Ontroerend en eenvoudig gedicht
 

Ik vind dat de talloze poeten op politics te weinig aan bod komen .

Zelf kan ik niet goed verzen maar ik lees ze wel graag .

Iedereen mag hier dus een gedichtje plaatsen ( of lezen ) .

Laat de ware Edgar Allan Poe van politics nu opstaan !

Wie waagt een eerste gokje ?

Ik heb al gezocht op dit forum naar een draad als deze.Ik post er morgen eentje.Toeval wil dat ik juust bij mijn ouders ben en pas morgenavond laat terugkom,maar ik vind dit wel een mooi initiatief.

EDIT:'k heb er toch eentje gevonden...is wel van een tijdje geleden...het is altijd een beetje raar je werk te laten lezen vind ik...je geeft je toch op een manier bloot waarbij je je kwetsbaar maakt of zo voelt het vaak aan...:oops:

Om u te plezieren en omdat zulke topics wel leuk zijn, het eerste deel dat ik schreef voor een gedicht ter ere van een trouw.

De meesterwerkjes van de eerste durvers zijn zeker een applausje waard !
:grin:

Ik had wel iets meer enthousiasme verwacht voor dit onderwerp , er is nochthans interesse voor .
Je moet niet bang zijn om u gedicht onvoldoende te vinden , elk gedicht is hier welkom !

Vandaag mooi liedje gehoord, met naar mijn mening wel mooie tekst.

Todd Rundgren:Never Neverland


I know a place where dreams are born
And time is never planned
Its not on any chart
You must find it in your heart
Never never land
It may be miles beyond the moon
Or right there where you stand
Just keep an open mind
And then suddenly youll find
Never never land
Youll have a treasure if you stay there
More precious far than gold
For once you have found your way there
You will never, never grow old
And thats my home where dreams are born
And time is never planned
Just think of pleasant things
And your heart will fly on wings, forever in
Never never land

People Falling,the Eagle Cries.

de tijd

mijn jeugd mijn snotaapjaren
gedachten wellen op
herinneringen op hersenbaren
denken aan vroeger genot

geen zorgen om wat we waren
alles wit en positief
geen geld om op te sparen
alleen een dagelijks lief

leven zonder denken
dat was voor pa en ma
bediend op onze wenken
zo zoet zo jajaja

tijden zijn verstreken
we blikken even terug
met vroeger vergeleken
niet meer z'on rechte rug

wat zijn we eens geweest
vol van eigen glorie
nu eerder stil bedeest
met gaten in't memorie

gaat het zo iedereen
of klaag ik hier alleen
de dagen dat ik ween
dan ziet het er geen een

jaren zijn vervlogen
en vrienden zijn gegaan
als ik nu zou mogen
zou ik met hen mee willen gaan

Bittersweet

natte dromen

tikken op de ruiten
de regen valt gestaag
geen hond zie je nu buiten
geen mens op straat vandaag

vijfentwintig graden
geeft de verwarming aan
woorden maar geen daden
t'is zeteltijd welaan

Stil zit je te denken
waarom woon ik nu hier
niet om je land te krenken
Maar hier is alleen bier

graag naar t'warme zuiden
de evenaar is goed
andere geluiden
en de felle zonnegloed

Puffen in de morgen
en in de afternoon
vrij van alle zorgen
moet je ook eens doen

twee weken zijn verstreken
de zon teistert je lijf
je witte tint vergeten
je strakke vel zo stijf

vertrekken uit de tropen
kan nu niet snel genoeg
je zet het op een lopen
t'vliegtuig gaat heel vroeg

landen in de regen
tikken op de ruit
op vlaanderens natte wegen
wat maakt het me ook uit

Bittersweet

Voila sie , allemaal prachtig !

Ontroerend gedicht uit/van de Eerste Wereldoorlog:

Dulce et decorum est pro patria mori - oorspronkelijk in het Engels
(het is zoet en passend voor het vaderland te sterven)

Dubbel gebogen, als oude bedelaars onder hun lasten
Op x-benen en hoestend als oude wijven, vloekten we ons een weg door slijk
Tot we onze rug keerden naar de niet aflatende vuurpijlen
En begonnen terug te sjokken naar onze verre rustplaats
Mannen marcheerden slapend. Velen waren hun laarzen kwijt
Maar hinkten verder, tot bloedens. We raakten allemaal lam, allemaal blind;
Dronken van uitputting; doof, zelfs voor de sirenes
Waarschuwend voor gasbommen die stil achter ons neervielen.

Gas! GAS! Snel, jongens! Opgejaagd rommelend
Aan onhandige gasmaskers, net op tijd.
Maar iemand stond nog te schreeuwen en struikelde
En spartelde als een man in het vuur of onder de lijm
Vaag, door nevelslierten en in dikke groene schijn
Als in een groene zee, zag ik hem verdrinken.

In al mijn dromen, stort hij zich op mij,
Gulpend, stikkend, verzuipend, en ik kijk hulpeloos toe.

Als ook jij in verstikkende dromen eens kon opstappen
Achter de kar waarop wij hem gooiden
En het wit van zijn ogen in zijn gezicht zien draaien
Zijn hangende mond, als van een duivel ziek van zonde
En ook jij bij elke schok, het bloed kon horen
Opborrelend uit zijn door schuim bezoedelde longen,
Smerig als een kanker, bitter als etter
Van walgelijk oude, ongeneeslijke wonden in onschuldige monden,
Mijn vriend, dan zou je niet met zoveel ijver,
Aan kinderen snakkend naar wanhopige roem,
De oude leugen vertellen: Dulce et decorum est
Pro patria mori.

Wilfred Owen (1893-1918)

Dit onderwerp is intussen kompleet in de vergetelheid geraakt en die gedichten zijn allemaal zo mooi !!!

Een klassieker die niet mag ontbreken;


Schoonheid is een kip
gekraakt en witgekalkt
een fietser op een wip
het linkerbeen gespalkt

een brug naar ginderver
langs kool en avondbrood
de bodem her en der
in zee verspiet de dood

maar onder ramen hoog
en duvels immer kil
glooit menig valkenoog
een scheur bij gouden bril

de dag dat dit bespookt
de nacht vol haat en lof
en dansen en men rookt
of werkt in zijnen hof

Ik had haar net bestegen.
Toen kreeg ik een verschot.
Ik kon niet meer bewegen.
Wat voelde ik mij rot!

Joe Roxy

Ik ben tegen gedichtjes onder koetjes en kalfjes.

Toen bad ik voor het eerst van mijn leven
een dringend gebed tot God.
Op slag verdween dat verschot.
En ik kon weer volle kardjas geven.

Gij waart toch tegen gedichtjes op k & k?

Was dat een gedicht?
Mijn excuses, in dat geval.

Het leek er wel op, maar ritme en metrum konden beter....