Op voorstel van Renaat LANDUYT, Vlaams minister van Werkgelegenheid en Toerisme, hechtte de Vlaamse regering haar principiële goedkeuring aan de uitwerking van een stelsel van opleidings- en begeleidingscheques voor werknemers. Het besluit wordt nog voor advies aan de Raad van State voorgelegd en er wordt ook nog over onderhandeld met de representatieve vakorganisaties.

Alle werknemers komen in aanmerking voor de cheques. De maximaal aan te kopen waarde is 250 euro per persoon en per kalenderjaar. De werknemer komt zelf tussen voor 50% van de opleidingskosten. Met de opleidingscheques kunnen de werknemers terecht bij alle opleidingsverstrekkers die erkend zijn door de Vlaamse overheid. De werknemers kunnen de cheques aanwenden om de rechtstreekse
opleidingskosten (bijvoorbeeld inschrijvingsgeld,
cursusmateriaal) en/of loopbaanbegeleidingkosten te
betalen.

De aanvraagprocedure is zeer laagdrempelig. De cheques
kunnen verkregen worden via de meer dan 100 werkwinkels
en de VDAB-website.

Hiervoor wordt, in 2003, een budget van 7.260.000 euro voorzien. De invoering van de cheques gaat van start op 1 september 2003.

Via deze cheques wil de Vlaamse regering werknemers de
kans geven zich beter te ontplooien en een opleiding te
kiezen die aan hun interesses beantwoordt. Een werknemer
kan voortaan, los van zijn werkgever, zelf op zoek gaan
naar een opleiding die het best bij hem past.

Dit lijkt mij een heel positief initiatief!! Elk initiatief dat er voor zorgt dat de mensen een betere opleiding krijgen moet aangemoedigd worden naar mijn inziens, onze economie draait immers op kennis.

Inderdaad een prachtig initiatief. En dan vooral dit: Specialisatie kan dan wel een 'must' zijn in bepaalde vakgebieden, het verbreden van de kennis-horizon is eveneens van groot belang.
De werknemer kan dit nu dus naar keuze invullen. Fijn zo.

Maar het moet vanzelfsprekend nog wel tot bij de werknemer worden gebracht. Velen denken pas aan bijscholen op het moment dat ze de job verliezen.

‘Tuurlijk. Maar dat gebeurd toch ook?
Je moet die info natuurlijk óók willen ‘zien’ hé.

De ‘burger’ heeft er tegenwoordig een handje van weg om overal bij zijn ‘polleke’ naar toe geleid te moeten worden. In hoever moet de overheid daar aan tegemoet komen?