[size=5]Voorstel tot modernisering van de wetgeving inzake verblijfsstatuten

Een samenvatting van het voorstel tot wetswijziging van de studiegroep duurzame verblijfsstatuten:[/size]

Probleemanalyse:

• De huidige verblijfswet van 15/12/1980 voorziet een beperkt aantal rechten op verblijf (gezinsherenigers, vluchtelingen zoals beschermd door de conventie van Genève, studenten…), maar daarnaast beschikt de Minister van Binnenlandse Zaken (en de Dienst Vreemdelingenzaken) over een ongebonden discretionaire bevoegdheid om een verblijfsstatuut al dan niet toe te kennen.
  
  Deze discretionaire bevoegdheid is verwoord in artikel 9 van de verblijfswetgeving. Dit wetsartikel betreft zowel de aanvragen vanuit het buitenland (immigratiestatuten) als de aanvragen die worden ingediend in België (“in buitengewone omstandigheden”, verder noemen we dit opvangstatuten). Artikel 9 houdt wel de procedurele mogelijkheden en de bevoegdheidsregels voor verblijfsaanvragen in, maar de inhoudelijke criteria om een verblijfsstatuut toe te kennen zijn niet bepaald.
  
  Wij stellen vast dat de discretionaire beleidsruimte inzake verblijfsstatuten reeds jarenlang op een onduidelijke, verdoken manier ingevuld wordt, via steeds wisselende omzendbrieven, interne richtlijnen en ongeschreven regels.
  
• 1. Sommige aanvaarde immigratiestatuten zijn totaal niet wettelijk verankerd.
  
• 2. De opvangstatuten die op basis van artikel 9 lid 3 Verblijfswet worden gevraagd, werden tot bij het begin van de eenmalige regularisatiecampagne geregeld via een omzendbrief maar deze werd ingetrokken. De DVZ zegt die criteria nog steeds min of meer als richtlijn te hanteren.
  In de praktijk worden vele aanvragen door DVZ afgewezen via een procedurele, niet-inhoudelijke motivering: “uw aanvraag is onontvankelijk omdat er geen buitengewone omstandigheden zijn die toelaten dat de aanvraag in België in plaats van in de bevoegde Belgische diplomatieke post in het buitenland wordt ingediend”.
  
• 3. Voor mensen die een korte opvang behoeven, wordt momenteel gewerkt met opschortingen van de termijn van uitvoering van een uitwijzingsbevel. Dat is voor de betrokkenen en voor alle maatschappelijke actoren een zeer onduidelijke verblijfstitel.
  
  Dit is problematisch:
  - Het is een verdoken beleid, dikwijls inconsequent, innerlijk tegenstrijdig en onduidelijk. Het creëert rechtsonzekerheid en rechtsongelijkheid.
  - Het vergt veel energie en kosten, zowel voor de betrokkenen als voor de begeleidende instanties en de overheid. Verkeerde procedures worden gestart, en is het niet duidelijk wat dan de correcte weg is.
  - Een slechte communicatie kan mensen zich doen afkeren van de overheid waardoor zij verkiezen te overleven in de illegaliteit.
  - Het is een illusie dat een dergelijk impliciet beleid een ontradend effect zou hebben. Het creëert integendeel speculatieve immigratiereflexen en heeft bijgevolg een aanzuigeffect.
  - Een deel van het beleid wordt geregeld via reglementaire omzendbrieven. Maar deze werden nooit voor advies voorgelegd aan de afdeling Wetgeving van de Raad van State, en dat is in beginsel onwettig.

• Oplossing:
  
  De eenmalige, uitzonderlijke regularisatiecampagne heeft geen einde gesteld aan de noodzaak om bepaalde situaties via opvangstatuten wettelijk te regelen, voor personen die reeds in België verblijven. Deze campagne werd doorgevoerd doordat de bestaande verblijfsprocedures geen afdoende antwoord konden bieden op de migratierealiteit. Maar een eenmalige campagne kan onmogelijk structurele problemen oplossen. Daarom moeten we nu op zoek naar een duurzaam wettelijk kader, dat de resterende lacunes invult die mede aan de grondslag lagen van de regularisatiecampagne.
  
