Is god essentieel om god waar te nemen?
 

In EOS vond ik een interessant artikel "God zit in de hersenen".
Nog enkele jaren en de neurobiologie heeft het antwoord op een eeuwenoud dilemna???
Hier volgt een deel van het bewuste artikel.

Zwak argument als ge dat gebruikt tegen het idee dat alles een illusie is.

Schitterend!

Een eerste neurobiologische hypothese die het godsbesef kan verklaren. Binnen afzienbare tijd worden duizenden jaren van religie en religieus gevoel verklaard door hersenonderzoek.
En op ons hoogintellectueel forum, waar massaal pagina's worden volgeschreven over gods bestaan, de goddelijkheid van jezus, de echtheid van de bijbel, de islam en zijn profeten en dit door mensen die in alle toonaarden hun geloof uitzingen en hun vertrouwen in de inhoud van de bijbel/koran, is de reactie: NADA, niks, nul.

... Van struisvogelpolitiek gesproken!:|

NOT impressed!

Het woord godsbesef impliceert het bestaan van god. Als die professor zegt dat hij het godsbesef kan verklaren, dan geeft hij toe dat god bestaat.

Neen, daar ben ik niet mee akkoord. Da's volgens mij juist de kern van het artikel. Mensen ervaren wel degelijk iets, dat ze benoemen als god, maar eigenlijk is het een resultante van verschillende processen in de hersenen.

Zoals het besef van goed en kwaad impliceert dat het bestaat?

Je weet wel beter.

Ik vind het een geruststellend artikel. :-) Als het überhaupt zou kloppen dat God in de hersenen zit, dan is God niét- zoals Nietsche zei- dood, want God zit ingebakken in de mens, en is een deel van de biologie van de mens (i.p.v. puur cultureel). De mens zou m.a.w. een behoefte, een drang hebben om te geloven zoals hij behoefte heeft om te drinken en te eten. M.a.w. godsdienst zal blijven bestaan zolang de mens blijft bestaan.

En evenmin zegt dit artikel niets over het mogelijk niet-bestaan van God. Het zal altijd een neurofysiologisch artikel blijven, zonder 100% wetenschappelijke uitspraken te kunnen doen over het ware bestaan van het Absolute Zijn.

Trouwens, zoals je wellicht al weet, ik ben theïstisch, en voor mijn leven vertrouw ik mij toe aan God, vanwie ik weet dat Hij bestaat en Hij mij kent. Zelfs al zou het (voor mezelf puur hypothetisch) zo zijn dat God nu niét zou bestaan, dan nog heeft mijn leven een diepe zin gehad.

Dan moet je dit verschijnsel "godsillusie" noemen of zoiets, niet "godsbesef". Wie niet in god gelooft, gelooft evenmin in "godsbesef". Besef wijst inherent op iets wat reëel is, cfr. "realiteitsbesef".

________________________
Niemand zal mij tegenspreken: illusies zijn zeer reëel.
De Openbaringen, 6101

als ik jou waarneem dan is dit ook maar een resultante van verschillende processen in mijn hersenen...

Speelgoed waarop staat "made in china" ,volgens de filosofie van onze forum paters is het land "china" in het speelgoedje zelf ,wat natuurlijk niet kan???(dus china met haar huizen ,grond ,milieu alles erop een eraan etz...)

Het is temeer een bewijs dat "god in het brein" gewoon een handtekening van god himself is en niet dat god een product is van de brein, een "finger-print" !

Ah dat is een mooi beeld!

Zogauw ik de pijp uitga sta je daar echter mooi met al die processen in je hersenen. Je kan je mij misschien nog een tijdlang herinneren, maar je weet nog veel beter dat ik voorgoed de pijp uit ben en dat je mij nooit meer zult kunnen waarnemen zoals toen ik nog leefde.

De nieuwste techniek om 'de processen in onze hersenen' te beïnvloeden wordt ondertussen in de stijgers gezet.

Binnenkort werkt kardinaal samen met één of andere reclamejongen (die zelf niet in het bestaan van god gelooft) om het godsbesef aan te wakkeren.

Santé!

Dat moet Descartes halfweg de 17-de eeuw ook gedacht hebben...

