De Garde |
24 juli 2007 20:39 |
Citaat:
Oorspronkelijk geplaatst door ministe van agitatie
(Bericht 2808407)
Afhankelijk van de definitie die je aan het woord 'volk' geeft, bestaan ze wel of niet.
Mensen die een gelijkaardige taal spreken, een geografisch gebied bewonen en diverse culturele aspecten gemeen hebben, zou je als 'volk' kunnen omschrijven. Ik heb derhalve 'ja' geantwoord.
Belangrijker is de vaststelling dat een volk (élk volk) het resultaat is van historische ontwikkelingen die altijd een combinatie van invloeden inhouden, zowel op taalkundig, geografische, cultureel en genetisch gebied zijn alle volkeren een combinatie en bestaat er dus niet zoiets als een 'zuiver' volk.
Een volk is een levende entiteit, een dynamisch gegeven dat permanent verandert. Het volk dat België bewoont is op honderd jaar tijd behoorlijk veranderd en binnen 100 jaar zal het nog meer veranderd zijn. Er is dus geen enkel rationeel argument om dat op de eerste plaats te zetten, temeer daar elk volk een zeer heterogeen gezelschap vormt dat zowel uit crapuleuze elementen als verheven figuren bestaat. Een volk is niet homogeen en het is niet statisch.
|
Ten dele ben ik het met je eens, ten dele ook weer niet. Een volk is inderdaad een levende entiteit, deels door interne dynamiek (zo is iedere generatie verschillend en iedere generatie gaat anders om met dingen) en deels door externe zaken (migratie, contacten met andere volkeren en culturen, massamedia,...).
Maar ten gronde blijft er een kern gemeenschappelijk, want dat verbindt het collectief geheugen van een volk.
Er is trouwens nog altijd een ander element in de discussie: de politieke belichaming van een volk, zijnde een natie. Ik moet je de theorie over 'an sich' en 'fur sich' (dacht ik toch) van Marx ook niet uitleggen? Of voor diegene die het niet zouden kennen: volk is de politiek passieve vorm, natie is de politiek actieve vorm. Ook dat speelt een niet te ontkennen rol in de evolutie van een volk.
En tot slot: in minstens twee denkrichtingen wordt volk wel aanzien als een referentiepunt: het personalisme (of de traditionele christendemocratie) en het nationalisme, die vertrekken van het individu in zijn leefwereld (gezin, wijk, gemeente of stad) en die volk aanzien als een element in de identiteit van een individu. Het leninisme aanziet nationalisme dan wel als deviationisme maar erkent er ook de kracht van.
Dus: bestaan volkeren? Natuurlijk. Worden ze allemaal politiek geïnstrumantaliseerd? Neen.
|