microkredieten van hoop
 

Zelden een dag, begonnen met zoveel verwachtingen, die eindigde met zo'n zwaar gemoed. Waarom? 't Was vergadering van het jongerenteam van Oxfam Wereldwinkel en het was heel moeilijk. We waren moe. Teveel informatie. Wanhoop vermengd met hoop. Toch wordt me één ding duidelijk: ook als we de uiteindelijke bestemming niet vooraf kennen, blijven we bereid om ons te engageren. Wat er juist zo moeilijk was, is moeilijk uit te leggen. Maar er zijn ook hoopvolle berichten.

De nobelprijs voor de vrede ging uiteindelijk naar Muhammad Yunus en de Grameen Bank, "voor hun inspanningen om economische en sociale ontwikkelingen van onderop mogelijk te maken, door middel van microkredieten". Doelstellingen die heel dicht bij die van Oxfam liggen. We mogen blij zijn met deze nobelprijs en met de goede resultaten van de microkredieten, kleine bedragen die voor de allerarmsten het verschil maken.

De regering van ons land maakt een begroting. Hopelijk denken ze niet alleen aan de groten, maar ook aan de kleinen. En hopelijk denken ze niet enkel in procenten, maar ook aan het rendement van microkredieten.

Ik wens iedereen een microkrediet aan werklust voor de komende weken, waarmee we samen onze bijdrage geven voor een betere wereld. Gun jezelf eens een zwaarmoedige dag. Of een week, als het nodig is. Het is moeilijk onder woorden te brengen, maar de mensen die we uit het oog verliezen, blijven bij ons. Ze horen erbij. Ze worden ons. Ze hebben ons gemoed. Ze verdragen dat we zwaarmoedig zijn. Maar als we door onze tranen lachen, dan lachen zij in ons.



Een opvallend beeld op de cover van de Humo. Al gezien? Die snoepjes, dat zijn de noisines van de wereldwinkel!!!

?

De Boudewijnstichting vond Yunis en microkrediet fantastisch, gaf Yunus een prijs, en begon ook met microkrediet.
Algauw bleek dat in België voor 3/4 een mislukking.
Hier moet je een uitstekende vorming hebben en een hoog krediet, voor je aan iets met enige hoop op succes kan beginnen, als je al de toelating krijgt...

De economische situatie van België is niet dezelfde als die van Bangladesh. Misschien was je dat al opgevallen.

Hier wordt de koopkracht van een zelfstandige niet fundamenteel verhoogd met een lening van 100 euro. In België zou een ander systeem wel vruchten kunnen afwerpen, namelijk de groepspraktijk. Eender welk beroep waarvoor je 24/24, 365/jaar stand-by moet zijn, zoals landbouwer, huisarts, netwerkbeheerder, ... kan beter gedaan worden in groepsverband. Langer en harder werken zijn geen garantie voor een hogere productiviteit of hogere koopkracht (want na enkele jaren gaan die toch weer verloren door inflatie en hoge energieprijzen).

Een goede keuze denk ik, we mogen niet zomaar voedsel droppen en geld geven aan regeringen, we moeten mensen activeren om een eigen bedrijfje te maken, en zo te bouwen aan een eigen woning, gezin, buurt, dorp, gemeenschap, land....

Het schijnt wel dat microkrediet veel armoede creëert. De gemeenschap van ontwikkelingseconomen is dan ook zwaar teleurgesteld.

Microkrediet heeft veel nare bijwerkingen, heb ik net gelezen: niet alleen zorgt het systeem voor meer armoede, ook bijvoorbeeld kinderarbeid floreert erdoor (mensen die lenen moeten uiteindelijk hun laten kinderen werken voor het afbetalen van de schuld, terwijl ze dat zonder schuld vaak niet hoeven te doen). Micro-krediet toont ook duidelijk dat er een afhankelijkheidsrelatie ontstaat die de armen minder vrij maakt. Bovendien zijn ongeveer 75% van alle micro-kredietinstellingen verlieslatend. Tenslotte bereiken ze nooit de armen, maar alleen "the wealthy poor" zoals dat heet; zij die het eigenlijk niet nodig hebben.

Kortom, velen die serieus met ontwikkelingsstrategieën bezig zijn vinden deze Nobelprijs weer maar eens een zwaktebod. Maar ja, we wisten toch al dat deze bourgeois-prijs bij uitstek vooral beoogt hen te belonen die expliciet weigeren problemen op een structurele manier aan te pakken.

zie ook

http://forum.politics.be/showpost.ph...7&postcount=27

The Micro-Credit Cult by Jeffrey Tucker

Microcredit Meltdown by Jeffrey Tucker

elk zo een project heeft zijn nadelen, maar ik kan me niet voorstellen dat het nobelprijscomité deze niet in acht heeft genomen voor zijn beslissing

Deze nadelen zijn m.i. bijna sektarisch van aard. Het heeft volgens mij iets weg van je ziel verkopen voor dat kleine beetje geld.

mja ik vraag me af hoe dat in de praktijk is,
een goede documentaire hierover zou wel mogen

Zo'n structurele aanpak heb jij natuurlijk en je gaat er binnenkort een prijs mee winnen.

:roll:

Ik geloof niet dat je veel mist als je Roodgrapje niet ernstig neemt.
Misschien beter eens proberen om haar grapjes te lachen?:-) ;-)

Mij wel, maar de Boudewijnstichting blijkbaar niet...

Vandaar dat ik zelf even de pointe maakte.

Watblief? Geld lenen aan de laagste sociale klasse is 'ze afhankelijk maken' ??? :-o
Dat moeten we dan 'nooit meer doen' ! :roll:

Wie arm is verkoopt alles wat zij bezit. Tot en met zijn organen en zijn lichaam. Maar gelukkig heeft zij nog z'n ziel want als zij die zou verkopen aan de kapitalisten, dan zou het niet meer leefbaar zijn... :? :? :?

Volledig mee eens.

Een economie moet aan de basis opgebouwd worden en moet in de eerste plaats de mensen aan de basis ten goede komen

Over de onzin & het bedrog van de mikrokredieten kan men met vrucht lezen:

http://www.mises.org/story/2375

Ze moesten jou in het Nobelprijs-comité droppen.