Het blijft rommelen binnen de VLD. Nu eist Jong-VLD dat er zo snel mogelijk verkiezingen komen voor een nieuwe voorzitter.

En aanleiding voor Verhostadt om zijn eigen partijvoorzitter aan de kant te schuiven zijn de dictaten van de god-de-vaders Di Rupo en Stevaert.

De peilingen die aangeven dat de VLD 1/3de van zijn kiezers verliest was de druppel die de emmer deed overlopen bij de Belgische 'premier'. Zijn ergste nachtmerrie is immers dat hij zijn premierschap verliest.

De Gucht verdedigde consequent het partijstandpunt van de VLD. Dat mocht niet langer van de 'premier' want dat bracht zijn hoogste zitje in het gedrang.

Plooien zullen we dus voor de échte politieke machten in dit land, nét zoals Verhofstadt. De eigen partijvoorzitter van de VLD heeft dat als eerste aan den lijve mogen ondervinden.

Verhofstadt zit intussen tot boven zijn lippen in het water dat niet meer zal stoppen met stijgen.
Intussen heeft hijzelf ALLE verantwoordelijkheid naar zich toegetrokken door de Gucht opzij te schuiven.
Ik zou zeggen: eigen schuld, dikke bult.

DM 2004-02-13

Eindspel
Yves Desmet

Artikel 11 van de VLD-statuten luidt letterlijk: "De voorzitter zit het congres en het bestuur voor. De nationale voorzitter neemt de politieke en de algemene leiding van de partij waar." Daar hoeven we dus niet verder over te palaveren: de oplossing die de VLD gisteren bedacht om uit haar crisis te komen, is volkomen onstatutair. Ze is daarnaast ook lichtjes absurd. Een premier die tegelijk voorzitter is, het is niet alleen nooit eerder vertoond, het lijkt ook bijzonder onwerkbaar. En wat doet Karel De Gucht voortaan? De mailings aan de leden van de juiste adresetiketten voorzien? Nee, wat gisteren uit de bus kwam, is krakkemikkig, en dus hooguit een voorlopige oplossing.


Het interview waarin De Gucht gisteren tegelijk vriendelijk tegen Verhofstadt maar ook assertief in het benadrukken van zijn eigen rol en logica was, heeft de zaken niet gekalmeerd, maar eerder nog doen escaleren. Het zette de tegenstrijdige logica's op scherp: het belang van de parlementaire vrijheid tegenover het regeringsbelang, van de inhoud tegen de perceptie, van de principes tegenover de strategie.


Maar ook - en het verleden heeft al bewezen dat Verhofstadt daar erg gevoelig voor is, nietwaar Annemie Neyts? - de kwestie van het echte leiderschap van de partij. Karel De Gucht is destijds ingehaald om de job van voorzitter uit te oefenen met de onuitgesproken verwachting dat hij daar zou zitten om de belangen van de echte partijleider Verhofstadt te dienen. Dat is lange tijd ook vrij probleemloos verlopen. Maar simultaan met de groeiende wrevel van De Gucht over al te Verhofstadtiaanse trekjes, groeide bij die laatste ook een wrevel over een voorzitter die stilaan ging denken dat hij ook echt baas van de partij was. Wanneer er over één ding in de VLD geen enkele verwarring mag ontstaan, dan wel over de vraag wie 'numero uno' is.


