De woorden van Joe's broer
 

"Ik hoop dat alles goed gaat. Ik hoop dat je de pijn, het kwade, het verdriet en de opstandigheid die je op dat moment gevoeld hebt, kan vergeten" Deze woorden richtte Jimmy Van Holsbeeck tot zijn broer Joe tijdens diens begrafenisplechtigheid. Ik betreur het gebeurde maar ga daar verder niet op in, er is namelijk al een volledig apart subforum voor voorzien waar er genoeg over gesproken wordt. Ik wil deze woorden alleen maar gebruiken om eens te spreken over de volgens mij gebrekkige realiteitszin die veel mensen aan de dag leggen bij het definitief afscheid nemen. Net zoals die broer van Joe zijn er nogal veel mensen die hun overleden kennis of familielid een betere toekomst toewensen na dit leven en hopen dat de overledene zijn leed van zich af kan zetten. Ik vraag mij dan steeds af of deze mensen dit dan menen, denken zij echt dat er na de dood nog iets 'geestelijks' overblijft van de mens die zij ooit kenden of is dit een louter psychologisch fenomeen, dat namelijk mensen dergelijke ijle woorden uitspreken om henzelf moed in te praten, henzelf er van te overtuigen dat het leven naast de 'materiële' gang van zaken (natuur, evolutie, ...) niet doelloos is?

Zijn bewustzijn zal hoogstwaarschijnlijk voort-"bestaan". Een ziel in de traditionele betekenis heeft een mens niet...

Wat bedoelt u daarmee? Denkt u dat 'ik' (mijn bewustzijn?) ook maar iets van wat ik hier doe zal 'onthouden' na mij dood?

Neen, uw bewsutzijn is niet zo het "uwe" als ge zou denken. het is gewoon bewustzijn. Uw "ik" (uw ego dus) "verbrokkelt"...
Het lijden bestaat, maar er is niemand dat lijdt...8)

Geloof is iets persoonlijk en laten we dat zo houden. Dat sommige mensen geloven in een leven na de dood moet gerespekteerd worden en niet afgedaan worden als 'onnozel'.

De gedachte dat een persoon waar je van hield helemaal weg is is gewoon moeilijk te dragen, zeker in het begin.

Inderdaad...geloof is iets waar tot in het oneindige over gediscussieerd kan worden...maar ik vind het wel interessant te weten hoe mensen tegen het leven én tegen de dood aankijken.
Voor de moment denk ik dat er inderdaad iets 'overblijft' als mensen overgaan (sterven dus). Wat precies...geen idee.

Mja, ok. Maar ik vind dat altijd een beetje bizar, in een samenleving die bol staat van materialisme (in de twee betekenissen), blijkt de dood toch steeds een moeilijk iets om mee om te gaan want dan 'vervalt' men vaak weer in bijna spirituele uitspraken. Ik vind die 'contradictie' alleszins wel interessant.

Al wat we doen in ons leven; alles waar we in geloven en belang aan hechten, ons gestreef, onze doelen, die dienen gewoon om ons van het idee af te leiden dat we op een dag zullen sterven. Onthoud dat maar goe...

Inderdaad.

Antwoord: neen.
"Denken" en "geloven" zijn twee totaal verschillende zaken. Geloven doe je op een heel ander niveau. Onmogelijk dit uit te leggen aan mensen die de faculteit tot "geloof" nooit hebben meegekregen. (imo een handicap, net zoals het onvermogen tot empathie er één is) De koele rationalist kijkt ernaar, maar krijgt er nooit vat op en noemt het dan maar gemakkelijkheidshalve "zinsbegoocheling". Nouja, van overmoedige universalisten kan je moeilijk anders verwachten, hoewel er ook heel veel zijn die deemoedig het lesje in nederigheid accepteren dat het leven ook hen soms uitdeelt. Sommige zaken kan je gewoonweg niet weg-rationaliseren.

Niet als je het niet zelf wil.

Wie er zich van bewust WIL zijn dat hij 'niet op een dag', maar morgen misschien al zal sterven, leert met de dood leven en zal dubbel van het leven kunnen genieten.

Zo is dat. Je kan je in het begin niet voorstellen dat dit voor altijd zo zal zijn. Zelfs al wéét je dat het ooit zal gebeuren dan nog is het niet gemakkelijk om je erop voor te bereiden.
Jonge mensen denken daar wellicht nooit aan.
Hoe ouder je wordt, en hoe dichter het einde nadert, hoe meer je eraan denkt, en hoe gemakkelijker je je met de dood leert verzoenen.
Eigenlijk is het leven niets anders dan elke dag iets verliezen en dit al vanaf de dag van je geboorte. Het begint met het fopspeentje waar je aan gehecht was, je jeugd, je eerste liefje, je grootouders, je ouders, je kinderen die het huis uitgaan.
Ikzelf denk vaak aan de dag dat ik zal horen dat ik alles wat ik bezit en liefheb zal moeten loslaten omdat ik kanker heb, en die dag kan evengoed morgen zijn dan binnen 10 of 20 jaar. Ik maak me echter niet wijs dat er daarna nog iets iets. Als er al zoiets als een geest van je blijft hangen dan is dat volgens mij enkel in de geest van de levenden die zich jou herinneren, en dit slechts zolang ook die levenden nog leven.

Ja uiteraard, maar dat spreekt mij ni tegen.

Men kan de ziel definieëren als het 'bewustzijn', met name iets onstoffelijks, dat het lichaam overleeft. Niemand kan zeggen wat wel en wat niet bestaat.
Ik persoonlijk denk dat het onmogelijk is om 'niet bewust' te zijn, eenmaal je dat geweest bent. 'Niet meer bestaan' zou de ergste straf zijn die na de dood zou kunne volgen.

Ik denk da niet meer bestaan juist een verlossing zou zijn. Bestaan is lijden.

Fysiek bestaan is leiden. Niet meer bestaan kan je je gewoonweg niet voorstellen. Dan wacht er ons zelfs geen leegte.

Jammer dat er niemand ooit is "teruggekomen" om het ons te vertellen. Er zijn wel religies die in reïncarnatie geloven. Voor mezelf kan ik het me moeilijk voorstellen dat er niets zou zijn. Ik heb al teveel bijna dood verhalen gehoord en mediums aan het werk gezien om alles voor flauwekul te aanzien. Anderzijds lig ik er niet van wakker, al geloof ik wel dat er iets onstoffelijk in ons moet zitten, dat ons (en diverse andere organismen) levend maakt. Het moet wel een reden hebben dat levende organismen niet te vergelijken zijn met bv. plastieken bekertjes of computers of gsm's, kleren, enz.

Mmh, het valt me nu op dat ik de verkeerde 'lijden' heb gebruikt :oops: