Has France shot itself in the foot?
Amir Taheri (archive)

December 24, 2003

Has France shot itself in the foot by trying to prevent the toppling of Saddam Hussein?

The question is keeping French foreign policy circles buzzing as the year draws to the close.

Even a month ago, few would have dared pose the question.

In denial mode, the French elite did not wish to consider the possibility that President Jacques Chirac may have made a mistake by leading the bloc that opposed the liberation of Iraq last March.

Now, however, the search is on for someone to blame for what the daily newspaper Liberation describes as “the disarray of French foreign policy.”

There are several reasons for this.

The French have seen Saddam Hussein’s capture on television and found him not worthy of the efforts that their government deployed to prolong his rule. They have also seen the Iranian mullahs agreeing to curtail their nuclear programme under the threat of US military action. And just this week they saw Muammar al-Kaddhafi, possibly the most egocentric windbag among despots, crawl into a humiliating surrender to the “ Anglo-Saxons”.

The fact that France was not even informed of the Kaddhafi deal is seen in Paris as particularly painful.

The episode provoked some cacophony at the top of the French state.

On Monday, the Defence Minister , Mrs. Michelle Alliot-Marie, claimed that Paris had been informed of the deal with Libya. Moments later, Dominique de Villepin, the Foreign Minister, denied any knowledge. Chirac was forced to intervene through his Elysee spokeswoman who tried to pretend that the French knew what was afoot but not directly from the US and Britain.

Some French commentators believe that the Bush administration is determined to isolate France and “teach her a lesson” as punishment for the French campaign in favour of Saddam.

“ Vengeance is a hamburger that is eaten cold,” writes Georges Dupuy in Liberation. “The fingerprint of the United States could be detected in the setbacks suffered by France’s diplomacy.”

A similar analysis is made by some academics and politicians.

“France over did it,” says Dominique Moisi, a foreign policy researcher close to the Chirac administration. “Our opposition to the war was principled. But the way we expressed it was excessive. The Americans might have accepted such behaviour from Russia, but not from France which was regarded as an ally and friend.”

Moisi describes as “needlessly provocative” the campaign that Villepin conducted last spring to persuade Security Council members to vote against the US-backed draft resolution on Iraq, He says that the Chirac administration did not understand the impact of the 9/11 tragedy on America’s view of the world.

Pierre Lellouche, a member of parliament, claims that the US has “a deliberate strategy to isolate France, echoing what happened during the Iraqi crisis.”

There is no doubt that France has suffered a number of diplomatic setbacks in the past year or so. But not all were linked to the Iraq issue or, as many French believe, the result of score-settling by Washington.

Soon after winning his second term as president last year, Chirac quarrelled with British Prime Minister Tony Blair over a range of European issues. The two were not on speaking term for almost six months.

Chirac then had a row with Italy’s Prime Minister Silvio Berlusconi after a French minister described the Italian leader as a “dangerous populist”.

In the course of the past year Chirac has also quarrelled with Spain’s Prime Minister Jose-Maria Aznar, both about Iraq and on a range of European issues. Last spring Chirac invited the leaders of central and eastern European nations to “shut up” after they published an op-ed in support of US policy on Iraq.

In September France decided to ignore the European Stability Pact, the cornerstone of the euro, to accommodate the biggest budget deficit of any European Union member. And last month, Chirac together with German Chancellor Gerhard Schroeder, provoked a diplomatic fight with Poland and Spain, thus preventing the adoption of the much-advertised European Union Constitution.

France’s policy in the Middle East and Africa is also in a mess.

France’s passionate campaign to keep Saddam in power won no plaudits from the Arabs.

Many Arab leaders regard France as a maverick power that could get them involved in an unnecessary, and ultimately self-defeating, conflict with the United States.

“I cannot imagine what Chirac was thinking,” says a senior Saudi official on condition of anonymity. “How could he expect us to join him in preventing the Americans from solving our biggest problem which was the presence of Saddam Hussein in power in Baghdad?”

Another senior Arab diplomat, from Egypt, echoes the sentiment.

“The French did not understand that the Arabs desired the end of Saddam, although they had to pretend that this was not the case,” he says.

In Africa, the recent Libyan accord with Britain and the US deals a severe blow to French prestige. Libya is the most active member of the African Union and its exclusion of France, also from talks on compensation for victims of Libyan terrorism, sets an example for other African nations.

To be fair, France is trying to repair some of the damage it has done to itself, and its allies, by trying to prolong Saddam’s rule.

This month, Chirac unrolled the red carpet for a delegation from the Iraqi Governing Council which had been described by Villepin as “an American tool” a few weeks earlier.

France has also agreed to write-off part of the Iraqi debt and to side with the US and Britain in convening the Paris Club of creditor nations to give new Iraq a helping hand.

