Tweetaligheid is absoluut onmogelijk !
 

Hiertoe gebruikt men de methode van niet-voedzame zuiging, die op het feit is gebaseerd, dat elke gebeurtenis is waargenomen zoals een nieuwigheid door de nieuw-geboren. Men meet aldus het aantal zuigingen, dat het aantal prikkels van belang van nieuw-geboren toont. OP DE VIERDE DAG, onderscheidt een nieuw-geboren zijn moedertaal van een vreemde taal ! .... Maar deze geschiktheid is van korte duur... DAAROM ECHTE TWEETALIGHEID IS ONMOGELIJK.:-)

Mijn vriendin is tweetalig...

HELAAS, BESTE VRIEND,
Zij kan absoluut niet HELEMAAL tweetalig zijn : lees en beetje mijn argentatie. Immers zal een geleerde taal zwakker dan de andere (diegene je meer dikwijls hebt gehoort voor jouw 12 eerste maanden van jouw leven).

EEN BEWIJS, a.u,b, : lees een beetje teksten van de BUB-man op hum forum, 't is niet mogelijk voor ze als echte franstaligers:? te spreken...

Ik begrijp je argumentatie wel, en ik geloof best dat er in theorie zoiets kan zijn als een eerst en een tweede taal, maar uit mijn ervaringen kan ik zeggen dat het in de praktijk weinig of niets uitmaakt.

ALDUS ECHTE TWEETALIGHEID IS NIET MOGELIJK : immers een zal beter dan de andere zijn ! Tweetaligheid is dus een mythe, als Albert van Cuyck en zijn "pseudo-vrijheden" voor kleutertjes !

:roll:

Mijn moeder is bijvoorbeeld perfect tweetalig. De fransen horen geen verschil met een française.

Tweetalig zijn is denken en spreken in de twee talen, zonder tussenstap: de vertaling vanuit de moedertaal.

Als ik frans praat, denk ik ook in het frans. U verwart moedertaal en tweetaligheid.

Dat geloof ik best.

U kan er misschien een voorbeeld aan nemen? :wink:

Ik geef toe dat in mijn teksten taalfouten staan en tikfouten zijn er door te snel te tikken met twee vingers maar ik heb geen probleem in twee talen te spreken.
Wat zelfs gaat is nadenken in de ene taal over wat je in de andere taal gaat zeggen.
Het probleem is echter dat je de taal moet blijven gebruiken of anders komt er sleet op.

U vergeet dat de hersenen een groot gebied hebben om informatie op te slaan, deels voor kort geheugen en deel voor lange termijngeheugen. Taal zit in het lange termijn geheugen..t'zou maar erg zijn anders...maar er is ruimte voor meerdere talen.

Maar: er zijn fonologische talen..m.a.w. we spreken zoals we schrijven en de niet fonologische talen ..geschrift komt niet helemaal overeen met de spraak.

Als tweede is de strekking van de taal van belang. Frans en Italiaans bvb komen van dezelfde strekking, idem zoals Nederlands/duits/engels bij elkaar horen.
Zolang je bij dezelfde strekking blijft is het aanleren gemakkelijker.

Ouderdom heeft er ook veel mee te maken, hoe jonger, hoe vlotter maar dat is ook logisch gezien de hersenen op jonge leeftijd nog aangroeien.

En wat noem je perfecte tweetaligheid? Als een belg mij in het vlaams hoort dan blijk ik een antwerps soort dialect te brabbelen maar in het Nederlands zal je nooit stilstaan dat ik geen belg of nederlander ben.

Weet je wat wel het geval is : het kan zijn dat er sprake is van een beperkte woordenschat maar dat hangt af van de mate waarin je de taal gebruikt.

Het is niet omdat ik flamingant ben, dat ik niet de moeite doe om Frans te spreken tegen Walen of Fransen. Integendeel. Helaas mijn graad van perfectie minder hoog als bij mijn vriendin, :-) , maar ik probeer wel.

Vanvaerenberg heeft gelijk. Er is altijd één taal die domineert en het is volgens mij idd onmogelijk om perfect tweetalig te zijn in de zin dat je twee talen even vlot hanteert dan iemand van wie die talen de moedertaal zou zijn.

