Het onveiligheidsgevoel: perceptie = realiteit
 

Het belooft weer een mooie verkiezingsstrijd te worden; thema nummer één is "alweer" het onveiligheidsgevoel van de burger (in de grote steden). Eén partij heeft dat weer feilloos aangevoeld, of moeten we stellen dat ze dat eeuwige thema al sinds haar ontstaan met toenemend succes heeft kunnen uitmelken/cultiveren? De paarse regeerders schermen krampachtig met statistieken (al dan niet gemanipuleerd) in een vergeefse poging aan te tonen dat "ze goed bezig zijn". Voeg daar nu nog wat incidenten aan toe zoals de "MP3-moord" (nu al een begrip geworden) en een hele sleep van gelijkaardig fraais dat met meer dan normale belangstelling wordt gevolgd in de pers, en de toon is gezet.

Wat veel politici echter niet (willen) begrijpen is dat "onveiligheidsgevoel" heel weinig te maken heeft met statistieken; zelfs bitter weinig te maken heeft met de mate waarin onze politiediensten er in slagen om het aantal overvallen op geldtransporten terug te dringen. De kern van de zaak is dat het niet zozeer de "grote" (spectaculaire) criminaliteit is die het onveiligheidsgevoel in de hand werkt, maar vooral de "kleine" misdrijven annex asociaal gedrag in de brede grijszone van de criminaliteit. Het mag sommigen misschien verwonderen, maar een grafittispuiter of vandaal die een gloednieuw wachthokje van De Lijn "bewerkt", genereert véél meer onveiligheidsgevoel dan een bende hyperprofessionele tigerkidnappers. Want... "de gemiddelde burger" is geen juwelier of bankier en herkent zich niet in die spectaculaire tigerkidnapping op de voorpagina, maar wordt wél dagelijks geconfronteerd met die éne daad van agressie in het straatbeeld, met die opgestoken middenvinger van die éne asociale onverlaat die het in een moment van verstandsverbijstering nodig vond om z'n verknipte wereldbeeld aan z'n medemens op te dringen. (lees: vernielen, bevuilen, ...)

En uitgerekend die politici die met hun statistiekjes zwaaien in de ijdele hoop om de burger gerust te stellen, zijn nu verantwoordelijk voor de sfeer van quasi-straffeloosheid die rond de zgn. "kleine misdaad" wordt opgetrokken. Winkeldiefstallen en ander klein grut worden voortaan niet meer vervolgd; het jeugdsanctierecht is een lacheding (vooral de dadertjes en hun veelal meerderjarige opdrachtgevers lachen in het vuistje). De grijszone wordt alsmaar breder en het onveiligheidsgevoel diept zich uit.

Men oogst wat men zaait. En laten de paarse excellenties dan vooral niet komen aandraven met theorietjes over "verzuring".

de wereld ( realitiet ) is inderdaad het resultaat van de resultante van alle overtuigingen van alle mensen. We hebben niet de macht om de realiteit rechtstreeks te beinvloeden maar we hebben wel de macht om onze eigen overtuigingen te veranderen. We kunnen via deze omweg dus toch wel degelijk de realitiet veranderen en zijn dus de bouwmeesters van onze eigen realiteit.

Akkoord.

Eén van de oorzaken om te komen tot een "MP3-moord" is "normvervaging", en die normvervaging speelt vast en zeker een grote rol in de politieke en juridische overheid. Politiek gezien is het thema van een "krachtige aanpak" of "grote kuis" totaal in handen van extreem-rechts, zodanig zelfs dat de traditionele partijen er zich voor schromen het woordje "zero tolerance" in de mond te nemen, teneinde niet voor nazi versleten te worden. Juridisch gezien liggen de prioriteiten ook vast: "Kleine criminaliteit, no problemo. Door het rood gereden? U bent een moordenaar !". De burgerlul (want hij is de lul in dit landje) die elke dag voorbij dat volgekliederde bushokje rijdt, om vijfhonderd meter daarna geconfronteerd te worden met een flitscamera, zowat de enige pro-actieve actie waar politiek, politie en justitie mee uitpakken, heeft er zo stillekesaan genoeg van volgens mij. Ondertussen toont de minister van binnenlandse zaken nog eens aan wat er juist bedoeld wordt met "laagste vervolgingsprioriteit" (voor veroordeelde terroristen), en hoe men zich daarbij achter de wet kan verschuilen, en doet de minister van justitie datgene waarin al haar voorgangers ook uitblonken: niets. Maar ze stappen wél zondag allemaal mee op hoor...

