CD&V-fractieleider Pieter De Crem blijft ondanks de ACW-bolwassing van vorige week zijn afkeer van het cordon sanitaire luidop verwoorden. Voor hem "blijft het cordon een schutkring rond de CD&V". Binnen CD&V stijgt de zenuwachtigheid over zijn uitspraken.
Vorige woensdag werd De Crem op aandringen van ACW-voorzitter Jan Renders de mantel uitgeveegd door de CD&V-top, omdat hij het "charter voor democratie" als sluitsteen van het cordon verketterde.

Alles werd door CD&V-voorzitter Yves Leterme wat bijgestuurd: voorstellen van het Blok worden voortaan op hun inhoud beoordeeld, maar de christen-democraten blijven het cordon getrouw.

Sindsdien blijft De Crem deze kwestie in het openbaar scherper stellen dan zijn voorzitter. Woensdagavond, enkele uren nadat Cassatie het Blok opnieuw onder verdenking van racisme plaatste, deed hij dat opnieuw tijdens een debat met Filip Dewinter in Kortrijk. De Crem blijft er bij dat "het cordon ook een schutkring is rond CD&V". Het cordon "sluit ook de christen-democraten uit van de besluitvorming". Voor De Crem "heeft het charter dus geen zin".

Samenwerken met het Blok wil hij onder geen beding: "Wij verschillen fundamenteel van elkaar". Maar voor hem mag het cordon evenmin een taboe blijven.

De Crem, sarcastisch in Kortrijk: "Mijn partij hanteert graag twee instrumenten: het fluitje en de koekenpan. Ik heb al heel veel ervaring met de koekenpan, en ik ben er nog steeds."

CD&V-voorzitter Yves Leterme weigerde gisteren commentaar op het dissidente gedrag van De Crem. Maar bij CD&V-kaders stijgt de onrust zienderogen. Ze vragen zich vertwijfeld af waarom De Crem deze ongelegen discussie niet binnenskamers uitvecht.

Nieuwsblad

Ik erger mij dood aan de hypochriete tweeslachtigheid van de CD&V. Pieter De Crem is ook niet bepaald mijn favoriete politicus. Maar dat het cordon sanitair aanleiding geeft tot stemmenwinst voor het VB en tot de exuberante wrijvingen en de politieke sabotage die eruit voortvloeit staat als een paal boven water.

Men had het VB al veel langer kunnen kortwieken door ze gewoon te laten meebesturen.

In de eerste plaatst valt het VB dan door interne stammentwisten uit elkaar in aparte ongevaarlijke blokskes. Nu zorgt het cordon sanitair nog voor de lijm tussen die blokskes.

Het wordt hoog tijd dat de bij de CD&V de ouwe mannen terug bovenhalen (Dehaene, Declerck,...), uitgezonderd de klojo's van Rompuy uiteraard. Al moet ik daar ook niet zoveel van hebben, qua gewicht zijn die ouwe mannen m.i. toch echt stukken capabeler dat de schriele amateurkes die ze nu opvoeren. Allez De Crem, Leterme en da wijf van Sabena, zo'n chirovolk ga je toch niet gebruiken als boegbeeld van een mastodont als de CD&V.

Da wijf van Sabena...

Eens curieus hoe 'da wijf' zou genoemd worden moest de CD&V nog eens nodig worden voor de 'socialisten' om te kunnen regeren.

Een beetje respect voor de vrouwen hé ! Ik vind Inge V. best wel sexy :wink: :wink:

Ja , sorry voor mijn nogal cru bewoording, ik kan niet op 'mevrouw' hare naam komen. Ik zal in het vervolg 'die griet van Sabena' zeggen. :wink:

Wijf is trouwens een normaal nederlands woord voor 'vrouw'. Allez, vroeger toch. :wink:

:D Grapjas.

Ik heb me al eens geëxcuseerd, maar allez: duizendmaal excuses Knuppel, het was niet pejoratief bedoelt. Ik weet trouwens niet beter, in het landbouwers- en arbeidersmilieu waaruit ik kom is 'wijf' een algemene gebruikt woord, dat niet noodzakelijk een negatieve betekenis heeft.

Eerlijk gezegd hoor ik bij de basis van de CD&V toch wel een ander geluid. Ongetwijfeld schopt De Crem tegen de scheentjes van de hogere leiding van de linkervleugel in de CD&V (ACW en ACV), maar met de basis van de partij heeft hij wel voeling. Eigenlijk verwoordt hij gewoon wat de meeste CD&V'ers al lang denken.

Is dat dan zo? U zult natuurlijk komen aandraven met de Oostenrijkse en Nederlandse voorbeelden, maar in Denemarken weegt de radicaal rechtse partij wel op het beleid en het heeft die partij nog geen windeieren gelegd.

