grappige tekst :lol:
Ons weekend onder de bourgeois
Dit weekend vertoefden wij met ons arbeidersgezin - vriendin, mezelf en 2 jonge dochters - in de mondaine badplaats Knokke, Het Zoute. We hadden als koelboxtoeristen uit overtuiging een goed excuus. Een familielid bezit in Knokke een klein appartementje, dicht bij de dijk. En wij werden gracieus in de gelegenheid gesteld om daar enkele dagen de riemen eraf te gooien. Gratis en voor niks, alsof de geest van Steve Stevaert nog doorleefde. Ergens, daarbuiten... Tough luck voor de elitaire burgemeester Lippens. Tof, voor ons arbeidersgezin!
Fantastische dagen beleefd. Badend in een weldadig zonnetje, kuierend langs de dure winkels (hoe kleden de superrijken zich vandaag, en waarom doen ze dat?), de talrijke kunstgalerijen (waar moet je als grootverdiener tegenwoordig nog je geld kwijt?) en paradijselijke villa’s. Hier zit al die aan de werkende klasse ontstolen meerwaarde, dus! Jackpot!
We vergaten niet om met volle teugen de gezonde zeelucht in te ademen. Die was gratis, al de rest is duur in Knokke.
En het moet gezegd: we trokken de aandacht, daar in Knokke Zoute. Opnieuw met reden. M. had duidelijk haar wortels in het verre Afrika, de temperatuur was eveneens zuiders, en ze had bijgevolg een fleurig Afrikaans jurkje aangetrokken. Knokke Zoute is, echter, in belangrijke mate een blank rijkemensenreservaat. Veel zwarte medemensen loop je in deze kuststad niet tegen het lijf. Zeker niet in een vrolijke Matongejurk en met gestifte rode lippen.
De hulpeloze terreur in de ogen van sommige van die Knokkebewoners! Je las het spelenderwijs af van hun verbaasde blik: Afrikaanse zwarte negerinnen in Knokke = de armoede uitnodigen in onze exclusieve badstad = dalende huizen- en grondprijzen = economische en morele chaos = het einde van de Westerse beschaving = arbeidersdemocratie. OK, dat laatste dachten we er in hun plaats bij.
Ons eerste sociologische experiment was dus geslaagd. Een kiem van verwarring was gezaaid in het hart van de heersende klasse. De conservatieve bourgeois, en andere elitaire zonnekloppers, die dachten dit schitterende weekend rust te vinden - ha! - na een vermoeiende week van uitbuiting van de arbeidersklasse. Niet, dus. Als het van onze proletarische mini-invasie afhing, tenminste.
Wat opmerkelijk was: ons nageslacht stemde vele van die welgestelde Knokkenaren veel milder. Ze vonden het - in tegenstelling tot volwassen Afrikaanse vrouwen en dalende huizenprijzen - allerschattigst. Onze oudste dochter, K., is 17 maanden. Ze heeft nu reeds "nee!" leren zeggen, tegen bijna alles. Menig voorbijganger hoorden we vertederd prevelen dat ze "een mooi kind" was, of in proper Vlaams "kijk eens, wat een schoon kindje".
Dat ligt aan hun genen. Als die meisjes groter zijn, moeten we ze misschien waarschuwen tegen de onvermijdelijke fall out van een Matongejurk, in het exclusieve rijkemensenreservaat Knokke. Gesteld dat tegen dan deze uitbuitersmaatschappij nog bestaat, tenminste.
Niet dat we geen pogingen deden om ons te integreren, onder deze villabewoners. Soms probeerden we ons - wat moeilijk was in onze training, licht versleten sportschoenen, en met die Afrikaanse jurk - voor te doen als één van hen. "Derk-Jan Eppink heeft gelijk!" riep ik dan met luide stem, toen we langs het zoveelste etablissement voor elitaire snobs flaneerden. In beide landstalen. "Multiculturele dictatuur! La dictature multiculturelle. Je te dis, ce Derk-Jan a raison." "Je ne suis pas raciste, mais... il est Hollandais", moest mijn vriendin vervolgens verduidelijken. Voor de Franstalige CDh-stemmers die niet meer mee waren. De gezichten van die snobs en fils �* papa's! Fun in the sun. En gratis.
We brachten de klassenstrijd naar de voortuin van hun buitenverblijf. En de bourgeois hadden er duidelijk de pest in...
Het lieve meisje K. vatte tijdens ons verblijf onder de superrijken trouwens een nieuwe, schattige gewoonte op. Tijdens onze kuiertochten langs de lanen van Knokke wou ze plots halsstarrig de kinderwagen van haar kleine zus mee helpen voortduwen.
K. was er - op risico van luid geween en slaande ruzie - niet vanaf te brengen, ons kleine solidaire werkslaafje! "Duwen of geen eten!" riepen wij, in een nieuwe poging om ons verder te integreren in deze meritocratische gemeenschap - correct gebaseerd op "verdienste" - van dynamische ondernemers en vrije beroepen. Voor de Franstalige bourgeois: "Pousser, ou pas manger! Ce n'est pas l'état PS, ici." Lachen!
Onze antropologische studie van de gewoonten van de rijkelijk gefortuneerde medemens - meestal zijn het enkel de armen en werkenden die worden platgeanalyseerd - was hiermee nog niet ten einde. Zo ondervond ons winkelende arbeidersgezin in de lokale Delhaize. "Ze hebben hier enkel WC-papier in zakken met 6 rollen", zei M. verbaasd. Dat leek ons veel, voor ons kortstondige verblijf onder de renteniersklasse. "Tja," repliceer ik weer iets te luid, "les riches et les patrons, ils chient beaucoup (de rijken en patroons kennen veel ontlasting)."
Neen, verveeld hebben we ons zeker niet, in Knokke Zoute.
(pd)
van:
http://links-socialisme.blogspot.com/