Politics.be - Benno Barnard en Derk Jan Eppink kruisen de degens over België (en Bplus)

http://www.knack.be/blog/opinie/71-6...elen.html#2398
Zeer interessant:

Citaat:

De betreffende column van Benno Barnard :

"In het Nederlandse weekblad Opinio gaat Derk Jan Eppink met ontblote pen mijn politieke ideeën te lijf, als een dolleman... En dus beklim ik mijn schans, mijn belgicistische, Duits-romantische, anti-amerikaanse, antikatholieke, paarse schans, om van me af te slaan... Van alle adjectieven in de vorige zin klopt alleen het eerste. De overige zijn fantasma's van mijn geëerde tegenstander, die de vreemdste figuren in de lucht beschrijft.

Ik spreek over de katholieken als ik de Vlaamse christendemocraten bedoel, constateert Eppink, iets wat overduidelijk mijn antikatholicisme verraadt.
Wat een reusachtig non sequitur!

Alle rechtse journalisten van Vlaanderen passen samen in één telefooncel volgens Eppink. Dat je dan claustrofobisch wordt, begrijp ik - maar waarom zo paranoïde?

Ik ben absoluut niet antikatholiek. Nogal wat Vlaamse intellectuelen, die onder de tortuur van een pensionaatsjeugd hebben geleden, zijn dat wel. Met sommige collega's heb ik over dit onderwerp ruzies uitgevochten, omdat ik het onverdraaglijk vond dat ze hun persoonlijke frustraties op mijn - anglicaanse - achtergrond projecteerden.

Dat ik de katholieke lijsttrekker Yves Leterme niet omhels, heeft alles te maken met het feit dat ik hem nog nooit ook maar één uitspraak van geestelijke of intellectuele aard heb horen doen. Leterme is in dat opzicht veel meer een product van de televisiepolitiek dan de door Eppink verachte Guy Verhofstadt, die graag met zijn liefde voor de belles lettres pronkt, wat in electoraal opzicht volslagen nutteloos is. Leterme hult zich gewoonlijk in nietszeggende uitspraken, zoals de keizer in nieuwe gewaden - dit ten behoeve van de minder geletterde kiezer.

Mijn grote liefde onder de politici is overigens niet Verhofstadt, maar wel de historicus Bart De Wever, retorisch begaafd en intellectueel uitdagend. Helaas is hij de leider van de door mij verfoeide separatisten, terwijl ik hem maar al te graag het Belgische model had horen verdedigen. Maar misschien behoort het tot de voor Eppink onuitstaanbare Belgische paradoxen om een honorabele vijand als De Wever aan te prijzen. Hetzelfde zou ik anders ook met Eppink doen, als hij maar niet zoveel arabesken in de lucht uitsneed.

Ik ben niet speciaal voor of tegen paarse regeringscoalities. Ik ben evenmin voor of tegen rooms-liberale of rooms-rode coalities. Ze horen allemaal bij het democratische spel van regeren en opponeren; ik kan in alle kleurencombinaties en alle bijbehorende partijen wel iets goeds aanwijzen.

Ik vind het uitstekend dat de Waalse socialisten verloren hebben: Wallonië is bezig in zijn eigen grondsop weg te zinken en de socialisten hebben het er al veel te lang voor het zeggen. Dat ze het er voor het zeggen hebben, heeft natuurlijk wel iets te maken met de erfelijke armoede in Luik en Charleroi, met de verhalen over kinderen die zelfs hun grootouders nog nooit hebben zien werken. In die omstandigheden tegenover het Vlaamse electoraat als remedie het verbreken van de solidariteit voorstellen, en dat maskeren met praatjes over 'beter bestuur', boezemt mij weerzin in.

Zowel de fascisten - het zijn fascisten, hun historische partijprogramma behelst het staatscorporatisme; ik hoop dat Eppink het mij vergeeft dat ik antifascistisch ben - als de separatisten verkondigen al jaren dat ieder Vlaams gezin om de zoveel tijd een auto uit de middenklasse cadeau doet aan een Waals gezin. Dat is onsubtiel, wat zeg ik, onwelriekend. Men vergeve mij dus dat ik enige achterdocht jegens de kartelpartner van de katholieken voel.

Eppink rakelt ook mijn lidmaatschap van B Plus op. Hij schildert deze organisatie als een gauchistisch bolwerk af, een loge van romantische - hoe noemde hij dat nu - 'freischwebende Intelligenz', van naïeve Ariels in het luchtruim van de geest dus. België is het enige land ter wereld waar een vaderlandslievende vereniging als verdacht wordt beschouwd.