De langzame verzuring van de relatie was al een tijdje duidelijk, en het amendement was hooguit de druppel die de emmer deed overlopen. In het geval van Verhofstadt loopt die dan niet over, maar ontploft hij, en aan het aantal decibels dat de afgelopen 24 uur in de Wetstraat 16 geproduceerd werd, kan DHL nog een puntje zuigen. Onder het motto 'hij of ik' riep Verhofstadt de partijtop samen en zette het hoofd van De Gucht op tafel. Alle tenoren beseften dat er weinig keuze was: vanwege strategische en electorale motieven, vanwege het belang van de perceptie en het imago kon de blauwe partij zich geen verdere leiderschapscrisis veroorloven. Van een grote euforie na het congres naar een hoopje scherven in enkele dagen tijd, hier moest en zou een symbolische daad gesteld worden. Dus Karel, met al je grote parlementaire gelijk van de wereld, bol het af. Maar Karel bolde niet, hij liet doodleuk weten gisteren geen ontslag te willen nemen, en wanneer het achtbare gezelschap dat anders zag, konden ze steeds een congres bij elkaar roepen om hem af te laten zetten. Hoog spel, want zo'n congres zou verscheurend zijn en vrijwel zeker een verkiezingsnederlaag tot gevolg hebben. Op dat ogenblik werden, naast hun politieke overtuiging, ook de aangezichten van enkele aanwezigen blauw. Het leidde tot een voorlopige patstelling, waarbij iedereen wist dat de andere het niet echt zo hard zou spelen. Verhofstadt mag dan nog zo kwaad zijn als hij wil, ook hij besefte dat een nieuw congres een doemscenario inhoudt. Ook De Gucht, ondanks alles nog steeds trouw partijsoldaat, wil dat niet, maar dat betekent nog niet dat daarom zijn hoofd gisteren moest vallen.


De aangeboren koppigheid van de voorzitter had hem allang gedicteerd dat vallen in het oog van een mediastorm, onder druk van zijn opgezweepte gelijken, een iets te oneervol afscheid zou zijn. De Gucht klampt zich niet per se vast aan zijn stoel, hij weet ook wel dat er iets definitief gebroken is met Verhofstadt, maar een afscheid zal er komen op zijn voorwaarden, en het zal eervol zijn, of niet zijn.


Hij zal dat besluit niet nemen op een dag waarop hij de rol van opgejaagd wild moet vervullen, maar, als hij het doet, met een uitgerust hoofd en met zijn timing. En wanneer dat besluit Verhofstadt tot een nieuwe woedeaanval drijft? Been there, seen that.


Daarom is dit scenario, hoe absurd ook, misschien wel niet eens het slechtste. Verhofstadt heeft zijn onbetwiste autoriteit als 'numero uno' bevestigd, de coalitiepartners hebben een nieuw aanspreekpunt, en weten weer waar ze aan toe zijn, en wie de echte baas van het huishouden is. Bijkomend voordeel: zodra de campagne op gang komt, kan Guy Verhofstadt als politiek leider de tv-debatten aangaan, wat alleen als Europees lijsttrekker een stuk moeilijker was geweest. En als de VLD het tv-charisma van de premier ooit nodig zal hebben, dan wel nu.


Karel De Gucht kan even de luwte in met een ongeschonden eer, en vandaar kan het twee richtingen uit: ofwel, maar dit is eerder onwaarschijnlijk, 'betert' hij zijn leven, en gedraagt hij zich voortaan als braaf soldaat van de partij en diens premier, ofwel, en dat lijkt waarschijnlijker, beraadt hij zich over zijn toekomst, vindt hij een eerbare uitweg en houdt hij vervolgens de eer aan zichzelf. Hoe het verder evolueert, zullen we wel zien, maar zeker is dat de 'oplossing' van gisteren hooguit een tussenfase inluidt, en niet het eindspel betreft.


Inmiddels mag wel gesteld worden dat het grootste slachtoffer van het VLD-verzet tegen het migrantenstemrecht diezelfde VLD is geweest. Het stemmenpotentieel van die partij blijft volgens de peilingen dan wel het grootste, maar politiek is net de kunst dat potentieel ook in reële kiezers om te zetten. Ze zullen een verdomd goede campagne nodig hebben om de kiezer te doen vergeten hoe dikwijls ze zichzelf nu juist in de voet hebben geschoten.


Als u me tot slot een persoonlijke noot toestaat: een man die trouw aan zijn principes en logica blijft vasthouden, tegen zijn hele partijtop en een Verhofstadt in, mag - excuseer me voor het woordgebruik - een man met kloten aan zijn lijf genoemd worden. Daarom bij deze: een klein eresaluut aan Karel De Gucht vanwege iemand die, zonder het zelf volledig te beseffen, eergisteren waarschijnlijk een stukje van zijn politiek testament heeft opgetekend. (Yves Desmet)

De VLD-jongeren eisten een referendum over het migrantenstemrecht op het VLD-congres. Zowat de voltallige VLS schaarde zich achter die eis....
Om nog geen etmaal later 'vergeten' te worden door de VLD-top. En ze weten wie daarvoor verantwoordelijk is.

