Downshiften
 

Hier een beetje info over vrijwillig downshiften als remedie tegen opgefokt
consumentisme en nog veel andere moderne kwalen.


de info komt van Juliet Schor:





I’ve been studying down-shifters, and I’ve found increasing numbers of people rejecting the system as the costs of “making it” get higher. Opinion polls show high levels of anxiety about the extent of materialism in our culture, particularly materialism of youth. So there’s a real possibility for a wedge into the culture that didn’t exist before the 1980s.

Where I differ from some of the more optimistic people in the voluntary simplicity movement is that I’m less convinced that this represents a rejection of consumerism and concern for the environment. I think that the vast majority of people who downshift do so in order to balance their time and reduce stress, and that means they have to spend less. The issue of time is a crucial entry-point for people. People see the connections, the whole package of life-style change that includes changes in work life, in time-use patterns, and in consumption.

I see this happening most with those who can afford to make it happen and for single younger people who can live alternative life-styles on their own. Where it’s really hard is in the lower parts of the middle-class and below because they don’t really have anywhere to downshift to; they’re already down. So one of the key things to building a movement is to build something that links those people up with the higher-income down-shifters. Where it’s really hard is in the lower parts of the middle-class and below because they don’t really have anywhere to downshift to...
The other big question for me is, how do you move this from individual life-style changes to something that leads people to both transform their own lives and demand that the society around them is also transformed?

There’s a potential to give people the power to resist lousy workplaces, lousy structures of other kinds, lousy families; it gives them an ability to resist oppressive, dehumanizing, alienating institutions in other parts of their lives, and that’s good. It’s an “exit strategy,” and it can work very well for the individual. But an “exit strategy” is not a “voice strategy”; it generally doesn’t transform the institutions that people are exiting from. For example, an exit strategy would only transform the workplace if the employer were unable to get new workers to substitute for those who are leaving.

Individual change may be a first step, but in the end, it won’t change our society unless it leads to collective action.
I think there are really exciting things happening. But the fact that there’s a lot of alternative stuff happening in no way suggests that it will win out in some sense – that it’s even going to survive. This simple living movement could get co-opted and incorporated. Without a strong political
analysis, that’s pretty likely.

This movement is in danger of throwing the baby out with the bath water. It’s thrown out all politics, and it hasn’t figured out a way to construct a politics that’s consistent with its values, but it needs to do that fairly quickly, I think, to become a serious force as an alternative model for the majority of Americans.

Juliet Schor is the author of the Overworked American: The Unexpected Decline of Leisure and other books and papers that provide new macroeconomic policies for the changing world economy. She is a professor of the economics of leisure at TilburgUniversity in Holland, while on leave from her post as a senior lecturer at Harvard.

Being Responsiblefor

_______________

De laagste klassen hebben het het moeilijkst om down te shiften, zegt ze.
Mijn ervaring is tegengesteld: ik heb het zeer makkelijk gehad.
Geen auto, geen overmatig verbruik van van alles en nog wat: het is mij allemaal erg makkelijk gemaakt.

Als er een heel pakket aan sociale rechten (= uitkeringen) klaar ligt, dan is het inderdaad redelijk eenvoudig een versnelling lager te gaan (na de initiële ontwenningsverschijnselen). In de V.S. ligt dat wel iets lastiger. Maar in principe vind ik de idee om zelf de "versnelling" te kunnen kiezen wel elegant. Alleen, in ons systeem zit er iets te weinig flexibiliteit ingebouwd. Het is vaak "alles-of-niets" omdat part-time werk verhoudingsgewijs véél te duur en daarom ook te onaantrekkelijk is voor alle betrokken partijen.

Nu is mijn fiets ook nog gestolen: het enige wat ik nog bezat.
Nog verder downshiften wordt nu wel moeilijk.

Shit, da's rot voor jou...
Misschien eens langsgaan bij de politie?
Neenee, niet om een nutteloze aangifte te doen, maar om één van die talloze teruggevonden fietsen te kopen aan een zacht prijske? 't Is maar een ideetje.

Aangifte doe ik toch nog wel. Die teruggevonden fietsen verkopen ze maar jaarlijks. Ondertussen ben ik downgeshift naar De Lijn en naar tevoet.

Het gaat dus om mensen die bewust de keuze maken om wat minder te verdienen en daarmee minder stress en meer vrije tijd bewerkstelligen?
Is dat zo'n fenomeen nu?

Ik ben ervan overtuigd dat er bijzonder veel mensen een gat in de lucht zouden springen mochten ze de mogelijkheid krijgen om hun werk op een flexibele manier af te stemmen op hun prive-leven. Maar 't is te duur vandaag, zowel voor werkgever als werknemer. En toch zou het een machtige boost kunnen zijn in de creatie van arbeidsplaatsen. Elke ondernemer heeft wel eens dat gevoel dat hij best nog wel iemand hier-of-daar zou kunnen gebruiken voor een tiental of twintigtal uur per week. Maar het totale kostenplaatje maakt dat de "hefboom" zeer ongunstig ligt. Anderzijds zijn er tal van mensen die hetzij tijdelijk (voor een paar jaar), hetzij voor onbepaalde duur liever in zo'n regime zouden stappen. (combinatie arbeid-gezin of vast werk -free lance of gewoon om minder stressvol te leven) Maar een eenvoudig rekensommetje leert je dan al vaak dat dit -wegens de hoge lasten op arbeid- geen haalbare kaart is.

Tja, basisinkomen en lasten verschuiven ;)

In één van de vorige edities van 'Buiten De Orde' - een Nederlands anarchistisch tijdschrift - stond er ook iets over de Flexmens, komt zo'n beetje op hetzelfde neer, heb ik het gevoel.

heb je die eigenlijk al terug?

die kan toch niet compleet weg zijn op een eiland hé ...

en ondertussen heb je al de tijd gehad om overal eens te kijken.

De mentaliteit lijkt veranderd. Het carrièrisme staat bij de jongere generatie zo niet meer op de absolute eerste plaats. Ik zie dat aan mijn (zeer succesvolle) kinders.

Is een yacht bezitten en daar meer tijd op doorbrengen 'downshiften'? Allicht wel....

Mijn downshift bestond en bestaat erin te zwemmen TUSSEN yachten, niet tijd erop doorbrengen...

dus je hebt nog steeds geen fiets maw ...

Door de jaren ben ik ook geleerd.
Zoveel mogelijk personeel buiten gezwierd.
Het helpt echt.