In werkelijkheid wordt B Plus, een beweging die verzoening en begrip binnen het federale België nastreeft, eerder bevolkt door artsen, advocaten, een enkele lichtjes beschimmelde notaris en soortgelijke keurige burgerij; tot de meer opvallende leden behoren voorts een paar suspecte lieden als Geert van Istendael en ik. Schrijvers plachten honderd jaar geleden de Vlaamse beweging te steunen; Eppink zou zich eens moeten afvragen waarom ze dat tegenwoordig niet meer doen. Maar ook industriëlen zijn lid van B Plus, zoals de zeer Vlaamse baron Paul Buysse, de grote man van Bekaert, die evenveel van een linkse intellectueel heeft, of überhaupt van een intellectueel, als ik van een bedrijfsleider; en diverse politici wier namen tot Eppinks verbeelding zullen spreken, zoals de ex-premiers Wilfried Martens en Mark Eyskens, die beiden katholiek zijn, carrière in de katholieke partij hebben gemaakt...

Maar er zweeft nog een gat in de lucht. Volgens Eppink zou ik als minnaar van België een erfgenaam van de Duitse romantiek zijn.

Het is duidelijk dat hij aan mijn verstand twijfelt, maar helaas is hij degene die de denkfout maakt, in dit geval als gevolg van een nogal cruciale historische vergissing. Want ondanks mijn liefde voor de gedichten van Novalis en de muziek van Mendelssohn ben ik me er - wanneer het op politieke onderwerpen aankomt - terdege van bewust dat nu juist de Duitse romantiek het Nibelungenmonster van het etnische nationalisme heeft gewekt. Het zou wel erg raar zijn wanneer ik, bestrijder van de separatisten, die draak als huisdier hield."

En nu de repliek:

Citaat:

Twee weken geleden kreeg publicist Derk Jan Eppink een veeg uit de pan van Benno Barnard in diens wekelijkse Knack-column Het geslepen potlood. Eppink riposteert:

Na een harde landing staan Benno Barnard en Geert van Istendael op vaste bodem, al zijn hun tenen wel erg lang. Ze reageren uiterst gepikeerd op mijn poging om uit te leggen waarom Vlaamse intellectuelen de plank misslaan: ze miskennen Vlaanderen zoals het is en idealiseren een België dat verbrokkelt. Laat ik me vooral richten op de culturele en economische dimensie die België tot een van de meest gecompliceerde en boeiendste landen van Europa maken.

Om de Belgische psyche te begrijpen moet men weten dat Franstaligen numeriek de minderheid zijn maar zich gedragen als een culturele meerderheid, terwijl de Vlamingen de meerderheid vormen maar zich gedragen als een verdrukte minderheid. Dit heeft te maken met de volledige transformatie die België in 100 jaar onderging. Vlamingen zijn van arm veel rijker geworden. Franstaligen waren de rijken, maar ze verarmden in relatieve zin.

Ondanks de omgekeerde economische krachtsverhoudingen bleef de mentale basishouding bijna dezelfde. Franstaligen kunnen in de taal van Molière vrij hautain spreken over die 'Vlaamse boeren', en bij Vlamingen gaan alle haren rechtop staan als ze zich gekleineerd voelen. Vlaanderen is economisch geëmancipeerd, maar het heeft geen culturele elite die zelfvertrouwen uitstraalt. Integendeel, die culturele elite schaamt zich voor het eigen Vlaanderen en doet liever gewichtig met de Franstalige elite in Belgische kringen, zoals B-plus. De grootste supporter van B-plus is het Hof, dat volgzame Vlaamse intellectuelen (van kunstenaars tot politici) pampert met audiënties, prijzen, titels en eretekens. Dat is handig, want zo incorporeert het Hof een culturele elite die anders mogelijk weerspannig zou worden.

Ik geloof graag dat Barnard geen antikatholiek is, want hij mist die frustratie over de almachtige kerk. Van Istendael geeft wel toe 'antiklerikaal' te zijn. Dat is zijn goed recht en maakt veel duidelijk. Toch trapt Barnard de doorsnee-Vlaming vaak op de ziel, zoals in Knack van 27 januari 1999, toen hij priester-dichter Guido Gezelle volledig onderuit haalde onder de titel 'Ons groot nationaal dichtertje'. Ik heb in Vlaanderen honderden zalen en gezelschappen toegesproken en nog nooit zulke scherpe opmerkingen gehoord als over Benno. Hij heeft ze gekrenkt. Vlamingen hebben alles moeten doen om het Nederlands te behouden en culturele autonomie te krijgen, en nu komt daar Barnard die de icoon Gezelle vernietigt. Was dat nodig?

Als Benno zo graag in Vlaanderen woont, waarom noemt hij het dan een 'nogal racistische windstreek'? In zijn repliek op mij gaat hij verder. Hij noemt de Nieuw-Vlaamse Alliantie (N-VA), de kartelpartner van de christendemocraten, 'fascisten'. Ik ken de twee boegbeelden, Bart De Wever en Geert Bourgeois, vrij goed maar dat zijn toch echt geen 'fascisten'. Ik ken overigens weinig Vlaamsgezinde politici die zo - typisch Belgisch - wendbaar zijn als De Wever en Bourgeois.

