zijn 'werkgevers' en 'werknemers' wel de juiste termen?
 

degene die de benamingen 'werkgevers' en 'werknemers' bedacht heeft, zal ongetwijfeld meer sympathie gehad hebben voor de werkgevers.

deze benamingen houden namelijk een onderhuids favoritisme voor de werkgever in. via deze gestandaardiseerde benamingen ontstaat de indruk als was de werkGEVER een gulle weldoener die 'werk geeft' aan de mensen die geen werk hebben.
de werkNEMER daarentegen 'neemt' het werk.
met andere woorden, de werkgever 'geeft' en de werknemer 'neemt'.

'geven' heeft een positievere connotatie dan 'nemen'.

maar in feite 'geeft' de werkgever helemaal niets.

het loon dat hij uitbetaalt is eerst en vooral niet meer dan zijn verdomde plicht, nl. een vergoeding voor de arbeid die de werknemer hem levert.
het dient tevens het belang van de werkgever zélf, vermits met dit loon de werknemer zich in zijn levensonderhoud kan voorzien (met dode werknemers schiet de wergever weinig op).
meer zelfs, de tegenprestatie vanwege de werkgever, nl. het loon, is vaak minder waard dan de gegeven arbeid door de 'werknemer', vooral waar het gaat om weinig geschoolde werknemers.

het loon staat immers in geen vaste verhouding tot de geproduceerde waarde vanwege de werknemer, maar is afhankelijk van vraag en aanbod.
en het aanbod van laaggeschoolde arbeid is nu eenmaal hoog, dat van hooggeschoolden en 'topmanagers' laag.

de werknemer is verplicht zichzelf, zijn lichaam en geest, te verkopen aan de werkgever, vermits de weg van de arbeid de enige is die hem toegang verschaft tot de bestaansmiddelen.
het nietsvermoedende individu komt terecht in een wereld die blijkbaar niet van hém is. zelfs geen klein plekje komt hem toe.
alles is reeds privé-bezit.

geconfronteerd met dit voldongen feit, leert hij langzaam de rechtvaardiging ervan.

hoe hem principieel niéts van nature toekomt.

hoe hij in principe van nature nergens recht op heeft, en hoe alles wat hij aan bestaansmiddelen tot zich neemt 'profiteren' heet, zo het niet verworven is middels arbeid, ter geneugte van de 'werkgever'.
die situatie 'neemt' de werkgever maar al te graag, vermits hij er de mooiste vruchten van plukt.

geen waarde-oordeel over dit alles.
marxistisch gezeik wellicht.

maar het zou al dichter in de buurt van de realiteit komen mochten de benamingen 'werkgevers' en 'werknemers' vervangen worden door respectievelijk 'winstnemers' en 'winstgevers'.[edit]
[size=1]Edit:[/size]

[size=1]After edit by Mitgard on 04-06-2005 at 19:47 Reason: -------------------------------- degene die de benamingen 'werkgevers' en 'werknemers' bedacht heeft, zal ongetwijfeld meer sympathie gehad hebben voor de werkgevers. deze benamingen houden namelijk een onderhuids favoritisme voor de werkgever in. via deze gestandaardiseerde benamingen ontstaat de indruk als was de werkGEVER een gulle weldoener die 'werk geeft' aan de mensen die geen werk hebben. de werkNEMER daarentegen 'neemt' het werk. met andere woorden, de werkgever 'geeft' en de werknemer 'neemt'. 'geven' heeft een positievere connotatie dan 'nemen'. maar in feite 'geeft' de werkgever helemaal niets. het loon dat hij uitbetaalt is eerst en vooral niet meer dan zijn verdomde plicht, nl. een vergoeding voor de arbeid die de werknemer hem levert. het dient tevens het belang van de werkgever zélf, vermits met dit loon de werknemer zich in zijn levensonderhoud kan voorzien (met dode werknemers schiet de wergever weinig op). meer zelfs, de tegenprestatie vanwege de werkgever, nl. het loon, is vaak minder waard dan de gegeven arbeid door de 'werknemer', vooral waar het gaat om weinig geschoolde werknemers. het loon staat immers in geen vaste verhouding tot de geproduceerde waarde vanwege de werknemer, maar is afhankelijk van vraag en aanbod. en het aanbod van laaggeschoolde arbeid is nu eenmaal hoog, dat van hooggeschoolden en 'topmanagers' laag. de werknemer is verplicht zichzelf, zijn lichaam en geest, te verkopen aan de werkgever, vermits de weg van de arbeid de enige is die hem toegang verschaft tot de bestaansmiddelen. het nietsvermoedende individu komt terecht in een wereld die blijkbaar niet van hém is. zelfs geen klein plekje komt hem toe. alles is reeds privé-bezit. geconfronteerd met dit voldongen feit, leert hij langzaam de rechtvaardiging ervan. hoe hem principieel niéts van nature toekomt. hoe hij in principe van nature nergens recht op heeft, en hoe alles wat hij aan bestaansmiddelen tot zich neemt 'profiteren' heet, zo het niet verworven is middels arbeid, ter geneugte van de 'werkgever'. die situatie 'neemt' de werkgever maar al te graag, vermits hij er de mooiste vruchten van plukt. geen waarde-oordeel over dit alles. marxistisch gezeik wellicht. maar het zou al dichter in de buurt van de realiteit komen mochten de benamingen 'werkgevers' en 'werknemers' vervangen worden door respectievelijk 'winstnemers' en 'winstgevers'.[/size]

