schuldgevoel.... aangeboren of niet ??
 

Overlaatst had ik een interessant gesprek of schuldgevoel genetisch bepaald is of een (bij)produkt van onze opvoeding , we kwamen er niet uit .... en op het net... kom je verschillende standpunten tegen, wat is jullie mening ??

Combinatie van beiden.

Grotendeels bepaald door de opvoeding ... (enkele extreme exemplaren uitgezonderd)
Wijs een kind van kleinsafaan nooit op fouten , en het zal nooit leren dat er schuld bestaat 8-) ...
Geen fout , geen schuldgevoel ...

Het is wel belangrijk om te wijzen op de fouten, want dat hoort bij elke opvoeding.
Maar benader nooit de persoon als slecht, maar de act als slecht.
Bv. Als je kind steelt:
Zeg tegen je kind: Je hebt gestolen, en stelen is slecht.
En niet: Je bent een dief, en dieven zijn slecht!

Dus ... Als je niets zegt , dan weet het ook niet dat er iets mis mee is en kan het er ook geen schuldgevoel over hebben ...
Moest het genetisch vastliggen , dan zou een baby zich al schuldig voelen over die stinkende pamper die zijn/haar ouders mogen verversen ...:lol:

Ik denk dat schuld onvermijdelijk is voor sociale wezens, zoals de mens. Doordat we samenleven met mekaar, botsen we soms. Maar toch worden we dikwijls gedwongen om verder samen te leven na kwetsuren. In dat geval is schuld niet per sé negatief. Want berouw werkt helend en genezend.

Schuldgevoelens zijn geen dingen waarin je je moet wentelen, maar waar je positief moet mee omgaan om misstappen te 'plaatsen' en er uit te leren, (Bv. gedetineerden in de gevangenis, maar ook minder spectaculaire gevallen) om zich zo nadien te reïntegreren in de samenleving.

Schuldgevoel is, me dunkt, eerder cultureel dan genetisch bepaald. Culturen zoals onze westerse is een cultuur van schuld & boete. Of anders gesteld: wie het potje breekt, die betaalt het. Of nog anders gezegd: ieder is verantwoordelijk voor zijn eigen stommiteiten en draagt er persoonlijk de gevolgen van.

Er zijn ook culturen van eer & schande, die me primitiever lijken. Het begrip "schuldgevoel" zoals wij dit kennen is in zo'n context nog niet tot rijping gekomen. De schuldvraag is er nog irrelevant. De vraag is wie er schande veroorzaakt. En die wordt dan aangepakt.

Zoals dat in sommige moslimlanden het geval is met verkrachte meisjes, die hardhandig aangepakt worden, terwijl de verkrachters zelf ongestraft blijven. Ook het fenomeen "eremoord" hoort in zo'n primitieve cultuur van eer & schande thuis.

Ook verstokte niet-gelovigen zullen het er wel over eens zijn dat een gerijpte context van schuld & boete verreweg te verkiezen valt boven de primitievere van eer & schande. Mag ik daarbij fijntjes opmerken dat het begrip "schuldgevoel" mede (en zelfs voornamelijk) door het christendom een zeer sterke uitdieping heeft ondergaan? Hoe antichristelijk (of antikatholiek) sommigen hier ook tekeergaan, ze kunnen niet buiten tenminste deze ontzagwekkend belangrijke bijdrage van het christendom aan onze westerse cultuur; daarzonder zou zij ongetwijfeld veel langer in het primitievere stadium van eer & schande zijn blijven hangen.

Nee je mag dat niet fijntjes opmerken. Tenzij je natuurlijk graag liegt.

beiden, denk ik.

de ene heeft een groter schuldegevoel dan de ander, karakterieel denk ik dus.

de opvoeding versterkt of vermindert die aanleg (al dan niet).

in onze contreien zijn we denk ik ( al is het mss onbewust ) met hetgeen het geloof ons eeuwen lang heeft ingestampt.

berouw om zonde, etc.

ik denk dus dat het voor een deel ook cultureel bepaald is.

Aangeboren, dieren hebben dat ook. Ik weet dat honden dat hebben.

De mogelijkheid tot schuldgevoel is natuurlijk aangeboren. Hoever die (over)ontwikkeld wordt hangt af van de cultuur en opvoeding.

