Homo Sapiens

Ergens in het heelal zweeft een bolletje niet zo groot.
In tegenstelling tot andere bollen, is deze niet dood.

Op dit bolletje drijven wolken van oost naar west, blauw en vol van leven.
Hier woont een volkje en is tot wetenschap gedreven.

30.000 jaar geleden nog gelijk aan een worm.
Aapachtig, agressief, lelijk, geen menselijke vorm.

Dit volkje, homo Sapiens geheten.
Heeft het telkens weer uitgevreten.

Wonen op een bolletje genoemd de aarde
Zijn zo rijk maar achten niks naar waarde.

Oceanen kilometers diep, die geheimen schuilen.
Regenwouden, uitgestrekt onmetelijk groot moet telkens huilen.

Homo Sapiens maakt zichzelf kapot
De bijbel zegt, "het is hun lot."

Zoveel bereikt, zoveel schoonheid op zo'n klein bolletje.
Wetenschap, oorlogen, revoluties, macht en bedrog, nee het was geen lolletje.

Piramides en dammen bouwen, sondes de ruimte insturen, het ligt allemaal in hun kunnen.
En toch doen ze iets niet, de súllen.
De maag van een hongerig kind in Afrika, schijnen ze niet te kunnen vullen.

Het kost niet miljoenen guldens, het kost ook niet jaren van bouwen.
Het is simpelweg van je eigen soort kunnen houden.


Maar nee dat kan deze soort niet.
Wat doen ze mij een enorm groot verdriet.

Ze slaan zichzelf op de borst voor al het behaalde in de afgelopen eeuwen.
Maar het laat ze koud hoe dat soortgenoten, bang zijn, huilen en schreeuwen.

Ze spreken over menselijk behandelen van elkander.
Als dat zo is, dan moet niemand menselijk worden behandeld, want dat verdient geen ieder ander.


een gedichtje van Ron De Leeuw:
mischien kent niemand deze jongen.