And, yet, it is unlikely that France can restore its credibility without a reform of the way its foreign policy is made.

Villepin may end up as the scapegoat .

Liberation complains about what it sees as Villepin’s decision to “practice the art of eating humble pie” by praising the Anglo-American success in Libya.

“What happened to Villepin’s flamboyance?” the paper demands. “How far have we come from the famous French Arab and African policies!”

But to blame all on Villepin, a rather excitable amateur poet, is unfair. In France, foreign policy is the exclusive domain of the president, with the foreign minister acting as his secretary.

The system was created by General De Gaulle, a larger than life figure, in 1958, and a time that France, involved in the Algerian war and under attack from the Soviet bloc and its French Communist allies in the context of the Cold War, needed a single foreign policy voice.

Since then the world has changed and France with it.

It is not normal that France should be the only major democracy in which the prime minister and his Cabinet and the parliament, not to mention he political parties and the media, have virtually no say in shaping foreign policy.

The cliché about foreign policy being “ the domain of the president” is an insult to democracy.

Had France had the debates over Iraq that other democracies, notably the United States and Britain, organised at all levels, especially in their respective legislatures, it is more than possible that Chirac would not have been able to impose a pro-Saddam strategy that was clearly doomed to failure.

France might have ended up opposing the war, all the same, as did Germany. But it would not have become involved in an active campaign against its allies and in favour of an Arab despot.

France must certainly review its foreign policy. But what it needs even more urgently is a reform of its institutions to end the monarchic aspects of the Fifth Republic.

Volledig akkoord.

België heeft ook die lijn gevolgd, en heeft ondertussen ook al fameus ingebonden.

Iemand met zo een avatar heeft natuurlijk snel gezegd , ik ga akkoord.

Een verstandige buitenlandse politiek is gebaseerd op de verdediging van de eigen belangen. Frankrijk -en Europa- hadden er alle belang bij om het regime van saddam Hoessein te blijven steunen, gezien de lucratieve contracten die Europese bedrijven in Irak kregen. De yanks en de onwettige jodenstaat Pisraël kregen van Saddam uiteraard niets. Het belgikske heeft op geen enkel moment een beleid van eigen belang gevoerd maar wel -typisch links-liberaal- een ethisch buitenlands beleid. En dit viel nu toevallig min of meer samen met de afkeer van de amerikaanse machtspolitiek van Bush z'n neocons. Frankrijk daarentegen voerde wel een beleid vanuit eigenbelang.

Zeer grappig is dat er nog steeds Europeanen zijn die denken dat de Amerikanen tegen de agressieve islam aan het vechten zijn. :lol:

Nog nooit gehoord van Totalfina?
Links-liberaal mijn voeten.
De haute finance van Belgie ja.
En is Vlaanderen niet gebaat met wat oppositie tav Belgie en vriendschap met de VSA?

Een ethisch buitenlands beleid is links-liberaal, zoals Michel. dat hij daarbij af en toe de Waals-belgische industriële belangen ook eens dient is juist, maar de grote lijn in Michel z'n buitenlands beleid is ethisch. Daarom dat ondermeer de Gentse prof. internationale politiek Coolsaet (SP.a'er!) er zo'n grote fan van is.

Vlaanderen is gebaat bij een beleid dat goed is voor Europa, want tot nader order ligt Vlaanderen in Europa. Wij dienen ons vooral te richten op Nederland en Duitsland (direct Vlaams belang), alsook op een verregaande Europese samenwerking gecentreerd rond de as Parijs-Berlijn-Moskou.
Niet toevallig is de VSA de grootste tegenstander van de vorming van een Europees leger. De NAVO is één van de yanks hun verzekeringen op het onder controle houden van Europa.

Kuch kuch, in de VS is de situatie bijna exact hetzelfde. Daar heeft de president echter ook nog het grootste deel van de macht als er in het Congres een andere meerderheid zit.

Voor de rest: Het artikel heeft zeker wel een punt als het stelt dat de Franse buitenlandse politiek niet echt geslaagd is. Een paar zaken worden echter wel scheef gebruikt. Het artikel doet het lijken alsof het het ultieme doel was van Frankrijk om Saddam op zijn stoel te laten zitten, terwijl dat uiteraard zo niet was.

Iran is juist door de bemiddeling van ondermeer Frankrijk van zijn kernwapenprogramma afgestapt. Maar was dat echt onder Amerikaanse druk? Volgens mij was het vooral door het wegvallen van die druk. Veel waarnemers hebben juist het gevoel dat de VS zich met Irak heeft overschat. Een nieuwe oorlog tegen Iran zou zowel binnenlands politiek (herverkiezing, oorlogsmoeheid, soldaten weg van huis,...), economisch, militair en diplomatiek bijna onmogelijk geweest zijn. Dit feit, plus het feit dat de Europese landen aan Iran garanties gaven, zorgde ervoor dat Iran zich veilig kon voelen.