  Maar tegelijk dienen ook de situaties van kandidaat-immigranten die in aanmerking komen voor een immigratiestatuut, in de bestaande verblijfswet ingeschreven te worden.
  
  Een goede verblijfswetgeving is een belangrijk instrument van een goed migratiebeleid. Een evenwichtig migratiebeleid moet zowel humaan als duidelijk zijn. Een efficiënt migratiebeleid moet impact hebben op de migratierealiteit én moet de realisatie van mensenrechten nastreven.
  
• 1. Een goede verblijfswetgeving moet rechtszekerheid scheppen voor de personen die een verblijfsstatuut aanvragen, evenals voor de overheden die de aanvragen moeten behandelen, en voor alle maatschappelijke instanties.
  
• 2. Een goede verblijfswetgeving moet in staat zijn het algemeen belang te dienen. De voortdurende situatie dat een groot aantal personen feitelijk in België gevestigd zijn zonder een verblijfstitel te kunnen bekomen én zonder uitgewezen te kunnen worden, kan op termijn zorgen voor een destabilisering van de maatschappelijke instellingen. Zij kunnen zelf het slachtoffer worden van uitbuiting. Hun omgeving en zijzelf ondervinden last van hun onduidelijke verblijfssituatie. De voorstellen die hier gedaan worden hebben ook deze bekommernis als uitgangspunt.
  
• 3. Het voorstel tracht niet enkel de verblijfsprocedures beter af te stellen op de realiteit, maar er ook de kwaliteit van te verbeteren. Dit gestroomlijnd wettelijk kader kan (of beter: moet) ook een basis zijn voor de uitbouw van een moderne, actieve administratie. Dit voorstel stelt de aanvrager centraal. In een klantgerichter klimaat wordt effectieve communicatie met (potentiële) rechtsonderhorigen mogelijk.
  
  Op die wijze stijgt de impact op migratiebewegingen tegelijk met de realisatie van mensenrechten.

• Voorstel:
  
  Wij willen zoveel als mogelijk tot een geregeld beleid inzake verblijfsstatuten komen en stellen daarom voor dat de verblijfswet van 1980 wordt gemoderniseerd.
  
  De situaties die in de ‘discretionaire’ administratieve praktijk, in de controlerende rechtspraak en in ‘soft law’ (omzendbrieven, interne richtlijnen...) van de afgelopen jaren voldoende duidelijk gedefinieerd zijn geworden, dienen nu als volwaardige ‘statuten’ bevestigd te worden in de wetgeving. Daartoe stellen wij voor om in de bestaande verblijfswetgeving twee extra immigratiestatuten (die in principe worden aangevraagd vanuit het buitenland), en negen (humanitaire) opvangstatuten (voor vreemdelingen die zich reeds in België bevinden) formeel in te schrijven. De verblijfswet moet garanderen dat in onderstaande, objectief of door een commissie vast te stellen situaties een verblijfsvergunning wordt toegekend:
  
  ‘Immigratiestatuten’:
  
• 1. arbeidsimmigratie waarvoor de arbeidskaart B of de beroepskaart reeds verworven is of waarvoor de betrokkene omwille van zijn beroep of nationaliteit vrijgesteld is van arbeidsvergunning of beroepskaart
• 2. samenwonen in het kader van een duurzame tweerelatie
  
  ‘Opvangstatuten’:
  
