Oorspronkelijk geplaatst door ugur.pekdemir

Zo gek is het niet dat allochtonen afstemmen op Turkse en Marokkaanse televisie. De Nederlandse media bieden hun te weinig nieuws voor hun tweede vaderland.

Je kan maar één vaderland hebben. Als je emigreert moet je consequent zijn en je bij je keuze voor een nieuw vaderland neerleggen.

Door Ugur Pekdemir gepubliceerd in Trouw (NL), 25 maart 2005

“Zender in eigen taal favoriet bij allochtoon” kopt Trouw (21 maart). Negentig procent van de Marokkanen met een schotelantenne stemt af op het land van herkomst.
Waarom je vaderland verlaten als je er geen afstand van kan nemen?

Van de Turken kijkt 50 procent naar Turkse zenders. De verklaring voor de eerste generatie zou zijn dat zij met een taalbarrière kampt.
De eerste generatie kampt m.i. vooral met een gebrek aan integratiewil. Is het niet zo dat het aanleren van een nieuwe taal en cultuur een verrijking is? Blijkbaar gaat die stelling niet op voor moslimmigranten.


Bij de volgende generaties speelt onzekerheid omtrent de eigen identiteit een rol. Dit laatste verklaring is onvolledig en doet de werkelijkheid geweld aan.
Wat hebben die moslimmigranten toch steeds met identiteit. Het getuigt alleen maar van een ongelofelijke zwakte. Het moslimkuddedier voelt zich verloren in een islamvreemde omgeving en is in de onmogelijkheid om zelf een identiteit op te bouwen.


De geschreven media en de commerciële/publieke zenders hebben geen aandacht voor de maatschappelijke behoefte die er bestaat onder de allochtonen. Wat een lulkoek. Maatschappelijke behoefte? Enerzijds jammeren en klagen dat ze niet als volwaardige landgenoten worden beschouwd, anderzijds alles in het werk stellen om hun apartheid te blijven beklemtonen.


Het nieuws over Turkije is zeer schaars of onvolledig.
En dat is maar normaal. Je woont ten slotte niet langer in Turkije maar in België of Nederland. Precies omdat je d'r voor gekozen hebt.

Dit zorgt ervoor dat de lezers/kijkers weglopen en op zoek gaan naar alternatieve wegen.
Laten we de krant, onze eigen Trouw, deze week als voorbeeld nemen. De rubriek “voetbal buitenland” doet uitgebreid verslag gedaan over het Spaanse voetbal. Terwijl onze eigen Pierre van Hooijdonk bij Fenerbahçe speelt. Deze club gaat ook in de Champions Leugue spelen. Geen woord daarover. De Turkse atlete Ayhan Surreyya haalde onlangs zilver bij wereldatletiek wedstrijden in Parijs. Geen bericht. Bij de laatste wereldkampioenschappen voetbal wordt Turkije derde, maar de aandacht in de Nederlandse media gaat veel meer naar de trainer Guus Hiddink van Korea dan naar Turkije.
Dit bevestigt enkel de weerzin van het Westen voor wat zij als achterlijke (moslim)culturen beschouwt. Het Westen heeft daar geen interesse voor omdat zij absoluut geen voeling met islamlanden heeft. Dat is een vaststelling waar u zich maar beter kan bij neerleggen.

Of kijk naar “Het Acht Uur Journaal”het weer. Hoewel de EU kandidaat-land Turkije bijna favoriet is bij de Nederlandse toeristen, zal geen woord besteed worden aan het weer in Turkije. Het weerbericht houdt bij het buurland Griekenland op. Het weerbericht houdt op bij de grenzen van Europa. Turkije maakt geen deel uit van Europa. De toerist zal wel even browsen op internet als hij wil weten hoe warm het is in zijn favoriete vakantieland.
Kijkt naar een gemiddelde serie als ‘Goede tijden Slechte tijden’. Daar figureert nooit Ali of Ayse in. Merkwaardig; hoezo afspiegeling van de samenleving?
Daar figureert inderdaad geen Ali of Ayse in precies omdat het een afspiegeling van onze naasteenleving is. Een naasteenleving waar u koortsachtig aan meewerkt precies door te blijven leuteren over en hangen in uw achtergelaten cultuur.

De bestaande communicatiekanalen doen, met andere woorden, geen enkele poging om nieuwe Nederlanders aan zich te binden.
Waarom zouden ze dat ook doen? Waarom nieuwe Nederlanders van moslimsignatuur aan zich binden als 40 jaar immigratie leert hoe weinig integratie- en assimilatiebereid net die bevolkingsgroep is. Een bevolkingsgroep die zo graag op haar eilandje blijft leven en meer interesse heeft in religieuse leerstellingen uit andere tijden en een ander continent dan in de cultuur en taal van hun nieuwe vaderland.

Persoonlijk heb ik twee krantenabonnementen: een lokale en een landelijke. Een schotelantenne heb ik niet. Maar om mijn nieuwsgierigheid te kunnen bevredigen word ik nu gedwongen alternatieve kanalen aan te boren, op zoek naar nieuws uit Turkije. Dus koop ik los Turkse kranten, of raadpleeg ik internet. Dat vind ik jammer en een gemiste kans, want ik verbonden met Nederland én met Turkije. Ik leef en woon in Nederland en mijn oriëntatie en toekomst zijn Nederland. Ik ben primair geïnteresseerd in het Nederlands nieuws, maar ik heb ook meer dan gemiddelde interesse voor het nieuws uit Turkije, vanwege die natuurlijke verbondenheid. Natuurlijke verbondenheid. Als u zich die gedachte uw hele leven lang blijft aanpraten wordt het ziekelijke fixatie.

Dit artikel is niet bedoeld als klaagzang. Ik wil gewoon de vinger leggen bij een tekortkoming en de media wijzen op hun maatschappelijke verantwoordelijkheid.
De Westerse media hebben geen maatschappelijke verantwoordelijkheid tegenover nieuwkomers. U als nieuwkomer heeft de verantwoordelijkheid de gevolgen van uw (emigreer)keuze te assumeren.
Goede berichtgeving over Turkije zou een positieve en evenwichtige bijdrage aan de beeldvorming hier in Nederland. Nu een evenwichtige weergave ontbreekt, komen juist de mensen die voor de Nederlandse samenleving gekozen hebben, zoals ondergetekende, in de kou te staan. Verkeerde conclusie. Als u voor de Nederlandse samenleving heeft gekozen moet u niet blijven jammeren om berichtgeving uit uw EX-vaderland.


Dit maakt me teleurgesteld en het maakt me machteloos.
De klassieke slachtofferrol van de moslimallochtoon gaat u goed af.
Ook vanuit marketingoogpunt zou het trouwens veel beter zijn als de media meer rekening houden met deze wens en met de feiten.

Ugur Pekdemir, Voorzitter Turks Academisch Netwerk (tannet)

Oorspronkelijk geplaatst door ugur.pekdemir

[size=3][font=Times New Roman]Beste Hanne,[/font][/size]

Zie hieronder aub voor de reactie

Een boeiend reportage over emigranten in Duitsland, het laat zien dat integratie een sociologisch proces is