van het
CENTRUM VOOR ISLAM IN EUROPA (C.I.E.)


Dat in een moderne democratie religie en politiek van elkaar zouden moeten gescheiden zijn, is een politieke gemeenplaats waarvan de betekenis zelden of nooit kritisch onderzocht wordt. Bij nader toezien, echter, blijkt dat de formule van “scheiding tussen religie en politiek” op zijn minst blijk geeft van een gemis aan precisie. Letterlijk geïnterpreteerd, zou deze slogan zelfs de weg kunnen effenen voor een secularistisch autoritarisme dat het tegendeel zou zijn van het democratische concept van de lekenstaat.

Godsdienstvrijheid als mensenrecht is niét beperkt tot het waarborgen van de vrijheid van elk individu op zijn of haar persoonlijk geloof en zijn of haar persoonlijk belijden ervan: daar bovenop omvat ze ook het recht van religieuze gemeenschappen om zichzelf te organiseren vrij van staatsinmenging, en tenslotte geeft ze hun ook het recht om te participeren in de maatschappelijke debatten.

Dat religieuze gemeenschappen zich in de openbaarheid kunnen uitspreken over politieke kwesties, is niet alleen verenigbaar met politiek secularisme, maar het is ook een rechtstreeks gevolg van het principe zelf waarop dit secularisme, als een democratisch concept, gebaseerd is. Indien we ervan uitgaan dat in een moderne democratie de openbaarheid de ruimte is waar het politieke gebeuren thuis hoort, dan moeten we concluderen dat religieuze gemeenschappen, in zoverre ze erkend worden als een deel van het openbare leven van een samenleving, ook kunnen deelnemen aan de politiek.

Het secularisme van de rechtsstaat, bijgevolg, vereist niet de scheiding tussen religie en politiek, maar vereist het institutionele onderscheid tussen de religieuze gemeenschappen en de staat. Dat onderscheid is van heel groot belang. Wie in naam van de seculariteit de scheiding eist tussen religie en politiek, kan eventueel pleiten voor een marginalisering van de religie, waarvan sommigen wensen dat ze volledig verbannen wordt uit de publieke sfeer. Een dergelijke autoritair-laïcistische politiek van controle is strijdig met de godsdienstvrijheid als mensenrecht en dus ook met het democratische concept van het politieke secularisme.

De duidelijke institutionele scheiding tussen de staat en de religieuze gemeenschappen heeft een bevrijdend effect voor beide zijden. Ze behoedt de religieuze gemeenschappen voor ongewenste vormen van staatsinmenging in hun interne aangelegenheden, en tegelijkertijd creëert ze de mogelijkheid dat mensen ongeacht hun religieuze toebehorigheid kunnen genieten van gelijke rechten en van een gelijk statuut als burgers.

Op basis van hun wederzijdse onafhankelijkheid kunnen religieuze gemeenschappen en de staat ook vormen van vrije samenwerking aangaan. Hun institutionele scheiding betekent geen totale afwezigheid van relaties. Alleszins zijn concrete samenwerkingsverbanden tussen beide zijden slechts met de godsdienstvrijheid verenigbaar op voorwaarde dat de coöperatie niet leidt tot de privilegiëring resp. discriminatie van bepaalde religieuze groepen.

Het principe van de religieus-levensbeschouwelijke neutraliteit van de staat moet dus gevrijwaard blijven. In de Duitse Bondsrepubliek werden, ondanks de afwezigheid van een “staatsreligie”, tal van samenwerkingsverbanden tussen de staat en de Kerken ontwikkeld op vele gebieden van het maatschappelijke leven - te beginnen met de staatsfinanciering van christelijke hospitalen, over theologische leerstoelen aan staatsuniversiteiten, tot de erkenning van de kerken als genootschappen van publiek recht. Deze traditie van hechte samenwerking blijft nog steeds van kracht.

