Wij melden u het droevige nieuws dat Remi Schrijnen op 27 juli 2006 is gestorven. De heer Schrijnen was vrijwilliger bij de SS-Divisie Langemarck. Als enigste Vlaming ontving hij het Ridderkruis. Vlaanderen groet haar Ridder!
Remi, Walhalla wacht! U streed voor volk en vaderland. Wij zullen u nooit vergeten. U was en blijft steeds een voorbeeld voor de Vlaamse jeugd.
Rust zacht in de aarde die gij immer trouw bleef.
Houzee!
Over Remi Schrijnen:
Schrijnen is geboren op 24 december 1921 in het Vlaamse Kumtich. Sinds decennia leefde de heer Schrijnen in Duitsland, samen met zijn West-Vlaamse vrouw in een rustig industriestadje in het Ruhrgebied. Schrijnen was VNV’er en Vlaams-nationalist in hart en nieren. Van de DeVlag noch van het Verdinaso wou hij iets weten. Hij had het meermaals aan de stok met Dinaso’s, die “lezers van Franse gazetten”. Bij zijn aanvraag tot Oostfrontvrijwilliger werd hij eerst geweigerd vanwege zijn kleine gestalte. De Duitsers noemden hem spottend een “Strumpfgermane”. Maar hun houding veranderde snel na zijn heroïsche daden aan het Oostfront. Remi Schrijnen kreeg zijn vuurdoop voor Leningrad, in het voorjaar van 1943 gedurende de laatste dagen van het Vlaams Legioen dat later de SS Sturmbrigade Langemarck zou worden. Sinds zijn opleiding behoorde Remi tot de tankafweer. Schrijnen viel als soldaat voornamelijk op door zijn koelbloedigheid, niets scheen hem uit zijn normale doen te kunnen houden. In februari schoot een Russische voltreffer een munitiewagen van zijn geschut in brand, Remi aarzelde niet en haalde nog wat munitie uit deze wagen. (Munitie was tijdens de Duitse terugtocht zeer kostbaar.) Gedurende één van de Oekraïnse aanvallen in de omgeving van Jampol, zat een infanteriecompagnie vast en deze kon dan natuurlijk de afzetbeweging niet volgen door het Russische mitrailleurvuur. Hauptsturmführer Knorr beval het geschut van Remi naar voren. Schrijnen drong de vijandelijke mitrailleurs één voor één in dekking zodat de infanteriecompagnie terug kon. Tenslotte was iedereen weg en liet Schrijnen zijn geschut terugtrekken en vuurde ondertussen ijverig voort. Dit deed hij in verlangzaamd tempo omdat hij nu zelf moest laden en mikken, weer herladen enz. De eenzaamheid op dat moment moet hem zeer ontzaglijk voorgekomen zijn. Des te groter was dan ook zijn opluchting als hij merkte dat Hauptsturmführer Knorr, teruggekomen was en de volgende granaat in de loop schoof. Knorr laadde nu en Schrijnen richtte. De houding van een bescheiden soldaat als Schrijnen was in dit gevecht zeker beslissend. Zeven Russische tanks werden vervolgens nog door Schrijnen kapotgeschoten, toen werd zijn eigen geschut kapotgeschoten waarbij Schrijnen zelf gekwetst werd. Schrijnen werd verzorgd en op de reis naar Swinemünde kwam het bericht aan dat Schrijnen het ridderkruis zou ontvangen. Obergruppenführer Berger overhandigde hem in Berlijn een telegram van Dr. Elias. Schrijnen werd door zijn beloning met het Ridderkruis ook al snel een geschikt propagandamiddel voor de onder elkaar strijdende collaboratiebewegingen. De DeVlag en de SS vroegen hem bij hen aan te sluiten hetgeen hij kordaat weigerde. Hij was destijds niet welkom als “Strumpfgermane” dus moesten ze nu ook niet afkomen, zo redeneerde hij.
De erelijst der Ridderkruisdragers van de Waffen-SS vernoemt Schrijnen als volgt:
SS-Unterscharführer Remi Schrijnen, geboren op 24-12-1921 in Kumtich (Brabant), Ridderkruis op 16-10-1944 als Sturmmann en richtschutter in de tankafweercompagnie van de 27e SS-Vrijwilligers divisie Langemarck.
De Vlaamse vrijwilliger Remi Schrijnen, richtschutter in een tankafweer compagnie van de Langemarck had zich reeds eerder doen opmerken in moeilijke omstandigheden. Op 2 januari 1944 schoot hij 3 T34 tanks af en op 3 maart werd hij voor de zevende maal gekwetst. Toen op 26 juli bij een hevig trommelvuur, dat verscheidene dagen voortduurde, de Russen aanvielen met tanks en infanterie en onze linies doorbraken, liet Remi Schrijnen de tanks naderen en vernielde hij 4 T34 tanks en beschadigde hij er 2 andere zwaar. De 4e dag van de grootscheepse aanval viel zijn geschutsbediening uit, gesneuveld of gekwetst. Schrijnen bleef alleen bij zijn geschut, laadde en richtte op eigen houtje en schoot uit een groep van ongeveer 23 T34 tanks en 5 Stalins in een verbitterd vuurgevecht 3 van de Stalins en 4 T34 tanks weg. Een 4e Stalin tot op 30 meter genaderd, werd als laatste uitgeschakeld. Schrijnen werd zwaar gekwetst in dit duel, doch kon later bij een tegenaanval door eigen troepen opgenomen en verzorgd worden. Rondom hem stonden 6 vijandelijke tanks, uitgebrand en gloeiend.
Na de oorlog werd Schrijnen tot de doodstraf veroordeeld die werd omgezet in gevangenisstraf. Na vijf jaar kwam hij voorwaardelijk vrij en nam onmiddellijk opnieuw deel aan de IJzerbedevaart en aan politieke actie via amnestiebetogingen. Hij herinnerde zich nog goed de gevechten met de rijkswacht in de rand van deze betogingen. Een aanhouding op zo’n betoging in 1953 leverde hem opnieuw twee jaar gevangenis op. Ook na z’n vrijlating in 1955 bleef hij deelnemen aan amnestiebetogingen. In 1962 trok hij naar Duitsland uit vrees opnieuw te worden gearresteerd in Vlaanderen bij de terugkeer van kameraden uit Russische krijgsgevangenschap. Hij nam de Duitse nationaliteit aan en vond er werk als arbeider… Bij deze bedanken we Remi Schrijnen nogmaals voor alles, en wensen zijn echtgenote en familie veel sterkte toe.
