Het failliet van een crimineel gedoogbeleid
19 Apr 2006
De laffe moord op de 17-jarige Joe Van Holsbeeck is een beschavingsdeficit als gevolg van een uit de hand gelopen gedoogbeleid, zegt Jean-Marie Dedecker. ,,De haves' moeten opdraaien voor de straffeloosheid van de havenots'.''
Het was Pasen. De klokken hebben geluid en de haan heeft driemaal gekraaid. Bijvoorbeeld toen kardinaal Danneels in zijn homilie de materialistische, verfoeilijke samenleving op de korrel nam omdat ze aanleiding geeft tot moorden voor een mp3-speler. Maar vooral toen hij de pendelaars van het Centraal Station net geen Farizeeërs noemde wegens hun zogezegde onverschilligheid. Pontius Pilatus in kardinaalspij.
In werkelijkheid ligt de schuld alleen bij de laffe roofmoordenaars zelf. Crapuul, tuig van de richel dat het niveau van kutallochtoon al lang overstegen is. Het gevolg van een steeds driester wordende spiraal van geweld dat gedoogd wordt door de cultus van de multiculturele slachtoffercultuur. Hoelang zullen we dit vluchtgedrag van barmhartige samaritanen nog gedogen en de hypocrisie over racisme voeden?
Zo was de eerste reactie van onze speurders een ondervraging van de pendelaars. Of het slachtoffer van de steekpartij al dan niet racistische opmerkingen gemaakt had tegenover de dieven? Valse positieve discriminatie die op deze wijze onze rechtsstaat uitholt en een signaal van een rechterlijke macht die van uit haar ivoren toren een alibi zoekt omdat ze de straat laat zegevieren.
Het culpabiliseren van de omstanders bij de moord in het Centraal Station is al te gemakkelijk. Voor Brusselaars zijn straatdelicten meer regel dan uitzondering. Het went nooit, ook niet de straffeloosheid ervan, maar het is een overlevingsstrategie, een morele buffer uit zelfbescherming.
Toen Brussels staatssecretaris voor Gelijke Kansen Brigitte Grouwels (CD&V) de treitercriminaliteit van allochtone jongeren aan de kaak stelde, verschuilden haar allochtone parlementaire collega's zich achter een sluier van stilzwijgen. Meer zelfs, groene' Adelheid Byttebier liep met haar edele delen uitdagend door de gore buurt van het noordstation om het grote gelijk van Grouwels te ridiculiseren. Sociologe Marion Van San had in haar rapport het pest- en crimineel gedrag ook al aangeklaagd. Het werd uit politiek correcte schroom onder het vliegend tapijt geveegd. Wees dan niet van het Lam Gods geslagen, mijnheer de kardinaal, als een banale' diefstal eindigt in een onopgemerkte doodslag.
Zou het kunnen dat burgers berusten wegens de kostbare en nutteloze tijd voor de aangifte van een delict, de zichtbare desinteresse van de politie, de straffeloosheid van het gerecht of de angst om voor racist versleten te worden? Acht op de tien diefstallen blijven ongestraft en worden geseponeerd. De helft wegens opportuniteitsredenen zoals beperkte maatschappelijke weerslag of andere prioriteiten in het vervolgingsbeleid. Zo'n seponeringsbeleid leidt (of lijdt) tot een gevoel van onkwetsbaarheid bij jeugdige delinquenten. De camera's in het Centraal Station zijn hoekvast en bijna even oud als het station zelf. Hun efficiëntie is omgekeerd evenredig met die van de flitspalen. Van prioriteiten gesproken! Het rechtsgevoel afgemeten aan een flitstoestel Je wordt vlugger bestraft als je fietst zonder fietslicht dan als je een fiets steelt.
Bij diegenen die wel binnen de wet leven, heerst een latente frustratie. Bij het minste kleuren buiten de lijntjes' wordt hun portemonnee aangesproken en regent het boetes. De haves moeten opdraaien voor de straffeloosheid van de havenots. België telt niet alleen het meeste magistraten per inwoner van de hele Europese Unie, maar ook het grootste aantal politieagenten, namelijk één per 214 inwoners. De politiehervorming heeft aan de belastingbetaler vijfhonderd miljoen euro gekost en heeft een Mexicaans leger opgeleverd met meer officieren dan soldaten. Er is dus geen enkel excuus, noch rationeel, noch praktisch, om het onveiligheidsgevoel te laten gedijen. Als men evenveel mankracht zou inzetten voor het bestrijden van de overlast als voor het uitschrijven van parkeerboetes, dan zou het rechtvaardigheidsgevoel van de burger al significant stijgen. De man in de straat heeft genoeg van draaideurcriminelen die vlugger uit het politiebureau stappen dan er binnenkomen en de ordehandhavers beschouwen als witte weekdieren.
