Hoe verder met invaliden die geschorst worden en werk MOETEN zoeken?
 

Even een voorbeeld, een greep uit de vele schrijnende verhalen uit de dagelijkse realiteit:

www.vlafo.be

www.atb-brabant.be
www.atb-wvl.be
www.atblimburg.be



Om maar enkele voorbeelden te geven.

Als hij wil, zijn er mogelijkheden.
Een vriend van mij in het buitenland heeft een granaatschijf in zijn kop en is aan één kant verlamd. Omdat in zijn land er geen noemenswaardige uitkering is, moet hij wel werken en hij wil het ook zelf. Uit eer, omdat hij niet afhankelijk wil zijn van één of ander uitkering.

Als dat daar al kan, dan zijn er hier nog meer kansen.
Dus blijven zoeken, niet opgeven en bijvoorbeeld eens naar die tip hierboven kijken.

Je mag trouwens concreter zijn waarom de RVA zegt dat hij niet kan werken en de ziekenkas van wel. Heeft hij VlaFo, attest arbeidsongeschiktheid,... ?

Meer ken ik er niet van, maar diegene waarnaar ik gelinkt heb uiteraard wel.

Komaan, je moet ene discussie niet vervalsen en oneerlijk voeren. Mensen die écht niet KUNNEN werken... vallen niet onder het signaal.

Dat is het probleem net, die mensen vallen natuurlijk wel onder het signaal. Als mensen geschorst worden uit de invaliditeit en vervolgens weer als werkzoekende ingeschrevende staan, gelden voor hen dezelfde regels als voor de andere werklozen.

Maar als de werkloosheid wegvalt blijven ze invalide.
Maar je denk wellicht aan zelfverklaarde invaliden ?

Nee, ik denk aan al die mensen die met ernstige lichamelijke en/of psychische problemen zitten. Steeds meer mensen worden uit de invalideit gesmeten, niet omdat die mensen niet ziek zijn maar omdat men wil besparen!

Deze mensen moeten op zoek gaan naar werk. Zelden is een werkgever er happig op om iemand aan te nemen die jaren in de invalideit gezeten heeft, die soms zichtbaar een slechte gezondheid heeft. Werk vinden is voor deze mensen héél moeilijk en als ze eenmaal werk hebben dan worden ze na een poos weer ontslagen omdat ze regelmatig te ziek zijn om te gaan werken.

Niemand kiest ervoor om ziek te zijn. De ziekte op zich is al erg genoeg en brengt mensen in armoede door dokterskosten en medicijnen. Het is een onmenselijk beleid om deze personen eerst uit de invaliditeit te smijten, ze vervolgens op te jagen om een job te vinden, deze mensen tot gemeenschapsdienst te verplichten om ze na verloop van tijd op een leefloon te zetten.

Wat is er aan de hand met onze samenleving dat men zo bikkelhard geworden is? Zijn mensen die niet meer mee kunnen, die geen job hebben dan niets meer waard? Zijn ze de afval, de vuilnis van onze samenleving?

waarmee je dus totaal naast de kwestie antwoordt hé. Dat zijn mensen die wel willen werken, en het ook wel kunnen, maar niet zoals de meeste anderen. wat met die mensen?

Rare manier van besparen.
Ik ken anders wel mensen die al jaren invalide zijn en blijven en ze gaan regelmatig op controle. Zouden ze de controlerende geneesheren uitkopen?
Dat is de bedoeling ja.
En als je tegen die werkgever zegt dat ge eigenlijk een invalide bent die verplicht moet solliciteren zal hij u inderdaad niet vlug aanwerven.
En die zieken worden door onze maatschappij vrij goed beschermt.
Kunt ge een paar landen opnoemen waar het beter is ?
En wie heeft het over leefloon ?
Dat zal ik u eens uitleggen sé.
Toen die bescherming nog héél wat minder was hebben we gevochten om een betere bescherming voor de zwakken te bekomen.
Nu zijn ze zo goed af dat zelfs de sterke mensen liever van dat stelsel willen meegenieten.
Daardoor wordt het aantal dat bijdraagt steeds kleiner en het aantal dat wilt genieten steeds groter. Men moet inderdaad bikkelhard zijn om zonder schaamte onterecht van andere mensen te genieten. Daarom moet een maatschappij zich daartegen beschermen.

