Aan de geinvetereerde Libertariërs
 

Liberté alleen, dat is echt geen kunst.
Voeg daar toch eens een snuifje égalité aan toe.
Het zal je goed staan en goed doen, zal je merken.
Zodra je de eerste spontane walging overwonnen hebt en doorzet, merk je wel dat je karakter en je geweten in een maatschappij-gunstiger plooi begint te vallen.
En dan komt de fraternité wel vanzelf om de hoek piepen.
Zodat je bijna spontaan genietbare harmoniën voor iedereen kan produceren, inplaatsvan dat oorvoordovende unisono van je huidige ego-solo.

een beetje te literair geweest, sorry...

Wat een schreeuw om aandacht. Ewel kijk, ik reageer. Tevreden?

eno2,

Ik volg jouw verhaal nu al een tijdje en ik snap dat je het niet makkelijk hebt gehad. Ik begrijp ook-ondanks wat sommigen hier beweren- dat het nu quasi onmogelijk geworden is voor jou om nog werk te vinden.
Ik hoop wel dat je nog steeds moeite doet om je droom te verwezenlijken (iets bereiken met je talenten); ik vind je schrijfstijl persoonlijk best te pruimen en ik ben ervan overtuigd dat jij daar nog waardevolle dingen mee kan doen.

Wat lief toch allemaal

Ik zou misdaad plegen in zijn plaats.

Tja, ik vel mijn oordeel liever vanuit de unieke situatie van elke persoon, ipv iedereen over dezelfde kam te scheren.

Ontroerend gewoon.

Ik heb al een paar dingen verwezenlijkt

Een paar mooie gedichten, liedjes, schilderijen en kinderen gemaakt.

Afijn, die dingen zijn voor mij waardevol.

Iedere arme heeft zijn eigen verhaal.

Ik ben ook 24 jaar van de 65 niet arm geweest.

Zal ik daar wat meer over zeveren?

Jammer dat ik geen zin fictie kan schrijven hé.