Mislukte eenheidstaat van Indonesie
 

De eenheidstaat van Indonesia bestaat pas 62 jaar en het ligt van begin af aan onder vuur.
In verschillende delen van het rijk wil de bevolking zich losmaken. Soms zijn zelfs guerrilla-groepen actief en is er nu al sprake van veel geweld.
Waar liggen de conflicthaarden en wat is daar precies aan de hand?


Opstandige provincies in Indonesie


Oost Timor (is al onafhankelijk)
Atjeh
Molukken
Kalimantan
Papoea

Valt Indonesië uit elkaar?

Indonesië bestaat uit 13.000 eilanden met verschillende volken, religie en culturen.
Het samenhangende archipel is een creatie van de Nederlandse kolonie.
Na de onafhankelijkheid in 1949 is welbewust gekozen een eenheidsstaat tot stand te brengen.
Etnische, religieuze en sociale tegenstellingen tussen de bevolkingsgroepen werden onderdrukt.

Kan een eilandenrijk van 13.000 eilanden een eenheid zijn?
Nu Indonesië in een economische en politieke crisis verkeert, blijkt de eenheid ver te zoeken.
Gaat Indonesië uit elkaar vallen?

Mishandelingen door indonesiche leger/politie
 

Volkeren die opkomen voor hun onafhankelijkheid of vrijheid worden altijd door het indonesische leger/politie bruut mishandeld.

Oost-Timor is een land waar de meeste vrouwen alvast mogen leven met enorme schande...

Nederland heeft Indonesië helemaal niet gemaakt. Na de onafhankelijkheid wou men een federatie tot stand brengen. Die hield niet vol want opstandelingen grepen de macht en stichtten een centralistische eenheidsstaat.

Als ik het goed begrijp is Maleisië een federatie met twee deelstaten op het eiland Borneo. Op dat is er ook een deel van Indonesië, en heb je ook nog het land Brunei.
Tijdens een oorlog hebben Maleisië, Indonesië en zelfs de Filippijnen reeds ruzie gemaakt daarom.
Je zou kunnen zeggen dat Nederland het land niet gemaakt heeft, maar je kan je wel afvragen of Nederland niet verantwoordelijk is voor de huidige grenzen?

Nou, Nederland mocht in principe niet ingrijpen van de internationale gemeenschap. Het was namelijk zo dat na de Japanse bezetting, Nederland wel probeerde het gebied terug te winnen, maar dat dat mislukte, omdat er geen steun was de internationale gemeenschap. Men begon een Federatie van Indische Republieken (o.i.d. :oops: ), maar vanuit Java kwam een nieuwe centralistische beweging op die alle andere ging overschaduwen.

Ik bedoelde NIET de eenheidstaat maar het hele Archipel!
Voor de komst van de Hollanders waren de volkeren los van elkaar,, ieder zn eigen cultuur en taal met zn eigen dorpshoofden!
De naam Indie of indonesie bestond nog niet eens!

Annexatie door Indonesie
 

Dat weet ik wel. Dan heb ik het blijkbaar verkeerd gelezen. :oops:

Mag ik u er even op wijzen dat je door je teksten volledig in het vet te zetten er de argumentieve waarde niet van verhoogt?

Waarheid als een BUS

De grenzen van landen in een groot deel van de wereld zijn zo samengesteld. India bijvoorbeeld kent net zoveel verscheidenheid als Europa maar is door de gezamelijke onderdrukking en bevrijdingsbeweging toch één land geworden, met tot nu toe 'slechts' Pakistan en Bangladesh tot gevolg. Er is echter ook niet zoveel 'historisch' alternatief, op veel plekken zal de bevolking nog in een hele 'kleine' wereld geleefd hebben, met inderdaad een eigen dorpshoofd en daarboven misschien nog een raad die een wat groter gebied verbond. In Europa hebben de staten zich redelijk natuurlijk naar de ontwikkelingen kunnen vormen, in een groot deel van de wereld moest er na de tweede wereldoorlog echter opeens een moderne staatsstructuur uit de grond gestampt worden. En misschien word er juist daarom wel meer aandacht besteed aan culturele identiteit, wie er wel bij jouw volk hoort en wie niet. Hier kan een Groninger ook wel zeggen dat hij meer op een Oost-Fries lijkt dan op een Zeeuw, maar hij zal zich er meestal niet druk om maken, daar hebben mensen het idee dat de huidige grenzen hen zijn opgedrongen, wat natuurlijk ook wel zo is. Maar goed, heeft er iemand een redelijk alternatief?

Multiculturele samenleving volgens mengelpot model dat diens inwoners ontneemt van een eigen identiteit en elk streven naar zulks identiteit afschilderd als verwerpelijk extreem rechts.

Leven van Dictator Soeharto
 

Soeharto was meer dan dertig jaar lang de onbetwiste leider van Indonesië. Zijn leiderschap werd gekenmerkt door corruptie en de grootschalige schending van mensenrechten.


Begin jaren zestig brokkelt de macht van Soekarno af. De chaos die in het land ontstaat, bereikt een hoogtepunt in 1965 als zes generaals door soldaten worden vermoord. Het is Soeharto die weet te profiteren van de situatie, en de belangrijkste strategische punten in handen krijgt.
De nasleep van deze gebeurtenissen is buitengewoon gewelddadig.

Soeharto zet meteen de toon voor het regime dat komen gaat. Een kwart miljoen mensen verliezen het leven, waaronder veel communisten.
In 1966 wordt hij de officiële leider van Indonesië. Hij kondigt een nieuwe koers aan: de 'Orde Baru'. Deze 'Nieuwe Orde' heeft twee pijlers: politieke volgzaamheid en economische ontwikkeling.