het zou daarom al veel zijn indien men de mensen die kleine criminaliteit plegen wat beter zou proberen begrijpen. Ik heb het niet over die mp3 moord dan maar over mensen die gewoon niet anders kunnen dan patatten stelen in de winkel of offerblokken leegroven. Als we met z n allen de diepere oorzaken begriijpen dan kunnen we de kapitalistische maatschappij transformeren tot een fijne wereld voor iedereen.

dat is mijn overtuiging - wie wil ze overnemen ? wie wil ze eens uitproberen ? Ze is gratis en voor niks en wie er niet tevreden van is kan zijn verzuring altijd nog terugkrijgen.

Citaat:

Het onveiligheidsgevoel: perceptie = realiteit

Zo erg is het nu ook weer niet.
Het zou volstaan, de hoognodige gevangenissen bij te bouwen, de wet Lejeune af te schaffen, en de rechtspraak bij te stellen in de richting van veroordelingen ipv vrijspraken en verjaringen.
Daar heb je nog allemaal niet meer blauw voor nodig op straat.
Hoewel dat ook helpt, natuurlijk, al is het dweilen met de kraan open als de voorgaande voorwaarden niet vervuld zijn.

Ik voel me vereerd.

Probeer volgende keer "Fuk de Worlt" wel correct te schrijven, en het is u vergeven.

Net niet, dat is de clou van het hele verhaal...

De overheid strijdt tegen de verkeerde vijand; het is niet in de eerste plaats de criminaliteit die men als vijand moet nemen, maar het onveiligheidsgevoel. Dat is een belangrijk onderscheid. In die strijd is het bijzonder belangrijk dat de overheid (op alle niveau's trouwens; de gemeente staat daar zelfs op het voorfront) zich toespitst op een beleid dat gericht is op het "wekken van het vertrouwen" van de burger. En dat doe je door die burger in de eerste plaats au sérieux te nemen: een aangifte van winkeldiefstal, vandalisme (groot en klein), etc... niet zomaar af te doen met het ophalen van de schouders en het vertikaal klassement. Het niet zomaar klasseren zonder gevolg wanneer daders effectief worden opgepakt; ook wanneer die daders minderjarig zijn. Alternatieve sancties (met opvolging) én bvb. het strafrechtelijk aansprakelijk stellen van ouders kunnen de hele vraag naar de dure en inefficiënte opsluiting in gesloten inrichtingen voor een groot stuk ondervangen. Maar er is vooral ACTIE nodig; een kordate houding, een streep in het zand die voor iedereen klaar en duidelijk wordt getrokken. Normvervaging, grijszones, een wollig gedoogbeleid en de vergoelijking met het eeuwige argument van de "kansarmoede" zijn de kankers die de huidige malaise kenmerken. D�*t zijn vooral de vijanden waartegen men moet strijden wanneer je iets aan het "onveiligheidsgevoel" wil doen. Dat vraagt inzet van meer mensen en middelen; geld kortom... maar stop die middelen dan niet in één of andere supergevangenis of gesloten centrum (= peperdure vergeetput), maar in een vertrouwenwekkend beleid. Kweekscholen voor zware criminelen hebben we immers al genoeg.

:D
Het heeft nochtans zijn charmes...

Zeer mooie analyse van het probleem.:thumbsup:

Hoewel de "kleine criminaliteit" (een vies woord eigenlijk) al bij al gemakkelijk aangepakt kan worden via Justitie (de manier van aanpakken is wel nog een andere vraag) botst men steevast op de grijze zone, die volgens mij een belangrijke oorzaak is van onveiligheidsgevoel, maar waarvan de aanpak zeer problematisch is.

Ik denk in dit verband bij voorbeeld aan de "rondhangende jongeren" die, op zich, misschien niks slechts doen (behalve misschien een beetje stoer doen, hard babbelen, enz, maar geen misdrijf plegen) maar die het onveiligheidsgevoel aanwaakkeren gewoon door hun aanwezigheid. Kan een maatschappij, een Staat, zoiets aanpakken zonder dictatoriale trekjes aan te nemen door jongeren te verbieden samen te scholen, na 10 uur op straat te gaan, enz.

Of moet men meer de richting uitgaan van de "slachtoffers" en hen de wapens verschaffen om onveiligheidsgevoel te bestrijden? :?