De Gucht is de man die het partijstandpunt betreffende het vreemdelingenstemrecht tot het bittere einde verdedigde maar die zijn kop moest leggen voor wat de rode coalitiepartners willen.

De Gucht is een koele maar uitermate geslepen strateeg. Als er iemand weet wat hij doet, dan is hij het wel.
Tussen hem en Verhofstadt boterde het allang niet meer. Verhofstadt liep stoemelings in de val die De Gucht voor hem spande en zal nu alle verantwoordelijkheid voor de totale mislukking van de VLD moeten dragen. De Gucht zal hier als overwinnaar uitkomen. Het is immers duidelijk dat de VLD-jongeren Verhofstadt niet langer pikken maar (terecht!) aansturen op een nieuwe (en betere) leiding van de partij dan die van een premier die dan wel alle macht heeft maar die ook alles behalve het partijstandpunt verdedigt.

De Gucht kijkt intussen toe vanuit een skypiste en geniet van zijn zoete wraak.

13-02-2004


Guy Verhofstadt draagt nu alleen de verantwoordelijk-heid voor zijn partij. We staan vandaag vier maanden voor de verkiezingen. Als die voor de VLD verkeerd uitdraaien, kan hij naast Karel De Gucht gaan zitten. Op de ezelsbank.

Een Brusselse minister-president die ontslag neemt omdat hij de fiscale amnestie wat te vroeg en te ruim heeft toegepast. Groen! dat ei zo na uit elkaar spat door een familieruzie. Een eerste minister die een staatsgreep pleegt binnen zijn eigen partij. Het is de oogst van één dag Wetstraat. Zeg nooit meer dat politiek saai is.
Een putsch: een ander woord is er niet voor wat Guy Verhofstadt donderdag presteerde. Hij schoof zijn partijvoorzitter brutaal aan de kant, omdat die het had aangedurfd gebruik te maken van zijn parlementaire vrijheid. En overigens volledig in overeenstemming handelde met het partijstandpunt van de VLD over het migrantenstemrecht. Iets wat Hugo Coveliers eerder ook was overkomen.

Maar toen, zowel als nu, wekte dat partijstandpunt de ergernis van sp.a en vooral van PS op. En dus moest het VLD-programma even onder de stolp, om de lieve vrede in de regering te bewaren. We wisten het al, en het is nog eens bevestigd: de ware baas van dit land is Elio Di Rupo. Om hem te vriend te houden is Guy Verhofstadt zelfs bereid zijn eigen partijvoorzitter op te offeren.
Karel De Gucht is gedegradeerd tot conciërge. Hij mag op het VLD-huis letten, zorgen dat de lampen branden, kijken of de stoep en de toiletten proper zijn, bij de drukker de affiches voor 13 juni bestellen, de brievenbus leegmaken en de stoelen klaarzetten als de partijtop komt vergaderen. Voor de rest wordt hij geacht te zwijgen. Een grotere vernedering is nauwelijks denkbaar.

Oké, De Gucht heeft het natuurlijk zelf een beetje gezocht. Hij heeft Verhofstadt de voorbije dagen publiekelijk geprovoceerd en geplaagd. Goed wetende wat de risico's waren van dat haantjesgedrag. Wie Verhofstadt een beetje kent, weet dat hij geen tegenwerking duldt. De Gucht heeft gespeeld en verloren. Het is nu wachten op zijn reactie. Ik kan mij niet voorstellen dat hij zich zomaar bij het groot huisvuil laat zetten.
En hoe moet het verder met Guy Verhofstadt? Kan hij twee jobs combineren? Als eerste minister moet hij boven het dagelijks gewoel staan en álle burgers van het land vertegenwoordigen, Vlamingen zowel als Franstaligen. Als politiek leider wordt hij verondersteld zuiver de partijbelangen te verdedigen. Voor de hand liggende vergelijkingen met Tony Blair in Groot-Brittannië en Gerhard Schröder in Duitsland gaan niet op, omdat ze in die landen geen communautaire spanningen kennen.

