Der Heilige Krieg
 

Julius Evola: Der Heilige Krieg

Aus: Geist der Zeit, Oktober 1939

Es soll nicht erstaunen, wenn wir uns vor allem auf die islamische Tradition beziehen. Die islamische Tradition steht hier am Platze der arisch-iranischen. Die Idee des "Heiligen Kampfes" - wenigstens was die hier zu betrachtenden Elemente anbetrifft - kam zu den arabischen Stämmen aus der persischen Gedankenwelt: sie hatte also gleichsam die Bedeutung der späteren Renaissance eines altarischen Erbgutes und kann unter diesem Gesichtspunkt ohne weiteres verwendet werden.

Dies vorausgeschickt werden in der in Frage stehenden Tradition zwei "heilige Kriege" unterschieden, bzw. der "große" und der "kleine heilige Krieg". Diese Unterscheidung rührt von einem Ausspruch des Propheten her, der auf der Rückkehr von einer kriegerischen Unternehmung sagte: "Vom kleinen sind wir zum großen heiligen Krieg zurückgekehrt". Der große heilige Krieg gehört in diesem Zusammenhang der geistigen Ordnung an. Der kleine heilige Krieg ist dagegen der physische Kampf, der materielle, in der Außenwelt ausgefochtene Krieg. Der große heilige Krieg ist der Kampf des Menschen gegen die Feinde, die er in sich trägt. Genauer gesagt, ist der Kampf des übernatürlichen Elements im Menschen gegen alles, was triebhaft, leidenschaftsbedingt, chaotisch, den Kräften der Natur hörig ist.

Dies ist auch die Idee, die in einem Text altarischer Kriegerweisheit in der Bhagavadgita - zum Ausdruck kommt: "Durch die Verwirklichung dessen, was jenseits des Verstandes ist, bekräftige Dich durch Dich selbst und töte den Feind in Gestalt des schwer besiegbaren Wunsches". Vorbedingung für das innere Befreiungswerk ist, dass ein solcher Feind vernichtend geschlagen wird.

Im Rahmen einer heroischen Tradition dient jedoch der kleine heilige Krieg - d.h. der Krieg als äußerlicher Kampf - nur als Weg, durch dessen Vermittlung eben dieser große heilige Krieg zu verwirklichen ist. Aus diesem Grunde treten in den Texten "Heiliger Krieg" und "Weg Gottes" oft als Synonyme auf. So lesen wir im Koran: "Es kämpfen auf dem Wege Gottes - d.h. im heiligen Krieg - diejenigen, welche das irdische Leben dem zukünftigen opfern: denn dem, der auf dem Wege Gottes kämpft und getötet wird, oder dem, der siegt, werden wir hohen Preis schulden". Und weiterhin: "Und diejenigen, die auf Gottes Weg getötet werden - nimmer leitet er ihre Werke irre. Er wird sie leiten und ihren Herzen Frieden schenken. Und einführen wird er sie ins Paradies, das er ihnen zu wissen getan". Hier wird auf den physischen Tod im Kriege angespielt, dem der so genannte mors triumphalis - der "siegreiche Tod" - der klassischen Überlieferungen genau entspricht. Doch dieselbe Lehre kann auch in symbolischem Sinne verstanden werden. Wer im "kleinen" Krieg einen "großen heiligen Krieg" zu erleben verstanden hat, hat eine Kraft in sich erzeugt, die ihn imstande setzt, die Krise des Todes zu besiegen. Doch auch ohne physisch getötet worden zu sein, kann man mittels der Askese der Tathandlung und des Kampfes den Tod erleben, kann man innerlich gesiegt und ein "Überleben" verwirklicht haben.

Esoterisch gedeutet, sind in Wirklichkeit "Paradies", "himmlisches Reich" und ähnliche Bezeichnungen nichts anderes als symbolische, für das Volk geprägte Versinnbildlichungen transzendenter Bewusstseinszustände, auf einer höheren Ebene als Leben und Tod.

http://www.die-kommenden.net

En, grote internetstrijders voor de "Westerse" waarden? Willen jullie een door-en-door Arische doctrine verwerpen?

Edit: in 1939 waren er blijkbaar al Duitsers en Italianen bezig met wat thans zo mooi "interculturaliteit" heet. Straf hé, kif-kiffers? 8-)

En nu in't Nederlands?

