Wat ik nu probeer weer te geven, laat zich maar moeilijk in de taal "vatten".

Het gaat om twee belevingswijzen waarmee ik tegenover de maatschappelijke realiteit sta.

ENERZIJDS...

Een postmoderne, postideologische houding, speels, relativistisch, ontmaskerend, tegelijk ook wat consumentistisch. Gericht naar contrasten, het sublieme, maar ook met oog voor vervreemding en isolatie. Creativiteit, ook het doorbreken van grenzen tussen hoog en laag, tussen lokaal en globaal,... Politiek gezien => eerder sympathie voor Spirit.

ANDERZIJDS...

Een consequent-linkse empathische houding, intellectueel, maar ook gericht op een "spontane" verbondenheid zoals in de jaren zestig, mss zelfs wat nostalgisch naar de tijden van de echte linkse idealen. Politiek gezien => bv. de Nederlandse SP.

Hoe zou ik deze twee houdingen kunnen combineren? Hoe is een "sixties"-gevoel mogelijk zonder jezelf iets wijs te maken? Hoe kan die spontaniteit in ons bestel nog tot leven geroepen worden?

Ik denk dan aan een revival van het idealisme, maar dan een idealisme dat doordrongen is van de eigen kwetsbaarheid. Maar blijft dat niet te vaag? En hoe kan men dat in de praktijk zetten?

Weet je wie de term "pomo" heeft uitgevonden? :twisted:

Nee.........

(??)

Een stap naar de praktijk kan al het volgende zijn. Consequent lichtelijk beschonken progressief & empatische adolescenten posten beter onder de juiste noemer. Wat dacht je van: “maatschappelijke discussies”?

Ik mag deze uitschuiver dan wellicht rangschikken onder speels en ontmaskerend, anderen (waaronder de moderators) wellicht niet. :lol:

The medium is the message, dus zaag niet.

Word nu NEO-THOMIST.

Ach 'de-ik-gebruik-moeilijke-woorden-dus-ik-ben-slim' is op de juiste stek terecht gekomen zie ik. Fijn voor U.
Misschien lijkt dit bericht voor u volledig off topic. Maar herlees alles nog eens.
Gedaan? Welkom in de wereld. :wink:

Ik begrijp niet wat je bedoelt.

kni^p

Het lijkt me nogal simpel Kevin. Wil jij antwoord op je vragen, stel ze dan op de juiste plaats. Misschien kan je ze ook eens stellen in voor iedereen begrijpbare taal. Je zou versteld (kunnen) staan van de antwoorden.

En nu antwoord ik op je vraag met een wedervraag; je stelt een vraag over jouw belevingswijze tov de ‘maatschappelijke realiteit’. Hoe kunne wij jou beleving beoordelen?
Maw, je tracht onze belevingswijze van de realiteit te toetsen aan de jouwe.
Ga je daar dan een conclusie uit trekken? En hoe ga je die conclusie in de praktijk omzetten?

Dat vind ik dus zagen, sorry. En daar dan steeds op terugkomen, is een teken van verzuurdheid.

Tja, begrijpbaar is relatief, ik let daar gewoon niet zo op.

Het is gewoon een aanzet om het jaren zestig-gevoel te laten contrasteren met een postmoderne beleving met de vraag of we iets van beide kunnen behouden zonder dus het andere te verwerpen.

Ofwel: is idealisme nog wel mogelijk nu alle grote verhalen verdwenen zijn (iets waarvan we ook niet mogen wegvluchten)?

Reclamebreak: http://groups.msn.com/pomoClub

Tip: hou het degelijk of u wordt meteen verbannen.

Een NSV'er! 8)

Echt waar? Nouuuuuuuu... Boeiend!

Die quote ken ik! Die is van dat wezen dat boven god staat ;)

;)

Meer uitleg, graag...