Verhofstadt heeft nu de absolute macht. Maar hij draagt nu ook alléén de verantwoordelijkheid. Voor de regering én voor de partij. Tussen zijn regeringswerk door zal hij als partijleider voluit campagne moeten voeren. We staan vandaag precies vier maanden voor de Vlaamse en Europese verkiezingen. Als die voor zijn partij verkeerd uitdraaien, kan Guy Verhofstadt naast Karel De Gucht gaan zitten. Op de ezelsbank.

Paul GEUDENS

13/02/2004 Toscanië


Karel De Gucht blijft VLD-voorzitter maar premier Guy Verhofstdt neemt de politieke leiding van de partij op zich. Dat is het resultaat van een uren durend crisisberaad binnen de VLD nadat De Gucht en Verhofstadt frontaal botsten over het migrantenstemrecht. Vrij vertaald betekent deze oplossing dat Karel De Gucht gepromoveerd wordt tot directeur postzegels en de rest van de VLD gedegradeerd tot ja-knikkers ten dienste van nieuwe grote baas Verhofstadt.
Het was geen fraai gezicht, die discussies over het migrantenstemrecht binnen de regeringscoalitie en binnen de liberalen van de VLD. Wat Karel De Gucht bezielde om na een succesvol VLD-congres de wonde van het migrantenstemrecht andermaal open te rijten met een nieuw amendement, niemand begrijpt het. Dat hij vervolgens een akkoord binnen de meerderheid om zijn probleem op te lossen met een omzendbrief naast zich neerlegde, is zonder voorgaande, want daarmee zette hij zijn eigen eerste minister voor schut.

Guy Verhofstadt loopt er al een tijdje gefrustreerd bij. Door de ruzies tussen de partijen en in de VLD was er geen aandacht meer voor het regeringswerk, dat na de mega-ministerraad van Gembloux nochtans een nieuw elan had genomen. Dat zijn stoppen uiteindelijk doorsloegen nadat De Gucht voet bij stuk hield en zijn amendement toch indiende, is begrijpelijk. Maar de manier waarop hij nu orde op zaken stelt binnen zijn VLD en de partij andermaal degradeert tot zijn kiesvereniging, kan hem op termijn zuur opbreken.

Guy Verhofstadt verdedigt de beslissing om Karel De Gucht te dumpen en zelf de politieke leiding van de VLD op te nemen als goed voor de VLD en goed voor de regering. En hij verwijst naar buitenlandse voorbeelden van partijleiders-regeringsleiders. Dat is juist, al is het wel zo dat in die landen er meestal slechts twee partijen zijn. Maar van die buitenlandse voorbeelden moet Guy Verhofstadt ook weten dat hij nu als enige voor alles verantwoordelijk is en daar de gevolgen van moet dragen. Wint de VLD op 13 juni de verkiezingen, dan is dat enkel en alleen de verdienste van Verhofstadt. Maar verliest de VLD die dag de verkiezingen, dan is dat zijn en alleen zijn fout en zal Verhofstadt ontslag moeten nemen als leider van de VLD én als eerste minister. Zoals de zaken er nu voorstaan, ligt Toscanië heel dichtbij. Maar goed, Verhofstadt heeft nu alles zelf in handen, aan hem om nu te bewijzen wat hij allemaal kan.

Eric DONCKIER

VLD niet uit gevarenzone
Door Bart Sturtewagen

DE oplossing die het sanhedrin van de VLD bedacht om zich uit het open leiderschapsconflict tussen Guy Verhofstadt en Karel De Gucht te redden, overtuigt niet. Een voorzitter die aanblijft zonder bevoegdheden en een premier die in zijn plaats de politieke leiding waarneemt, dat is een constructie die uit nood geboren is. Ze kwam er slechts omdat een VLD-voorzitter niet zomaar kan worden opzijgezet. Alleen de leden die hem hebben verkozen, kunnen hem wegzenden.

Aangezien De Gucht zich gesteund voelt door zijn getergde partijachterban, wilde hij niet wijken. Maar voor Verhofstadt en de coalitiepartners was hij na zijn amendementstunt van woensdagavond persona non grata. Toen hij in de kamercommissie met een ongenadige reeks voorbeelden aantoonde wat voor geteisem SP.A, MR en PS bereid waren stemrecht te verlenen, tekende hij zijn politiek doodvonnis.

