Citaat:
Oorspronkelijk geplaatst door Paracelsus
(Bericht 2804906)
Men moet prins Filip eerst een kans geven alsvorens hem de grond in te boren.
Sommige journalisten hebben er dan ook een sport van gemaakt hem te pas en te onpas door het slijk te halen.
|
Te onpas?
30-03-2006 Brussel
Prins Filip als wandelende Belgenmop
Bij de luchtmacht vroegen zijn mede-piloten of hij een avondje mee ging stappen. Ze hadden wat meisjes meegevraagd en die zouden ze vrijhouden. Een uur te laat arriveerde een pontificale stoet hofauto’s voor het kleine café. Binnen trok de prins zijn portefeuille en legde met een ruim gebaar tweehonderd franken neer (vijf euro). ‘Is dat genoeg voor vanavond?’, vroeg hij.
Wereldvreemd. Buiten de realiteit. Stuntelig, dommig, een houten klaas. Een wandelende Belgenmop. Zoals Nederland Willem-Alexander op handen draagt, zo diep lijken de Belgen zich te schamen voor hun kroonprins Filip.
Een paar dagen terug probeerde deze zich met een interview te verdedigen tegen de storm van kritiek op sullig optreden tijdens een staatsbezoek maar zijn ontboezemingen (‘Ik lees graag grote denkers’) hebben niet geholpen.
De tv-zenders VTM en RTL publiceerden gisteren een onderzoek met vernietigende cijfers. Slechts de helft van de Belgen voelt zich nog verbonden met het Belgische koningshuis, tweederde van Vlaanderen kan zich Filip niet op de troon voorstellen. Eén troost: bij de Walen liggen de cijfers iets hoger maar Filip probeert juist krampachtig Vlaming te zijn.
In de Vlaamse Story, een blad waar andere royalty juist omheen loopt, viel hij ooit het Vlaams Blok aan, dat volgens hem het land kapot maakte: ‘Dan krijgen ze toch met mij te maken en vergis u niet: ik kan een taaie zijn’, pochte hij. Wat hem op een standje van premier Verhofstadt kwam te staan wegens het overtreden van de hoofdregel van de monarchie: Filip moet onpartijdig blijven en mag zich zeker niet met politiek bemoeien.
Hij bedoelt het goed en hij wil zo graag. Maar het lukt hem niet. Dat is het beeld dat de man vanaf zijn jeugd achtervolgt. Veel persoonlijks is niet bekend, zijn broertje Laurent trok en kreeg altijd meer aandacht.
Op papier lijkt zijn opvoeding heel wat: de Militaire academie, Oxford, hij is Master of Arts in Political Sciences van de Stanford University (VS) en doctor honoris causa van de KU van Leuven. Maar inmiddels hebben genoeg klasgenoten en leraren uit de school geklapt om te weten dat hem telkens de hand boven het hoofd is gehouden, hij in feite nergens een echt diploma heeft gehaald maar certificaten kreeg. Het eredoctoraat veroorzaakte een golf van academisch protest en zelfs zijn grote liefde, straaljager vliegen, lukte hem niet echt: toen hij op moest voor zijn brevet kreeg hij zijn Mirage niet van de startbaan. En toch had hij even later dat papiertje.
Krantenknipsels zijn een aaneenschakeling van blunders en vergissingen. Toen hij militairen uit Rwanda moest verwelkomen vroeg hij hoe de vakantie was geweest. Bij een bezoek aan Engeland wilde hij meedoen aan een schietoefening met scherpschutters, waarop de Britten een soldaat opdroegen om nóg slechter te schieten dan de prins. ‘Hoe staat het hier met de varkenspest?’, vroeg hij aan de burgemeester van Brugge.
Nu staan koningskinderen altijd in de schijnwerpers en voorstanders wijzen er op dat Filip vast veel goed doet - maar dan ongezien - en dat hij juist zo belangstellend is voor de gewone mens. Maar daarin verliest hij het weer van zijn vader Albert, die indruk maakt door wel de juiste dingen op de juiste plaats te zeggen.
Zoals in elke monarchie gaan ook in België steeds meer stemmen op om het hof af te schaffen, dan wel terzijde te schuiven. Filip moet zich daar met hand en tand tegen verzetten en zou zich juist op de troon pas goed kunnen bewijzen. Of hij die haalt, is steeds meer de vraag. Zijn populariteit schoot alleen omhoog bij de geboorte van zijn drie kinderen. Geen slimme zet, aldus een anonymus aan het hof. ‘Nu zijn er alternatieven.’
http://www.destentor.nl/buitenlandstn/article213212.ece