:roll: Eerste alinea:

Het hoeft niet te verbazen dat wij voor alles refereren aan de islamitische traditie. De islamitische traditie treedt hier in de plaats van de Arisch-Iraanse. De idee van de "heilige strijd" - tenminste wat de hier te beschouwen elementen betreft -kwam tot de Arabische stammen uit de Perzische gedachtewereld: ze had als het ware de betekenis van de latere wedergeboorte van een oud-Arisch erfgoed en kan vanuit dit oogpunt zomaar worden gebruikt.

Still don't get it, sorry

Knippen en plakken kan alleman.

Heeft openingsposter misschien ook nog een eigen mening?

- Ik wil met deze tamelijk toegankelijke tekst de vele islamzeikerds hier aanzetten tot een meer esoterische lezing van een van de meest misbruikte begrippen uit de islamitische traditie. IJdele hoop?

De exoterische lezing van religieuze begrippen is de voedingsbodem voor alle moderne extremismen: hetzij seculiere, hetzij religieuze. De ontwikkeling van de islam in Europa (cf. de halal-kwestie) wijst trouwens op een toenemende exoterische interpretatie van die godsdienst.

Als het "innerlijke" van de godsdienst niet meer begrepen wordt - onder andere door de ontworteling in een multiculturele maatschappij - dan gaat het "uiterlijke" van de godsdienst zich bovenmatig ontwikkelen. Men vervalt dan in (overdreven) formalisme, ritualisme, talmudisme.
Ik stel moderne extremistische stromingen binnen de islam (bijv. wahabisme) op gelijke hoogte met moderne extremistische stromingen binnen het christendom (bijv. protestantisme).

- Ik wil met mijn bescheiden kennis van het traditionalisme aantonen dat de werkelijke "botsing der beschavingen" er een is van de moderne en de traditionele beschavingen. De traditionele en de strijdende islam (tegen de Amerikaans-zionistische bezetters) is dus geen vijand, maar - onder bepaalde voorwaarden - zelfs een bondgenoot van Europa.

Het ware kankergezwel van de geschiedenis is het holle geluid van het "Westen" - waar zowel de burgerlijke linker- als rechterzijde zich in vinden - dat over de hele wereld weerklinkt. De moderne beschaving, het Westen of Yankee-Judea (dixit Pound) is de antithese van elke (traditionele) beschaving.

Europa is het slachtoffer van zijn eigen zwakte, zijn eigen decadentie en zijn eigen verwestersing of veramerikanisering. D�*t erkennen is de eerste stap naar een "oplossing".

Het is ijdele hoop, maar desondanks een welkome afwisseling op de honderden islambash-draden. ;-)

De esoterische leer is in de meeste religies slechts voor een kleine minderheid bereikbaar. Ook in de Islamwereld zal de exoterische kant vd godsdienst altijd de overhand hebben gehad. In de Upanishaden spreekt men hierover als 'datgene wat het volk gelooft':

Dat waarover de spraak niet kan spreken
maar het spreken is van de spraak
ken dat als het inwonend, goddelijk Brahman,
niet wat het volk als God vereert.

Dat wat niet gedacht wordt door het denken,
maar waardoor het denken tot gedachte wordt,
ken dat als het inwonend, goddelijk Brahman,
niet wat het volk als God vereert.
(Kena I.6.)


Wie enkel artikelen en boeken leest die zijn traditionalistische mening bevestigen, zal natuurlijk niet tot de conclusie komen dat ook de moderne beschaving waardevolle ideeën te bieden heeft. Objectiviteit, de idee dat niks buiten de discussie kan blijven staan, de nadruk op de wetenschappelijke methode, de zoektocht naar Waarheid... zijn maar enkele vd Westerse waarden die nooit opgegeven mogen worden, ook al leiden ze op termijn naar de ondermijning vd mythes waarop traditie gebaseerd is. Waarom zou men per definitie respect moeten hebben voor tradities? Sommige zijn gewoon slecht en dienen enkel om de voordelen van een bepaalde groep te beschermen (bv het gebrek aan rechten voor vrouwen binnen de Islam bv, komt enkel ten goede aan de mannelijke helft vd bevolking). Mag dit niet afgekeurd worden omdat het nu eenmaal tot de traditie behoort?