U vergist zich wel schromelijk: als er nu een aankomend, scherpzinnig en sluw politicus is dan is dat wel De Crem, een man trouwens die veel grotere achterban heeft onder de gewone CD&V'ers dan bijvoorbeeld Declerck.

De CD&V is de jongste jaren steeds verder naar rechts opgeschoven en zit nu bil aan bil naast het Vlaams Blok: ethische standpunten zijn verhard, de jongeren voeren een agressieve, niet door objectieve vaststellingen gehinderde antidrugscampagne, het Vlaams-nationalistisch accent is meer en meer naar de voorgrond getreden en de afbraaktactiek van het Blok is geruisloos tot de eigen tactiek gemaakt. Neem daarbij het afscheid van de weinige linkse krachten (Johan van Hecke, Reginald Moreels en Luc Willems) en de moeizame doorstoot van nieuwe mensen naar de top (op Vervotte na), het onderlinge gekissebis en de frustratie van de verkiezingsnederlagen op rij en de daaruit voortvloeiende oppositierol, en je hebt een partij die panklaar is om met het Blok een coalitie aan te gaan.

Ter andere zijde wil het Vlaams Blok - dixit Dewinter - de scherpe kantjes er afvijlen om in het gevlij van m.n. de CD&V te komen. De uitschuiver van diezelfde Dewinter op het Antistemrechtcongres in Antwerpen jongstleden, het proces tegen de vzw's, de geruchten over banden met Blood and Honour en de wet die ondemocratische partijen drooglegt kunnen nog stokken in de wielen steken, maar bijvoorbeeld het proces kan, als het Blok tegen elke logica wint, de partij aanvaardbaarder dan ooit maken voor de christen-democraten. Mogelijk zou zo'n coalitie een aantal CD&V-figuren doen afzien van verdere deelname aan deze partij (misschien geldt dat ook voor het Blok), maar mits een goed verkiezingsresultaat volgend jaar lijken de rapen gaar.

Op zich, als het verkiezingsresultaat dat toestaat, zou het geen slecht idee zijn als het Blok uitgerekend in het Vlaams Parlement, waar ze met haar lokale en federale thema's wat verloren loopt, aan de vleespotten mag likken, maar dat is strategie, berekening, en uiteindelijk is het cordon een principiële maatregel. Ik ben echter van mening dat iedere partij dat voor zichzelf moet uitmaken. De verantwoordelijkheid ligt dan ook uitsluitend bij de CD&V.

Overigens lijkt het me raadzaam dat de CD&V zich 'anders' profileert dan het Vlaams Blok, ten einde een zekere eigenheid te bewaren (de christelijke waarden staan in wezen toch mijlenver af van de Blok-retoriek?). Tegelijkertijd moeten ook de regeringspartijen de CD&V motiveren tot het voeren van een constructiever oppositie, door bijv. meer rekening te houden met bespreekbare voorstellen van de CD&V.

Verder is het natuurlijk jammer dat er geen linkse oppositiepartij meer is. Aangezien Groen! een doodgeboren kind is - alleen de naam al verengt de partij alweer tot één thema - moet er een linkse zweeppartij groeien, bijvoorbeeld met andersglobalistenbloed, die dat vacuüm kan vulllen. Maar dat is voer voor een heel andere topic. :wink:

Elke logica? Welke logica?

Die van "de tegenstander is reeds bij voorbaat schuldig" misschien?

U verwart blijkbaar "christelijke waarden" met de verwaterde benadering van de christelijke leer en opvattingen. Wat het Vlaams Blok stelt over abortus, euthanasie, gezin... zijn diepchristelijke waarden.

Het Cordon Sanitaire : een vloek of een zegen voor de democratie ?
Standpunt van de politieke liberale club Nova Civitas

