Over een gemeen begrip 'competitie' genaamd
 

We wisten het allemaal:reeds als peuters,ons ouders namen ons mee naar de poorten van een institutie dat ons zou “opvangen”.Op het leeftijd van drie,klaarblijkelijk,toch voor een aantal,dat deze eerst vorm van “verplichte socialisatie”(noem het zoals je wilt)er niet door kon.Sommigen lieten tranen vloeien,aanderen lieten hun voeten slepen,we uitten ons tegenstaand met ons weinig middelen et ons kleine opstanden met een nieuwe woede maar op scherp.


Het lager onderwijs voorbij,stappen we in “ de wereld van de groten”-zoals de leraren ons vertelden als zij ons ontvingen in het lager en in het hoger,met als voornaamste kenmerkte:het punten systeem.Wie heeft er geen herinnering naar een pijnlijk vijf op twintig,met een even pijnlijk commentaar van het soort”onvoldoende”of”ondermaatse huiswerk”?


Zonder de school,de leerstoffen,de methodologie te kiezen,kwamen we gewoon voor de angst dat we voelden als we dachten dat ons ouders een slecht rapport zouden kunnen inkijken.Herinner je deze rapporten,waarin ons gemiddeld tussen het hoogste en het laagste uitkwam,een vergelijking,zo hard als een slag van een wapenstok.De trots van “het succes”voor de ouders van het kind met ietje te veel ijver,de schande voor dat van “de domme”waarin zij hun hoop staken.En het ongeluk voor deze aan wie men liet begrijpen dat ze “niet goed genoeg zijn”,doordat zij”onder het gemiddeld zijn”.Beetje bij beetje liet het systeem ons “de deugd” van de competitie slikken als unieke middel om ons sociaal kansen,de grote mythe van samenlevingen in hierachie.Onze punten rapporten zijn de voorgangers van onze loonfiche,de leerstoffen die we slikken zijn ons toekomstige pestjobs.


Wij ondergingen de schande van een punten saldo onder de vreselijk grens van “10 op 20”,We zullen de schuld voelen van werkloosheid of laagste inkomsten ondergaan.We begrepen geen wiskunde dus zijn we gedoemd te fallen.


En om ons te overtuigen dat we minderwaardig zijn komen ze af met het voorbeeld van de “self-made man” dat van nergens een emperium bouwde...


De school is zo gemaakt omdat het systeem nood heeft aan een wachtkamer om onze denken te formateren,om ons de gewoonte te laten opnemen om de anderen niet als een kamaraad te bekijken maar als een toekomstige tegenstaander,dat “beter”of “slechter”gaat zijn,in functie van zijn capacitiet zich in te passen in de wereld van hierarchie en dominantie.


Want deze capaciteit,welke goede uitbuiters aan éne kant of goede onderworpen slaven maakt,is één van de sleutel van het systeem,het is van groot belang het een onvoorwaardelijk kritiek te blijven leveren,met als hoogste en duidelijk doel,een leven waarin het woord”chef” de plaats ruimt voor het woord”makker”.Een wereld waarin solidariteit de kont van de competitie schopt.

Ik heb de vertaling een beetje op punt gesteld, ik denk dat je deze versie voorlopig op CNT kunt zetten (zie posting hieronder)

We wisten het allemaal: reeds als peuters namen onze ouders ons mee naar de poorten van een instituut dat ons zou “opvangen”. Op de leeftijd van drie kon deze eerste vorm van “verplichte socialisatie”(noem het zoals je wil) toch voor een aantal klaarblijkelijk, er niet door. Sommigen lieten tranen vloeien, anderen sleepten met hun voeten, we uitten onze tegenstand met onze weinige middelen et onze kleine opstanden met een nieuwe, scherpe woede.