Wat dacht je van beschutte werkplaatsen ?

plaatsen ook beperkt, en er zijn dus mensen die er echt tussenvallen hé, te gezond om daar te mogen werken, niet gezond genoeg om een ander werk te vinden.
bv mensen met reuma maar met niet de juiste diploma's....

Via de ATB kun je Job-her-oriëntering volgen. Ik heb dat gedaan in het begin toen ik pas ziek was en het was eigenlijk voor laaggeschoolden en licht mentaal gehandicapten bedoeld. (Zat ik daar als hooggeschoolde en zeer intelligent ;-) maar mij toch niet verveeld en heel goed met mijn groep kunnen samenwerken.)

Als je bij je sollicitatie verzwijgt dat je gezondheidsproblemen hebt hebben ze een reden om u te ontslaan. Ge moet namelijk altijd bestaande gezondheidsproblemen melden. En in mijn geval werd ik ontslagen wegens slechte gezondheid bij mijn laatste baas dus kan ik het niet eens verdoezelen. Dat werd mij tenminste bij de VDAB zo uitgelegd.

Debbie heeft met 1 ding gelijk: weinig werkgevers zullen u aannemen als ge een gezondheidsprobleem hebt, uit vrees voor afwezigheden. Chronisch zieken zijn economisch niet rendabel, tenzij er speciale maatregelen worden genomen zal er gewoon geen stimulans zijn voor de werkgevers. Zulke maatregelen bestaan er echter al, vooral voor laaggeschoolden. En het beste kun je daarvoor bij de Werkwinkel en vooral de Arbeids Traject Begeleiding zijn !

Dan plaatsen bijmaken.
Werken bij de groendienst , in natuurreservaten, appels plukken, telefoons aannemen, wandelen met rolstoelpatiënten in ziekenhuizen.
Wie daar niet gezond genoeg voor is heeft recht op invaliditeit denk ik.

Ik dacht van niet. Loopt daar geen rechtzaak over ?

Moh Jürgen toch...
Ik ken persoonlijk iemand, en heel goed zelfs, 55jaar, overal ontstekingen op de gewrichten, rug letterlijk zo krom als het maar kan door vergroeïng, CVS/fibro in redelijke hoge graad, depressief omdat ze niets meer kan doen (zelfs afwas/strijken) is er soms te veel aan voor haar). Ze had nooit 1 dag gestempeld en zit na 35 jaar zonder werk nu. Doppen kan ze maar halftijds, dus bijpassing van het OCMW.
Die lieten haar van het kastje naar de muur lopen voor werk, voor uitkeringen voor invaliditeit (ze kreeg daar van onmenselijke dokter 'maar' 4 punten), dus te weinig om iets te trekken. De specialisten waar ze bij gaat, snappen het zelf niet en hebben haar sinds enkele dagen op ziekenkas gezet. Van het OCMW moet ze nu, na 6 maanden, opnieuw die aanvraag indienen, terwijl de specialisten zeggen dat het zo snel niet kan/mag. Doet ze het niet, kan ze die bijpassing verliezen, doet ze het wel, is het een vorm van in beroep gaan, en is het helemaal om zeep volgens de specialisten waar ze bij gaat, want dan doe je lastig.

Ik kan vanuit mijn ervaring in de praktijk (kiné), zo tientallen gevallen opnoemen van mensen, die echt niet (meer) in staat zijn te gaan werken (fysiek dan), en die toch geweigerd worden in de Zwart Zusterstraat in Brussel voor een invaliditeitsuitkering wegens te weinig punten, al liegen maar al te vaak hun verslagen van de specialisten er niet om. Enkel voor besparingen die erdoor moeten.
Die mensen worden dan doppers of leefloners, hebben geen geld meer om hun behandelingen (kiné, specialisten, medicatie, noem maar op) te betalen, worden zieker, vicieus cirkeltje maw.
Daarbovenop laten het OCMW/VDAB's die mensen ook niet met rust.
Hanee, ze trekken geld en worden geacht te kunnen gaan werken. En voor die mensen, is er niemand die het eens voor hen opneemt, of hen eens probeert te helpen.

