Naar één grote vakbond?
 

In hun huidige gedaante zijn de vakbonden typische restanten van de verzuiling: een christelijke, een socialistische en een liberale. Nu de samenleving ontzuild is, en vakbonden steeds minder gebonden zijn aan hun ideologisch verwante partijen, heeft het nog nut dat ze drie verschillende fronten vormen? Is er nog een wezenlijk, onoverkomelijk cultuurverschil tussen hen? Leidt hun verdeling tot minder slagkracht, of is dat externe pluralisme net een pluspunt?

Groet,
Den Duisteren Duikboot

Interessante vraag. Misschien zou de arbeider (of werknemer in het algemeen) er wel beter bij varen, mocht er een soort Diets Arbeidsfront (naar analogie van die Deutsche Arbeitsfront in NS-Duitsland) ontstaan uit de onderlinge verdeelde vakbonden van nu. Een solidaristische kijk op de zaken als het ware. Misschien kan de stap gezet worden naar een situatie waarin er niet zozeer een conflict heerst tussen werkgever en -nemer, maar eerder een samenwerking. Dit omdat we toch allemaal de vooruitgang van het Dietse Volk en Land in het vooruitzicht hebben...

Werkgevers streven vooral naar winstmaximalisatie, niet naar de vooruitgang van het 'Dietse Volk en Land'.

Maw raszuiver fascisme.

Arbeiders ook, maar ik zie niet in waarom dat een argument tegen tyr zou zijn...

De oplossing is logisch :

Inrichting van één enkele syndicale en corporatieve organisatie, ingedeeld volgens de bedrijven en de beroepen.

Zou ik geen goed idee vinden. De vakbonden doen nu al niet te vet veel, zonder concurentie doen ze waarschijnlijk nog minder.
In uiterste nood kan je ze nu nog tegen elkaar uitspelen. Als er maar één vakbond meer is kan je niet eens meer overstappen naar een andere als hun dienstverlening te wensen over laat.

Eén grote vakbond zou leiden tot een grote machtsconcentratie. Machtsconcentratie is an sich in tegenspraak met democratie.

Het is geen toeval dat dictoriale regimes als het fascisme eenheidsvakbonden kenden, maar ook linkse dictaturen als de DDR eenheidsvakbonden kenden.

Inderdaad.

Waarom komt dit mij bekend voor ? Iets van in de jaren dertig van de vorige eeuw meen ik. ;-)

Lijkt me nogal een steriele diskussie.
Van iemand die niet veel kaas gegeten heeft van de praktijk.

Als je ziet hoe diep het water is tussen de afdelingen arbeiders en bedienden in iedere sektor van iedere vakbond. En tussen die sektoren onderling van iedere vakbond. En tussen de delen ambtenaren en privé-sektor van iedere vakbond.

Je zal hier hoogstens wat ideetjes oprapen voor een schriftelijk werkje voor een eerstejaartje sociaal assistent.

Hij stelt het voor alsof werkgevers een bewuste maatschappelijke functie vervullen en hij ontkent het bestaan van de aan het kapitalisme eigen spanning tussen werknemers- en werkgeversbelangen.

Vraag is of vakbonden zich per se met allerlei vormen van dienstverlening moeten bezighouden, maar je hebt zeker een punt.

Het is niet omdat bedenkelijke regimes eenheidsvakbonden kenden, dat eenheidsvakbonden noodzakelijk bedenkelijke regimes impliceren.

Je pleit dus voor nog meer vakbonden?

De syndicaten worden hervormd van strijdorganisaties tot een coördinerende organisatie waarin de arbeiders deelnemen aan het bedrijfsbeheer.

De winst wordt evenredig verdeeld onder alle werkgevers en werknemers in het bedrijf.

De tegenstelling tussen werkgevers en werknemers zal zo vanzelf wegvallen, omdat het onderscheid zinloos is.

Er is geen kapitaal zonder arbeid, en werknemers en werkgevers zijn leden van eenzelfde arbeidersgemeenschap.

Heb ik dat gezegd?

U moet dit uiteraard in combinatie lezen met de eerste paragraaf.
"Eén grote vakbond zou leiden tot een grote machtsconcentratie. Machtsconcentratie is an sich in tegenspraak met democratie."

Ik zou niet weten waarom die twee per definitie met elkaar in tegenspraak zouden zijn. Trouwens: vakbonden hoeven niet 'democratisch' te zijn.

De echte strijd wordt altijd geleverd tussen arm en rijk, tussen de have en de have-not's, tussen zij die macht hebben en zij die ze niet hebben. Ideologieën worden misbruikt om het eerste te bereiken. Rijken zullen altijd samenwerken met rijken wat ook hun afkomst, godsdienst, nationaliteit enz. ook is. Zolang de armen onder elkaar vechten blijven zij aan de macht. Pas als de armen in blok optreden kunnen zij de macht veroveren, maar dan spreek je van een revolutie. Let op ! vele armen denken dat ze bij de rijken behoren en "vechten" daarom tegen iets armere armen. Het is een 20/80 verhouding.

Een goede democratie is gekenmerkt door een verspreiding van de macht (om de minderheid en het individu te beschermen tegen machtsmisbruik).
Dit wil zeggen dat de macht niet in handen is van enkelen maar van velen. (O.a. de theorie over de scheiding der machten zoals die is opgezet door Montesquieu is daar een uitdrukking van.)

[size=2]V[/size]akbonden nemen formeel deel aan de macht via allerlei raden. Bovendien gelden de CAO's die ze afsluiten met de werkgevers ook voor niet aangesloten werknemers. Het is dus absoluut noodzakelijk dat ze democratisch zijn.