• 1. personen die in hun land vrezen voor hun fysieke integriteit omwille van de algemene geweldsituatie of massale schendingen van mensenrechten (bv. burgeroorlog)
• 2. personen die in hun land vrezen voor foltering of onmenselijke behandeling die ingaat tegen een internationaal verdrag (andere dan de Vluchtelingenconventie van Genève) dat België bindt (bv. EVRM, VN Anti-folterverdrag)
• 3. erkende staatlozen die geen verblijfsvergunning in een ander land hebben
• 4. slachtoffers van mensenhandel die een klacht of verklaring tegen hun uitbuiter indienden bij de gerechtelijke overheden
• 5. niet-begeleide minderjarige vreemdelingen die niet kunnen terugkeren naar hun gezin
• 6. vreemdelingen die niet de nodige reis- of verblijfsdocumenten kunnen bekomen om naar hun land terug te keren
• 7. ernstig zieke vreemdelingen die onvoldoende toegang hebben tot een adequate behandeling in hun land
• 8. vreemdelingen die duurzame bindingen hebben in België of die zich in een beklemmende situatie bevinden en voor wie de verblijfsmachtiging de enige uitweg is
• 9. vreemdelingen wiens verblijfsprocedure en precaire administratieve situatie reeds 3 jaar aansleept
  
  Wat betreft de opvangstatuten 1 en 2 stellen wij voor dat deze als “bijkomende bescherming” worden toegevoegd aan de bestaande (of hervormde) asielprocedure.
  
  Het statuut van staatloze (opvangstatuut 3) dient voortaan door de Commissaris-Generaal voor de Vluchtelingen en Staatlozen te worden toegekend.
  
  In de verblijfswetgeving moet een mogelijkheid worden ingeschreven om een toelating tot verblijf van korte duur te geven aan personen die zich reeds in België bevinden. Dit kan ondermeer voor slachtoffers van mensenhandel en niet-begeleide minderjarigen in een eerste meldingsfase en voor kortstondige zieken en anderen worden aangewend.
  
  Een verblijf van langer dan drie maanden moet echter worden toegekend (na onderzoek van de aanvraag) via een bewijs van inschrijving in het vreemdelingenregister (BIVR) aan alle bovengenoemde categorieën.
  
  Wanneer in aanvragen wegens ernstige ziekte of wegens duurzame bindingen of beklemmende situatie de bevoegde administratie het verblijfsstatuut niet meteen wil inwilligen, moeten deze aanvragen voorgelegd worden aan een onafhankelijke commissie samengesteld uit een magistraat, een advocaat en een vertegenwoordiger van een NGO (bijvoorbeeld de bestaande Commissie van Advies voor Vreemdelingen). Deze commissie stelt op basis van het dossier en de getuigenis van de betrokkene vast of aan het criterium voor het verblijfsstatuut is voldaan, en geeft haar advies.
  
  Maximaal zes maanden na de aanvraag voor een opvangstatuut moet de betrokkene in het bezit gesteld worden van een attest van immatriculatie, dat toegang geeft tot de arbeidsmarkt.
  
  Indien een tijdelijke verblijfstoelating wordt verleend, moet deze na maximaal drie jaar worden ingeruild voor een definitieve verblijfsvergunning, na maximaal vijf jaar voor een vestigingsvergunning.

Ana Bogman (Haven vzw en ric Foyer vzw), Steven Bouckaert (Katholieke Universiteit Leuven), Koen Dewulf (Centrum voor Gelijkheid van Kansen en voor Racismebestrijding), Sarah D’hondt (Katholieke Universiteit Leuven), Ellen Druyts (Medisch Steunpunt mensen zonder papieren vzw), Liesbeth Monden (juriste), Isabelle Poppe, Kris Pollet en Bert Gabriëls (OCIV vzw), Eric Somers (Vlaams minderhedencentrum vzw), Didier Vanderslycke (Steunpunt mensen zonder papieren vzw)

Contactadres: studiegroep duurzame verblijfsstatuten p/a Vlaams minderhedencentrum, Vooruitgangstraat 323, 1030 Brussel

http://www.wet80.be/

Het volledige voorstel tot wetswijziging (15-12-2002):
http://home.planetinternet.be/~pj971...swijziging.doc

Vanwaar deze topic?

