Het Vlaams Belang na de dood van Karel Dillen.
 
Bij het VB zijn ze mistevreden over de afwezigheid op de begrafenis van Karel Dillen van het anders zo bespuwde establishment. “Was Vlaanderen een normaal land, met fatsoenlijke pluralistische gebruiken, en door verdraagzaamheid bezield, dan zou thans al wie naam heeft met grote vanzelfsprekendheid Karel Dillen (…) de hulde brengen die hem toekomt. Minister-president, regering, partijvoorzitters, hoofdredacteurs, columnisten en programmamakers zouden in de rij staan om hem, ongeacht alle meningsverschillen, in de bloemen te zetten. Want is er één (…) politicus in Vlaanderen die een prestatie heeft geleverd, vergelijkbaar met wat Dillen heeft gedaan?”, zo opende VB-voorzitter Frank Vanhecke zaterdag zijn afscheidsrede. Mathias Danneels, senior-writer bij Het Nieuwsblad , was anders wel aanwezig maar kwam blijkbaar met een wrang gevoel buiten. Mathias Danneels op de Antwerpse bladzijden van zijn krant: Het VB na de dood van Dillen.
Mathias Danneels: “In zijn afscheidswoord aan het eind van de begrafenisdienst van Karel Dillen (1925-2007) beloofde zijn leerling en huidig VB-voorzitter Frank Vanhecke de erfenis van de stichter van het Vlaams Blok trouw te blijven 'in goede en kwade dagen'. Kwade dagen waarrond de mist maar niet wil optrekken. Het VB lijkt maar moeizaam te herstellen van de psychologische tik die het op 8 oktober 2006 in Antwerpen moest incasseren: de bomen groeien niet tot in de hemel. Het VB heeft gelijk wanneer het stelt dat de partij niet van de kaart is geveegd en tegenstanders hun dromen al voor waar nemen. Maar het VB heeft ongelijk wanneer het stelt dat er niks aan de hand is. De eendracht is niet zo groot en sterk is als ze zaterdagvoormiddag rond de grafkist van Dillen leek. Broedertwisten, vrouwenkwesties, overlopers, weglopers: niets wordt het eens zo onafscheidelijke triumviraat Annemans, Dewinter en Vanhecke bespaard. De door Dewinter aangezochte verruimers zoals Verstrepen hebben de tanker alweer verlaten nog voor die de steven een paar graden heeft gewend. De partijtop minimaliseert het geval Verstrepen en co.
De perceptie leeft dat er bij het VB geen verruimen aan is en de partij terug in zichzelf en haar eigen grote gelijk is geplooid. Natuurlijk stuurde de zieke Dillen het VB politiek al veel langer niet meer aan. Maar dat hij er nog was, kon verhitte gemoederen doen bedaren. Dat hij er niet meer is, versterkt de positie van zijn dauphin Frank Vanhecke niet. Het Vlaams Belang mag dan wel bij hoog en laag blijven beweren dat het de ruwe en rauwe kantjes heeft weg gevijld, het blijft fouten maken. De wel erg nadrukkelijke aanwezigheid van Jean-Marie Le Pen - op de eerste rij tussen Dewinter en Frank Vanhecke - is zo'n fout. Op het 1 meifeest van het VB in Kruibeke werden werkloze vreemdelingen gesommeerd zo snel mogelijk naar hun land terug te keren, geheel conform de gespierde retoriek die de partij zegt te hebben genuanceerd. Het heet dat VB klaar is om op een minder angstig vijandige manier tegen het multi-etnische Vlaanderen aan te kijken. Maar wanneer het voetvolk moet worden opgejut, klinkt het opnieuw dat vreemdelingen onze werkloosheidskassen leegzuigen. Om daar een einde aan te maken en gezien de krapte op de arbeidsmarkt, was de boodschap dat vreemdelingen zo snel mogelijk aan de slag moeten, misschien passender geweest.