Vlaanderen heeft wel een economische elite; ik heb er ook geregeld spreekbeurten mogen geven. Die is uitgesproken pro-Vlaams en bezit wel zelfvertrouwen. Volgens Benno omarmen die 'nieuwe rijken de fascisten, separatisten en poujadisten'. Weer zo'n kleinering van ondernemers die van Vlaanderen een welvarende regio hebben gemaakt. Linkse intellectuelen houden niet van ondernemers, ze vinden hen padjakkers in grote auto's. Het zijn echter wel de ondernemers die werkgelegenheid scheppen; niet de linkse intellectuelen. Maar ondernemers zijn politiek vaak 'rechts' en daarmee voor Barnard in moreel opzicht benedenmaatse nouveaux riches. Intellectuelen als Barnard en Van Istendael leven in een enorme culturele kloof met Vlaanderen, dat ze 'benauwd, reactionair en xenofoob' vinden. Links Vlaanderen is dan ook nog maar 25 procent. Benno en Geert, probeer eens te analyseren waarom jullie Vlaanderen niet meer begrijpen? En waarom Vlaanderen jullie niet.

Het is opvallend hoe weinig Barnard en Van Istendael van economie weten. Het lijkt wel alsof ze nooit een economieboek hebben ingekeken. België is een land met twee snelheden: het rijke Vlaanderen en het minder welvarende Wallonië. Beide vinden dat via 'solidariteit' de welvaartskloof jaarlijks gedicht moet worden. Vlaanderen betaalt ongeveer 5 tot 6 miljard euro per jaar aan Wallonië, via de kanalen van de sociale zekerheid. Dat is net zo veel als Nederland tot voor kort jaarlijks netto bijdroeg aan de Europese Unie. Maar solidariteit heeft ook haar beperkingen. Vlaanderen ziet dat er weinig gebeurt met dat geld, en dat Wallonië de facto subsidieverslaafd is.

Zo zijn werkloosheidsuitkeringen in België onbeperkt in de tijd. In Wallonië zijn mensen in regio's als de Borinage generaties werkloos. En de daar heersende Parti Socialiste is totaal corrupt. Als dat zo doorgaat, raakt de 'solidariteit' uit Vlaanderen uitgeput. Wie de verkiezingen van 10 juni analyseert, ziet dat in Vlaanderen partijen hebben gewonnen die deze 'solidariteit' willen beperken. Als binnenkort de financiële lijken van Verhofstadt II uit de kast vallen, zal blijken hoe slecht de Belgische staatskas ervoor staat.

Ik zou hopen dat Benno en Geert met een concept komen om Wallonië uit het slop te halen, want dat is de enige redding van België. Persoonlijk ben ik geen voorstander van een separatie, maar ik zie het gevaar. De Walen zien het ook. Toen de RTBF eerder dit jaar een 'nepjournaal' maakte over de scheiding van België, ging er een schokgolf door Wallonië. De Walen geloofden het omdat ze het al jaren vrezen, en ze weten dat Wallonië economisch niet levensvatbaar is. Separatisten zien in scheiding de allesomvattende oplossing. Dat is onjuist. Men kan een staat veranderen, maar niet de geografie. Naast Vlaanderen zal een arm Brussel en Wallonië blijven. Economisch herstel is daarom nodig.

Vreemd genoeg gaat Geert van Istendael bij hardnekkige problemen te rade bij 'sommige oplossingen van de DDR'. Ik geloof graag dat Geert nooit het autoritaire karakter van de DDR omhelsde, al was dat wel de kern van die staat. Maar ik begrijp niet waar hij die nestwarmte van de vroegere Oost-Duitse staat ziet. Zo noemt hij 'volledige werkgelegenheid' als voorbeeld. De DDR had inderdaad zoveel staatsambtenaren, onder wie Stasimedewerkers, dat er werk voor iedereen was. Maar vaak nutteloos en onproductief werk. Hij vindt dat er bij ons ook 'kunstmatig' werk moet worden gecreëerd.

Dat gebeurt al: de meeste van de 160.000 nieuwe banen onder Paars waren kunstbanen. Maar die werkgelegenheid kan alleen worden gefinancierd door productieve banen, de ruggengraat van de economie. Hoe wil Geert de economie opkrikken? Door hogere belastingen! U leest het goed. Hogere belastingen in een land met een belastingdruk van 45 procent, een van de hoogste in Europa. Geert steunde bij de laatste verkiezingen de groenen. Hij keert zich tegen het 'minder-belastingen-populisme'. Wie in België pleit voor lastenverlaging is volgens Geert een populist.

Veel Vlaamse intellectuelen worden helaas getroffen door culturele verwijdering van hun publiek en door economische naïviteit. Ik vrees dat gebrek aan realiteitszin hun droomwereld van België als een welvarende en multiculturele baken voor Europa danig zal verstoren.