Het drama in Brussel-Centraal. En nu?
Niet alleen de media, maar iedereen is er het hart van in, van wat gebeurd is in Brussel-Centraal, het station. De jongen die met een mes gedood werd, in een bomvolle lokettenzaal. Als er mensen zijn voor wie men werkelijk in alle oprechtheid het hoofd kan buigen, zijn het de ouders van het slachtoffer, en hun omgeving. Geen wraak. Een oproep om het gebeuren niet partijpolitiek uit te buiten. Verdriet en zakelijk positief vooruit trachten te kijken. Hopelijk worden de schuldigen vlug opgepikt. En laat ze dan werken voor de samenleving.
Ik denk terug aan enkele jaren geleden, toen een chiroleider uit Houthalen neergestoken werd, vermoord, ja, door een bende nietsnutten uit Houthalen. Ik was toen nog directeur van het Centrum. Hoe reageer je dan? Dat ik het niet weet. Ik was toen nadien de familie een bezoek gaan brengen. De moeder was bereid me te ontvangen. De vader verkoos me niet te zien. Ik begreep het. Wat kan je meer zeggen? Niets. Maar het dateert al uit die tijd, dat men het begrip "harde kern" jongeren in de mond nam. Dat herinner ik me nog heel goed. De premier wenst geen sociologische of psychologische verklaringen, las ik. Niemand - denk ik - zoekt het gebeurde uit te leggen via psychologie of sociologie. Maar misschien moet er echt toch wel nagedacht worden willen we binnen vijf jaar niet opnieuw over "harde kern" jongeren moeten spreken?
Ging het in het Centraal-Station om omgekeerd racisme? Vanuit welke zekerheid weet je zoiets? Het kan. Het kan even goed niet. Zolang je het niet weet, zwijg je. Er werden andere analyses gemaakt. Ach, ik begrijp Phara van de televisie... Er moest geduid worden. Waarschijnlijk hoort gans die duidingsbedoening bij de broodnodige maatschappelijke katharsis. En ik besef dat anderen daarin meer bedreven zijn dan ik. Hadden de omstanders schuld? Ik weet het niet.
Maar mijn eind-aanvoelen is, dat de ouders van het slachtoffer iets heel belangrijks aanraken: wat met de daders, als je je niet door wraak laat leiden? De potentiële daders zijn geen uitzonderingen. De school zal hun probleem niet oplossen, dat weten we ondertussen. Werkloosheid is geen excuus. Trouwens, willen ze wel werken? En welke werkgever zal hen nemen? Het "harde kern" fenomeen dateert echter niet van het begin van 2006. De media (die alles na 2 weken begraven), spraken er al over in 1994. Wat met die harde kern? Wat met de potentiële nieuwe daders? Gevangenis is geen oplossing. Levenslang? Nu al, aan die leeftijd? En hoe lang duurt levenslang? Het probleem "allochtoniseren"? Lijkt me een slecht idee, want in de mate dat het over allochtonen gaat, gaat het over een derde generatie, binnenkort een vierde. En wat als het een volgende keer niet over allochtonen gaat? In '94 suggereerde ik ooit in De Morgen om zo'n jongeren jarenlang in de Ardennen bomen te laten kappen. Waarschijnlijk ook geen goed idee. Er is ooit gesuggereerd om sommigen van hen op basis van hun dubbele nationaliteit in hun land van herkomst te laten hersocialiseren. Dit gaat als het over allochtonen met een dubbele nationaliteit gaat. Maar is het een oplossing? Ik weet het niet. Wat mij betreft, moeten alle opties, die niet door wraak of racisme ingegeven zijn, kunnen besproken worden. Kunnen we daar nu eens, als de eerstkomende twee weken voorbij zijn, zonder wraakgevoelens of harde taal, met de voeten op de grond over nadenken, zonder mekaar te culpabiliseren? Willen diegenen die politieke verantwoordelijkheid dragen daar, eenmaal dat de televisiecamera's weggetrokken zijn, ernstig een voorstel over uitwerken? Jaren geleden zei men dat het over een 500 jongeren ging in Brussel alléén. Welnu, graag een realistische, oplossing a.u.b., of wachten we op een nieuwe oproep voor een mars binnen vijf jaar? !!! En kom niet aan met de school. Dit is goed voor later, maar voor deze 500 is het te laat.
Johan Leman
|