Vanuit onze zelforganisatie amarcord vzw ( http://www.amarcord.be ) blijkt andermaal hoeveel van onze leden in een bijzonder precaire situatie verkeren.

Komplete gezinnen leven al verschillende jaren in een onzekere situatie doordat hun procedure maar niet afgehandeld wordt.

Vooral sinds de richtlijn van Johan Van de Lanotte die per 1 januari 2001 het zogeheten "Li-Fo"-principe invoerde (Last In First Out), waardoor nieuwe dossiers eerst behandeld worden en oude dossiers van voor die datum, blijven liggen maakt de situatie voor deze groep onhoudbaar en onmenselijk.

De eenmalige, uitzonderlijke regularisatiecampagne heeft geen einde gesteld aan de noodzaak om bepaalde situaties via opvangstatuten wettelijk te regelen, voor personen die reeds in België verblijven. Deze campagne werd doorgevoerd doordat de bestaande verblijfsprocedures geen afdoende antwoord konden bieden op de migratierealiteit. Maar een eenmalige campagne kan onmogelijk structurele problemen oplossen. Daarom moeten we nu op zoek naar een duurzaam wettelijk kader, dat de resterende lacunes invult die mede aan de grondslag lagen van de regularisatiecampagne.

[size=5]
‘Opvangstatuten’

9. vreemdelingen wiens verblijfsprocedure en precaire administratieve situatie reeds 3 jaar aansleept

Maximaal zes maanden na de aanvraag voor een opvangstatuut moet de betrokkene in het bezit gesteld worden van een attest van immatriculatie, dat toegang geeft tot de arbeidsmarkt.

Indien een tijdelijke verblijfstoelating wordt verleend, moet deze na maximaal drie jaar worden ingeruild voor een definitieve verblijfsvergunning, na maximaal vijf jaar voor een vestigingsvergunning.
[/size]

Voor Uw schoonfamilie aan het pleiten Pianola? :lol:

Voor zijn vrouw, ja. En dat vind ik heel normaal.

Jij dan niet?

Het gaat hier om honderden buitenlandse families die hier al meer dan drie jaar wachten op een beslissing in hun procedure.

Wakker geworden piano? Denk je echt alleen maar aan eigen volk?

Ik haat piano's

Mja... :? Pot en ketel??

Duquesne ging alles in een paar maanden oplossen. En toen dat niet lukte in nog een paar maanden meer.

Van welke partij is hij weer?
En met welke werkte die samen vier jaar lang?

Enfin, je hebt nu de mogelijkheid tot wat afwisseling.

Knuppel, niet voor zijn vrouw. Toch niet wanneer hij gehuwd is. Dan is zijn vrouw automatisch Belg.
Om het smeer likt de kat de kandeleer! :oops:
Nietwaar Pianola? :lol:

Piano, de buitengrenzen van Europa hermetisch dicht, zware controle door een Europees leger. Zo en niet anders kunnen wij tot oplossingen komen.

Wijlen Pim Fortuyn zei vol is vol, en de linkse democraten doorzeefde hem.


Ik haat piano's

Ik geloof toch dat het niet zo gemakkelijk is/was voor Piano als jij beweert.

Meer uitleg laat ik aan hemzelf over.