Lijkt mij het beste. Diegenen die hierdoor zich onveilig voelen (wat wel héél flauw is) moeten zich sterken, onze cultuur is nu eenmaal aan het veranderen en veranderingen brengen nu eenmaal wat chaos met zich mee.

De "rondhangende jongeren" illustreren perfect de problematiek van de grijszone. Een dagje shoppen tijdens de week in een grote stad als Brussel of Antwerpen doet je al gauw meer dan eens de opmerking maken: "moeten die jong gastjes niet op school zitten?" Spijbelen is een "fact of life" geworden; er wordt van overheidswege nog nauwelijks rekening mee gehouden. De ouwe lul in mij werpt dan meteen op "in onzen tijd.... etc". Wij spijbelden ook af en toe, maar wisten dat we dan meteen (vaak dezelfde avond nog) tekst en uitleg mochten geven thuis. Vandaag ligt zoiets blijkbaar heel anders. En het is juist die onverschilligheid, slordigheid en normvervaging bij de overheid (school & bestuur) én ouders die verantwoordelijk is voor veel ellende.

Elke criminoloog zal je trouwens kunnen bevestigen dat er terzake wél een stepping stone -theorie bestaat: spijbelen en rondhangen leidt in véél gevallen tot erger. Of beter omgekeerd: veel crimineeltjes zijn begonnen als hardnekkige spijbelaars die thuis elke vorm van opvolging hebben moeten missen.

Spijbelen is maar een aspect van het probleem natuurlijk. Het is wel vaak een eerste signaal dat er "iets" mis loopt (ofwel bij de jongere zelf, ofwel bij de familie). Als men (hiermee bedoel, in eerste instantie de ouders, maar ook de school en de maatschappij) hier niet op reageert, bestaat er het risico dat het verergert, zodat een oorzaak van onveiligheidsgevoel een oorzaak van onveiligheid wordt.

Maar zelfs zonder het spijbelen zou die grijze zone blijven bestaan, en zou er een onveiligheidsgevoel zijn, denk ik. :-(

Is nog maar eens een bewijs dat school in de eerste plaats dient om mensen in het gareel te houden. Hoe diezelfde samenlevingsseuten dat nog pogen te combineren met "voorbereiden op de realiteit" is eigenlijk onvoorstelbaar belachelijk en zelfs irrationeel. Enfin, ze doen maar... :twisted:

Die ene partij heeft niets moeten uitmelken of cultiveren, het is vanzelfs gegroeid door het te lakse beleid dat men steeds gevoerd heeft op gebied van criminaliteit en pamppering van een bepaalde bevolkingsgroep, dit is niet enkel de schuld van deze paarse regering, maar ook de regeringen daarvoor hebben boter op hun hoofd, zij hebben deze zaken mee laten verloederen.
De alles kan en mag maatschappij is dringend aan hervorming toe.

De school houdt u enkel in het gareel indien je dit zelf toelaat. De school kan ook als middel (niet het, maar een middel) dienen om u als mens te "verbeteren".

Maar bon, daarvoor moet je natuurlijk niet achteraan de klas zitten slapen tijdens de les. ;-)

Recent onderzoek uit Nederland toont de schokkende realiteit:

-wie is het meest slachtoffer van kleine 'allochtone' criminaliteit?

>niet het oude alleenstaande dametje in de stad, niet de single autochtone werkende stadsmens, en het minst van al de burgergezinnetjes in de fermettes buiten de stad.
>neen, zij die het meest te lijden hebben zijn de allochtone gezinnen in de allochtone ghettos zelf, waar geen politie komt.

Als er dus al mensen zijn die een legitiem 'onveiligheidsgevoel' mogen koesteren, dan zijn het de allochtonen zelf. Dat is de harde realiteit. Maar ik begrijp dat velen ze niet aankunnen.

Jij timmert aan de façade.
Ik wilde hele justitiële krotwoning renoveren.

Zo erg is het bij ons nu weer ook niet.
Een beetje in Brussel misschien.
Maar dat kunnen we afstaan aan de EU, en als dat niet lukt, aan de internationale gemeenschap...

Het Vlaams Parlement zou trouwens véél beter functioneren in Dadizele.

Moesten die lessen nu nog eens intressant zijn;-)
Denk ni da die da ooit gaan worden, met zomaar zeggen dat het nu eenmaal moet komen weni verder. Ni da we verder MOETEN...