Politics.be - Welk soort vakbond wil de PVDA?

Beste Bieke en Thomas,

de vraag naar 'een nieuwe vakbond' is geen nieuwe vraag. Vakbonden als georganiseerde kracht van de werkmensen betekenden een enorme stap voorwaarts in de geschiedenis, laten we dat niet vergeten. Voor het eerst werden loontrekkenden niet teruggeworpen op zichzelf, overgelaten aan individueel verzet of verdeeldheid. De vakbonden zijn organisaties van de werkende klasse, en ook scholen van verzet zoals Marx ze noemde. Back to the basics geldt zeker voor de vakbonden, in deze tijden van Ford- en Sabena-kapitalisme. Aan de ene kant heb je de werkenden, aan de andere kant de Vastapans van deze maatschappij. De belangen zijn tegengesteld, hoezeer de doodgraver van Sobelair zich op TV ook mag voordoen als 'slachtoffer'.

Thomas, ik denk niet dat het een kwestie is van 'vraag' naar een nieuwe vakbond. Ik denk dat de vraag is: een nieuwe vakbond ? Of steunen op die duizenden vakbondsmilitanten, delegees en strijdbare secretarissen die zeggen: de vakbond is van de leden, Reclaim The Union ? Dus, .

maar goed, het voordeel aan een collectieve partij is dat we collectief discuteren en samen een antwoord uitwerken :wink:
en dus het woord aan Jef Bruynseels, lid van ons syndicaal bureau, en jarenlang zelf ABVV-delegee, die vorige week een gelijkaardige vraag beantwoordde in ons weekblad Solidair:

"Vele arbeiders en bedienden stellen zich vragen over de opstelling en de slagkracht van de huidige vakbonden. Arbeiders die in de steek gelaten worden, denken dan aan de oprichting van een andere vakbond, onafhankelijk van de regeringspartijen.

Moet de PVDA ingaan op de wens van die duizenden mensen? We zouden er ons vanaf kunnen maken met een eenvoudig antwoord: "Daar heb je veel geld voor nodig en minimum 50.000 leden om op nationaal vlak om erkend te worden." Maar stel dat we aan die twee voorwaarden zouden voldoen, zouden we dan die stap zetten?

Ons antwoord is vandaag neen. We willen op de eerste plaats werken aan de versterking van de vakbonden als strijdbare massaorganisaties van de arbeiders. In België stijgt het ledenaantal van de vakbonden nog altijd. Ze tellen nu meer dan 3 miljoen leden: 1.664.740 voor het ACV, 1.208.242 voor het ABVV en 223.325 voor de liberale vakbond ACLVB. Ze organiseren meer dan 90 procent van de arbeiders en 50 procent van de bedienden.

Sinds het ontstaan van de arbeidersbeweging hebben de arbeiders in België bijna geen andere vorm van strijdorganisatie gekend dan de vakbonden. Ook al ontstond er soms en scherpe kloof tussen top en basis, ook al stond de opstelling van de vakbondstop soms haaks op de verwachtingen van de arbeidersmassa, toch leert de geschiedenis ons dat de werkende klasse in moeilijke omstandigheden altijd terugvalt op de vakbonden.

Wij willen daar zijn waar de arbeiders zich organiseren en zich verzetten, in en met de vakbonden. De vakbond is een groot huis met vele kamers. Ook strijdbare kamers. Wij willen niet weglopen van die strijdbare kamers, we willen hen niet in de steek laten, maar ze uitbreiden naar het hele gebouw. Sommige vakbondsleiders zouden al te graag zien dat strijdbare syndicalisten en communisten het vakbondsschip zouden verlaten...

De geschiedenis van de jaren 30 leert dat overhaast en zonder brede steun nieuwe rode vakbonden stichten, gelijkstaat met de vlucht voor het moeilijke werk in de bestaande grote vakbonden. In de jaren 1933 kwam Hitler in Duitsland aan de macht. In de jaren '20 hadden de sociaal-democratische leiders (SPD) veel communisten uit de vakbond laten uitsluiten. In 1931 telden de Rode vakbonden en de andere vormen van linkse syndicale oppositie 300.000 leden. De sociaal-democratische vakbond had er 4,2 miljoen en de twee andere �* de christelijke vakbond en de patroonsgebonden huisvakbonden �* samen nog eens 800.000. Samen met de Communistische Internationale maakte de communisten later de balans op van die ervaring: ze besloten dat het een zware fout was van rode vakbonden op te richten en de miljoenen vakbondsleden in handen te geven van de sociaal-democraten. Dat was een van de redenen waarop ze in 1933 niet konden reageren tegen de staatsgreep van Hitler.

Sluiten we uit dat er ooit een nieuwe vakbond in België kan komen?

Neen. Maar dit kan enkel in uitzonderlijke omstandigheden. Wanneer een overdonderende meerderheid van de arbeidersmassa weg wil van een rechts syndicalisme. Tijdens de tweede wereldoorlog (1940-45) ontstond er een 'syndicale leegte' omdat een groot deel van de vakbondsleidingen gevlucht was naar het buitenland en een ander deel samenwerkte met de Duitse bezetter. In die omstandigheden richtte de communistische partij van België (KPB) syndicale strijdcomités op in de bedrijven. Zij organiseerden het verzet. Die strijdcomités telden ongeveer 150.000 leden. Samen met de MSU (Mouvement Syndical Unifié) van André Renard, de CGSP (de vakbond van de openbare diensten) en de oude BVV (Belgisch Vakverbond, de sociaal-democratische vakbond van de jaren '30) smolten ze in 1945 samen in het ABVV.

Vandaag pleiten we voor een sterke eenheidsvakbond, die de drie vakbonden bijeenbrengt, op een strijdbare basis, zowel in Vlaanderen als in Wallonië."

groeten,

P'ter