Nee, weer fout. Als een vreemdeling met een Belg huwt wordt die niet automatisch Belg. Pas na drie jaar feitelijke samenwoonst en een blanco strafregister kan die vreemdeling proberen genaturaliseerd te worden. Die wet werd al meer dan tien jaar geleden afgeschaft. Heb je nog zo van die achterhaalde fantasietjes? :roll:

Invoeren die veel duidelijkere en snellere procedure!! Waar wacht men eigenlijk nog op? Veel deftige opmerkingen kan ik hier ook niet lezen over dit topic, ik kan dus veronderstellen dat iedereen er mee akkoord gaat? :wink:

Pianola, mijn vrouw is zelf buitenlandse, Nederlandse. Ik ben gehuwd in 1977.
Ik weet dat ik zelf bij mijn huwelijk mij heb moeten borg tekenen, wanneer ze zou scheiden en in België zou blijven, ik volledig in het onderhoud van haar en haar kinderen zou moeten voldoen.
Ik heb dat getekend, en mijn vrouw heeft de Belgische nationaliteit bekomen.
Om nog ietsje dieper te gaan.
Mijn vrouw heeft tot 3 maal toe het bevel gekregen om België te verlaten. Ik heb een proces moeten aanspannen tegen de STAATSVEILIGHEID.
En weet U wat de reden was. (want ze geven geen reden op)
Omdat ik nog geen officiële Scheidingspapieren had, mocht ik geen "bijzit" onderhouden. U weet wel, de ambtenaar heeft 3 maand tijd om u in te schrijven als gescheiden in het gemeenteregister.
Wanneer het een Belgfische is wel, want anders zou ze kunnen trekken van het OCMW.
En wanneer de wet veranderd is zoals U beweert....... komt dat omdat er te veel misbruiken waren van mensen die een schijn huwelijk aangaan.
Dus de goeden moeten het met de slechten bekopen.
En waarom U die dit zelf meemaakt dan nog de slechten verdedigt?
Een vorm van zelfkwelling ? :roll:

De voorwaarden van die nationaliteitswet werden veranderd op 13 juni 1991 en nogeens op 6 augustus 1993.

Toen mijn wettige echtgenote in België arriveerde (wij zijn gehuwd in Georgië) kreeg zij een paar weken later na haar aankomst ook een bevel om het land te verlaten. Dan heeft het nog 19 maanden geduurd vooraleer zij een wettige verblijfsvergunning kreeg. Al die tijd kon zij geen wettige arbeid uitoefenen enz... DE morele en financiële schade die wij hierdoor opliepen is onmogelijk in te schatten en we werden er ook nooit voor vergoed. Mijn vrouw heeft tot op heden nog geen enkele Euro van de staat gekregen.

Precies OMDAT ik het zelf allemaal heb meegemaakt, besloot ik een eigen vereniging op te richten om mensen te helpen die in dergelijke situaties terecht kwamen. Jij hebt daar blijkbaar andere conclusies uitgetrokken.

Pianola, denk daar eens over na....
Ondank is werelds loon.
:roll:

Ik kan begrip opbrengen voor de problemen die je meegemaakt hebt.
Toch vraag ik mij af of ze niet gedeeltelijk aan uzelf liggen.
Waarom huwen in Georgië ? Ik zou veronderstellen dat je het doet met het doel u daar te vestingen. Ik zou dat in uw plaats alvast overwogen hebben, Georgië is een prachtig land.

Ik ben al mijn hele leven een idealist en altruïst geweest, en dat zal wel zo blijven. Gelukkig denkt mijn echtgenote er net hetzelfde over, dat valt dan nog mee 8)

Dat begrijp ik niet, waarom dat daar ook niet zou mogen/kunnen. Integendeel, ook in België is het de traditie dat er gehuwd wordt in de gemeente vanwaar de bruid afkomstig is.

Ik was gewoon nieuwsgierig naar dat land dat niemand kent, naar haar familie, wie ze was enz... Ik ben daar ook voor de Georgisch Orthodoxe Kerk en het Stadhuis gehuwd, alles heel gewoon en normaal. Georgië ligt niet in Zuid-Amerika of Afrika waarmee ik maar bedoel dat het een erg westers ogend land is, en nogal dicht tegen onze cultuur gelegen, ook een christen land dus...

Piano, je bent te beklagen, sukkeltje.