De dreigpolitiek van Bush heeft mogelijk wel gewerkt voor Lybië dat in volle Irakcrisis over zijn WMD is beginnen onderhandelen. Maar ook Libië moest eigenlijk al geen schrik hebben van een aanval. Het land zag ontwapening eerder als een mogelijkheid om zichzelf weer internationaal geaccepteerd te zien.

Dit is uiteraard gewoon volledig fout.

:lol: :lol: :lol:


Nog grappiger zijn diegenen die geloven dat de Amerikanen niet tegen islamistische terroristen vechten. :lol:

Het grappigste van al zijn diegenen die denken dat de Derde Rijk het alternatief is. :rofl:

Buiten wat groen lachen en wat simpele zever verkopen raakt u blijkbaar niet. Toontje zingt al een toontje lager... :lol:

Uw Irakese held krijgt binnenkort de doodstraf en laat ons hopen dat hij aan de hoogste boom wordt opgehangen. De Fles champagne staat al koud. Syrië en Iran zullen de volgende zijn, dat staat vast. En Europa..die kunnen met hun staart tussen hun poten enkel maar toezien hoe de koek onder de democratische landen verdeeld zal worden...ach , uiteraard spreek ik hier over het oud Europa...de ondankbare zwijnen van de bende van 4 ( Frankrijk, Duitsland, België en Luxemburg). Nederland, Spanje, Italië, Groot-Brittanië en Polen hebben zich als echte helden van het vrije Westen gedragen.

:roll: Tot daar de poging tot discussie met een Atlantist... :roll:
Mocht u de moeite doen eens te lezen wat geschreven wordt, dan zou u al lang weten dat ik niet zeg dat Hoessein een heilige was. Ik zeg wel dat hij vanuit Europees perspectief beter was dan wat we nu gaan krijgen.

Om eens in uw slogantaal af te sluiten:



:P 8)

De yanks hebben volledig gelijk wanneer ze hun belangen nastreven. Dat is wat een natie moet doen voor haar volk. De enige 'debielen' hier zijn de landen van het economisch afzetgebied dat ze de EU noemen , die niet eens capabel zijn om in te zien wat voor hun zelf goed is.

Zo'n idioot editoriaal'ke van m'n voeten van één of ander Anglosaksisch bladje of ezine , doet heus geen indruk. Frankrijk bindt helemaal niet in. Integendeel , ze beschermt de Europese culturen.

Vele strekkingen in Frankrijk hebben een waardige visie voor Europa , hebben dat altijd al gehad en als ze de belangen van Europa nasteven (de olie concessies met Saddam) dan kan ik dat alleen maar toejuichen.

Als Amerika democratie wil in het Midden-Oosten dat ze begint met hun geliefde dictator famille , de Sauds. :twisted:

Vive la France.

Ik wil dan wel eens weten waar guij geen simpele zever verkoopt, Gudi...

Het niveau van uw onzin is zodanig laag dat meer weerwerk dan dat niet echt de moeite is. :wink:

Guderian samengevat:
Amerika = slecht, judeo-islamitisch, kaka.
Hitler en Saddam= joepie joepie.

Wat wil je dat ik hierop nog antwoord. :roll:

Hetgeen ik hierboven schreef over de Franse en belgische buitenlandse politiek is ook al gezwans volgens jou, evenals de topic over het werk van Del Valle? Ja dan kunnen ze op dit forum maar beter de boeken dichtdoen zeker? :roll:

U kan gewoon geen deftig antwoord geven jongen.
:lol: Andermaal een schitterend bewijs van het sterke intellectuele niveau van burgerlijk rechts... :lol: :lol: :lol:
Van jou verwacht ik niet veel (meer) hoor... :wink:

Op jouw onzin? Nee, daar bestaat inderdaad geen deftig antwoord op.

Lees je eigen berichten. Het stelt niet veel meer voor dan deze samenvatting, hoor? Of merk je ineens zelf hoe belachelijk jouw berichten zijn? :wink:

Tuurlijk niet. Op jouw onzin over de judeo-islamitische complot-theorieën van yankee doodle doo? Of op de duizendjarige rassen-theorieën van oom snor :lol: :lol:

:lol:
Schitterend!

Nu er discussies over hoofddoeken de ronde gaan kakelt Michel graag ineens "centrum-rechtse" taal, waarom zal u zeggen??? Omdat het immers van zijn geliefd land "La France de la merde" komt. Ik heb altijd al gesteld dat die Walen zich altijd hebben, gezien als halve Fransen en niet als Belgen. Gros Louis zijn droom is immers een volledig verfranst België als district binnen de Franse staat!!!! :evil: :evil:

Neologisme zojuist door mij uitgevonden: Anti-Fransisme, de variant van het anti-Amerikanisme.