België verdampt, maar wie vindt dat nog erg?
 

België verdampt, maar wie vindt dat nog erg?

Vlaamse en Waalse politici zijn steeds minder bereid, en in staat, om compromissen te sluiten

Belgische politici slagen er tot dusver maar niet in een federale regering te vormen. En het ergste is, zegt burgemeester Tobback van Brussel, dat steeds minder mensen daar nog om malen.

Door onze redacteur Joop Meijnen

Brussel, 31 aug. In de Belgische vlag voor het Leuvense stadhuis – toonbeeld van Brabantse hooggotiek – zit een knoop. Aan weerszijden wapperen de Vlaamse en de Waalse vlag in de koele nazomerzon.

Evenals, daar weer naast, die van Europa en Nederland.

Binnen legt burgemeester Louis Tobback – sociaal-democraat, oud-minister en oud-senator – uit wat er aan de hand is in zijn land. „De staat heeft het moeilijk een federale regering te vormen, maar wie maalt daar nog om? Ik wél, maar wij raken met steeds minder.”

Even verderop, bovenin een kantoorflat aan de Brusselse binnenring, bereidt voorzitter Franck Vanhecke van het extreemrechtse Vlaams Belang zich al voor op wat hij „de onvermijdelijke boedels ch e i d i n g ” noemt. „Politiek, cultureel en economisch is België volledig vastgelopen.

Vroeg of laat wordt uit die federale kortsluiting de Vlaamse staat geboren.”

België, zegt Paul Van Orshoven, hoogleraar publiek recht aan de KU Leuven, kampt met een „eigenaardig verschijnsel”: een meerderheid van de bevolking voelt zich niet – meer – gelukkig binnen het eenheidsverband.

Meestal zijn het minderheden die zich ongelukkig voelen en streven naar onafhankelijkheid.

Maar in België is het de – Nederlandstalige – meerderheid. Van Orshoven: „Van de spraakmakende Vlaamse politieke partijen is er niet één meer die geen bevoegdheden wil weghalen bij de federale overheid.”

Drie meningen uit een land dat diep verdeeld is over zijn toekomst. Bijna drie maanden geleden koos België (10,6 miljoen inwoners, van wie grofweg eenderde in Wallonië en tweederde in Vlaanderen), een nieuw federaal parlement.

Nou ja, federaal? De Vlamingen kunnen alleen op Vlaamse politici stemmen, de Walen alleen op Waalse. Voor een politicus is er weinig electorale prikkeling om het belang van ‘B elgië’ na te streven.

Eigen regio eerst, dat scoort gemakkelijker en beter.

De uitslag – in Vlaanderen winst voor de christen-democraten en in Wallonië werden de liberalen voor het eerst groter dan de socialisten – wees in de richting van een rooms-liberale regering. Maar begin deze week moest koning Albert II constateren dat zijn land in een ernstige politieke crisis verzeild was geraakt. Bij de beoogde coalitiepartners had hij nauwelijks geestdrift, laat staan volle goesting voor de gemeenschappelijke zaak kunnen bespeuren.

‘België in gevaar’, zette het Franse dagblad Le Monde boven zijn commentaar.

En wat voor echte Belgen nog verontrustender is: bijna niemand steekt er nog een vinger naar uit.

Tal van oorzaken, waaronder het genoemde kiessysteem, worden genoemd voor deze federale teloorgang. Maar een drietal springt er telkens uit: weinig vertrouwen, nauwelijks ervaring en afnemend nut.

Eerst het vertrouwen. Het geheim van België zat hem in het compromis. Als het poldermodel niet van Nederland was, zou het in België zijn uitgevonden. Maar pacificeren over de taalgrens gaat steeds moeizamer, zegt Kris Deschouwer, hoogleraar politicologie aan de Vrije Universiteit Brussel. „We zijn het verleerd. We zijn vergeten hoe het moet.” Zo kreeg de vorige week gestrande formateur Yves Leterme naar eigen zeggen te maken met dossiers die „al decennialang de sfeer vertroebelen”.

‘Staatshervorming’ is zo’n hoofdpijndossier.

Het betekent: méér autonomie voor de drie gewesten (Vlaanderen, Wallonië en Brussel) en minder zeggenschap voor de federatie. Het rijke Vlaanderen wil het graag, het armeWallonië ziet het als aanslag op de federale overheid, die fungeert als een soort transferbureau van solidariteit tussen de gewesten: Vlaanderen stopt er geld in, Wallonië haalt het er (samen met Brussel) uit. Om hoeveel het precies gaat, weet niemand. Dertien miljard, beweert Vlaams Belang. De Vlaamse regering houdt het op zes �* tien miljard.

