Oorspronkelijk geplaatst door Het Nieuwsblad
,,Een cafébaas moet voor de gulden middenweg gaan''
Eddy Janssens, slachtoffer van de migrantenrellen, over samenleven in Borgerhout
BORGERHOUT - In 2002 walsten twee migrantenrellen over de Turnhoutsebaan. Eentje in april na een betoging tegen Israël, eentje in december na de moord op Mohammed Achrak. Eddy Janssens (59), cafébaas van 'De Pauw' op de Turnhoutsebaan, kijkt terug op een jaar van scherven en builen. Hoewel hij bij de jongste rellen als enige burger in het ziekenhuis getrapt werd, duldt hij geen racistische praat aan de toog.
Wat is u precies overkomen om die bewuste 26 november?
Eddy Janssens: ,,Een klant kwam ons waarschuwen dat er aan het politiebureau vlakbij een grimmig sfeertje hing onder enkele honderden allochtonen. We wisten meteen wat ons te doen stond. Net zoals bij de rellen van 3 april ging de deur op slot, gordijnen dicht en licht uit. Kwestie van niet op te vallen. We zaten naar de televisie te kijken in de hoop wat te vernemen op het nieuws, toen plots al onze ruiten sneuvelden. Ze trapten de voordeur in. Zes mannen sleepten me naar buiten, waar ze me bewusteloos stampten. Mijn vrouw Linda (36), die enkele delicate ooroperaties achter de rug heeft, deelde ook in de klappen. Ik werd wakker op de spoedafdeling en wou onmiddellijk terug naar het café. Mijn vrouw moest onze inboedel moederziel alleen verdedigen. Gelukkig hebben ze haar verder met rust gelaten.''
U was, naast een agent die een steen op het been kreeg, het enige burgerslachtoffer. Voelt u zich geviseerd?
,,Neen. Ik weet zeker dat dit een plotse, ongecontroleerde woede-uitbarsting was, die vlak na die moord iedereen kon treffen. Al lig ik 's nachts nog dikwijls te tobben over de vraag waarom . In ons café komen zowel oude als nieuwe Belgen. Na de rellen kwamen er opvallend minder allochtonen over de vloer, uit schaamte denk ik. In die zin is de kloof gegroeid.''
Bent u helemaal hersteld?
,,Ik wel, maar mijn vrouw kan achter de tapkraan plots beginnen janken. Bijna dagelijks trekken jongeren de deur open om knalbommetjes binnen te gooien. Linda vreest telkens het ergste. Ons clientèle is al wat ouder en vertrekt nog voor 19 uur. Daarna durven ze niet meer over straat. We zijn noodgedwongen een dagcafé geworden. We sluiten al om 20 uur.
U bent in tv-programma's opgevoerd als woordvoerder van de 'niet-extreem-rechtse' Borgerhoutenaars. Wordt dat in dank afgenomen?
,,Als cafébaas moet je de kerk in het midden houden. Hier komen zowel Die Hard Vlaams-Blokkers, als allochtonen. Voor ons is een klant een klant, om het even hoe hij eruit ziet. Ik heb lelijke dingen naar mijn hoofd gekregen: ,,Je hebt op De Zevende dag niet gezegd waar het op staat, terwijl je nu eindelijk de kans had'' of ,,Tweezak''. Maar racistische praat duldt ik niet. Een voorbeeld: Marokkanen die trouwen, rijden vaak irritant traag met heel veel claxonlawaai over de Turnhoutsebaan. Sommige klanten gaan dan naar buiten om hun middenvinger boven te halen maar ik verbied dat op mijn terras. Racisme is geen antwoord.''
Waarom ontving u in het café dan een delegatie van het Vlaams Blok, vlak na de rellen?
,,De verkiezingen zijn in zicht, da's duidelijk. Ik heb niet alleen het Vlaams Blok ontvangen, ook schepen Dirk Grootjans van de VLD en Patrick Janssens van de SP.A.''
U werkt 12 jaar in Borgerhout. Waar zit volgens u de knoop in de integratie?
,,Iedereen draagt een beetje schuld, vrees ik. Van een stad die nauwelijks contact heeft met haar eigen burgers, kan je niet verwachten dat ze alle energie in de allochtonen gaat pompen. Van de andere kant blijven oude en nieuwe Belgen te veel uit elkaars leven. Zij hebben hun winkels, wij de onze. Ze hebben hun verenigingsleven, wij het onze. Hoe kunnen we ons dat verwant voelen? Ook de ouders van die relschoppertjes moeten in eigen boezem durven kijken. Ik heb jarenlang in het oudercomité van het Lyceum gezeten. Op ouderavonden lieten ze al te vaak verstek gaan. Ze moeten hun kinderen meer opvolgen en sturen.'' (KDM)
|