Al maanden begrijpt geen enkel extern waarnemer waarom de liberalen met dit dossier zo doelbewust naar de afgrond koersten. De zelfgefabriceerde catastrofe dreigde de VLD finaal onhoudbaar te maken als coalitiepartner. Met een partij die uit twee monden spreekt, valt eenvoudigweg niet te regeren. Door de liquidatie van De Gucht is op korte termijn dat gevaar bezworen. Maar de VLD is nog lang niet uit de gevarenzone.

Het wordt een huzarenstuk voor Guy Verhofstadt om zijn twee taken met elkaar te verzoenen. Voortdurend zal hij moeten kiezen tussen het bijeenhouden van de regering en het kalmeren van zijn vernederde partij. Als de coalitiepartners zijn kwetsbare positie aangrijpen om hem het leven zuur te maken, weten we meteen hoe groot de overlevingskansen van paars na 13 juni nog zijn.

De overige regeringspartijen maken immers ook hun berekening. De SP.A weet dat ze geen champagne moet drinken op een blunderende VLD. Als paars knoeit, lijdt ook de socialistische partij daaronder, leren de peilingen. Nu Groen! zich opnieuw laat verscheuren door de kartelgedachte, is de kans dat die partij de kiesdrempel haalt, weer kleiner. We stevenen dus recht op een Vlaams driepartijenkabinet af, met het Vlaams Blok als enige oppositiepartij lachend op de achtergrond.

Het is met de wetenschap van vandaag moeilijk om zich iets anders voor te stellen dan dat de VLD de verkiezingen verliest. Vanaf vandaag is nog slechts één man daarvoor aansprakelijk, Guy Verhofstadt. Zo heeft de officieuze kroonraad van de partij immers beslist. Hij heeft al een keer eerder in die omstandigheden een stap opzijgezet. Voor de partners is dat een factor van grote instabiliteit.

Aan Franstalige zijde stevent de PS dan weer op een grandioze versteviging van haar positie af. In de schaduw van het VLD-drama is immers de Brusselse minister-president, Daniël Ducarme, afgetreden wegens een betwist fiscaal dossier. Veel meer is er voor de tegenstanders niet nodig om, na de fiscale amnestie van Didier Reynders, de MR voor te stellen als ,,de partij van de fraudeurs''. Voeg daarbij dat de MR op haar rechterzijde zwaar bloedt door haar steun aan het migrantenstemrecht en het plaatje is helder.

Zonder enige inspanning wordt de PS meer dan ooit de partij die in België de lakens uitdeelt. Voorzitter Elio Di Rupo kan vanuit die riante positie zijn strategie bepalen. Hij weet dat er na de verkiezingen diepgaande sociaal-economische hervormingen op de agenda staan. Met een stabiele VLD die door een onbedreigde Verhofstadt aan de teugel wordt gehouden, kunnen de socialisten zaken doen. Maar wil Di Rupo dat avontuur induiken met een beschadigde en op revanche beluste VLD die hem zware toegevingen in de sociale zekerheid wil doen slikken?

Dat moet dan bovendien met een christelijke arbeidersbeweging die zich meer en meer tot motor van de oppositie maakt. Geen prettig vooruitzicht. In de PS leeft om die reden al langer het idee dat een rooms-rode coalitie minder risico inhoudt. Totnogtoe woog dat scenario lichter dan dat van een voortzetting van paars. Maar na de vertoning van politieke onbetrouwbaarheid die de VLD de jongste dagen ten beste gaf, is dat niet meer zo zeker.

Met dank aan Filosoof om ons mee te laten genieten van dit knap artikel.

Eigenaardig dat je zoiets nooit hoort vanuit het racistische kamp. Stel je voor een titel zoals deze: Jong-Vlaamsblok wil nieuwe voorzitter. Dat zou nogal een knal geven :)

Dat pleit mijns inziens voor de cohesie binnen het Vlaams Blok, niet Piano?

Gedwongen cohesie dankzij het cordon.

Snuif maar eens goed, Piano.

Ik dacht eerder aan begrippen zoals drill, partijtucht, censuur, zwijgplicht en meer van dattum. Jij zou het toch kunnen weten?

Eigenaardig dat jij er weer een Blok-discussie van probeert te maken. Blijkbaar wordt het ondemocratisch gedrag van de democraten niet echt gesmaakt.

