Over het journalistieke zwijgen
 

Ik stel me de vraag in welke optiek men het zwijgen van de pers moet interpreteren, ook daar waar duidelijk is dat de pers meer weet.

Hoe vaak hoor je niet: "dit was iets wat allang was geweten op vele redacties"

Concreet: toen de zaak-Lefevere losbarstte zei men letterlijk op het VRT-radionieuws. "We peilden in het wielermilieu, maar kregen vooral reacties off-the-record."
Met andere woorden: "wij journalisten weten het, maar we gaan het jullie niet zeggen". Daar krijg ik nou het schijt van: als je zegt dat mensen die 't kunnen weten tegen jou als journalist hebben gesproken, dan meld je wat ze gezegd hebben. Nu geeft men de indruk dat er inderdaad veel te vertellen is, maar dat ze het toch maar niet gaan uitbrengen.

Wie tegen de pers spreekt off the record is een dommekloot. Of je zegt wat je te zeggen hebt, of je zwijgt. Eénmaal gezegd moet de pers het uitbrengen (probleem stelt natuurlijk de bewijslast, maar gezien het hier wellicht om telefonische vragen gaat, zal men alles wel opgenomen hebben, en "gezegd is gezegd")

Neen, de pers mag niet informeren: de pers MOET informeren.

Wat 'n baarlijke nonsens. De pers moet nagaan of wat ze schrijft ook klopt en zich niet laten misbruiken door lieden die bij het verspreiden van een of ander gerucht garen menen te kunnen spinnen. Dat veronderstelt dus enige omzichtigheid. Als iemand morgen zegt: "Leterme heeft een kindje verkracht", dan kun je het t.a.v. de mens Leterme niet maken om dat te publiceren. Hij kan dan wel procederen tegen de persoon die dat gezegd heeft, maar ondertussen is zijn naam maar mooi door het slijk gehaald en het simpele volk denkt: "waar rook is, zal wel vuur zijn" (als Leterme dan vrijgesproken wordt, denkt het simpele volk: "hij zal het wel op een akkoordje hebben gegooid met een paar rechters"). De pers moet informeren, maar dat veronderstelt ook dat je de kans op desinformatie zo miniem mogelijk houdt.

jij stelt het natuurlijk zwart-wit.

Wanneer iemand die jaren met Lefevere heeft gewerkt aan de telefoon (die wordt opgenomen op band) verklaart dat Pat inderdaad een dealer was, dan heeft de pers met die tape in handen, de plicht om dat te brengen. Los van het feit of de spreker zegt dat dit off-the-record was. Zoniet moesten de journalisten maar direct de hoorn dichtgooien.

Het stoort me gewoon dat die heren-journalisten triomfantelijk op de radio komen zeggen dat ze wel weten hoe de vork aan de steel zit, maar moeten zwijgen omdat het off-the-record werd verteld.

Er bestaat nog zoiets als journalistieke deontologie. Niets garandeert die journalist dat die man aan de telefoon ook de waarheid spreekt. Zo iemand kan allerlei redenen hebben om geruchten de wereld in te sturen om Lefevre te beschadigen. Omzichtigheid is dus geboden. De pers moet verantwoordelijk omspringen met de 'informatie' die ze krijgt. Ik wil een krant lezen, geen roddelblad.

Je begrijpt het niet.

Als de spreker had gezegd dat het mocht uitgezonden worden, hadden ze dat gedaan. Nu zwijgen ze omdat het wordt gevraagd.

Destijds toen hofmaarschalk Liebaers het beruchte "Knalintervieuw" gaf ("hij kan het niet hé...") aan Yves Desmet. Vroeg Desmet zélf of dit toch niet off-the-record was (!)

Kun je dat nu begrijpen? Dus als journalisten iets heel gevoelig vernemen, gaan ze toch maar es vragen of 't uitgezonden mag worden ! ! !

Het siert Desmet dat hij daarnaar vraagt. Ik zie absoluut geen graten in 'vertrouwelijke (off the record) informatie'. De journalist in kwestie kan dan gaan controleren of die informatie klopt. Het is voor hem dus een startpunt, een aanzet om verder te gaan zoeken, en dat is de meerwaarde van zulke informatie. Wanneer die journalist die informatie meteen zou publiceren, zouden eventuele 'schuldigen' gealarmeerd kunnen raken en zou het voor een onderzoeksjournalist (én misschien ook het gerecht) moeilijker worden om de feiten te achterhalen. Gewoon een kwestie van tactiek. Ook de politie en justitie wachten soms om daders te klissen omdat dat tactisch soms verstandiger kan zijn. Wat eventueel wél kan, in ernstige gevallen, is dat de journalist zelf (discreet) het gerecht informeert.

Daar gaat het niet over.

De journalist moet in principe altijd zijn informatie natrekken. Het gaat er hem hier echter om dat hij zeer gevoelige uitspraken hoort en dat hij akkoord gaat om dat achter te houden omdat de uitspreker schrikt heeft.

Nu had die uitspreker maar in de eerste plaats moeten zwijgen dan.

Als je als journalist iets -geloofwaardigs- verneemt, is het je plicht van te informeren.

Het antwoord hierop staat gewoon in mijn vorige bericht. We draaien in rondjes, vrees ik.

Er is een veel groter probleem met bepaalde onderwerpen zoals Remmery waarover in het begin heel veel verslag gebracht wordt maar die als de toedracht iets anders lijkt te liggen een stille nieuwsdood sterven. De heisa errond zal men zich nog herinneren maar van wat er juist aan de hand was weet men niets.

Volledig akkoord met wat je hier schrijft, doch wordt niet toegepast bij Blokkers :D Ik vind dat de pers alles moet weergeven, na een deftige controle. Elke avond kijk ik naar VRT-nieuws EN VTM nieuws. Ik zie daar ELKE dag verschillende informatie, ik vraag me af hoe dat mogelijk is. Info is info zou je denken, toch interpretatie is anders

Allemaal de schuld van het Vlaams Belang!!

Neen, alleen de openbare omroep moet volledig en correct informeren. Al de rest zijn privé-media en die mogen zoveel onzin schrijven als ze wil.

Journalistieke cultuur is een belangrijk gegeven.
Indien journalisten van alle kranten roddelbladen willen maken kunnen ze dat heel gemakkelijk.
Dat ze dat niet doen is een positief gegeven.
Men dient niet de mensen te verdrinken in de onbelangrijke "petites histoires" die weliswaar de ongezonde nieuwsgierigheid bevredigen maar die geen echte nieuwswaarde hebben;
Mij interesseert het liefdesleven van politici geen bal. Ik heb daar niets mee te maken. En als het over mijn liefdesleven gaat dan vind ik dat ik daar niet mee moet te koop lopen: je kwets daar niet alleen je omgeving mee: je vermoeit er de ganse bevolking mee die allicht liever zelf een interessanter of even interessant liefdeleven cultiveren.