Wat is nationaalsolidarisme ? (Louis Gueuning)
 

Nationaalsolidarisme is de leer vervat in hiernavolgende stellingen :

- Hoofdzaak voor de mens is gelukkig zijn. Ik zou niets anders bedoelen, moest ik schrijven : zijn zaligheid bewerken.

- Het geluk ligt in de ontplooiing van het eigen wezen : vrucht dragen, worden wat men wezenlijk is.

- Iemand wordt wat hij wezenlijk is, door d�*t goed te doen waarvoor hij gemaakt is : door het volgehouden en trouw beantwoorden aan de stem van een roeping.

- Trouw antwoorden op een roeping gebeurt alleen in een klimaat waarin be-antwoorden mogelijk is, dus slechts als er voldoende vrijheid is, dus als men beschikt over essentiële vrijheden : om een keuze te doen, om te werken, te bezitten, te wagen en te denken.

- Die vrijheid, die vrijheden, gaan bijna onvermijdelijk teloor in de wanorde, in de anarchie, die elke rangorde der waarden dooreenhaspelt en omverhaalt.

- Een der ergste vormen der wanorde is de ontworteling. De mens wordt wat hij wezenlijk is, hij wordt dat het best, wanneer hij stevig wortel heeft kunnen schieten in beperkte gemeenschappen, die passen bij zijn "oorspronkelijke structuur".

- Een dezer beperkte gemeenschappen, de beperkte gemeenschap bij uitnemendheid, is de natie, deze grote Europese werkelijkheid, ongetwijfeld de bron voor Europa's vruchtbaarheid en uitstraling.

- De natie, die divers is omdat alles daartoe bijdraagt, wordt zelf ook, krijgt zelf ook enkel en alleen gestalte en persoonlijkheid, als zij gehoor schenkt aan haar roeping.

Luister naar dit wondere woord van Pius XII : "Volkeren hebben, zoals enkelingen, een roeping en zij stralen uit of blijven in de onvruchtbare vergeethoek, al naar gelang zij gehoorzaam of weerspannig staan tegenover hun roeping."

Roeping is d�*t iets, dat ouder is dan iedere voorbijgaande enkeling, d�*t iets, dat niet zal ophouden te bestaan als de enkelingen verdwenen zijn ; het iets hoger dan de eendagsbelangen, het iets dat �*l de verscheidenheden bundelt. Die verscheidenheden, die zonder de roeping gevaarlijk zouden zijn, worden door haar een bron van geluk en vruchtbaarheid. De roeping, en alleen de roeping leidt tot de eenheid van een volk, vormt de rechtsgrond voor zijn onafhankelijkheid.

- De zending van het volk der Nederlanden ligt vastgelegd in de aardrijkskunde, de geschiedenis en in hun ongehoord rijke aard, die zelf juist een gevolg is van hun verscheidenheid.

Die zending : Europa bundelen rond zichzelf, rond de échte Europakern. Dat is het enige leefbare Europa.

Europa bundelen betekent zeker, het fysiek terug gestalte geven, ruggegraat - maar het betekent even goed, door synthese een oplossing geven voor zijn tegenstrijdigheden ; Europa thema's aan de hand doen voor een nieuwe eenheid.

De tegenstellingen van Europa zijn de tegenstellingen van het micro-Europa, dat de Nederlanden heet. De Europese conflicten zijn de conflicten die in de Nederlanden worden gesteld : botsing tussen orde en vrijheid ; tussen persoon en gemeenschap ; tussen tijdelijk en geestelijk ; tussen wetenschap en geloof ; tussen hiërarchie en gelijkheid ; tussen natie, of vaderland, en mensheid.

vraagsken Radicaal: Het economische aspect van (nationaal)solidarisme, is dat te vergelijken met het corporatisme? Of is het meer liberaal, of juist meer marxistisch?

Solidarisme is in de eerste plaats geen compromis noch een synthese van liberalisme en marxisme.

Economisch is het solidarisme "noch links, noch rechts", dus tegen een maatschappelijke indeling in "klassen" en tegen doorgeschoten kapitalisme.