Zeg dus aub niet dat er niemand tussen de mazen van het net valt, daar zijn de gaten in dat net te groot voor. En misschien zou jij nog wel eens versteld staan van het aantal mensen dat er tussen wal en schip beland op zo'n manier.

Wat ik nu zeg is misschien niet erg mooi, maar soms zou ik het eens een politieker toe willen wensen, al was het maar het minst erge van wat ik al zag. Ze zouden ineens heel anders piepen als het hen zou gebeuren. Misschien gaan dan de ogen eens open en zien ze wat er leeft.

Jij kent dan meer mensen met geluk, dan wij in de praktijk. Ik hoor en zie toch heel vaak andere schrijnende dingen.

Aan sommige mensen zie je het wel degelijk dat ze niet in staat zijn om te werken.
Ze vragen ALTIJD wat je ervoor gedaan hebt, als je dan een gat van enkele jaren niet kan opvullen door arbeid, moet je wel boven water komen. Of moet iedereen maar gaan zeggen dat ze wereldreizigers zijn?

Het is ook een goed systeem, maar met teveel gaten erin. Er vallen te gemakkelijk mensen die het heel hard nodig hebben uit de boot.

Ik mag hopen dat het u nooit overkomt.

Je moet het niet meer zeggen aan een werkgever sinds kort dat je gezondheidsproblemen hebt...
Wat een leuke valkuil, je verzwijgt het, je bent iets te vaak ziek, en je vliegt er weer gelijk terug uit.

Als ik mijn vroegere job terug zou willen uitvoeren en verzwijgen wat ik mankeer, en ik kom iets tegen tijdens mijn werkuren daar...
Als ze aantonen (wat vrij makkelijk is) dat ik al wist wat ik mankeerde maar het verzwegen heb, draai ik voor alles zelf op. Niks tussenkomst van de verzekering, en mag ik alles zelf betalen (vaak zijn dat dan torenhoge bedragen want het gaat niet om niks)...Ik zou dat risico zelfs niet meer durven nemen eerlijk gezegd.

sorry maar je moet je echt geen illlusies maken hoor. Armen die op VB stemmen of al wat daar in de buurt komt zijn even dom als joden die voor wo 2 op hitller zouden gestemd hebben. De enige echte proteststem is een blanco stem. Stemmen OP VB is stemmen op dé vijand nr 1 van de armsten.

armen die op VB stemmen verdienen armoede

Dat is niet helemaal waar.

Iemand die 33% gekregen heeft zal al niet meer uitgenodigd worden voor de zogenaamde activeringsgesprekken.
Uiteraard moet hij zogezegd beschikbaar zijn voor de arbeidsmarkt en een gepaste job niet weigeren, maar met 33% kan je al heel gemakkelijk zeggen dat die job niet passend is.
Trouwens, buiten die activeringsgesprekken zijn er geen echte verplichtingen voor werklozen. Diegene die geen activeringsgesprek hebben gehad, kunnen in praktijk jarenlang op hun gat blijven zitten zonder tot iets verplicht te worden.

We moeten nu ook niet doen alsof het leven van een werkloze zo zwaar is hé! :roll:


Waarom ontwijk je trouwens mijn post over ATB en VLaFo?
Dat kan je standpunt enkel en alleen maar verruimen...

en dan nu eventjes terug naar de realiteit; een getuigenis die we vinden op het internet

----------------------------------------------------------------

Mijn verloren leven

het verhaal van 20 jaar pijn, ongeloof, verdriet en angst.


Op een ochtend kreeg ik een brief van het RIZIV. Ik stond al een tijdje op invaliditeit en ze vonden het tijd voor een controle. Leuk was anders, rekening houdend met mijn doktersfobie, maar er zat niets anders op dan me aan te melden op de afgesproken datum. Ik was echt een wrak in die tijd en zover met de auto rijden zag ik echt niet zitten. Mijn vader had wel door dat ik het niet echt zag zitten en besloot om me te vergezellen.