Het lager onderwijs voorbij, stappen we in “ de wereld van de groten” - zoals de leraren ons vertelden bij onze ontvangst in het lager en in het hoger onderwijs, met als voornaamste kenmerkt: het puntensysteem. Wie heeft er geen herinneringen aan een pijnlijke vijf op twintig, met een even pijnlijk commentaar van het soort van “onvoldoende” of “ondermaats huiswerk?”

Zonder de school, de leerstoffen, de methodologie te kiezen, werden we gewoon gemaakt aan de angst die we voelden als we dachten dat onze ouders een slecht rapport zouden kunnen inkijken. Herinner je deze rapporten, waarin ons gemiddelde tussen het hoogste en het laagste uitkwam, een vergelijking, zo hard als een slag van een wapenstok. De trots van “het succes” voor de ouders van het kind met iets te veel ijver, de schande voor dat van “de domme” waarin zij hun hoop lieten varen. En het ongeluk voor degenen aan wie men liet begrijpen dat ze “niet goed genoeg zijn” doordat zij ”onder het gemiddelde zitten”. Beetje bij beetje liet het systeem ons “de deugd” van de competitie slikken als het unieke middel om onze sociale kansen te verbeteren, de grote mythe van hiërarchische samenlevingen. Onze puntenrapporten zijn de voorgangers van onze loonfiche, de leerstoffen die we slikken zijn ons toekomstige pestjobs.

Wij ondergingen de schande van een puntensaldo onder de vreselijke grens van “10 op 20”. We zullen ons schuldig voelen door werkloosheid of de laagste inkomens krijgen. We begrepen geen wiskunde en waren dus gedoemd te falen.

En om ons te overtuigen dat we minderwaardig zijn komen ze af met het voorbeeld van de “self-made man” die vanuit niets een imperium opbouwde…

De school is zo gemaakt omdat het systeem nood heeft aan een wachtkamer om ons denken te formatteren,om ons de gewoonte eigen te maken om de anderen niet als een kameraad te bekijken maar als een toekomstige tegenstander, die “beter” of “slechter” gaat zijn,in functie van zijn capaciteit zich in te passen in de wereld van hiërarchie en dominantie.

Want deze capaciteit, welke goede uitbuiters aan de éne kant of goede onderworpen slaven aan de andere kant maakt, is één van de sleutels van het systeem, het is van groot belang er een onvoorwaardelijke kritiek op te blijven leveren, met als hoogste en duidelijkste doel een leven waarin het woord “chef” plaats ruimt voor het woord “makker”. Een wereld waarin solidariteit onder de kont van de competitie schopt.

Thank you realy much :-)

no problem, I thank you really much too

Dit zou een boeiende draad kunnen worden.
Ik zal proberen er op te reageren vanuit mijn vijftigjarend opgebouwde eigen ervaring.

Vooreerst ben ik niet echt tegen een beetje gezonde competitie omdat ik van gedacht ben dat het de geest en het lichaam stimuleert en dus uiteindelijk ten goede komt van de persoon zelf.
Er zijn echter beperkingen gezien vanuit pedagogisch standpunt.
Als opvoeder (ik heb ook les gegeven) moet men de jongeren in de eerste plaats stimuleren om zichzelf tot het maximale te ontplooien. Doet men dat niet dan gaat men eerder frustraties opwekken dan "rust".
Een jongere wil nu eenmaal gestimuleerd worden en zal daar eerder voldoening in vinden dan frustratie want stimul wil zeggen dat de jongere himself de grenzen van zichzelf leert ontdekken. Als men dit niet doet begaat men één van de grootste fouten die een volwassene kan plegen tov een jongere ... hij erkent hem/haar niet in zijn/haar kwaliteiten.
Wat de "tien op twintig" quotatie betreft ... daar kan ik eigenlijk enkel op zeggen dat ikzelf dat nooit zou toepassen. Persoonlijk zou ik eerder een quotatie geven tussen veertien en achttien op twintig ... wat de jongere er ook van gebakken heeft. Dit ligt natuurlijk moeilijk bij jongeren die hun werk gewoonweg niet maken of afgeven ... maar misschien ligt het probleem bij die persoon ergens anders. Kunst van een leerkracht is om die jongere er dan toch aan te zetten om het werk te maken of hem een alternatieve opdracht te geven en het mogelijk te maken dat die jongere er kan aan werken. Op die manier behoudt die jongere zijn/haar waardigheid tov de leeftijdsgenoten.

