Oorspronkelijk geplaatst door Dies

In een utopische wereld zouden mensen met gelijksoortige belangen zich verenigen om aldus een gemeenschappelijk doel na te streven, in de huidige wereld echter wordt men ergens geboren en is men zo goed als gedoemd om daar de rest van zijn verdere leven te slijten. Des te meer omdat er weinig alternatieven voor handen zijn; hoeveel beter zou het niet zijn mocht er een zuiver liberale, een socialistische, een communistische, een populistische, een X-istische samenleving bestaan waar men naar toe kon emigreren wanneer men zich aangetrokken voelde tot de desbetreffende ideologie in plaats van dat men zou dienen te trachten de vastgeroeste, bestaande mechanismen en instellingen te veranderen naar eigen goeddunken. Dit laatste is in de meeste van de huidige (moderne/Westerse) samenlevingen trouwens haast onmogelijk, daar er in deze samenlevingen steeds naar een consensus gestreefd wordt om zoveel mogelijk mensen tevreden te stellen, maar net hierdoor slaagt men er niet in om iemand werkelijk gelukkig te kunnen maken. Steeds is iedereen genoodzaakt in te binden op zijn eigen mening en oplossingen te aanvaarden waarmee hij het niet eens is. Daarbij komt nog eens dat in het huidige parlementaire stelsel al te vaak het niet de meerderheidsstandpunten, maar, omwille van die consensus en toegevingsgewoonten, minderheidsstandpunten die tot wet worden.
Daarenboven is het in de huidige maatschappij zo goed als onmogelijk geworden om de staat tot zijn essentie te herleiden omdat nog slechts weinigen beseffen waar die staat eigenlijk voor staat. De staat is geen superieure instelling die doelstellingen dient uit te stippelen, richtlijnen dient op te leggen, de mensen dient te zeggen wat te doen en wat te laten of de mensen dient te voorzien in allerlei ditjes en datjes. De staat dient herleidt te worden naar daar waar ze eigenlijk haar ontstaan aan te danken heeft: collectieve doeleinden. Een staat ontstaat in wezen wanneer mensen zelfde doelen hebben of elkander nodig hebben om in eigen noden te kunnen voorzien. Bepaalde personen zullen bepaalde activiteiten uitvoeren en zij zullen de anderen laten meegenieten van de vruchten van hun arbeid en in ruil zullen zij mee mogen genieten van de vruchten van de arbeid die de anderen in die samenleving verrichten. Wanneer deze noden verdwijnen of bepaalde personen van deze samenleving niet langer arbeid verrichten zal de staat in wezen eigenlijk geen nut van bestaan meer hebben, omdat een staat zichzelf echter onmogelijk zal opdoeken zal zij zichzelf ondanks ze geen bestaan meer heeft kunstmatig in leven houden en allerhande (sociale) instanties creëren die haar werkelijke doel eigenlijk overstijgen. De invloed van de staat is zonder twijfel te groot en het mag dan lijken dat het volk de macht heeft omdat we zogezegd in een democratie leven, niets is minder waar. Eén van de belangrijkste kenmerken van de democratie is dat er een spreiding van de macht bestaat, nu dienen we echter vast te stellen dat dit eigenlijk in werkelijkheid veel minder waar is dan algemeen wordt aangenomen: allereerst zijn het toch vaak dezelfde mensen die - weliswaar in verschillende machtsposities - de macht bekleden of naar zich toe trekken, anderzijds blijft de macht simpelweg sowieso steeds in dezelfde handen: want al zijn het dan soms wel andere personen die een welbepaalde functie uit voeren, de werkelijke machtsbastions blijven steeds dezelfde; de vakbonden, de partijen, .... zij hebben de macht en ook al komen er andere mensen in de machtspositie, toch blijft de macht steeds gegroepeerd bij dezelfde belangengroepen. Groepen die hoe langer hoe meer hun eigen belangen verdedigen in plaats van de belangen van diegenen die ze in theorie eigenlijk zouden dienen te verdedigen. Ik pleit geenszins voor een afschaffing van het recht op vereniging, maar men zou toch vrijer moeten zijn in zijn keuze om zich te verenigen. Mensen moeten opnieuw vrijer worden gelaten in de keuzen die ze maken en in hun doen en laten. Gevolg hiervan is natuurlijk ook dat de mensen veel meer verantwoordelijkheid krijgen toebedeeld en dat ze ook de gevolgen zullen moeten dragen van deze verantwoordelijkheid. Negativisten zullen zonder twijfel opperen dat op deze manier de zwakkeren aan hun lot worden overgelaten, maar niets is minder waar; omdat men opnieuw meer afhankelijk wordt van zijn medemens in plaats van een onconcreet iets als de staat zal men veel sneller bereid zijn tot sollidariteit. Men kan aannemen, dat wanneer de mens daadwerkelijk een sociaal ingesteld dier is, dat men zich opnieuw zal groeperen en men instellingen zal creëren die eigenlijk in wezen niet veel verschillen van de nu reeds bestaande. Met dat verschil dat het op vrijwillige basis zal zijn en dat hierdoor het doel niet voorbij geschoten zal worden. Het grootste probleem kent men wanneer een samenleving uitbreiding kent, zowel qua omvang als in tijd. Qua omvang, omdat grotere groeperingen een noodzaak worden en men zich als individu moeilijker en moeilijker zal kunnen laten horen. Maar ook de tijd dat een samenleving in zijn zelfde vorm blijft bestaan, kan na enige tijd problematische gevolgen met zich meebrengen omdat men na enige tijd zal te maken krijgen met automatismen en vastgeroeste mechanismen, waarvan niemand eigenlijk nog de oorspronkelijke toedracht van kent.
De kreet naar minder inmenging van de staat is nog nooit zo groot geweest dan vandaag de dag! Het grootste probleem van dit alles is echter dat het bijzonder moeilijk - zoniet onmogelijk - is om in het huidige systeem wijzigingen aan te brengen zonder alles af te breken - via revolutie - en opnieuw te construeren, omdat het belang van het getal zo groot geworden is en het quasi onmogelijk lijkt om rond alle belangengroepen heen voldoende bewustzijn te creëren zodoende men toch een voldoende grote drukkingsgroep zou krijgen. Zoals hierboven reeds gesteld: hoe veel eenvoudiger zou het niet zijn mocht men zich kunnen verenigen met mensen met een zelfde gedachtegang?