| drosophila |
17 juli 2006 18:31 |
Libanon: Catherine slaat de nagel op de kop
Waarom Israël zo arrogant optreedt door Lucas Catherine
"Je moet in het achterhoofd houden dat Israël een staat is die uit kolonisatie is ontstaan en iedere dag verder koloniseert"
Lucas Catherine legt de logica van de kolonisator bloot
Was u ook verbaasd om in De Morgen van zaterdag te lezen dat de directeur van de Israëlische vredesbeweging Peace Now "helemaal achter de regering staat" en vindt dat zij "tot nog toe redelijk is gebleven"? Eigenlijk is zijn reactie niet zo vreemd. Je moet wel in het achterhoofd houden dat Israël een staat is die uit kolonisatie is ontstaan en nog altijd iedere dag verder koloniseert. Dat levert koloniaal denken op, bij ongeveer iedereen die er leeft. Rechten van inboorlingen tellen niet, en het leven van één kolonist is er minstens dat van tien inboorlingen waard. We hoorden het onder Leopold II en nog niet zo lang geleden in het Zuid-Afrika van de apartheid.
Toen Leopold II in 1876 aan zijn Kongoavontuur begon, moest de kolonisatie van Palestina door Europese Joden nog op gang komen. Pas in 1899 werd de Jüdische Colonial Bank gesticht (nu Bank LeUmi LeIsrail) die dat mogelijk moest maken. Bij die kolonisatie werden 418 dorpen verwoest en hun bewoners verjaagd en tot nu met alle mogelijke middelen verhinderd om terug te keren. Wat heeft dat met nu te maken? Meer dan u denkt.
De eerste Qassamprojectielen werden afgeschoten op Sederot, een Joods stadje dat werd gesticht in de plaats van het Palestijnse dorp Najd. De inwoners werden verdreven naar de Gazastrook. Hun kinderen schieten nu projectielen naar Sederot. Net als de kinderen van de bewoners van Isdud (nu Ashdod) en Majdal Askalan (nu Ashkelon) nu Qassams afschieten naar hun plek van origine, waarnaar zij niet terug mogen. In Haifa werden in 1948 65.000 Palestijnen verdreven naar Libanon. Hun kinderen steunen Hezbollah, dat nu er de haven en het spoorwegdepot beschiet. In het noorden startte de huidige escalatie in het Joodse dorp Zarit, waar twee Israëlische soldaten krijgsgevangen werden genomen. Zarit werd pas in 1967 gesticht op wat ooit Al Nabi Rubin was, en de inwoners van dit dorp leven nu net over de grens met Libanon en sympathiseren met, jawel. En Israël riposteert met de logica van een kolonisator: voor elke eigen dode (als ik dit schrijf zijn dat er tien) minstens tien aan de andere kant (meer dan honderd in Libanon, meer dan vijftig in Gaza).
Waarom 'ontvoeren' de Palestijnen Israëlische soldaten en 'ontvoeren ze de democratie', zoals Thomas Friedman in De Morgen schreef? Waarom vergeten die Palestijnen in Gaza en Libanon niet dat hun verhaal geschiedenis is uit de oude doos. Vergane tijd die nooit meer terugkomt? Omdat ze zien dat nog iedere dag Europese, Amerikaanse Joden naar hun land immigreren, er zich wel mogen vestigen én koloniseren. Omdat ze er tweeduizend jaar geleden een band mee zouden hebben gehad. De band die de Palestijnen met het land hebben is veel directer. Zij hebben nog de eigendomspapieren van hun huis of hun land. Hun recht ligt niet vast in een of ander religieus boek, het weze de Bijbel, maar in het internationaal recht.
En het is niet alleen die kolonisatie tot 1948 die speelt, maar ook de huidige, immer voortschrijdende kolonisatie die maakt dat wat ze nu aangeboden krijgen tijdens 'het vredesproces' een ommuurd getto is dat zo'n 15 procent van hun oorspronkelijk vaderland beslaat. Vindt Thomas Friedman dit een 'democratisch' voorstel? Het is alsof iemand Vlaanderen zou komen koloniseren, zoveel mogelijk volk zou verdrijven en dan zeggen en nu mogen jullie beschikken over een stuk van Brabant, zo groot als het Pajottenland.
Palestijnse vluchtelingen, of ze nu in Gaza leven, op de Westelijke Jordaanoever of in Libanon, mogen niet terug naar de grond waar ze wettige eigenaar van zijn, terwijl nieuwe immigranten wel toegang krijgen tot Israël en nieuwe kolonies mogen stichten, omdat ze Joods zijn. Dat is de 'democratische' politiek van Israël. En Europa laat begaan, en is er medeplichtig aan: de grootste kolonie op de Westbank, Maaleh Adumim, is gesticht door een Belgische Jood, Shmuel Bar Shalom (daarvoor Friedman). Een andere Belg, Simon Wach, was een tijdje burgemeester van de fanatiekste kolonie, Qiryat Arba. En de radicaalste beweging van kolonistenvrouwen wordt geleid door de Antwerpse Nadia Matar, in Wilrijk in 1966 geboren als Nadia Pinkovitch en geïmmigreerd in 1987 naar de Westbankkolonie Efrat. Ze werd onder meer op televisie geïnterviewd door de Nederlands-Israëlische Ankie Rechess-Spitzer. In het Engels, het zou wat choquant geweest zijn als een van de voornaamste kolonistenleidsters Nederlands met een Antwerps accent gesproken zou hebben.
Of neem nu de Israëlische ambassadeur in Brussel. Een Amsterdamse Jood, daar geboren in 1941 en pas naar Israël geïmmigreerd in 1970 en er toen zijn naam veranderd in Kinar. Die naamsveranderingen zijn de gewoonte - en voor ambtenaren een plicht - in Israël. Om de band met 2000 jaar geleden weer aan te knopen (of om niet te laten merken dat de bekendsten van hen Europese nieuwkomers zijn die zich daar door kolonisatie hebben gevestigd). Een teaser: Sharon heette Scheinerman en Amos Oz Klausner.
En dat soort situaties, die al bestaan sinds 1948 en daarna nog werden verergerd door nog meer gebiedsroof in 1967 en nu de ommuring van de Palestijnse woongebieden maken dat heel de situatie verziekt. Aan Israëlische kant door een steeds meer arrogant koloniaal gedrag en aan Palestijnse kant door wanhoopsideologieën als die van Hamas of Jihad.
Waarom kan al wie in het gebied leeft niet gewoon dezelfde rechten hebben? Als een Israëlische kolonist zich in Hebron mag vestigen, waarom mag een vluchteling uit Hebron die afkomstig is uit Jaffa, niet terug naar Jaffa? En waarom mag een Amsterdammer of een Brusselaar emigreren terwijl een Palestijn uit Libanon niet terug naar huis mag? Dat zou pas democratie zijn.
Lucas Catherine is auteur van Palestina, de laatste kolonie en Wandelen naar Kongo.
DM 2006-07-17
|