Dertig jaar lang blijven dit de pijlers van de Indonesische maatschappij. Indonesië maakt een economische en industriële ontwikkeling mee, hoewel de welvaart niet gelijk wordt verdeeld onder de bevolking.

Tegelijkertijd ontpopt Soeharto zich tot een heuse dictator, die niet terugschrikt voor politieke zuiveringen en de schending van mensenrechten.
Tot 1998 houdt Soeharto Indonesië is zijn greep.
Als de Aziatische economische crisis uitbreekt, is zijn positie onhoudbaar, de roep om democratisering steeds heviger. Hij komt ten val in 1998. Zijn opvolger is Habibie, de eerste democratisch gekozen president van Indonesië.

Soeharto wordt in binnen- en buitenland verguisd en gehaat. Wegens zijn slechte gezondheid weet hij te ontkomen aan processen die in 2000 tegen hem worden aangespannen.
Het einde van zijn regime betekent openheid en democratisering in Indonesië. Maar Soeharto heeft een erfenis nagelaten van corruptie, separatisme en een grote machtspositie van het leger. Die erfenis zit diepgeworteld in de Indonesische maatschappij en zal de politiek nog vele jaren bepalen.

Soeharto werd in 2000 aangeklaagd voor het verduisteren van zo'n 600 miljoen dollar, zijn gezondheid was te slecht om voor te komen.

Als ik even de kaart bekijk is maar een 10tal eilande de moeite waard.

Voor zover ik weet zijn de rest van de eilanden ter grootte van de Shetlands in de Noordzee.

Nu is de vraag: leven die volkeren en culturen door elkaar of gescheiden in mooi afgebakende gebieden?

Als ze door elkaar leven wat het meest waarschijnlijke is kan je het beter een centrale staat laten

Fysieke grensen zijn over het algemeen goede landsgrensen. Eilanden zijn over het algemeen eigen landen. Voorbeelden: VK, Ierland, Sri Lanka. Unitaire archipelago's zijn eenvoudigweg zeldzaam zo niet onbestaand.

Is niet unitair en kent afscheidingsbewegingen in Schotland, Ierland, Wales en Cornwall. De huidige premier van de Schotse regering is een separatist.

Dit is dan weer een verdeeld eiland.

Sri Lanka kent dan weer een tamelijk gewelddadige afscheidingsbeweging: de Tamiltijgers. Kortom, geen van deze voorbeelden lijkt de stelling dat fysieke grenzen goede landsgrenzen zijn echt te bevestigen.

Japan is er een van. De afscheidingsbeweging op de Rioekioe-eilanden staat vrij zwak, ondanks de afstand met de "moedereilanden" en de eigen taalkundige identiteit (die helaas stilletjesaan aan het verdwijnen is).

Ik geloof dat ook de Bahama's, de Malediven en Kiribati unitair zijn.

EDIT: Kan het zijn dat ik je ironie hier verkeerd begrepen heb? :oops:

http://upload.wikimedia.org/wikipedi...ethno_1972.jpg


Ethnisch gezien is indonesie dus niet mooi op te delen als ik de kaart bekijk

Zeg maar de volledige regering (oke, het is wel een minderheidsregering ;-) )

In het noorden heb je ook de Ainu maar die zijn al grondig geassimileerd (nog maar vijftien moedertaalsprekers of zo?)

Toch is er wel ergens een grond van waarheid in dat het voor de Ierse nationalisten bijvoorbeeld wel handig is dat het land dat zij opeisen niet grenst aan Engeland, een vloeiende overgang is er dus niet.

Inderdaad: een die gevormd wordt door de eerder sociaal-democratische P�*rtaidh N�*iseanta na h-Alba(Schotse Nationale Partij), en gedoogsteund door de P�*rtaidh Uaine na h-Alba (Schotse Groene Partij) die ook voor onafhankelijkheid is. In de vorige legislaturen was er ook de links-radicalere P�*rtaidh Sòisealach na h-Alba (Schotse Socialistische Partijen), maar die heeft stemmen verloren door interne verdeeldheid en een afsplitsing.

Ik zeg het maar om de aanhangers van het dogma "links=unitarisme" eventjes te doen gruwelen ;-)

Er zijn inderdaad nog maar weinig mensen die het Ainoe spreken, al zou er een zeer lichte revival zijn. Ainoe (of Oetari, zoals ze zichzelf noemen) hebben echter nog steeds in zekere mate af te rekenen met een sociaal stigma. Niettemin zijn er velen die zich Ainoe noemen zonder de taal daarom te beheersen. Ze zijn enkele jaren geleden ook erkend geworden als minderheid. Ik heb echter geen weet van een staatkundig aspect van Ainoe-emancipatie (lees: Ainoe-separatisme), al sluit ik niet uit dat het bestaat. Het lijkt me echter zeer miniem.

De "Rioekioeaanse" beweging lijkt me actiever, zij het nog steeds minoritair en hopeloos verdeeld. Zij komt vooral in de aandacht door protesten tegen de Amerikaanse militaire aanwezigheid.

EDIT: Bij nadere controle lijkt het getal "15" te slaan op het aantal mensen die de taal 15 jaar geleden dagelijks spraken. Het aantal mensen dat het spreekt lag toen iets hoger. De allerhoogste schatting van moedertaalsprekers is een duizendtal - nog steeds minder dan 1% van de totale Ainoebevolking.