Helemaal fout, vonden zelfs omstanders met een speldje van het VB op de revers, waren diegenen die na de dienst voor Dillen onder de toren van de kathedraal toch weer een 'Eigen Volk Eerst'- spreekkoor probeerden aan te jagen. Een kleinkind van Dillen had God een uur eerder nochtans om vergiffenis gevraagd 'voor die momenten dat wij uit onbegrip of onoplettendheid meer naast dan met elkaar leven'. Op 10 juni 2007 zal opnieuw met een vergrootglas naar de uitslagen in de Antwerpse provincie en stad Antwerpen worden gekeken. Iedereen is benieuwd of Verstrepen zijn meer dan 20.000 kiezers naar de Lijst Dedecker meeneemt, een lijst die ook nieuwe proteststemmers van het VB kan inpikken. Minstens zo belangrijk is de vraag of een beduidend aantal VB-kiezers gehoor geeft aan de lokroep van het kartel CD&V/N-VA om straks een nuttige stem voor meer en beter Vlaanderen uit te brengen. Of blijven zij Karel Dillen trouw? De man die elk, ook noodwendig, noodzakelijk of nuttig compromis, zijn hele leven lang als verraad is blijven bestempelen."
Zelf hadden we niet de indruk dat Antwerpen of het VB veranderd was na de begrafenis van Karel Dillen. Met de arrogantie hem eigen liet Philip Dewinter zijn auto na de begrafenis van Karel Dillen langer dan voorzien in een speciale toelating op de anders autovrije Antwerpse Grote Markt staan, daarbij de mensen hinderend die een en ander moesten opbouwen voor het feestje dat 's namiddags op de Grote Markt plaatsvond voor Antwerpen als Fairtrade-gemeente (zie: http://www.indymedia.be/en/node/9383). Aan café De Leeuw van Vlaanderen bleven tientallen VB-militanten na de begrafenis van Karel Dillen urenlang pinten pakken, sommigen zwaar zwetend in het maatpak dat ze voor de gelegenheid aan hadden. En Wim Verreycken zat op datzelfde ogenblik alweer eenzaam achter zijn p.c., op de eerste verdieping van zijn winkeltje met heidense prullaria in de Korte Nieuwstraat. Veel leek er niet veranderd te zijn.
Freddy Van Gaever kloeg in een opvallend artikel in Gazet Van Antwerpen erover dat nog maar weinig mensen Karel Dillen kwamen opzoeken aan zijn ziekbed. Van Gaever wordt daarvoor nu verketterd in de fax- en emailkrant ’t Scheldt, maar ook Knack noteert deze week dat Karel Dillen nog maar weinig alte Kameraden over de vloer kreeg. Meer zelfs, Karl van den Broeck, tegenwoordig hoofdredacteur van Knack maar vroeger VB-watcher bij De Morgen, haalt in de Knack die morgen verschijnt onder de kop De dag dat Karel Dillen werd afgezet een geld- en vrouwenkwestie boven die Karel Dillen isoleerde aan de VB-top. Mathias Danneels schreef in Het Nieuwsblad gisteren terloops over "broedertwisten, vrouwenkwesties, overlopers, weglopers" nu (zie hierboven), blijkbaar is het nooit anders geweest.
Karl van den Broeck: “Frank Vanhecke en Philip Dewinter kwamen nog wel afscheid nemen aan zijn sterfbed, maar de afgelopen jaren kreeg Karel Dillen nog maar weinig alte Kameraden over de vloer. De man die het Vlaams Blok leidde van 1978 tot 1996 was dan ook al lang een paria binnen zijn eigen partij. Om dat beter te begrijpen, moeten we teruggaan naar 14 juli 1987, de dag dat Dillen de facto werd afgezet door Philip Dewinter. In 1985 rekruteert Geert Wouters (zoon van ex-VNV'er Leo Wouters en tot december 1988 voorzitter van de partijraad van het Vlaams Blok) Philip Dewinter uit het Nationalistisch Studentenverbond. Al gauw komen ook Marijke Dillen en haar echtgenoot Hans Carpels (nu topman van Selexion) over uit het NSV. In twee jaar tijd slagen ze erin het Vlaams Blok van koers te doen veranderen. In plaats van een puur Vlaams-nationalistische partij wordt ze een extreemrechtse partij naar het voorbeeld van het Front National van Jean-Marie Le Pen. Sindsdien staat het antimigrantenstandpunt op de voorgrond. Acties in Komen en Voeren, of pleidooien voor de teruggave van de 'gestolen' gebieden in Frans-Vlaanderen, maken plaats voor campagnes zoals 'Antwerpen voor de Antwerpenaren'.