Het menselijke denken en zijn uitdrukkingswijzen kunnen het goddelijke aspect in de mens en ook in alles wat is, niet bevatten, juist omdat het goddelijke aan alles en dus ook aan het denken voorafgaat.
De menselijke geest vertegenwoordigt logisch en empirish denken met vergelijkingen en contrasten, graden van juist of fout en van goed of kwaad, maar in de absolute eenheid kunnen geen vergelijkingen, contrasten of graden bestaan, daar het aan dit alles vooraf insluit.

Om dit te beseffen en deze eenheid met het levensbeginsel in ons te (her-) bewerkstelligen, dient het logische denken te transcenderen en het bewustzijn dient niet-zelfbewust te worden, ahw vrij van zichzelf.
In deze toestand zijn 'ik' en dat wat ook wel eens 'god' genoemd word een geheel, een totaal zijn, in overstijging van de zintuiglijke beperkingen en ogenschijnlijke afgescheidenheid van het dagdagelijkse leven.

Ik vermoed echter, dat onze ambitieuze neuro-chirurg zijn linkerhersenhelft door de constante opname van empirische kennis, iewat overgroeit ten nadele van de rechterhelft, waar het intuitieve intellect zetelt.
Iets teveel yang dus voor deze high-tech smart ass.
Enfin, bij deze een zoveelste patent-voorwarmwater-aanvraag.

Citaat:

'God is geboren op de dag dat de hersenen zichzelf in verwarring brachten bij het herkennen van het zelf.'

Wat deze ongetwijfeld slimme professor blijkbaar over het hoofd ziet, is dat er uberhaupt zoiets bestaat als een zelf.
Ook laat hij na dit aspect vanuit zichzelf te beschrijven en hoe dit zelf er dan zou moeten uitzien of ervaren worden.
Ik betwijfel of hij zijn eigen zelf zou herkennen, mocht hij het plots in een staat van genade ontmoeten.
Over de al dan niet illusoire waarde van dit zelf-gevoel kan men heelder bossen optrekken, maar het blijft een feit dat er iets in ons is, dat wij in wezen zijn, dat wat een levendig gevoel ervaart.

Laat hem zichzelf maar eens trakteren op een klinische meditatie-sessie en nadien een brainscannetje.
Best mogelijk dat ie, na ontwarring van z'n arme hersenen z'n ware zelf weer ontmoet en het eeuwige in zich weerom herkent. ;-)

uw bovenste deel van uw temporale kwab is een bekke hyperactief denk ik :lol:
Bij mij is dat deel niet actief denk ik:lol: waarmee ik wil zeggen dat ik niet geloof in al die 'prullen'

U leest het artikel niet goed.
Volgens deze hypothese zit god niet in de hersenen als vast gegeven. Het godsbesef zou een verschijnsel zijn van verschillende gelijktijdige ervaringen, die in meerdere of mindere mate optreden in de hersenen. De verschillende factoren (bijv. het zelfbesef, de meer of minder gedefinieerde plaatsing in de ruimte), en dus ook de mix, treden op in verschillende mate naargelang de persoon, de omstandigheden, het punt in de ontwikkeling, enz.
Het is dus best mogelijk, m.i. waarschijnlijk dat, naargelang de verdere ontwikkeling van de psyche van de mens, en dus de scherpere definiëring van zelfbesef, enz, die godservaring niet meer zal optreden.

Dit artikel is een wetenschappelijke hypothese, hypothese die dus steeds aangepast zal worden naargelang het onderzoek vordert.
'100% wetenschappelijke uitspraken over het ware bestaan van het Absolute Zijn' is m.i. een paradox. Het is niet het domein van de wetenschap.

Dat is inderdaad uw keuze in uw leven. Ik respecteer dat en zal daarop nooit kritiek uiten.

Het gaat hier niet over geloof.
M.i. kan iemand op zeker ogenblik tot een 'besef' komen, dat later verkeerd blijkt. Niet reëel dus.

100% akkoord.
En als je dit gegeven doortrekt kom je tot zeer verregaande en interessante conclusies, die een ander licht werpen o.a. op wat wij 'realiteit' noemen.
Maar dit is duidelijk een ander topic.

Mogelijk heeft hij dat gedacht, als hij durfde vanwege de kerk tenminste.
Maar de periode dat men dacht dat het een kwestie van jaren was, vooraleer alle problemen opgelost zouden zijn door de wetenschap, was dat niet meer het rationalisme, einde 18e eeuw of zoiets?

Dit is een geloofs-statement. Daar valt niet over te discussiëren.

Lijkt me een waarheid als een koe, de 'absolute eenheid' dan wel in niet-religieuse betekenis.