Wat is het fijn om oude Belg te zijn
Net nu het land in een diepe identiteitscrisis is gedompeld, stoot een boek over de Oude Belgen in forse vaart naar de top van alle bestsellerlijsten. ”Zij dronken mede en dobbelden om de vrouwen”, zo leerden we vroeger.Auteur Ugo Janssens legt uit dat de Oude Belgen meer in hun mars hadden. Moord en verkrachting, maar ook ondernemingszin.
Zo is Londen - en waarschijnlijk ook Parijs - gesticht door een Belgische stam.
De Oude Belgen - Geschiedenis, leefgewoontes,mythe en werkelijkheid van de Keltische stammen staat deze week op 1 (Humo), 2 (Fnac), 4 (Standaard Boekhandel) en kwam op 9 binnen bij Knack. De ECI Boekenclub koos De Oude Belgen als kroonboek en verkocht zo
10.000 exemplaren in twee maanden. En dat allemaal zonder dat er veel drukte werd om gemaakt. Dit is gewoon het resultaat van mond-aanmondreclame.
Waar haalt u die interesse voor de Oude Belgen?
Ugo Janssens: Ik raakte er in de ban van toen ik de meester van het derde studiejaar over hen hoorde vertellen. Ik was ook gefascineerd door de prenten van Artis-Historia, vooral het beeld dat nu op de cover van mijn boek staat.
Op school leerden we dat de Oude Belgen niet echt hebben bestaan, want van België was toen nog geen sprake.
Caesar deelde Gallië op in daar waar de Belgae wonen, daar waar de Acquitaniërs wonen en daar waar de Galliërs wonen. Later heeft men van die Belgae de Oude Belgen gemaakt, een uitvindsel natuurlijk. Het land waar de Belgen woonden,was het gebied tussen de Rijn, de Maas en de Seine. Noord-Gallië dus.
Hadden die Belgen een gezamenlijk volksbesef?
Nee, zeker niet. Dat waren verschillende stammen als de Menapiërs, de Treviren, de Nerviërs en de Morinen en die waren op hun beurt nog eens onderverdeeld in onderstammen. Je kunt dat nog best vergelijken met de indianen van Noord-Amerika. Je had de stam van de Sioux en die telde nog vele onderstammen als de Zwartvoeten, de Tontons en de Cree.
Die Oude Belgen, waren dat nu Germanen of Kelten?
Deze streken waren een grensgebied. Daarom waren de volkeren die hier leefden
een mix. Slechts weinig volksgemeenschappen staan als ‘zuiver’ Keltisch te boek. De stammen die als
Keltisch staan aangeduid, zijn de
Morinen en Menapiërs uit het kustgebied en de Atrebaten in Frans-Vlaanderen. Alle andere waren half Keltisch, half Germaans. Meer en meer historici raken trouwens overtuigd dat de Kelten geen aparte gemeenschap, maar de bovenlaag van de toenmalige samenleving vormden. Het Keltisch zou de voertaal van de elite geweest zijn. Je kunt dat vergelijken met de positie van het Frans in het Vlaanderen van de negentiende eeuw. Een bijkomend argument om deze theorie te staven is dat zelfs bij
Germaanse stammen als Eburonen, Nerviërs en Helveten de hoofdmannen of koningen Keltische namen voerden als Ambiorix, Orgetorix en Boduognat.
Hoe stonden die stammen en onderstammen tegenover mekaar?
Het Belgische volk was het agressiefste, strijdlustigste van Gallië. De Belgen bestreden elkaar te vuur en te zwaard. Moord en doodslag, verkrachting van vrouwen en dochters, bloedwraak en brandschatting stonden in hoog aanzien. De stammen en clans waren verdeeld en wisselden geregeld van kamp. Soms werkten ze samen tegen een derde stam, dan vochten ze weer tegen elkaar. Het was een samenleving die nooit echt vrede kende, maar slechts adempauzes tussen razzia’s, schermutselingen en oorlogen. Dit woeste gedrag vloeide voort uit economische noodzaak. Om zijn macht te demonstreren, moest elke aristocratische leider zijn volgelingen geregeld uitnodigen op grote festijnen, ze de duurste spijzen en drank voorzetten en overdadig gul zijn in het belonen van bewezen diensten. Die festijnen waren meestal grote zuip- en vreetgelagen die vaak uitdraaiden op dodelijke gevechten, want tijdens zo’n gelag werden de sociale verhoudingen binnen de clan bevestigd of herschikt. Om die festijnen te kunnen betalen, moest wel worden oorlog gevoerd om nieuwe buit te maken: ten strijde trekken was dus gewoon de verderzetting van het festijn.
De Belgen waren woeste vechters maar uiteindelijk werden ze in de pan gehakt door de Romeinen.
Hun oorlogscultuur kon niet op tegen die van de Romeinen. De Kelten vochten om aanzien te verwerven, hun persoonlijke moed te tonen in het gevecht. De strijd was voor hen een individueel ritueel. Strategisch en tactisch inzicht hadden ze niet. Ze stelden alle vertrouwen in een vernietigende stormloop bij het openen van de vijandelijkheden. Als de goed georganiseerde Romeinen deze woeste aanval konden afslaan, brokkelde de samenhang bij de Belgen snel af en stond de afloop vast. Veldslagen tussen Belgae en Romeinen duurden gewoonlijk niet lang. Meestal was het zaakje in twee uren beklonken.
-------------------------------------------------------
prachtig!
ga ik zeker lezen.
'Horum omnium fortissimi sunt Belgae' 8-)