Wat het latere leven betreft (eens volwassen) ... is het belangrijk, vind ik, dat mensen verantwoordelijkheid willen en kunnen opnemen en daar heeft de opvoeding/het leerproces alles mee te maken.

Men helpt niemand bijvoorbeeld met hem of haar te zeggen dat hij of zij geen rijbewijs moet halen want dat er genoeg alternatieven zijn om zich te verplaatsen. In theorie klopt dit misschien wel maar in de praktijk help je die persoon enkel door hem of haar die (voor die persoon vreselijke) kloof te overbruggen. Stimuleren om het aan te gaan is die persoon dus eigenlijk helpen onafhankelijk(er) te worden. En ... nadien zal die persoon je eeuwig dankbaar zijn dat je hem/haar over die kloof hebt geholpen.

En zo gaat dat meestal met alles ... bekijk het maar in de natuur en leer van de dieren.

Er zijn al verschillende soorten van aanpak geweest in het onderwijs, van zeer autoritair tot anti-autoritair...en alles wat daartussen ligt. De bovenstaande tekst is geschreven door anarchisten, zij wijzen slechts op de potentieel totalitaire aspecten van een onderwijssysteem dat gebruikt wordt om mensen in een positie van onderlinge 'concurrentie' te plaatsen, i.p.v. in een sociale situatie van kameraadschap.

Ik denk niet dat de schrijver van het artikeltje de bedoeling had om veel raadgevingen over opvoeding op zich te verstrekken, maar slechts om de onderliggende structuur van onderdrukking bloot te leggen die er gepaard gaat met een 'systeem', om het even welk systeem, in dit geval het onderwijs zelf.

Lijkt me niet zo slecht. Je hebt wel gelijk dat je de jongeren altijd moet stimuleren, of zoals Rousseau vertelt in zijn eigen boekje over de opvoeding, de 'Emile': door ze hun natuur te laten volgen en zelf dingen te laten ontdekken. Dat komt misschien aardig in de buurt van 'om er die jongere dan toch toe aan te zetten om het werk te maken of hem een alternatieve opdracht geven".

Ik heb ook veel onzin geleerd...dingen die nu dertig jaar later helemaal niet meer waar zijn. En dan bedoel ik zowel op wetenschappelijk als op moreel vlak.

In theorie klinkt dit juist, maar in de praktijk is het niet mogelijk voor sommigen.

Zie je wel, toch een beetje Rousseau ?

Ik. Gelukkig ben ik niet alleen.

Citaat:

Zonder de school, de leerstoffen, de methodologie te kiezen, werden we gewoon gemaakt aan de angst die we voelden als we dachten dat onze ouders een slecht rapport zouden kunnen inkijken. Herinner je deze rapporten, waarin ons gemiddelde tussen het hoogste en het laagste uitkwam, een vergelijking, zo hard als een slag van een wapenstok. De trots van “het succes” voor de ouders van het kind met iets te veel ijver, de schande voor dat van “de domme” waarin zij hun hoop lieten varen. En het ongeluk voor degenen aan wie men liet begrijpen dat ze “niet goed genoeg zijn” doordat zij ”onder het gemiddelde zitten”. Beetje bij beetje liet het systeem ons “de deugd” van de competitie slikken als het unieke middel om onze sociale kansen te verbeteren, de grote mythe van hiërarchische samenlevingen. Onze puntenrapporten zijn de voorgangers van onze loonfiche, de leerstoffen die we slikken zijn ons toekomstige pestjobs.