Ik kwam in een wachtkamer terecht waar meer mensen angstig hun lot aan het afwachten waren. Er zat zelfs een vrouw, samen met haar man, die maar niet kon stoppen met huilen en bibberen. Bang vroeg ik me af wat me hier te wachten stond. Eindelijk was het mijn beurt. Ook mijn vader stond recht om mee naar binnen te gaan maar op een onvriendelijke manier werd hem verzocht om weer te gaan zitten, ik moest alleen naar binnen, er mocht niemand mee! Ik kwam in een kille zaal waar aan een grote tafel drie “dokters” zaten die het niet eens de moeite vonden om even dag te zeggen, zo druk waren ze met elkaar aan het praten. Met een bibberend stemmetje deed ik in grote lijnen mijn verhaal en hier en daar maakten de “dokters” een notitie. Er werden moeilijke vragen gesteld waar ik een nog moeilijker antwoord op moest geven. Het was niet eenvoudig om mijn leven te vertellen voor drie ongeïnteresseerde mannen. Plots zei één van hen:”Goed, u mag zich in het kamertje hiernaast helemaal uitkleden.” Dat begreep ik niet en ik vroeg waarom ik me voor een depressie moest uitkleden maar er werd geen tegenspraak geduld. Huilend en bevend deed ik mijn kleren uit en werd terug de zaal ingeroepen. Daar kreeg ik een keuring die je zelfs bij een dier schandalig zou vinden. In alle richtingen moest ik me naar voren buigen, drie paar ogen op mij en mijn verminkte lichaam gericht. Ineens hadden ze niet zo veel meer te vertellen, alleen maar te kijken met open mond. Ik kon niet anders doen dan huilen en daverde op mijn benen. Al mijn gebreken werden opgesomd, spataders, scheve rug, borstamputatie …er stond geen persoon voor hen, maar een nummer. Van menselijkheid was geen sprake, tranen of niet. Ik werd gewikt en gewogen, mijn lippen werden omhoog geduwd om te kijken of mijn tanden nog in orde waren. De schaamte die ik voelde was afschuwelijk. Alles werd zwart voor mijn ogen, ik wilde naar buiten, ik hoorde niets meer behalve de verlossende woorden dat ik me weer mocht gaan aankleden en dat ik moest wachten in de wachtkamer. Daar opnieuw aangekomen begon ik te hyperventileren en gelukkig zat mijn vader daar om me op te vangen. Vraag me niet wat er daarna nog gebeurde of hoe we naar huis gereden zijn want ik weet er niets meer van. Ik had een black-out die duurde tot laat in de namiddag. Weken ben ik er kapot van geweest, weken van huilen, hyperventileren, zware depressie en opnieuw suïcide gedachten. Ik voelde me minder dan niets, het laatste spikkeltje zelfvertrouwen en waardigheid was me ontnomen.

Later hoorde ik van andere mensen dat het nog veel erger kon. Een vrij gezette dame, die zich ook helemaal moest uitkleden werd lachend gevraagd of ze tot daar gerold was. Ook deze dame was al zwaar depressief en heeft er ook nog maanden onder geleden.

Ik vond dat ik iets moest doen en besloot een brief naar de toenmalige minister van sociale zaken te schrijven. Al vrij snel kreeg ik antwoord dat ze de zaak zouden onderzoeken. Kort daarop kreeg ik het verslag. Ze hadden nooit mogen verbieden dat er iemand mee naar binnen ging. Bovendien begrepen ze dat ik daar nooit meer heen zou gaan en bij een volgende oproep zou ik, gezien mijn toestand, kunnen eisen dat ze thuis moesten komen. Er zou nog een verder onderzoek volgen naar deze wantoestanden van machtsmisbruik. Of dat onderzoek er ooit gekomen is weet ik niet maar ik hoop dat alle mensen na mij toch met wat meer respect en waardigheid behandeld werden.

bron

en nu terug naar de realiteit: reageer anders eens op één van mijn 2 vorige posts, dat is realiteit genoeg!