Solidarisme is een OORSPRONKELIJK stelsel dat voortkomt uit de sociale natuur van de mens.

De sociale leer van het solidarisme staat aldus nog het dichtst bij een gezond NIET-MARXISTISCHE SOCIALISME.

Over het (economische) corporatisme : solidarisme is een maatschappijleer, corporatisme is een organisatievorm.

Wel moet men besluiten dat de organische eenheid in de maatschappij door het solidarisme betoogd, best door corporaties kan verwezenlijkt worden.

Het solidaristische corporatisme kan wel niet in een fascistische zin worden opgevat : solidarisme onderstelt decentralisme en subsidiariteit.

(Or, dans son [Mussolini] corporatisme, l'Etat qui ne devrait intervenir que comme arbitre, comme défenseur de la collectivité, se mêle de tout, s'immisce en tout, est partout. L'alpha et l'oméga ! Le Duce a beau s'en défendre, son oeuvre est entachée de socialisme d'Etat et court dès lors grand risque de rester stérile. - La politique corporative - Albert Muller - REX - 1935).

En nu eens wat minder gewauwel graag...

Waar in mijn redenering zit ik verkeerd ? Of welke woordje begrijp je niet ? Concreet blijven graag !!!

U lijkt wel Stefaan Declerck!

Waarom wordt dit niet in praktijk gebracht? Het mag dan wel geen synthese of een compromis zijn tussen de economische uitersten, geef toe dat beiden er zich min of meer in kunnen vinden.

Jij zegt dat het aanleunt bij een niet-marxistisch socialisme. Hier heb ik toch mijn twijfels over.. Het socialisme verkondigt toch het streven van de arbeidersklasse naar meer welvaart, meer sociale voorzieningen, en hoger loon.. dus toch een soort klassenstrijd! Het naast elkaar leven van gilde-groepen is toch iets anders..

Bepaalde zaken werden wel degelijk in de praktijk gebracht, bv. sociaal overleg.

Natuurlijk zijn er raakpunten met het liberalisme en het socialisme, ook al worden de sociaal-economische vraagstukken op een andere manier benaderd.

Ze streven naar sociale rechtvaardigheid verwezenlijkt binnen lokale gemeenschappen. Dat is een gemeenschappelijk punt.

Klassenkamp is marxistische terminologie die met het zuiver streven naar sociale rechtvaardigheid an sich maar weinig te maken heeft.

Dat is vooral een sociaal-democratische praktijk, het opeisen van een deel van de koek. Op die manier heeft men in het westen wellicht de revolutie kunnen afwenden. Er bestaat ook niet zoiets als HET socialisme. Er zijn heel wat verschillende tendenzen te onderscheiden. Van het meest gematigde tot en met het meest extreme. Het hanteren van een conflictmodel enerzijds (klassenstrijd) of het aanmoedigen van samenwerking tussen rijk en arm (solidarisme), het kan beide wel goed bedoeld zijn.
Maar laat ons niet vergeten dat de klassenstrijd ook al voorkwam in de middeleeuwse Vlaamse geschiedenis en dus lang voor Marx. Er waren zeker wel strubbelingen tussen de gilden (de rijken) en de ambachten (de arbeiders). In periodes van economische terugval of verhoogde uitbuiting van de werkers komen deze in opstand omdat hun situatie dan snel verslechtert. Dat wordt het conflictmodel weer bovengehaald.

1. Ik hou niet van essentialistisch denken, de idee dat je als mens/... een bepaalde essentie hebt te vervullen om dan pas 'ten volle' mens/... te worden.

2. Ik hou niet van messianistisch denken, de idee dat 'de Nederlanden' een zending hebben, alsof heel Europa daarop zit te wachten om gered te worden, of de geschiedenis tot een einde komt eens de Nederlanden één zijn (ik laat opzettelijk het woord 'opnieuw' weg).

3. Ik hou niet van een dergelijk 'uitgeschreven idealisme' - het vult je tijd, maar leidt je af van interessantere zaken.

Gewauwel? De uitleg is toch duidelijk?