Het is het begin van het grootste electorale succesverhaal uit de naoorlogse Belgische geschiedenis. Geert Wouters en andere anciens, zoals algemeen secretaris Jaak Peeters, bestuurslid Renaat van Heusden én Gerolf Annemans (die in 1987 als opvolger van Dillen in de Kamer was gekomen) zien met lede ogen aan hoe Karel Dillen passief blijft bij wat zij een 'putsch' noemen. Ze vergaderen samen en smeden plannen om Dillen te overtuigen of opzij te schuiven. Op 14 juli 1987 krijgt Karel Dillen de nekslag toegediend, maar dan wel van... zijn (toenmalige) schoonzoon Hans Carpels en diens boezemvriend Philip Dewinter. Op een bijeenkomst van het partijbestuur informeert Carpels kwansuis naar de staat van de partijfinanciën. 'Karel Dillen wordt lijkbleek, loopt woedend naar buiten en roept nog na: 'Als ge mijn stoel nog wilt, neem hem dan maar', vertelde Renaat Van Heusden in februari 1992 aan De Morgen. De vraag van Carpels was niet zo onschuldig. Via zijn vrouw Marijke wist hij dat Karel Dillen en zijn vrouw Madeleine Koninck kort daarvoor ruzie hadden gekregen.
Toen mevrouw Dillen een schenking voor de partij in de kluis wilde stoppen (waarvan zij in die pioniersdagen als enige de sleutel had), bleek dat haar man ook een volmacht had gegeven aan Patsy Vatlet, met haar 21 jaar de jongste bediende van de partij. Noch het partijbestuur, noch de vrouw van Dillen was daarvan op de hoogte. Dillen weigert elke uitleg. 'Gij moet u niet met mijn privéleven bemoeien', zegt hij tegen Van Heusden en Wouters. De volgende dag gaat Gerolf Annemans bij Geert Wouters op bezoek. 'Hij vroeg me of ik Dillen wilde opvolgen. Ik heb dat geweigerd, ik wilde eerst nog eens met Dillen praten', zei Wouters in februari 1992 aan De Morgen. De vergadering, maar ook de eerdere 'geheime' ontmoeting tussen Van Heusden, Peeters, Wouters en Annemans, lekt snel uit. Achteraf zal Annemans verklaren dat hij Karel Dillen op de hoogte heeft gebracht van de 'samenzwering'. De samenzweerders (behalve Annemans) stappen uit de partij. Sommige dissidenten van toen, zoals Jaak Peeters, zijn nu lid van de N-VA.
Hans Carpels kiest voor het bedrijfsleven, maar Philip Dewinter neemt resoluut de leiding van de partij over en duwt Marijke Dillen opzij voor het lijsttrekkerschap in Antwerpen. Karel Dillen blijft als een soort bloempot op post en wordt verwend met een hele reeks mandaten voor zijn kinderen. In 1996 neemt hij echter wraak op de twee concurrerende 'samenzweerders', Dewinter en Annemans. Hij kiest voor Frank Vanhecke als zijn opvolger. Anno 2007, nu het Vlaams Belang opnieuw verwikkeld is in een strijd om de macht, duikt het verhaal van 1987 weer op. Vlak na het overlijden van Karel Dillen brengt De Tijd in herinnering dat Dillen in Annemans zijn opvolger zag 'maar werd gechanteerd met feiten uit zijn privéleven om Dewinter en diens clan meer speelruimte te bieden in het Vlaams Blok. Dillen gaf toe aan de chantage, waardoor Annemans' sollicitatie voor het partijvoorzitterschap werd afgewezen.' Net als zijn voorganger moet voorzitter Frank Vanhecke zich dezer dagen verdedigen tegen besmuikte allusies over zijn 'nauwe band' met Marie-Rose Morel.”
|