Zoveel fatalisme.

Een zeurpost van begin tot eind.

Alvast bedankt voor je bijdrage,Karma

Gezondheid en competitie gaan niet samen want
1. het is door samenwerking dat men ergens komt(dat men dan binnen samenwerking competiteren is dan als een spel)
2.Wat met EPO en ander gebruik om prestaties te verhogen?
3.Om compétitieve prijzen op de markt te brengen gaat men soms heel ver en ook soms tegen de volksgezondheid in.

I ga akkord met je standpunt over stimulatie.Maar als men stimuleren is dan volgens mij geen punten systeem nodig,niet?Anders is de stimulu niet gelukt en ligt de fout bij de opvoeder/leraar.

hey, ik heb een handje geholpen. Ik geef toe dat het inhoudelijk wel wat sterker had mogen zijn, maar uiteraard kon ik de inhoud niet veranderen.

Neem het niet persoonlijk, als je wil.
Je herwerking is goed, net daarom dat ik op die versie van de inhoud gereageerd heb.
En mijn mening over de inhoud heb ik al weergegeven. :-)

Il n'y as que la vérité qui blesse!

OK ;-)

Kan soms wat zenuwachtig overkomen, maar dat is maar tijdelijk

Knuppel had of heeft dat ook in haar onderschrift staan.

Ik had als kind geen last van een systeem, ik had last van mensen.
Ik herken me niet in de post, en ik zou de schrijver ervan aanraden om zijn blik te verruimen van zijn navel naar die van anderen.

Heb jij dan de methodoligie gekozen?Of heb je de keuze uit verschillende methodes te kiezen?Nooit last gehad van een leraar dat je niet stimuleerde maar ondermijnde?
Leraren zijn dikwijls een instrument van het systeem.

Ik vind dat onderlinge vriendschap (de term "kameraadschap" is me nu net iets te politiek) juist ligt in het wel erkennen dat de andere doet wat in zijn mogelijkheden ligt. Mijn beste vriend is manager en verdient pakken meer dan ik maar dat zal onze vriendschap nooit verloederen omdat ik dan weer enkele kwaliteiten heb (onbezoldigd) waar hij zich aan optrekt.
Als "student" moet ik zeggen dat ik meestal niet de hoofdvogel afschoot wat prestaties betrof maar mijn beste vrienden op school waren juist de meest intelligente studenten en die hielpen me bij mijn werk en mijn examens. En daarmee wil ik aantonen dat er een compromis kan zijn tussen goede en minder goede leerlingen.

Het onderwijs zal ongetwijfeld altijd hiaten blijven vertonen en het zal altijd wel "beter" kunnen.
Maar al bij stilgestaan dat ... afgeven op een systeem ... eigenlijk ook een vorm van "distantieren" is?

Ah, Rousseau ... ik had hem eigenlijk al een beetje vergeten. Nog meer sta ik achter Desmond Morris met zijn "de naakte aap". Maar inderdaad ... Rousseau zocht zijn heil vooral in de natuur.

Dat zal wel en meteen wil ik hier op antwoorden ... gelukkig leren we ook onzin zodat we zelf leren te relativeren wat belangrijk is en wat niet. Mocht het allemaal zin zijn en geen onzin dan zouden we onze voorouders moeten verafgoden ipv onszelf.

Geloof ik best ... maar als we het nooit probeerden zullen we het nooit weten.

Jullie hebben beiden gelijk, het is niet zwart-wit. Leraren zijn een deel van het systeem uiteraard, maar ze zijn er niet allemaal om de kinderen de duivel aan te doen. Maar helaas, het komt voor. Zelf heb ik ook een paar negatieve ervaringen (alsook positieve) met school gehad.

1Knap werk van de Leeuw...

En een bewijs dat samenwerking boven concurentie staat 8-)

misschien word het dan toch nog een borderlinerforum hier ?