[size=1]Before any edits, post was: -------------------------------- degene die de benamingen 'werkgevers' en 'werknemers' bedacht heeft, zal ongetwijfeld meer sympathie gehad hebben voor de werkgevers. deze benamingen houden namelijk een onderhuids favoritisme voor de werkgever in. via deze gestandaardiseerde benamingen ontstaat de indruk als was de werkGEVER een gulle weldoener die 'werk geeft' aan de mensen die geen werk hebben. de werkNEMER daarentegen 'neemt' het werk. met andere woorden, de werkgever 'geeft' en de werknemer 'neemt'. 'geven' heeft een positievere connotatie dan 'nemen'. maar in feite 'geeft' de werkgever helemaal niets. het loon dat hij uitbetaalt is eerst en vooral niet meer dan zijn verdomde plicht, nl. een vergoeding voor de arbeid die de werknemer hem levert. het dient tevens het belang van de werkgever zélf, vermits met dit loon de werknemer zich in zijn levensonderhoud kan voorzien (met dode werknemers schiet de wergever weinig op). meer zelfs, de tegenprestatie vanwege de werkgever, nl. het loon, is vaak minder waard dan de gegeven arbeid door de 'werknemer', vooral waar het gaat om weinig geschoolde werknemers. het loon staat immers in geen vaste verhouding tot de geproduceerde waarde vanwege de werknemer, maar is afhankelijk van vraag en aanbod. en het aanbod van laaggeschoolde arbeid is nu eenmaal hoog, dat van hooggeschoolden en 'topmanagers' laag. de werknemer is verplicht zichzelf, zijn lichaam en geest, te verkopen aan de werkgever, vermits de weg van de arbeid de enige is die hem toegang verschaft tot de bestaansmiddelen. het nietsvermoedende individu komt terecht in een wereld die blijkbaar niet van hém is. zelfs geen klein plekje komt hem toe. alles is reeds privé-bezit. geconfronteerd met dit voldongen feit, leert hij langzaam de rechtvaardiging ervan. hoe hem principieel niéts van nature toekomt. hoe hij in principe van nature nergens recht op heeft, en hoe alles wat hij aan bestaansmiddelen tot zich neemt 'profiteren' heet, zo het niet verworven is middels arbeid, ter geneugte van de 'werkgever'. die situatie 'neemt' de werkgever maar al te graag, vermits hij er de mooiste vruchten van plukt. geen waarde-oordeel over dit alles. marxistisch gezeik wellicht. maar het zou al dichter in de buurt van de realiteit komen mochten de benamingen 'werkgevers' en 'werknemers' vervangen worden door respectievelijk 'winstnemers' en 'winstgevers'.[/size]

[/edit]

Of misschien iets neutraler: kapitaalgevers en arbeidsgevers...

kapitaalinbrenger en arbeidinbrenger.
kapitaalverlener en arbeidverlener.

Want geven doet geen van beiden.
En winst halen ze er allebei uit.

Maaaar : als ambtenaar, hoe ga je mij noemen ?? (*)

Een ambtenaar?... Heeft dat iets met 'werk' te maken? ;-)

Weer eentje om te onthouden van Mitgard. Geweldig ![edit]
[size=1]Edit:[/size]

[size=1]After edit by King of beggars and fleas on 05-06-2005 at 01:12 Reason: -------------------------------- Citaat: Oorspronkelijk geplaatst door Mitgard maar het zou al dichter in de buurt van de realiteit komen mochten de benamingen 'werkgevers' en 'werknemers' vervangen worden door respectievelijk 'winstnemers' en 'winstgevers'. Weer eentje om te onthouden van Mitgard. Geweldig ![/size]

[size=1]Before any edits, post was: -------------------------------- Citaat: Oorspronkelijk geplaatst door Mitgard maar het zou al dichter in de buurt van de realiteit komen mochten de benamingen 'werkgevers' en 'werknemers' vervangen worden door respectievelijk 'winstnemers' en 'winstgevers'. Weer eentje om te onthouden van mitgard. Geweldig ![/size]

[/edit]

niemand houdt u tegen zelf een bedrijf te starten en "winstnemer" te worden. Uw "winstgevers" gaan trouwens op strikt vrijwillige basis een contract aan...

Noem elkander toch eens gewoon medewerkers of collega's!
Trouwens die titels worden net door de werknemers opgeeist. Het zijn zij die de rangorde willen hebben want zo worden ze ook een stukje baas over hun ondergeschikten.
Voor de baas is dat al één pot nat.

