Zaventem als voorbeeld voor de EU
 

Verhofstadt wil de beslissingsbevoegdheid over Zaventem herfederaliseren. Vlaanderen en Brussel kunnen het niet eens worden over een oplossing over Zaventem. Is dit niet in het klein wat de EU in het groot vaak parten speelt: het op de eigen strepen staan door politiekers. En als ze het niet eens kunnen worden gebeurt er niets. Voor België en voor de EU geldt hetzelfde: bepaal welke beleidsgebieden het best op federaal niveau kunnen worden aangepakt en welke op lager niveau. Een laag niveau heeft het voordeel dat de beslissingen dichter bij de mensen worden genomen, een hoog niveau heeft het voordeel dat op basis van een groter overzicht beslissingen genomen worden en meer belanghebbenden betrokken worden. Bij twijfel: maak gebruik van het subsidiariteitsprincipe, dat wil zeggen dat het laagste niveau de beslissingsbevoegdheid krijgt.

het probleem is juist dat het laagste niveau hier alles blokkeert. de federale regering zou boven de gewestregeringen moeten staan en in deze moeten kunnen tussenkomen.

:rofl: :rofl: Het Brussels gewest boycot 'Brussels Airport', gelegen op Vlaams grondgebied, en de luchthaven van Oostende zou zich graag 'Brussels North' noemen! :rofl: :rofl:

Ik heb weer iets nieuws bedacht: beperkte subsidiariteit.

Ik neem aan dat men weet wat subsidiariteit inhoudt. Voor alle zekerheid geef ik hier de omschrijving uit Wikipedia: Het subsidiariteitsprincipe is een organisatiewijze of regel in taakverdeling tussen 'hogere' en 'lagere' openbare overheden. Het houdt in algemene zin in dat hogere instanties niet iets moeten doen wat door lagere instanties kan worden afgehandeld.

Op zich vind ik het een goed principe. Maar het kan gebeuren dat twee of meer lagere overheden over een probleem zodanig in conflict komen dat men in een patstelling verzeild. Het zou dan niet nodig moeten zijn om het beleidsgebied van die lagere overheden over te hevelen naar een hogere overheid, een herfederalisering zoals Verhofstadt voorstelt in het geval van Zaventem. Bij beperkte subsidiariteit krijgt men een bepaalde tijdslimiet, zeg een jaar, om het probleem onderling op te lossen. Slaagt men daar niet in dan gaat het probleem over naar een hogere overheid.

De EU claimt maar al te graag aanhanger te zijn van het subsidiariteitsprincipe, maar is het in de praktijk absoluut niet. Ken jij 1 bevoegdheid die de EU al heeft afgegeven?

Er zijn wel bevoegdheden die de EU nog niet naar zich heeft toegetrokken...

Indien we het Brussels Gewest laten opgaan in het Vlaamse Gewest, zou dit soort zaken niet meer kunnen voorvallen.
Brussel is te beperkt in zowat alles, maar heeft wel de macht om -als gelijke- het Vlaamse Gewest dwars te zitten... Door van Brussel een apart Gewest gemaakt te hebben (vergissing, oh vergissing) is hare nek gewoon dikker geworden. Zij is hierdoor van een doorsnee provinciale stad omhooggevallen naar en semi-grootstad :lol: :lol:

70% van de wetgeving hier is eigenlijk gewoon de nationale vertaling van wetten uitgevonden door de EU.

De meeste mensen beseffen niet hoeveel macht de EU al naar zich toe heeft getrokken.

Nee, ik zou geen bevoegdheden kennen die de EU heeft overgeheveld naar de lidstaten.
Maar dat is niet zo vreemd. De EU is in opbouw. Als er een gebied is waar de belangrijkste beslissingsbevoegdheid op EU niveau ligt dan is het omdat de lidstaten afspraken maakten omdat ze afzonderlijk niet of nauwelijks politiek konden bedrijven, bijvoorbeeld op landbouwgebied. Het kost in het algemeen bloed, zweet en tranen om beleid van een nationaal niveau naar EU niveau te krijgen.

Ik weet bijvoorbeeld dat een richtlijn ten aanzien van bescherming tegen zonnestraling voorgesteld door de Commissie is afgeschoten door het Europees Parlement. Het werd gezien als een vorm van doorgeschoten regelgeving. Er zijn in de EU mechanismen werkzaam tegen overdreven regelgeving. Misschien zijn er ook wel voorbeelden te geven waar het subsidiariteitsprincipe door de lidstaten bepaalde regelgeving heeft tegengehouden.

Me"n moet bevoegdheden niet uitsluitend als homogene paketten zien.
In elk federaal land zijn er paralelle regelgevingen op gebied van horecasluitingen, veiligheid, justitie, onderwijs enz.. Het is duidelijk dat het in ieders interesse is dat diploma's over de grenzen heen geldig zijn
en dat er bijgevolg minimaal federaal vastgestelde kwaliteitseisen aan het onderwijs gesteld moeten kunnen worden. Meer specifieke detailzaken kan men beter op plaatselijk vlak of binnen een taalgemeenschap regelen.

Als iemand een bepaald stuk gereedschap wil produceren en verkopen is hij er ook in geïntresseerd dat de normen mbt op dit stuk mekaniek zo breed mogelijk over de grenzen heen geldig zijn - een grote markt stelt
men in staat de productiekosten te verlagen & een "Europese normering"
zal internationaal een grotere impact hebben dan bv. een "Vlaamse" of "Deense" norm.

Dat derhalve de impact van de "europese regelgeving" groot is, is een vanzelfsprekende zaak en hoeft zeker niet als negatief bekeken te worden.
Dat er een irritatie onstaat door het grotendeels ontrekken van deze
regelgeving aan de "democratische besluitvorming" is zeker - die stap
het scheppen van een democratische basis voor Europa is voor vele politiekers een stap te ver : precies omdat dit hun mandaten en het publieke gewicht dat aan die mandaten gegeven wordt uitholt.

Het is duidelijk dat een "Vlaamse" of "Belgische" politieke carrière nastreven een gemakkelijkere zaak is dan een "Europese".

Ik denk dat u een veel te optimistisch beeld hebt van hoe het eraan toe gaat in de EU.

Ik raad u aan om het recente boek van Eppink, 'Europese mandarijnen' eens te lezen, misschien dat het u tot andere, meer realistische inzichten kan brengen.