Terug naar hoofdmenu
Inleiding
1. Het cordon sanitaire, dat in 1989 door alle Vlaamse politieke partijen, behoudens het Vlaams Blok uiteraard, werd tot stand gebracht, heeft, naar de uitslagen van de gemeenteraadsverkiezingen van 8 october te oordelen, weinig effect gehad. Het Vlaams Blok groeit uit tot een massapartij in vele Vlaamse steden en plant zich geleidelijk in in de meeste Vlaamse kleine steden en dorpen. Voor de elites van de cordon sanitaire-partijen is er blijkbaar geen vuiltje aan de lucht want het cordon sanitaire wordt onverkort gehandhaafd. Zoals wij verder in de tekst zullen uiteenzetten is het zeer waarschijnlijk dat het handhaven van het cordon sanitaire niet zozeer ingegeven is door hoogdravende morele principes als wel door korte termijnbelangen met betrekking op het verwerven van allerlei politieke mandaten.
Nova Civitas is geen politieke partij maar een politieke discusieclub van klassiek-liberale strekking. Alhoewel vele van onze bestuursleden actief zijn in bij de Vlaamse Liberalen en Democraten staan wij als club volledig onafhanelijk van de liberale partijhiërarchie. Wij hebben alsdusdanig niets te winnen of te verliezen bij het cordon sanitaire. Dit laat ons toe er op een serene wijze over te praten ten einde de discussie eromtrent op gang te brengen.
2. Alhoewel Nova Civitas partijpolitiek onafhankelijk is, kijken we niet als een ‘neutrale’ toeschouwer aan tegen het cordon sanitaire en datgene waartegen het een ‘beschutting’ zou vormen, nl. het Vlaams Blok en extreem-rechts. Nova Civitas tracht de discussie hieromtrent op gang te brengen vanuit een klassiek-liberale bekommernis, nl. de evolutie naar een vrije samenleving, steunend op een rechtsorde van gelijkheid in vrijheid, een beperkte staatsmacht, een gedecentraliseerde politieke orde, een pluralistische democratie. Alsdusdanig delen wij de bekommernis van velen die zich terecht afvragen of vrijheid en democratie niet opnieuw bedreigd worden door racisme, onverdraagzaamheid en autoritarisme. Wij zijn echter van oordeel dat uit deze bekommernis niet zomaar de conclusie mag getrokken worden dat elke vorm van reactie tegenover partijen zoals het Vlaams Blok gerechtvaardigd zou zijn. Men moet zich durven de vraag stellen of het cordon sanitaire niet meer schade berokkent aan de democratische orde dan het fenomeen dat men ermee wil bestrijden. Kortom, is de remedie niet erger dan de ziekte ?


3. Nova Civitas is voor het opstellen van deze discussietekst niet over één nacht ijs gegaan. Deze tekst werd grondig besproken in ons bestuur. Bovendien nodigden wij zowel voor- als tegenstanders uit van het cordon sanitaire. Wij hadden gesprekken met Agalev-senator Miryem Kaçar en met Vlaams Blok-mandatarissen Karim Van Overmeire, Juliaan Libbrecht en Luk Van Nieuwenhuyzen.

Historische kontekst

4. Het Vlaams Blok is niet ontstaan, zoals andere extreem-rechtse partijen in Europa, als een reactie op migrantenproblemen. Het Vlaams Blok ontstond in 1979 uit een afsplitsing van de Volksunie. Deze laatste partij steunde op een combinatie van twee vleugels die behoudens hun vlaamsgezindheid eigenlijk weinig gemeen hadden. Enerzijds de traditionalistisch- nationalistische vleugel, die op grote hoogte het vooroorlogse rechts-revolutionaire gedachtengoed van het VNV verderzette. Anderzijds een centrum-linkse, liberale vleugel die het aangezicht van de Volksunie als een frisse, ondogmatische en rebelse partij bepaalde. In de zeventiger jaren “coöpteerde” de Belgische politieke elite de Volksunie om met haar een federalistische staatsorde te realiseren.

Deze coöptatie werd door de traditionalistische vleugel als een verraad beschouwd. Zij scheidden zich af, eerst als VNP (Vlaams-Nationale Partij ) die met de Vlaams-liberale VVP van Lode Claes een electoraal kartel vormde in 1979 ( een ‘Vlaams Blok’). Na de electorale mislukking van de VVP nam de VNP van Karel Dillen de naam Vlaams Blok over voor zijn partij. Tot de gemeenteraadsverkiezingen van 1988 bleef het Blok een mini-partijtje met amper 1,4 % van de stemmen in 1985 en 1,9 % in 1987. Het Blok werd groot toen het aansluiting vond bij themata die ook in de rest van Europa door rechts-radicale partijen werden bespeeld.