Politieagenten kijken de andere kant op om het verwijt van racisme te ontlopen - want er is niets nefaster voor hun carrière - en ook om te laten merken dat ze geen sociale vooroordelen hebben. Dat gedrag is net omgekeerd als ze vermoeden dat nette burgers iets verkeerd hebben gedaan.
Net zoals de burger berust, gaat ook de agent berusten, want die zit daarenboven nog in een ondergeschikte gezagsituatie. Politieagenten leggen zich noodgedwongen neer bij het lakse gerechtelijke vervolgingsbeleid en de houding van hun superieuren die meer op zoek zijn naar erkenning door hun critici van de politiek correcte pers en van hun politieke broodheren. En die bekommeren zich meer om hun eigen imago en reputatie dan om de veiligheid van de burgers.
Tekenend voor dat soort beleid is het Brusselse Molenbeek onder de voogdij van El Hadj' Philippe Moureaux (PS). Muilebeek is in veel wijken een no-go area' geworden onder het bewind van allochtone warlords en knuffelende straathoekwerkers. Multicultuur als optisch bedrog voor politieke macht, verworven door een electorale pamperpolitiek en een crimineel gedoogbeleid. Zelfs werkloosheid wordt er als alibi gebruikt om crimineel gedrag te vergoelijken. De waarheid is echter prozaïscher en minder poëtisch dan de culturele slachtofferrol. Om bijvoorbeeld een job te vinden als postman in het sorteercentrum Brussel X ben je bij voorkeur allochtoon en passeer je verplicht langs het cliëntelisme van de Parti Socialiste. Van de 35 aangeworven werknemers in het laatste kwartaal van 2005 waren er ruim tachtig procent van allochtone afkomst en amper twee Vlamingen (dat zijn dus de echte gediscrimineerden in de Brusselse PS-Staat).
Het islamo-socialisme van figuren als Moureaux is gebaseerd op de valse stelling dat materiële ongelijkheid een teken is van onrechtvaardigheid, wat op zich zou leiden tot misdaad. Niet het bewustzijn van mensen bepaalt hun toestand, maar de sociale toestand bepaalt het bewustzijn, orakelde Karel Marx. Bezit is dan diefstal en het mag teruggestolen worden. Waartoe dat leidt, hebben we gezien bij de val van de Berlijnse Muur. Misdaad als het natuurlijkegevolg van armoede en culturele ontworteling, bijgevolg te rechtvaardigen en niet te bestrijden door de wet te handhaven.
Dat is de valse retoriek van de cultuurrelativisten. Het wordt tijd dat de zuiverheid en de moraliteit van de intellectuele cultuurrelativisten ondergeschikt worden aan de gevolgen van hun waanideeën. De politieke correctheid is zo sterk doorgesijpeld dat niemand nog nuchter blijft nadenken als het over racisme gaat. Elke blanke is immers een latente racist tot het tegendeel is bewezen. Onverdraagzaam zijn diegenen die mensen uit andere culturen hebben toegelaten, omdat ze per definitie de heersende en bezittende klasse zijn. Wie predikt dan de discriminatie?
Was de omgekeerde' roofmoord gebeurd, dan stond Brussel al in brand met de vergoelijking van de belijdenaars van de slachtoffercultuur en de rechtvaardiging door de blinde politieke correcten. Ik wacht met ongeduld tot de koning en zijn ministerieel integratiegevolg hun medeleven aanbieden ten huize van de nabestaanden. Het gaat hier immers om meer dan een uit de hand gelopen liefdesgeschiedenis in een West-Vlaams dorp, gecamoufleerd door doodsbedreigingen en een hoofddoek. Het gaat om een beschavingsdeficit als gevolg van een uit de hand gelopen gedoogbeleid. Naast het Centrum van Gelijke Kansen is het tijd voor het Centrum van Gelijke Plichten. Anders kunnen ze zich blijven bezighouden met de verkoop van lidkaarten van Vlaams Belang.
Uit opgekropte woede.
Jean-Marie Dedecker
(De auteur is VLD-senator.)
