| Desiderius |
29 juni 2006 13:39 |
De betuttelende politiek heeft z'n kansen gekregen én gegrepen. Om één of andere bizarre reden voelde de politiek zich in de tweede helft van de twintigste eeuw zich steeds meer geroepen om de maatschappij te "kneden" naar één -in haar ogen "universeel"- model. Het resultaat is dat we vandaag zitten met een gedrocht van een wetgeving dat zich uitspreekt over zowat �*lle aspecten van ons dagelijks leven. "Met de beste bedoelingen," Want de staat draagt zorg voor u, beschermt u tegen uzelf. En kijk eens hoe hoogstaand dat wonder van de verzorgingsstaat; we zijn met z'n allen nog nooit zo welvarend geweest. Politici komen er vandaag ook ronduit voor uit dat zij, eens ze democratisch gelegitimeerd zijn, het land besturen volgens hun inzichten. Want de gewone man of vrouw in de straat is niet intelligent genoeg om de "juiste", de "correcte" beslissingen te nemen. De invulling van het begrip "democratie" krijgt daardoor wel een heel ranzige, want negentiende eeuws-paternalistische, invulling. Jozef II is weer opgestaan, ditmaal niet onder de vorm van een verlicht heerser met goede bedoelingen, maar als een meerkoppig gekonkelfoes van partijleiders in gesloten salons die zich verheven voelen boven het gepeupel.
De prijs voor al die mooie collectieve voorzieningen en verheven (en dus wettelijk gefixeerde) waarden is dat mensen gereduceerd worden tot lijfeigenen in functie van "het systeem". Ze worden als schaapjes tussen de strakke krijtlijntjes gedreven en krijgen een fikse tik als ze het nog maar wagen luidop te dénken om over de lijn te stappen. Want de politiek ziet de burgers bovendien als mentaal zwak en heeft derhalve de nobele taak opgenomen om dat er met alle macht uit te ranselen. Met zware boetes, superboetes als het moet zelfs, en met een alziende blik op elke hoek van elke straat.
Resultaat: de burger trekt zich terug in z'n schulp. Kopje tussen de pluimen, want zo is het beter overleven. Zorgen dat je je netjes in het maaiveld kan verbergen en enkel nog bezig houden met de eigen kleine wereldje. Het ondernemerschap beleeft zwarte tijden. We zijn een volk van ambtenaren geworden. De spontane solidariteit is verdwenen ("we betalen immers al genoeg belastingen") en vervangen door een selectieve blindheid. We zien de nood van anderen niet meer omdat we die nood vooral niet willen zien: volg de regeltjes, da's al moeilijk genoeg. En als er iemand aan je mouw komt trekken en een eurootje vraagt om brood te kunnen kopen, dan is het antwoord steevast: "ik heb al gegeven, ga aankloppen bij het OCMW".
De illusie die de regelneven verkopen is dat al die betutteling en fiscale roofbouw moet dienen om de zwaksten in de samenleving niet te laten kreperen van ontbering. Dat het allemaal nog stukken slechter zou lopen mocht de staat ons niet netjes in de pas dwingen. Maar da's natuurlijk larie en apenkool. Het betuttelende systeem houdt een hele klasse van mensen vast in de armoede; ze krijgen nét niet genoeg om uit de vicieuze cirkel te breken. Het systeem zorgt voor werkloosheid en (dus ook) kansarmoede en bestendigt daarmee zichzelf. En het allerbelangrijkste: het systeem stimatiseert diegenen die het verklaart te willen behoeden. Kijk eens hoe onze "linkse progressieve" hogepriesters tekeer gaan tegen steuntrekkers in het algemeen en werklozen in het bijzonder... Het régent waardeoordelen in Brussel: werklozen worden afgeschilderd als gepatenteerde luiaards, die "hardwerkende Vlaming" is een enggeestige dommekloot die er nood aan heeft bij het handje genomen te worden en de gepensioneerden... 't is maar een kwestie van tijd vooraleer zij openlijk als een "last" worden afgeschilderd. Divide et impera, dat stelde Caesar reeds.
En zoals gewoonlijk worden de pijlen vooral gericht op de symptomen en niet op de ziekte zelf. Ja, mensen zijn egocentrisch en materialistisch geworden. Ja, er is veel minder solidariteit onder de mensen. Ja, de verzuring neemt griezelige vormen aan. Maar dit is niet veroorzaakt door méér vrijheid, méér liberalisme. De harde feiten spreken dit flagrant tegen. De oorzaak is -en ik geef toe dat dit voor velen moeilijk te begrijpen kan zijn- de niet aflatende betutteling en de inperking van de individuele vrijheid.
|