Moslimse religieuze gemeenschappen, evenwel, zijn in Duitsland tot nu toe grotendeels uitgesloten gebleven van deze samenwerking - hoewel zij vanuit grondwettelijk oogpunt dezelfde aanspraken kunnen doen gelden als de christelijke kerken. Moslimorganisaties hebben daarom besloten politieke en juridische middelen aan te wenden ten einde te strijden voor een gelijke behandeling. In het licht van de nieuwe multireligieuze realiteit dienen de samenwerkingsstructuren die tussen staat en Kerk gegroeid zijn, ongetwijfeld kritisch opnieuw bekeken te worden. Die noodzakelijke revisie, echter, mag geen aanleiding zijn voor een “kaalslag”; zij moet er integendeel toe leiden dat overlegd wordt hoe ondersteuning van staatswege op rechtvaardige wijze ook aan niet-christelijke religieuze gemeenschappen ten goede kan komen.

moet inderdaad gescheiden blijven, anders ga je de mensen Brainwashen :wink:

Leven naar de dood is echt wel grappig.
hoe kan je je nu zo bewijzen, door als zombie door het leven te gaan?

Veel ingewikkeld Ali-gezwam om te zeggen dat eigenlijk zijn godsdienst toch "ook" regerings-verantwoordelijkheid zou moeten krijgen.
Proficiat Ali, ge moogt U voortaan bij de fundamentalisten rekenen!

De oplossing is niet om de moslims ook te gaan geven wat het christendom in de westerse wereld heeft, de oplossing is om dat van het christendom af te nemen. Dan is er geen klagen meer over godsdienstdiscriminatie en moeten we geen religieus gewauwel meer aanhoren in de politiek.

Bullshit Ali, politieke islam in een zeemzoet jasje....

We hebben geen eeuwen gestruggeld om van de katholieke politiek vanaf te geraken (zijn daar nog steeds aan bezig in mindere mate) om nu de politieke islam met open armen te verwelkomen...
Uwen discours is misschien wél interessant om PvdA-leden de ogen te openen, wie weet?

Dutch

Het CENTRUM VOOR ISLAM IN EUROPA (C.I.E.) is een onderdeel van de Rijksuniversiteit Gent. Een andere typische RUG stelling is dat Islam een religie van de vrede is. Wees er maar van overtuigd dat professor Blommaert en de zijnen met een politieke agenda werken (op kosten van de belastingbetaler ;) ).

Diezelfde CIE van de Rijksuniversiteit Gent houdt ook een pleidooi voor het stoppen van de Amina Lawal protesten, kijk hier maar:

Please Stop the International Amina Lawal Protest Letter Campaigns!

Amnesty International zal graag zien dat een Universiteit een pleidooi houdt tegen petitielijsten en brievencampagnes voor meer mensenrechten.

De scheiding van kerk en staat moet [size=6]COMPLEET[/size] zijn. Alle subsidies voor religies (die zich grotendeels toch alleen maar baseren op geschifte geschriften van duizenden jaren oud) moeten worden afgeschaft. Ook godsdienst dient uit het onderwijs te worden gebannen (geef de kinderen liever 2 uur meer vrije tijd). Pastoors e.d. zouden niet meer de staat mogen worden betaald. Het is totaal onverantwoord dat de belastingbetaler wordt lastiggevallen om overheidsuitgaven te financieren die verband houden met godsdienst.

volledig akkoord :)

Ali :arrow: kijk naar een andere discussie, wil het geen twee keer zeggen.

Ik vind het ook onzin dat ik voor pastoors mee moet betalen. Maar anderzijds, puur pragmatisch: misschien is het beter imam's door de staat betaald, en dus deels gecontroleerd worden, dan dat zij door de gemeenschap zelf betaald worden. Volgens mij krijgen de extremistische stemmen dan snel meer geld.

Wat dat onderwijs betreft: ik ben voor vrijheid van onderwijs. Van mijn part mogen mensen gerust scholen oprichten met godsdienst in, zolang ik het recht heb om mijn kind naar een andere school te sturen of zelf een school te starten zonder godsdienst.