Ja, tijdens de voorbereiding op je wervingsexamen moet je wel degelijk werken hoor !

soms lijkt het wel alsof die zogenaamde 'harde werkers' allemaal van die kutmensen zijn gelijk gij.
ben ik blij dat ik geen harde werker ben zeg.

Tja, onze Mitgard met een kut... dat zou echt geen zicht zijn... :lol:

hoe je't ook noemt, dat boeit nu eens voor gene meter...

Toch vind ik Mitgards opmerking zeer terecht. Als ik me niet vergis heb ik dat zelf ook al eens aangebracht. Het woordgebruik is heel belangrijk in de hersenspoelingstechnieken die de staat en de kapitalisten gebruiken om de mensen iets wijs te maken. De woorden 'werkgevers' en 'werknemers' zijn daar ook een schoon voorbeeld van.

Maar ook op juridisch vlak wordt dat spelletje gespeeld. Door zaken anders te benoemen dan ze zijn, wordt een discussie over bepaalde thema's uit de weg gegaan.

Klassenindelingen
 

Je kan ook spreken van klanten en leveranciers, kapitalisten en proletariaat,
regeerders en geregeerden, zelfstandigen en loonslaven etc.. De indeling van de leden van een maatschappij in "groepen" is een uitstekend idee voor "politieke aktie" vermits men dan gemakkelijk de groepsbelangen tegenover elkaar kan stellen. sinds K. Marx is de" economische grondslag van dergelijke tegenstellingen voor iedereen ie. zelfs de meest fervente "anti-marxisten"
"gefundenes fressen " (trovata mangxacxo).

Nu riskeer ik vanzelfsprekend vervaarlijk hoongelach op deze draad : maar
in een maatschappij waarin de basisbehoeften voor idereen vervuld zijn
(het vervullen van basisbehoeften is iets anders dan het bestrijden van armoede). Breekt er een era aan waarin men met name maatschappelijk-politiek
anders tegenover de ontwikkeling zou moeten kunnen aankijken.

Gisteren was er zo'n item in "Ter Zake" waarin men liet zien hoe succesvolle
werkgevers/kapitalisten/managers zich kastelen weten toe te eigenen
en zelfs bereid zijn hun decadentie op televisie als "normaal" te verkopen.
Het maatschappelijk nut is weliswaar dat de collectiviteit voor deze
patrimuniumwaardevolle zaken niet meer hoeft de zorgen, maar verder gaat het maatschappelijk nut van dit vertoon van sociale ongelijkheid niet.
Waarmee ik alleen maar bedoel dat een dergelijke mentaliteitswijziging nog zeer ver van ons bed staat

Inderdaad, de meest neutrale wijze van spreken, op dit moment. kapitaalverlener en arbeidverlener.
Dat maakt de ambtenaar een hulpverlener, nietwaar? :lol:[edit]
[size=1]Edit:[/size]

[size=1]After edit by Mephisto on 16-06-2005 at 16:27 Reason: -------------------------------- Citaat: Oorspronkelijk geplaatst door De schoofzak kapitaalinbrenger en arbeidinbrenger. kapitaalverlener en arbeidverlener. Want geven doet geen van beiden. En winst halen ze er allebei uit. Maaaar : als ambtenaar, hoe ga je mij noemen ?? (*) Inderdaad, de meest neutrale wijze van spreken, op dit moment. kapitaalverlener en arbeidverlener. Dat maakt de ambtenaar een hulpverlener, nietwaar? :lol:[/size]

[size=1]Before any edits, post was: -------------------------------- Citaat: Oorspronkelijk geplaatst door De schoofzak kapitaalinbrenger en arbeidinbrenger. kapitaalverlener en arbeidverlener. Want geven doet geen van beiden. En winst halen ze er allebei uit. Maaaar : als ambtenaar, hoe ga je mij noemen ?? (*) Inderdaad, de meest neutrale wijze van spreken, op dit moment. kapitaalverlener en arbeidverlener.[/size]

[/edit]

Ik blijf 'winstnemer' en 'winstgever' (Mitgard) het accuraatst vinden

Als ik Mitgards betoog lees, dan pleit ik liever voor "slimme" (= werkgever) en "domme" (= werknemer). Volgens Mitgard ligt dat toch dicht bij de waarheid :grin:

En wat van de twee zou Mitgard zijn?

De identiteit van de winstnemer
 

De winstnemer is dus diegene die naar een bankloket kan gaan om
koeponnetjes te verzilveren, pensioen in ontvangst te nemen of steun te trekken.
De winstgever is dan diegene die zich moet inspannen om door zijn inzet/arbeid
de nodige meerwaarde te scheppen om die sommen ter beschikking te kunnen stellen.

De vraag is : waar komt het geld vandaan op de bankrekening ?
Ik kan me heel goed voorstellen dat we iedereen een rentend kapitaal geven,
voldoende voor een basisinkomen & dan zijn we plotsklaps allemaal kapitalisten.
Maar of dat onze maatschappelijke verhoudingen fundamenteel gaat veranderen is een andere vraag .

Geen van beide. Voor 'winstnemer' is hij te lui, voor 'winstgever' te slim.

:lol: