Doorgaans heb ik er geen last van en ben ik rationeel genoeg om emoties te verwerken. In uitzonderlijke omstandigheden, net wanneer het niet is aangewezen nemen mijn emoties de overhand en ben ik met mijn rationaliteit niets. Toen mijn vriendin te horen kreeg dat ze een ongeneeselijke vorm van kanker had bleef ik nuchter maar toen ze dat vertelde aan haar thuiswonende dochters werd het me teveel. Misschien is dat nog wel begrijpelijk voor sommigen hier maar vaak word ik getroffen door een emotionele put, enkel en alleen door een radio-bericht of een uitzending op tv. Niet dat ik dat niet zou kunnen relativeren ofzo maar op die momenten lukt dat niet en verwijt ik mezelf dat ik me laat meeslepen door goedkope en uiterst subjectieve mediavormen. Met zelfanalyse kom ik al wel een eind verder maar ik stel me toch de vraag hoe ik in extreme gevallen weerstand kan bieden en voor de rest mezelf op gepaste wijze kan "laten gaan".

Ik moet zeggen dat ik nooit gehuild heb toen ze bij mijn moeder kanker hebben vastgesteld. Ook niet toen anderen het te horen kregen of er tijdens zware therapieen. Voor serieuse zaken huil ik niet, voor een slecht einde van een film wel.

Ik ben nogal redelijk emotioneel ingesteld en krijg vlug de waterlanders in de ogen, maar is schaam me er totaal niet voor. Een jongen die weent, vind ik trouwens enorm cute. :wink:

Helemaal voor u, lieverd!!!


xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx x

BEdankt Elleke xxx. Tja kan er niets aan doen maar als ik ne jongen zie wenen, dat doet me echt iets. En als het om vreugde is dat hij weent of om een passage uit een film is dit des te mooier. Als het huilen is uit verdriet, tja dat is wat anders.

En emoties de ene gaat daar anders mee om dan de andere, de andere uit dat makkelijker, kan dat makkelijker uiten. Een maal heb ik het daarmee echt moeilijk mee gehad toen 2 jaar geleden mijn grootvader zaliger totaal onverwacht overleed ten gevolge van een hartaderbreuk heb ik de week tussen zijn overlijden en de begrafenis nagenoeg niet kunnen wenen, alles zat gewoon vast met diengevolge dat ik zwaar depressief was. Juist na de begrafenis en na het definitieve afscheid brak ik en ben ik tranen met tuiten beginnen wenen, en wel dat deed enorm véél deugd.

"Ocharme" zei ze
"maar jongen toch"

"en gaat het?" vroeg ze
"och heere och jee
en dat op die leeftijd
het zit je niet mee"

en twee dikke lippen,
nog vochtig ook
schuiven honderd keer voorbij

en iedereen kijkt vloeibaar
en vloeibaar stroomt naar mij

maar ik huil toch niet?


En dan plots die leegte
vol druppelend verdriet

Ja, begrijp dat wel. Ik heb nog altijd ni gehuild sinds mijn moeders kanker. Het zal ooit wel eens komen zeker.
Maar een huilende gast cute vinden....nah! Dat nog niet....Maar zoals Raf zei: 'Les goûts et les couleurs, ça ne se discute pas....'

Het leven is een komedie voor wie denkt en een tragedie voor wie lacht.


Het overkomt me ook wel eens... scherpe emoties (tot gehuil) voor relatief bannale zaken.
Alleen heb ik het ook wel bij ernstige zaken.. :? Nu ja, de mens is een vreemd wezen.

Ik huil bijna elke maand... :cry: ...als ik mijn loon zie... :lol:

Ik heb 4 familieleden (3 ooms en één neef) aan kanker verloren en heb eigenlijk niet echt gehuild buiten wat waterige ogen.
Ik huil wel eens vanbinnen om een film, maar dan als die erg slecht was en ik dus tijd van mijn korte leven verspild heb...