Politics.be - Belgische justitie: il faut le faire

(Doorbraak)

De Belgische justitie werkt razendsnel. Nadat Cassatie op 18 november
besloot de zaak tegen het Vlaams Blok door te verwijzen naar Gent, zal de
partij aldaar op 1 maart verschijnen voor het Hof van Beroep, dat binnen
de twee weken uitspraak zal doen. Minder dan vier maanden na de doorverwijzing!
Il faut le faire!

De Belgische justitie werkt al vele
decennia razendsnel. Dat bleek reeds in
1979 in de zaak tegen Lydia
Montaricourt. Deze Française, die een
Brussels luxebordeel uitbaatte, werd op
19 februari 1979 gearresteerd tijdens
een huiszoeking in de marge van het
corruptieschandaal rond Eurosystem
Hospitalier, het door onze toenmalige
prins (en huidige vorst) Albert onderhandelde
contract om hospitalen te
bouwen in Saudi-Arabië. De politie
nam bij de hoerenmadam een klantenlijst
in beslag, waarop de namen prijkten
van een zekere Beaurir en een zekere
Albert, alsmede foto’s genomen
tijdens orgieën, een dildo en 200 000
frank.
Montaricourt werd op 2 mei 1979,
amper twee en halve maand na haar
arrestatie, veroordeeld tot 15 maanden
met uitstel. Ze kreeg haar dildo en
200 000 frank terug en vertrok prompt
naar haar geboorteland Frankrijk. De
klantenlijst en de foto’s raakten
nadien, zoals in 1990 tijdens een parlementair
onderzoek bleek, “verloren” in
de kelders van het Brusselse Justitiepaleis.
De rijkswachters die de huiszoeking
hadden verricht, wisten de parlementariërs
onder ede te vertellen dat ze
op de naaktfoto’s hun baas, luitenantgeneraal
Beaurir, hadden herkend
‘zoals God hem heeft geschapen.’

NIETS MEE TE MAKEN

De Belgische justitie werkt tergend langzaam.
Dat ondervindt Paul Marchal die
pas op 1 maart het proces ziet beginnen
tegen Marc Dutroux, de moordenaar
van zijn dochter. Dat is acht en half jaar
na haar ontvoering en zeven en half jaar
na Dutroux’ arrestatie.
De Belgische justitie werkt tergend
langzaam. Dat bleek ook tijdens het
proces tegen de moordenaars van
André Cools, die zich pas twaalf en een
half jaar na de aanslag door de recht-
bank tot milde straffen hoorden veroordelen
‘omdat de feiten al zo lang
geleden waren.’
De Belgische justitie werkt soms zó
langzaam, terwijl ze nochtans bewezen
heeft dat ze razendsnel kan werken, dat
men wel moet vermoeden dat er opzet
mee is gemoeid. Telkens een zaak de
heersende politieke klasse van de dag
in verlegenheid kan brengen, wordt ze
zodanig gerekt dat er een hele politieke
generatie overheen gaat. De nieuwe
politieke klasse, grotendeels bestaande
uit de zonen van de oude, kan dan zeggen
dat zij met de belastende feiten van
het verleden ‘niets te maken’ heeft.
Aldus concludeert de pers dat ‘het proces-
Cools sowieso het proces was van
een PS die niet meer bestaat.’ (Knack,
14 januari) Aldus zal het regime over
de disfuncties van politie en gerecht in
de periode voorafgaand aan de arrestatie
van Dutroux kunnen zeggen dat dit
situaties zijn ‘die vandaag niet meer
bestaan’.

VERJARING VERSCHOONT

De Belgische justitie werkt ook met
opzet traag om de vriendjes van het
regime te beschermen. Zo kreeg Noël
Slangen op 7 januari een voorwaardelijke
celstraf wegens het gebruik van
valse offertes om overheidsopdrachten
in de wacht te slepen. Noteer echter
dat de eerste beschuldigingen tegen
Slangen door het Rekenhof reeds dateren
van 1994 en dat de veroordeling in
eerste aanleg dus bijna tien jaar op zich
liet wachten. Slinkse Slangen weet bijgevolg
dat, indien hij in beroep gaat,
de zaak verjaard zal zijn alvorens het
tot een uitspraak komt. ‘Eens corrupt,
altijd corrupt’. Geldt immers niet: de
verjaring verschoont de feiten?
Zo concludeerde het Brusselse Hof van
Beroep op 8 oktober 2003 dat er geen
straffen opgelegd konden worden in de
smeergeldaffaire rond de obussenleveringen
aan het leger in de periode 1985-
1990. Daardoor ging niet alleen voormalig
defensieminister Freddy Vreven
vrijuit, maar ook lobbyist Johan
Lampaert, die in september 1998 in
eerste aanleg was veroordeeld en van
wie de corruptie was bewezen. Hij
moet zelfs geen schadevergoeding
betalen aan de burgerlijke partij omdat
de zaak is verjaard. De behandeling in
beroep had vijf jaar op zich laten
wachten.
Zo werd Carla Galle op 26 november
vorig jaar in beroep vrijgesproken
wegens schriftvervalsing in 1991. Ze
was hiervoor in juni 2001 in eerste
aanleg veroordeeld na een proces dat
zeven jaar op zich had laten wachten.
De zaak verjaarde in juli 2001.
Zo werd Omob-topman Léon Lewalle
op 22 september vorig jaar veroordeeld
wegens het verduisteren van 2,3 miljard
frank in 1994. Een deel van het
geld is nog steeds niet terecht, maar
ook Lewalle is in beroep gegaan en
heeft reeds aangekondigd dat hij daarna
naar Cassatie trekt waardoor hij
weet dat hij uiteindelijk wegens verjaring
de dans zal ontspringen.

ANDERE REGELS

Voor de vijanden van het regime gelden
in de Belgische modelstaat echter andere
regels. Het Vlaams-Blokproces zal in
minder dan vijf jaar de weg hebben
afgelegd vanaf de aanklacht in 1999,
over eerste aanleg, beroep, cassatie tot
nieuwe uitspraak in beroep. Hier zijn
ook geen verjaringen van toepassing.
De partij staat immers terecht op basis
van uitspraken en geschriften eind jaren
tachtig, begin jaren negentig.
Van het proces-Cools mag dan al
gezegd worden dat het een proces was
‘van een PS die niet meer bestaat’,
omdat de partij uit 1991 die uit 2004
niet meer is, voor het Vlaams Blok
geldt zulks niet. “Fascisten” krijgen
nooit verschoning, zelfs niet als het om
jeugdzonden gaat. Voor hen geldt:
‘Eens extreem-rechts, altijd extreemrechts’.

Paul Belien