Om dit enigszins te duiden veroorloven we ons een uitstap in de bredere politieke geschiedenis van Europa na Wereldoorlog II.
5. Na Wereldoorlog II ontwikkelden zich in België, zoals in de meeste niet-communistische landen, sterk gemengde economieën, waarin een zeer sterke nadruk werd gelegd op de rol van de overheid als verdeler van de welvaart. Aan de private sector werd de opdracht gelaten, zij het onder sterke sturing van de overheid, om de welvaart te produceren. De welvaartstaat zorgde voor de verdeling ervan. In de zeventiger jaren kwam dit systeem evenwel onder druk te staan door een samenspel van factoren. We vermelden de afnemende ondernemingszin wegens sterk toenemende fiscale en parafiscale druk, een opwaartse loondruk, een onvermogen om sterk verouderde en meestal gesubsidieerde sectoren structureel te vernieuwen, de monetaire instabiliteit, vooral veroorzaakt door het Amerikaanse monetaire beleid.
6. De economische crisis van sociale welvaartstaten met gemengde economieën kan leiden tot een tweevoudige politieke reactie : een neo-liberale en een radicaal-rechtse. Beiden zijn inhoudelijk sterk verschillend. Omdat zij in de jaren zeventig en tachtig historisch samenliepen in reactie tegenover éénzelfde crisisfenomeen en soms wel in dezelfde organisatie werden gecombineerd, werden zij door anti-kapitalistische intellectuelen, de verdedigers van de status-quo, graag op één hoop gegooid. Volgens de linkse intellectuele elite aan universiteiten en in de media was Thatcher, Verhofstadt, Le Pen, Reagan, Dewinter, Haider, e.d.m. uiteindelijk éénzelfde pot nat, zij het dat de ene wat deftiger werd beschouwd dan de andere.
Het neo-liberalisme vond zijn intellectuele wortels in een merkwaardig réveil van het klassieke liberale denken in de Verenigde Staten, met denkers zoals Hayek, von Mises, Milton Friedman, en zovele anderen. Hun intellectuele analyse van de crisis was economisch correct. Slechts door een beleid van monetaire stabiliteit, defiscalisering, deregulering en privatisering kon de economie een nieuwe adem vinden en een sterke materiële vooruitgang bieden aan de meeste burgers. De neo-liberale hervormingvoorstellen waren echter te intellectualistisch om werfkracht te hebben voor grote politieke bewegingen. Het neo-liberalisme kon politiek maar echt doorbreken door het te combineren met meer wervende discours zoals nationalisme, koude oorlogsrethoriek en ethisch-conservatisme. Dit was het recept van de Reagan- en Thatcher-revoluties. Hun doorbraak heeft het ontstaan van radicaal-rechts volledig afgeblokt. In België lag het evenwel anders. De PVV, die sinds haar congres in Kortrijk in 1979 min of meer het neo-liberalisme had omarmd, zij het met tegenzin door de sociaal-democratische kaders, kon het Thatcheriaanse of Reaganite recept moeilijk gebruiken. Een Belgisch-nationalistisch discours was haar een aantal jaren voordien zuur opgebroken. Een combinatie met een Vlaams-nationalistisch discours, wat door de VVP werd beoogd, werd door de toch nog steeds zeer Belgicistische kaders niet aanvaard. De neo-liberalen bleven dus voorlopig klein en mochten blij zijn met de CVP in de regering te mogen vertoeven in de periode 1981-1987. In dit laatste jaar vond de christelijk-syndicale top het welletjes en gooide de PVV eruit. In samenwerking met de socialistische politicus Louis Tobback wisten de christelijke syndicalisten een cordon sanitaire te leggen rond de neo-liberalen dat stand hield tot de verkiezingen 1999. Dit cordon sanitaire was een succes. De liberalen werden in de oppositie als het ware uitgerookt en lieten één na één hun scherpe neo-liberale eisen vallen. In 1999 was hun profiel zodanig vervaagd dat een regeringscoalitie met socialisten en groenen geen probleem meer leek te zijn. Het falen van een neo-liberale doorbraak in België op politiek vlak brengt mede dat het algemene ongenoegen over het falen van de socialistische welvaartstaat een andere uitlaatklep zocht, hetgeen ons brengt bij radicaal-rechts.
7. De reactie tegen de herverdelende sociale welvaartstaat kan ook een radicaal andere vorm aannemen. In plaats van naar een afbouw te streven van de herverdelende macht van de overheid kan men er ook naar streven de herverdeling anders te kanaliseren door sommige bevolkingsgroepen ervan uit te sluiten. Dit is de essentie van het radicaal-rechts recept. De economie wordt voornamelijk gezien als een ‘zero-sum-game’ waarin de ene slechts beter kan worden door de positie van anderen te verslechteren. Radicaal-rechts stelt de socialistische welvaarstaat met zijn quasi ongelimiteerde herverdelingsmacht niet in vraag. In die betekenis is radicaal- rechts ‘socialistisch’. De herverdeling moet hoofdzakelijk de ‘eigen mensen’ ten goede komen, en

Ik zal maar niet herhalen hoe ze Mieke Vogels hier regelmatig noemen vermoed ik? :roll:

Waren die een aantal jaren geleden niet VOOR (decriminalisatie van) soft drugs?

Over welke jongeren hebben we het hier eigenlijk?

CD&V-jongeren (Toen nog CVP-jongeren).

[quote="Jan van den Berghe"]hahahahahaha 8O 8O 8O 8O 8O 8O 8O 8O

vergeet het maar ! alle middelen zullen niet helpen ! integendeel ! hoe meer er geageerd wordt hoe groter het Vlaams Blok wordt !