‘België ondermijnd’, kopte de Waalse spreekbuis Le Soir toen de formatie mislukte doordat de Vlaamse partijen vasthielden aan een „betekenisvolle staatshervorming” en dreigden „desnoods de geldkraan dicht te draaien”. In Vlaanderen groeit de steun voor zo’n ferme opstelling. „Er zijn er een heleboel die zeggen: We willen niet meer betalen voor die profiteurs in Wallonië. Hun vertrouwen dat het daar ooit nog goed komt is weg”, zegt burgemeester Tobback.

Dan de ervaring. Vroeger, zegt Hugo De Ridder, oud-hoofdredacteur van de Vlaamse krant De Standaard en schrijver van politieke bestsellers, vroeger had je politici die „een vaste behendigheid hadden in het overbruggen van meningsverschillen en de boel bij elkaar hielden”.

Maar er valt steeds minder bij elkaar te houden. Onder Vlaamse druk is de federatie de afgelopen decennia al flink afgeslankt.

Steevast stribbelde Wallonië tegen, maar even vaak ging het uiteindelijk overstag. Als Vlaanderen de portemonnee maar trok.

De laatste veteranen van het federale bestel staan voor hun afscheid. Zelfs Jean-Luc Dehaene, alom erkend compromissensmid, houdt het nu voor gezien. „Ik bemoei er mij niet meer mee. Gedaan, fini”, zei hij tegen het eveneens Vlaamse dagblad De Morgen.

De nieuwe lichting, zegt De Ridder, onderhoudt nauwelijks nog contacten aan gene zijde van de taalgrens. Yves Leterme bijvoorbeeld was een nieuwkomer op het federale niveau toen zijn partij hem als formateur naar voren schoof.

Ten slotte het nut. België, beweren de Vlaamse nationalisten, zal „verdampen” tussen een Vlaams niveau en een Europees niveau. „Dit land heeft geen relevantie op zich meer”, zegt voorman Bart DeWever van de NVA, een Vlaams-nationalistische partij die nauw samenwerkt met de christen-democraten. Die boedelscheiding voltrekt zich „van onderen naar boven”, signaleert Franck Vanhecke van Vlaams Belang. „In het maatschappelijk middenveld bestaan al bijna geen Belgische instellingen meer.” Jongste slachtoffer is het B elgische Rode Kruis, dat wordt opgedeeld in twee kruisen.

Luidt de afnemende meerwaarde ook het einde van België in, na 177 jaar? Als het aan de Vlaamse nationalisten ligt natuurlijk wel. Maar afgezien van de separatisten gelooft niemand dat België het loodje legt. Zeker, de federale overheid heeft door de voordurende striptease van bevoegdheden steeds minder om het lijf.

Maar iets – defensie, buitenlandse zaken, politie en justitie – zal er overblijven: B elgium Light.

Wat dat betreft zijn er volgens burgemeester Tobback parallellen met andere rijke regio’s. „Schotland, Beieren, Lombardije, Catalonië – allemaal streven ze naar meer regionale autonomie en minder centrale bemoeienis. Ook daar zie je: eigen regio eerst. Zo bijzonder is Vlaanderen nou ook weer niet.”

Uiteraard, zegt politicoloog Deschouwer, komt er een nieuwe regering. Ze moeten er alleen de tijd voor nemen. „Elke formatie is ook een ritueel. Dat aspect heeft men deze keer onvoldoende gerespecteerd.

Men was te gretig, vooral aan Vlaamse zijde.”

Bron: NRC Handelsblad

Dat Tobback eens uitlegt waarom hij nog echte Belg is...
"Elke formatie is ook een ritueel". Zoiets in de trend van, Vlaanderen legt het geld op tafel, dan beginnen de besprekingen?
Het wordt dringend tijd dat de Vlamingen hun macht eens gebruiken en dat separatist een titel is om fier op te zijn.

De Bruyckere (van de voedingsgroep Ter Beke) in de Tijd: 'Ik ben jarenlang ondervoorzitter geweest van Export Vlaanderen, dus ik weet waarover ik spreek. Buiten de ons omringende landen is Vlaanderen geen sterk merk. We moeten ons daar bewust van zijn. Wat de buitenlandse handel betreft, moeten we bepaalde dingen eens herbekijken. We zijn met de jongste handelsmissies in China met de neus op de feiten gedrukt: de Vlaamse minister-president opent weinig deuren, de Belgische premier wel.'