Ik vind het niet erg "fijntjes" dat je er weer van wilt profiteren om een andere cultuur "fijntjes" naar beneden te halen.
Ik zie ten andere niet veel aanduiding voor uw arbitraire onderverdeling in 'eer en schande' en 'schuld en boete'. Bestaan de twee niet naast elkaar? Kent men in arabische culturen geen schuldgevoelens? En geen schandegevoel in onze (pseudo)christelijke contreien?
En ik geloof al helemaal niet in uw visie dat het een de voorloper van het andere zou zijn!

De mogelijkheid tot schuldgevoel is aangeboren, de richting van dat schuldgevoel en de manier waarop zich dat uit zijn aangeleerd.

Nope ... Ook honden wordt dat aangeleerd ... door een mens of via hun roedel ...
Pups krijgen in beide gevallen een "opvoeding" waar hen wordt aangeleerd wat goed en fout is ...En pas wanneer ze dat verschil kennen , kunnen ze "schuldgevoel" ontwikkelen voor wat ze als fout aanzien ...

In den bijbel was het den verboden appel ...toen viel onzen eurow brief neer & moesten we duur giovanni kleren hebben ofzo :-D

Aangeleert ....tijdens wo 1 + 2 deden er zich vele wetenschappelijke experimenten voor die ze vandaag den dag nog bezitten in de States of fuck't up ( h ) Amerika land of the free & the brave jaja lol .


Schuldgevoel is echt wel aangeleert volgens mij 'volledig' enkel de diffrentiële interakties psycho-sociosomatisch zen verschillend & uniek voor elks .

Bewijzen hiervoor zijn der genoeg gaande van neo nazzi experimenten tot andere experimenten met Jungend...ect .

In't kort 2 identieke tweelingen waar den éne spraak,lezen en schrijven ...normaal opvoeding kreeg en de andere tweeling ( waren siamesen) als wildeman werd opgevoed in een kooi 'zonder' sociaal contact .

Gevolg is dat het 1 mens is en het andere een onbetrouwbaar wild beest dat kan aanvallen en gedrag aanleert EN enkel schuld kent als je zen eten afneemt ENKEL en alléén dan .

Dus aangeleerden boecht ; angst daarin tegen is een oer instinkt en oer drift is gans iet anders maar geloof me maar ONZE kunstzinnige appel van den conceptuele bijbel is aangeleert .

:-D

Ik denk wel dat na een paar duizend jaar van religieuze hersenspoelingen er zoiets als schuldgevoel in onze genen beland is.

zoals die arme honden in jouw avatar. Die schamen zich natuurlijk rot dat ze zo aan Bhairav vasthangen. :oops:

In elk geval geen schuldgevoelens om op mijn tapijt te plassen, tot ik het hen leerde. :?

Wat dus betekend dat ze wel de mogelijkheid tot schuldgevoel hebben. Jouw hond is als puppie in een huis beland waar hij niet op het tapijt mag plassen, maar dat weet hij dan nog niet. Jij leert dat puppie door hem verrot te schelden als hij op het tapijt plast dat dit niet mag. Als hij daarna nog eens zijn blaas leeg laat lopen over het tapijt schaamt hij zich daarvoor, of, als het een erg saddistische hond is, vind hij het stiekem leuk maar doet hij alsof hij zich schaamt/gedraagd hij zich onderdanig omdat hij dan minder straf krijgt. Als je een mens in een situatie zet waar hij de regels op die manier moet leren snapt hij in het begin ook niet wat hij fout doet. (maar, ik gaf enkel uw vrouw een hand...)

volgens mij is het niet aangeboren maar van generatie op generatie cultureel doorgegeven - als een (denk)gewoonte dus - en zo kan het dan vervolgens in het collectief bewustzijn post gevat hebben

Schuldgevoel is iets wat de mensen aangepraat wordt, zoals bijvoorbeeld VB' ers en VLD' ers dat proberen te doen bij werklozen door hen zelf de schuld geven van hun eigen werkloosheid.

ik ben er haast zeker van dat het niet genetisch is, maar wel een bijprodukt van de maatschappelijke opvoeding