden, en waarom lokale waarden en normen steeds minder als leidinggevend voor het transnationale subject kunnen worden beschouwd. Enkel zo kan een structuur zich nog enigszins legitimeren, omdat ze zichzelf steeds verontschuldigt, en dus besef heeft van haar onuitwisbare intrinsieke schuld.

Vermoedelijk is het bovenstaande ook vanuit een nulpunt gedacht. Het resultaat van 1 op oneindig is inderdaad nul. Aldus is wetenschappelijk bewezen dat de auteur van het bovenstaande niet bestaat. Nu moet hij zich nog verontschuldige voor het feit dat hij valselijk de indruk heeft gegevene wel te bestaan. Maar ik her-denk, dus ik besta, en daarvoor moet ik me niet verontschuldigen.

1. Het is het denken dat denkt, en niet het ik. De fout van Descartes.

2. Ik besta als psychologisch verschijnsel in die zin dat ik mijn belevingen als een coherent geheel ervaar. Maar ik besta niet als autonoom subject met rede, vrijheid en tralala, evenmin als de paus.

3. We blijven toch goedgezind niet? Het leven is de moeite waard, weet u wel. Een beetje "storm op zee" af en toe, maar dat mag ons niet beletten.

PS: Met grappen en grollen afkomen is leuk, tenzij het een dekmantel is.