Ik ben zelf tweetalig èn vertaler van beroep. Ik weet dus waarover ik het heb. Ik kan frans en nederlands praten zonder accent maar als vertaler weet ik heel goed dat ik een sterke taal heb en een zwakkere. Uiteraard is het verschil op het eerste zicht niet te merken. Maar als je aandachtig naar me luistert of mijn schrijfsels bestudeert zal je na verloop van tijd merken dat ik "rare" fouten maak in mijn zwakkere taal (nederlands dus). De meeste mensen letten daar natuurlijk niet op en ik kan dus probleemloos als Vlaming door gaan. Maar het is een feit dat ik niet "perfect" tweetalig ben. Dat kan ook niet.

Ik zal de andere franstaligen aanwezig op dit forum als voorbeeld nemen. De meesten onder hen zijn perfect tweetalig in de gangbare betekenis van het woord. Zij schrijven immers heel vlot en maken zelfs minder spellingsfouten dan sommige nederlandstaligen. Maar hun zinsbouw is soms een beetje vreemd. En ze maken fouten die een echte nederlandstalige niet maakt. Zo heeft "l'intérêt flamand" recent "ik weet niet" geschreven ipv "ik weet HET niet". Die man lijkt perfect tweetalig maar dat is hij niet. Zijn Frans blijft beter dan zijn Nederlands. Een andere franstalige schreef een tijdje geleden "stop een beetje met ...". Een echte nederlandstalige voelt dat er iets mis is met die constructie maar de poster had die voeling als franstalige niet.

Taaltechnisch gezien zijn er dus geen perfecte tweetaligen. Maar zoals iemand reeds zei heeft dat in de praktijk weinig belang. In 90% van de gevallen staat een goede kennis van de taal immers gelijk met een perfecte kennis. Voor schrijvers, linguisten en vertalers is het verschil tussen goed en perfect belangrijk. Voor de meeste mensen echter niet.

Ik vraag me af of dat een kenmerk van tweetaligheid is. Als ik Engels of Frans spreek, dan denk ik grotendeels ook in die taal, enfin: ik spreek dan op automatische piloot, zonder echt na te denken over vertalingen. (Dat doe ik enkel als ik ergens tegenaan loop en mijn AP geen omwegje vindt). Ook als ik Franse of Engelse boeken lees, vertaal ik niet, netzomin als ik indertijd Engelse colleges kreeg of als ik nu naar een anderstalige lezing zit te luisteren. Ik zou mezelf echter niet als twee-, hier: drietalig beschouwen: het is gewoon makkelijker, ook al doe ik het niet bewust.

De moedertaal is altijd completer omdat ze als enige inniger verbonden is met de cultuur. Bij vertalingen van literatuur kiest men daardoor meestal voor het omzetten naar de moedertaal van de vertaler. Dit neemt echter niet weg dat men "vlot" twee- of meertalig kan zijn.

Niemand vereist perfecte tweetaligheid. Dat is inderdaad quasi onmogelijk. Gewoon tweetalig zijn en zelfs drie- of viertalig zijn is daarentegen wel goed mogelijk.

Slechts wie wereldvreemd is en nog nooit een TSO- of BSO-richting is binnengestapt, kan zoiets beweren. En ook in het ASO zitten er heel wat leerlingen die geen enkel taalaanvoelen hebben meegekregen. Taalaanvoelen is nu eenmaal ook een gave dat nooit ten volle kan overvleugeld worden door hard studeren.

Een gave "die". Ik twijfel aan uw taalaanvoelen.;-)

Er zijn mensen die perfect twee talen beheersen, m'n beste!

Kijk, hans haalt argumentatie aan ------->


Dat is geen woord, u wilde zeker zeggen: taalgevoel?

En dat maakt het verschil tussen twee mensen die een vreemde taal spreken:

- de ene denkt in de moedertaal, en vertaalt naar een vreemde taal;
- de andere denkt en spreekt in de vreemde taal.

Puur biologisch bestaat twee- of meertaligheid misschien niet.

Maar over de ganse wereld zijn er miljoenen mensen die meer dan één taal beheersen en van zichzelf vinden dat ze meertalig zijn.
Dat is het belangrijkste eigenlijk: als je jezelf als meertalig beschouwt, ben je meertalig (zonder de biologische bevindingen erbij te trekken). ;-)

Toch wel, hoor. "Taalaanvoelen" mag dan wel niet in Van Dale staan, ik heb het al meermaals gelezen in het tijdschrift "Onze Taal".