Vertrouwt u de menswetenschappen?
 

In 'Histoire de la folie' klaagde de Franse filosoof Michel Foucault de wetenschappelijke pretenties van de psychologie aan: ze zou heersende normen en waardeoordelen over geesteszieken en geestesgezonden het aura hebben verleend van een objectief onderscheid dat altijd al heeft bestaan en door de psychologie slechts is 'ontdekt' i.p.v. door (en in) de psychologie is geconstrueerd.

We kunnen evenzeer vraagtekens plaatsen bij de andere menswetenschappen. Sociologisch onderzoek naar armoede vertrekt vanuit definities van armoede die in hoge mate arbitrair zijn: het kan gaan om percentages van het mediaaninkomen, persoonlijke meningen van ondervraagden of andere indicatoren. Vraag is of deze definities niet eerder de normen en waardeoordelen - en zelfs de politieke overtuigingen - van de wetenschappers weerspiegelen dan dat ze ons werkelijk iets leren over deze thematiek. Overigens worden de menswetenschappen vaak gezien als een 'links' bastion.

Hebben jullie vertrouwen in die menswetenschappen? Kan een eventueel wantrouwen opgeheven worden of zijn de menswetenschappen onherroepelijk 'onwetenschappelijk'?

ze zijn alvast geen exacte wetenschappen en kunnen dus vanuit verschillende invalshoeken bestudeerd worden.

Zo heeft de sociaaleconomische geografie (die bestaat naast de wel exacte fysische geografie) in vroegere tijden een deterministisch-empirische invalshoek gehad, maar ook een kwantitatievere positief-wetenschappelijke invalshoek , een marxistische, en vandaag een meer pluralistische.
Al deze invalshoeken kunnen echter vandaag nog bijdragen tot een waardevolle analyse van bepaalde problemen. De invalshoek bepaalt eigelijk vooral de accenten en het relatief belang van bepaalde aspecten.

ik weet niet hoe dit precies zit voor de andere humane wetenschappen..

Jung draait zich om in zijn graf, als hij nog geleefd had tenminste.

En dan om het op psychologie te houden, men moet zich maar eenmaal door "Psychologische typen" van voornoemde Jung te werken om zich te realiseren dat psychologische typen niet alleen bestaan maar zo oud zijn als de mens zelve.

Foucault weet niet waarover hij praat en zou dus, beter zwijgen.

En toch... Kun je iemand objectief gek verklaren?

Als men in staat is de norm te bepalen wel ja.

Dan zit ik toch weer met de vraag: door wie en hoe wordt die norm bepaald?

Humane wetenschappen hebben hun kracht. Maar het belangrijkste is - en hier gaan velen de fout in - dat we ook de zwakke kanten van een mens-wetenschappelijk onderzoek niet mogen vergeten.

Zoals idd het 'armoede' onderzoek.

er heeft er eentje de antipsychiatrie ontdekt.

Wat mij nogal stoort is dat psychologen iemand vrij snel hyperactief noemen, zeggen dat iemand a.d.h.d heeft, dat soort "stoornissen". Hierdoor stoppen vele ouders met hun kinderen te corrigeren bij ongepast gedrag en zo werk je deze stoornissen juist in de hand. Vroeger kreeg je sneller een "pedagogische tik" waardoor de kinderen hun gedrag afleerden. :?
Vroeger zei men gewoon dat je minder intelligent was, nu heb je een concentratiestoornis. Benoem iets gewoon zoals het is ipv altijd rond de pot te draaien. :oops:

Dat is het gemakkelijke gedeelte, de meerderheid bepaalt de norm.

Uw 9.876ste zinloze bijdrage.

Dus als morgen een meerderheid van oordeel is dat homoseksualiteit een psychische ziekte is, dan moet een psycholoog elke homoseksueel als geestesziek beschouwen, desnoods tegen zijn eigen opvattingen in?

Het draait allemaal om 'integratie' in de samenleving; om het vermogen zich staande te houden zonder geweld te gebruiken tegen de mensen om je heen. Integratie is ook een bijzonder vreemd iets: je kan het -zoals ik hierboven deed- negatief definiëren, maar ook een poging ondernemen tot een positieve definitie en in dat laatste geval kom je soms griezelig dicht bij de 'assimilatie' uit. D�*n wordt alles wat niet binnen de strakke krijtlijntjes valt, gezien als deviant.

Anders gezegd: het is zo relatief als de pest.

Menswetenschappen hebben soms (hoogstens) de verdienste dat ze de vinger op die wonde leggen en ons confronteren met de (consequenties van de) idiotieën waaraan we ons met de regelmaat van de klok te buiten gaan. En dat is al bijzonder waardevol op zich.

Ik ga mee met Desiderius.

Volgens mij moet Foucaults kritiek - waar ik eigenlijk absoluut niet mee vertrouwd ben, laat dat duidelijk zijn - liefst geïntegreerd worden in die menswetenschappen.

In grote mate gebeurt dat nu al. Sociologie-studenten worden overspoeld met uiteenzettingen over paradigma's en denkstromingen en methodologisch pluralisme enzoverder enzoverder.

Wat is Foucaults kritiek anders, dan een menswetenschappelijke kritiek op een bepaalde manier van wetenschapsbeoefening?

Iemand anders zou dan weer beter de psychiatrie ontdekken.

Nee, het ligt iets gecompliceerder. Van oordeel zijn komt er niet bij kijken, men kan tenslotte de mensen zowat alles wijsmaken.

Het gaat dieper dan dat, de norm wordt bepaald door het gedrag van de meerderheid. Daarmee bedoel ik dan het natuurlijke normaal gedrag - onder normale omstandigheden, niet datgene wat soms kortstondig opgewekt kan worden.
Dat wat de mensen denken heeft er weinig mee te maken. Psychologisch gesproken is het trouwens zo dat een deel van de psychologische typen hoegenaamd niet van hun intellectuele denkvermogen (analytisch denken) kunnen gebruikmaken. Alleszins niet bewust daar het - het analytisch denkvermogen - bij die types in het onderbewustzijn buiten het bereik van het bewustzijn ligt.

als hij nog geleefd had, zou hij natuurlijk niet in zijn graf liggen.....

als er vandaag een meerderheid van oordeel is dat longkanker een ziekte is, dan moet elke dokter elke lonkankerpatient als ziek beschouwen, desnoods tegen zijn eigen opvattingen in.

Er is een verschil tussen uw focus kunnen behouden en dom zijn (kan er van meespreken:oops:: mijn gedachten dwalen altijd af naar forum.politics.be ;-) ).
Doch dit terzijde. Ik weet niet of je menswetenschappen kunt betrouwen of niet. Recht is ook bijna niet te kwantificeren en komt dikwijls tot stand in, euhm, "onzuivere" omstandigheden (zie vb. de emo-wapenwet na Hans Van Temsche). Vraag is: moet alles kwantificeerbaar zijn?

Maar is 'normaal' gedrag niet iets wat we toeschrijven aan mensen en omstandigheden? Wordt een gedrag niet pas 'abnormaal' als het ook als dusdanig (of als onwenselijk) wordt aangewezen? In jouw omschrijving is 'normaal' gedrag wat onder 'normale' omstandigheden plaatsgrijpt, maar dat veronderstelt toch al een aanwezige norm, een ideologie van wat gewenst is en wat niet?