Als je de achtergronden van het cordon sanitaire zou (willen) kennen, begrijp je meteen waarom Annemans en Co met een strop rondliepen in de Kamer. Die hebben ze namelijk OOK zelf rond hun nek gelegd. :roll:

Maar jongen toch, ik heb met het Blok geen uitstaans.
Jij hoopt dat alleen maar zodat je rustig verder kan gaan met het demoniseren van rechts.
Kwestie van je als goed PS-partijslaafje te kunnen profileren, zeker?

De enige die van al dat geklungel van Karel De Gucht, er inderdaad beter, correctie lees: groter van worden, is het VB.

Uiteraard dacht u daaraan. U bent dan ook SP.Aer. 8)

Nog effen en dan hebben we een tripartite (bij gebrek aan kleine partijtjes wegen de kiesdrempel) en nog welgeteld één oppositiepartij: het Blok. Een partij die ook nog achter een cordon werd gezet en dus niks verkeerd k�*n doen.

We zullen zien wie, wie een strop om de hals legde.

Nu nog dat proces 'in goede banen leiden' en we zijn klaar voor de volgende revolutie in dit land.

Yup, en ik heb er eerlijk gezegd mijn deugd in. Maar daarmee weten we nog steeds niet waarom je er een Blok-discussie van probeert te maken...

De Croo: "Voorzittersverkiezingen kunnen niet"

vr 13/02/04 - Jong VLD, de jongerenafdeling van de VLD, wil snel nieuwe voorzittersverkiezingen. Maar parlementsvoorzitter Herman De Croo zegt dat verkiezingen niet kunnen. Eminénce grise en ere-voorzitter van de VLD, Willy De Clercq, verdedigt de wissel aan de top van zijn partij.

De VLD-jongeren willen dat hun partij snel nieuwe voorzittersverkiezingen organiseert. Ze vinden het onaanvaardbaar dat de eerste minister tegelijk de politieke lijn van de VLD bepaalt. Voorzitster Dewi Van De Vijver van de VLD-jongeren vindt dat de partij snel een nieuwe, volwaardige voorzitter moet kiezen.

Tegelijk vindt Jong VLD dat de liberale lijn in de aanloop naar de Vlaamse en Europese verkiezingen zonneklaar moet zijn. In die zin is het onaanvaardbaar dat de regeringsleider het beleid van de regering en de politieke lijn van de VLD bepaalt.

Jong VLD heeft dan ook vragen over het feit of premier Verhofstadt tegelijkertijd de regering kan leiden en een duidelijke politieke lijn voor de VLD uitzetten.

Maar, zo stelt oud-VLD-voorzitter De Croo, voorzittersverkiezingen kunnen nu niet gehouden worden, want Karel De Gucht is nog altijd de officiële voorzitter.

"Het kan statutair niet", zegt De Croo. "De partijvoorzitter bij ons is verkozen door het ledenbestand. Elke partijvoorzitter is daar voor een vol mandaat, tenzij hij ontslag neemt of wanneer het congres daarvoor speciaal bijeen geroepen wordt en daar met een tweederde meerderheid over beslist".

Verhofstadt en De Clercq in andere tijden, maar met dezelfde verbondenheid.

De Clercq: "Een goede oplossing"

Willy De Clercq is de politieke vader van premier Verhofstadt. Afgelopen weekend speelde hij een cruciale rol op het VLD-congres met zijn pleidooi om in de regering te blijven. Ook nu verdedigt De Clercq premier Verhofstadt en de maatregelen die zijn genomen.

"Ik vind dat het een praktische, pragmatische, noodzakelijke en goede oplossing", reageert De Clercq bij het radionieuws. Of de oplossing ook een verbetering is, zal nog moeten blijken in de toekomst, zo zegt De Clercq nog. Hij wil niet bij de pakken blijven zitten met de verkiezingen in het vooruitzicht.

"Je moet daar niet over janken of jammeren", stelt De Clercq. "Zelfs een politicus moet naar het verleden kijken om de lessen te halen, maar hij moet vooral naar de toekomst kijken om te handelen. En wat ons betreft, als grootste regeringspartij, om te besturen."


bron: vrtnieuws.net