Hoezo? 't Is toch Flup de Taaie die, naar toch altijd wordt gezegd, de deuren opent? Handelsmissies worden toch niet geleid door de Belgische premier...?

En kopen buitenlandse bedrijven en consumenten bepaalde producten omdat daar "België" op prijkt? Dus eenzelfde bedrijf met het etiket "Vlaanderen" zou minder verkoop hebben dan dan hetzelfde met "België" erop? Laat me toch even lachen...!

Er bestaan nog veel Belgen of tenminste mensen die tegen een splitsing zijn. En die zitten zeker niet op dit forum. Als we het aantal mensen op dit forum zouden moeten vertalen in % stemmen voor een partij, dan zou het VB 89% van de stemmen halen. We weten dat het niet zo is in de praktijk. Verre van zelfs.

U bedoelt waarschijnlijk belgicisten. Door mijn nationaliteit ben ik nu eenmaal ook Belg, maar ik identificeer mij als dusdanig niet.

Niet iedereen die belgicist is, wil evenwel de huidige staatsvorm bewaren. Er zijn ook genoeg mensen die beseffen dat België slechts kan blijven bestaan als er hervormd wordt. Immobilisme zal immers leiden tot dermate hoge spanningen dat het land wel uit elkaar moet spatten. Om die druk weg te nemen, zijn dan ook staatshervormingen noodzakelijk.

Dat kan ik mee instemmen.

Vraag is nu of ik me ook kan identificeren met 'Vlaming'. Ik identificeer me (zeker in het buitenland) met 'Belg'. Met de Belgische medaille op het WK athletiek voel ik me ook Belg (de ploeg was nu ook wel 'Belgisch'). In het binnenland voel ik me Belg en Vlaming, en in het diepst van mijn hart voel ik me Limburger en Wereldburger, hoe tegenstrijdig dit laatste ook mogen zijn.

Mooi & als je uitgelachten bent vraag je dan af waarom de betreurde MichaeL Jackson zijn stabndaardwerk "Great Belgian Beers" noemde...
& er zijn er zo nog hoor !
"Flanders fields" is vanzelfsprekend andere koek : Vlaanderen is wereldberoemd om zijn slagvelden..

Behalve slechte voetballers hebben we nog goede hockeyspelers naar het schijnt..

Kijk : even ernstig bovenstaande zijn geen redenen om een land waarvan de bewoners niet in dezelfde staat willen leven bijeen te houden. Het is de wens van de bevolking die doorslaggevend is, niet of ze er rijker of armer van zullen worden. Het idee dat we na een splitsing "niets meer met di luie walen te maken zullen hebben" is evident vals.

persoonlijk hoop ik dat men er rustig een referendum over houdt, zoals tijdens de koningskwestie : in die tijd waren het voornamelijk de franstalige landgenoten die verlost wilden worden van "La belgique de papa" en zelfs een retour �* la France wensten !

Dat komt gewoon door het feit dat Vlaanderen maar een gewest van België is. De minister president van een gewest heeft uiteraard minder uitstraling dan de premier van het overkoepelende land. Toch logisch. Bij een onafhankelijkheid van Vlaanderen neemt de minister president de plaats in van de eerste minister en is dan de vertegenwoordiger van een land niet van een deel van een land en opent dan even vlot die deuren van je.

Hier is hij dan; dé Belg.

Goedemorgen.

De Croo bent u dat?8O

Misschien.

What's it worth to you?

Voor mij niks, ik heb nogal geen hoge pet op van De Croo.

Ik dacht dat regelmatige polls hier je hierin wel tegenspreken...

Maar toch niet veel dan.

Wat is daar tegenstrijdig aan?

De koningskwestie ging helemaal niet over "la Belgique de papa" en al evenmin over rattachisme. Wel over Leopold III.

toch wel. Het is veel minder uitgesproken in die resultaten dan wat jij als percentage stelt. Maar er is inderdaad een beetje overbevolking door vlamsnationalisten. Ik denk echter dat dit een echte afspiegeling kan zijn voor wanneer de stemplicht wordt afgeschaft...

Het provicialisme tegenover het mondialisme.

En zo zien we maar wat de lessen geschiedenis nog waard zijn. Maar ik zal maar overdrijven zeker?